Browsing Παραδόσεις by Text

Now showing items 2296-2315 of 6798

Η Βρυσιώτ'σσα

Κ' η Παναΐα η Βρυσιώτ'σσα ήκρυψε τ'ς αθρώπ' απ' τ'ς Τούρκ', αλλά αυτή ήβγαλ' αγριοχλαδιές και τσούκρυψε. Μια βολά στο πανηγύρ' τ'ς είχαν οι Καρδιανιώτες γλέντ'. Ξαφνικά όμως, εκεί π' χόρευαν, άρχισαν οι τσαμπούνες να μ'λούν μ' ανθρώπινη φωνή και φώναζαν : “Τούρκ' ερχόνται, Τούρκ' έρχονται!”. Κάνουν έτσ' και γλέπουν μια φεργάδα στο γιαλό κι ανέβαιναν οι Τούρκ'. Φόβος, κακό. Τι να κάνουν, ηκρύφτ'καν...

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)
Κ'ειά που κοιμάτον στ' αλώνι μια (γ)υναίκα, ηπήασιν τζυό άλλες (γ)υναίκες κ' ι΄ ήκουσεν τες που λέασι: μαρή, κ' αι φτή (αυτή) κάθεται (σεπασμένη ώσπανω, (δ)εν ηβόλει (ν)α τον πλαγιασμένη στημ μέσην τ' αλωνιού, παρά ήπηεν έξω στον Τιρζάλλικα. Τάχατες θα μπορούσαν να την πειράξουν, αλλά η μια ήταν συγγενής και εν την ήφηκε. Κ' ι' ύστερις ηκάμναν χου – χου – χου κ'ι' ηχοχλακίζαν κ'ι' ηπααίνναν κατά τηθ...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Κάης= υπνοβάτης. Τοιούτας εν Σύμη δε προυνι πάντες τους γεννωμένας κατά την ημέραν των Χριστουγέννων, και σχετίζουσιν αυτούς με τους Βρυκόλακας

Χαβιαράς, Δημοσθένης (1920)
Παναγία η Αγριώτισσα – ή Αγρά – Μηλικούρι

Κάθε 2α Φεβρουαρίου γίνεται γιορτή. Ήρχοντο δυό αγρινά κοντά στην αυλή. Το ένα το εσκότωναν και το έτρωγον στο πανηγύρι. Μιάν φοράν εσκότωσαν και τα δυό. Έκτοτε η Παναγία δεν ξανάφερε αγρινά.

Κοκολιού, Λ. (1961)
Το νερό της Λήθης (το αλησμονόνερο)

Κάθε άνθρωπος άμα πεθάνη πογαίνει 'ςτον κάτω κόσμο, εκεί καλίει και κόβεται που πέθανε, για τι ο απάνω κόσμος του φαίνεται γλυκός. Οι άλλοι πεθαμνένοι γελάνε που τον γλέπουνε και κάνει έτσι. Τούτο γίνεται μια ημέρα 'ςε κάθε πεθαμμένονε. Έπειτα τον λυπόνται και τον πάνε 'ςε μια βρύση και του λένε να πιή νερό αφ'ού πιή νερό αμέσως αλησμονάει κ'εκείνος τοναπάνω κόσμο κ'γελάει μ'εκείνους πο 'ρχονται την...

Λάσκαρης, Νικόλαος
Κάθε βολά ένας τσουπάνης ‘κειά πόβοσκε τας προάτες του και τα κατσίκια του εθώρε τας ανεράες, μια μέρα παραμόνεψε και πιάνει μια απ’ τα τσουλιά κ(αι) εβάσταν την. Κείνη παρεκάλεν τον (ν)α την ‘φήκη και (θ)α του έδωνε το βίος της άμα την έφηνε. Τότε αυτός παρεδέχτη (ν)α την φήκη και (ν)α του ‘ώκη το βίος της, μα (ν)α πα’ μαζίν του και ‘εν τη έφηνε απ’ τα τσουλιά. Επήρεν τον σ’ ένα μέρος κ’ έδειξεν...

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)
Κάθε βράδυ μετά την δουλειά επηγαίναμε προς τον Άη Νικόλα. Μόλις βγήκα εσταματήσαμε και ανάψαμε τσιγούρα και αμέσως κάτι σαν αλαπού σαν σκυλί βγαίνει από την κλειστή πόρτα της εκκλησίας. Μας έκοψε το δρόμο και είχε χρώμα κόκκινο. [τσιγούρα= φωτιά]

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)
Οι ψυχές την Πασκαλιά

Κάθε Πασκαλιά μεγάλη ο χάρος βγάζει από τον Άδη όλες τσι ψυχές και τσ' αφήνει σαράντα μέρες όξω στα χορτάργια και στα λουλούδια και τ' Αντιληψιού τσι σιμαζώνει και τσι κλείει πάλε μέσα.

Μουσελίμης, Σπ. (1938)
Κάθε πλούσιο σπίτι, που έχει, πολλά χρήματα, έχει και το στοιχειό του, κι άμα βγή και το ιδή κανείς πεθαίνει, γι'αυτό όταν χτίζουνε τα σπίτια κάνουνε μαύρα σκυλάκια υψένια και φοβάται το σκυλί και δε βγαίνει.

Λιουδάκη, Μαρία (1939)
Κάθε που γκαρίζει ο γάδαρος σκύλος ρουκιέται, στσ'λογαυλίζ'. Αυτό γίνεται, επειδή κλαίει που θα ζήση χρόνια ο γάδαρος και δε θα Ψοφήση να dον φάη. Είναι καλό λοιπόν για το γάδαρο, του σκύλου το ρούλιασμα θα πή πως είναι γερός ο γάδαρος. Άλλοι λένε πως ρουλιέται ο σκύλος απο φόβο, γιατί νομίζει πως είναι λύκος ο γάδαρος και θα τον φάη.(ρουλιέται=ουρλιάζει)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)
Το φάντασμα της Θωμά Καραπάνοβας

Κάθε Σάββατο βράδυ στη ράχη που είναι κοντά στη Γλούστα, βγαίνει η Θωμά Καραπάνοβα. Ακούγονται γουργιατά κι ύστερα βγαίνουν φλόγες που πότε ανάβουν και πότε σβήνουν. Εκεί είχε σφάξει την Θωμέσια ο άντρας της ο Θωμά Καραπάνος.

Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Θ. (1963)
Κάθε σπίτι έχει για στοιχειό του ένα φείδι. Αυτό το φείδι δεν το σκωτόνουνε, γιατί χάνει την τύχη του το σπίτι.

Χαλιόρης, Νικόλαος Γ. (1931)
Το φείδι του σπιτιού

Κάθε σπίτι έχει το φείτι του, το στοιχειό του σπιτιού. Αυτό φαίνεται προ πάντων στα βαρέλια του κρασιού. Πολλές φορές το 'χουν βρή στη ρίζα, στον τοίχο του κατωγιού, στην κάδη του κρασιού, κάτω απο τη σκάλα. Αυτό το φείδι είναι φίλος του σπιτιού. Δεν το πειράζουν διόλου. Κακό είναι να σκοτώση κανένας τέτοιο φείδι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Κάθε τι το οποίον θέλη μας συμβή είνε πεπρωμένον και εκ των προτέρων έχει γραφή υπό των μοιρών, είτι μοιρομένο, δια να μεταχειρισθώμεν την ιδίαν λαϊκήν έκφραση. Ο παρ’ ου ηκούσαμεν την παροιμίαν ταύτην γεωργός, προς επίρρυση του ισχυρισμού του, διηγηθίς εις ημάς τα εξής. Κάποτε ένα νηόπαντρος. Γιάννης ας τομ πούμε πήγε και κρύφτηκε κάτω απ’ το κούφαρι ενός πεθαμένου, για να ‘κούση τι θα πούνε οι Μοίρες,...

Σακελλαριάδης, Χ. (1919)
Κάϊς, ο Κάϊν της Π. Γρ. Κατα την λαϊκήν πίστιν μετα του φόνου του αδελφού του έγινε μαύρος, ως η πίσσα, καντέφυγε δε εις την σελήνη και κει αυτή διαφαινομένη μορφή είνε η ιδική του. (Αυτή εμαύρισε σαν τον Κάι).

Δένδιας, Μιχαήλ (1915)
Κάις (ο)Τα γεννώμενα κατά την 25ην 10βρίου και μάλιστα την νύκτα της 24 ης πρός την 25ην 10βρίου καλούνται εν Σύμη Κάιδες και πιστεύουσιν ότι τας νύκτας του δωδεκαημέρου (απο τις 25 10βρίου μέχρι της 6 Ιανουαρίου)εγείρονται απο της κλύνης την και περιφερόμενα απο την πόλιν επιστρέφουσι κάλον οίκασε, ουδένα μεν βλάπτοντα, αλλ'ούτε συναίσθησιν έχοντα της περιφοράς των εν Καρπάθω καλέντας επίσης Κάις...

Εαρινός, Γεώργιος (1928)
Κάις ο= ο γεννηθείς ή η γεννηθείσα την νύκτα τις 24ωράς των 25 Δεκεμβρίου.

Χαβιαράς, Δημοσθένης (1910)
«Κάμινος»: απ’ αυτό, τη λέξη και το περιστατικό, λέει ένα παραμυθόλογο, βγήκε τ’ όνομα «Κάλυμνος». Το Κάμινος από την πυρκαγιά και την μεγάλη αναλαμπή, που την έβλεπαν ως από πάνω από την Μυτιλήνη πυρκαγιά του δάσους στο Καραβοστάσι (1) και το βουνό της Παρασεβαστής (2), όταν πήε κι’ άραξε ο Μέγας Κωνσταντίνος στο γυρισμό του από τον Άγιο Τάφο, όπου πήγε και βρήκε τον Τίμιο Σταυρό, κι’ ήταν χωμένος...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Κάνουμε γιορτή και τ' αγίου Σπυριδώνου και τ' Άη Γιωργιού, κ'άτου στον Κάβο. Εκεί στον Άη Γιώργη γενότανε μεγάλο Πανηγύρι. Παλαιούθενε ήτανε κατοικοιμένα εκεί, γιατί εφκιάνανε μια στέρνα είδα και μια κεφαλή ανθρώπινη. Θάν εθάφτανε ανθρώπους εκεί μέσα. Πρώτα ήτανε μεγάλη εκκλησία εκεί, οι Άγιοι Κύρηκες κι ήτανε κόσμος πόλυς εκεί, αλλά ήρτανε οι Μπαρμαρέσοι και τους χαλάσανε . “Τσ' έχεις 'κουστά τσι...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)
Κάος και κάους (κοινόν) κόους (Απόλλωνα)= κείνος που γεννήθηκε τα Χριστούγεννα. Οι Κάοι γυρίζουν τη νύχτα κυρίως όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και αν βρούν κανένα με το ζώο καβουλλικούν στον κώλο του ζώου και ερωτούν <μόλυβος για μπάμπακος> αν πή ο άνθρωπος πάμπακος, θάναι ελαφρός σαν παμπάκι, αν πη μόλυβος, θάναι σαν μολύβι. Άμαν τους βαστάζουν ως το πουρνό, αν δεν τους αφήσουν να φύγουν, φωνάζουν...

Παπαχριστόδουλος, Χ. (1932)

Browsing Παραδόσεις by Text

Κάης= υπνοβάτης. Τοιούτας εν Σύμη δε προυνι πάντες τους γεννωμένας κατά την ημέραν των Χριστουγέννων, και σχετίζουσιν αυτούς με τους Βρυκόλακας ﻿

Κάθε σπίτι έχει για στοιχειό του ένα φείδι. Αυτό το φείδι δεν το σκωτόνουνε, γιατί χάνει την τύχη του το σπίτι. ﻿

Κάις ο= ο γεννηθείς ή η γεννηθείσα την νύκτα τις 24ωράς των 25 Δεκεμβρίου. ﻿

Κάης= υπνοβάτης. Τοιούτας εν Σύμη δε προυνι πάντες τους γεννωμένας κατά την ημέραν των Χριστουγέννων, και σχετίζουσιν αυτούς με τους Βρυκόλακας

Κάθε σπίτι έχει για στοιχειό του ένα φείδι. Αυτό το φείδι δεν το σκωτόνουνε, γιατί χάνει την τύχη του το σπίτι.

Κάις ο= ο γεννηθείς ή η γεννηθείσα την νύκτα τις 24ωράς των 25 Δεκεμβρίου.