Πλοήγηση Παραδόσεις ανά Κείμενο

Ο Χριστόν και ο αλμεχτής

Φ' ότε ένας έλμεγεν τα πρό(γ)ατά τ', έναν πρό(γ)ατον ελάγκεψεν έξου κ' εκείνος έτρεξεν να πιάνη αυτό. Ένας γέροντας κι ατός ο Χριστόν έτον – ευρέθεν εκεί και είπεν αυτόν : “Αφ'ς ατό το πρό(γ)ατον ν' αλμέγω και τρώγω εγώ”. Κ' εκείνος ύβρισεν και εκαταγύριαξέν ατόν. Ατότες ο Χριστόν εκατάρωσεν και είπεν : “Εσύ και τα πρό(γ)ατα σ' να γίνεστεν πέτρας”. Και εγένταν πέτρας. Σημ. 'Σαν πρόβατού το εξπηδήση...

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Φάνταγμα, το= το φάντασμα, το στοιχειό.

Ζήκος, Αστέριος (1892)

Φάντασμα λέγεται εις την σημασίαν του φάσματος και φαντάσματα λέγονται τα κακά πνεύματα.

Ιωαννίδης, Σωτήρης Ν.

Φάντασμα φάϊντασμα. Τα φαντάσματα τα εξωτικά. Ο βλέπων φάντιασμα γίνεται ανάπηρος, βλάπτεται κι την χείρα ή τον πόδα. (Διαφέρει δε το φάντασμα του φαϊντιάσματος διότι φάντασμα είναι η φαντασία το ότι φαντάζεται τις φαϊντασμα δε το εξωτικόν, το στοιχείον. Ομοίως δε ς το φαντάζομαι τον φαϊντιάζομαι όπερ= βλέπω φαντάσματα.

Νεστορίδης, Κ.

φάντασμα, το= το φάντασμα, δαίμων, βρικόλακας.

Γιαννακούρος, Ιω. (1929)

Φάντασμα= φάντασμα, οιωνός, ενίοτε αι Νεράϊδες και οι βρυκόλακες.

Δογάνης ,Κυριάκος (1918)

Φαίνεται όμως, ότι διεδραματίζοντο μεμονωμένα επεισόδια μεταξύ Χριστιανών και Τούρκων διότι μας διεσώθησαν εκ παραδόσεως διηγήσεις ως αι ακόλουθοι.: Ένας Τούρκος μπήκε μέσα σ’ ένα σπίτι, που υπήρχε μια κόρη μόνη της και ύφαινε. Ο άξεστος εκείνος τύραννος ήθελε να την ατιμάση δια της βίας. Η κόρη όπως ήτο μόνη ηννόησεν αμέσως, ότι μόνον θαύμα μπορούσε να την σώση. Δεν έχασεν όμως το θάρρος της και...

Ζάρακας, Νικόλαος Α. (1958)

Ξιντιμένι φίλε μ'

Φαίνιτι πως η ξινιτειά κ΄ έκριμι πολλά τ’ χουρίον να ξιχάης κι γι’ αυτό μ΄ αρώτσις για του βράχου τ΄ Τζιρνή. Του βράχου αυτόνι που νι απ’ όξου ανιτουλκά ‘ς του χουριό, τουν ηλένι τ’ Τζιρνή γιατί Τζιρνή θα λέανι του νκουκύρ’ τ’ χουραφιού που νι μέσα κι απόμνι του όνουμα. Έχνι να πούνι πως απάν ‘ς τ’ Στάμ’ τ΄ραχ που νι οι ανιμόμλ’ κι απού πίσου φαίνιτι του Καρλόβασ’ στέκντανι οι Γίγαντις, κι παίζανι...

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Φαναρούδ'= φάντασμα. Άμα σ' ένα τόπο έχει χρήματα χωμένα στη γη, γινόνταν “γησκωμένης” και έβγαινε έξω και γύριζε σα φως στον αέρα. Αυτό λεγόταν “φαναρούδ'”.

Πετρόπουλος, Δ.; Καρακάσης, Σταύρος (1960)

Άγιος Γεώργης Καλού Χωριού Λεμεσού

Φανερώνει τα χαμένα. Όταν χάσουν κάτι λέγουν : “Άη Γιώργη βόηθα και θα σου φέρω μια λαμπάδα σαν το εύρω και όντως το ευρίσκουν ότι χάσουν

Κοκολιού, Λ. (1961)

Άγιος Θεόδωρος Λεμίθου

Φανερώνει τα χαμένα. Έστω άν τάζη και μια μπακίρα. Ένας χωρικός έχασε το κλειδί του. Τάζεται και το ευρίσκει στο στόμα του ζώου του.

Κοκολιού, Λ. (1961)

Φανερωμένη

Φανερωμένη εκκλησία επ ονόματι της Θεοτόκου j' άλλοτε Μονή τον δήμον Θιβόλου προς την Kilar J. Ενταύθα κατά τηνν παράδοσιν οι Άραβες οι εις το τιρόν αποβάντες έστησαν σιότι τυφλωθέντες από της Παναγίας ενόμισαν τον αυτόθι χείμαρον Σκυλοπόταμι της θάλασσαν.

Νεστορίδης, Κ.

Φαντάζομαι= βλέπω φαντάσματα, φαντασιοσκοπώ τι φαντάχτηκε τ' άλογο”, φάντασμα (το)= όραμα κατά φαντασίαν, σκιά, βρυκόλακας, φαντασμένος= φαντασιοκόπος, μωρός υπερήφανος.

Δένδιας, Μιχαήλ (1915)

Φαντάσματα (φανταξά) ούτω καλούσαν οι Κρήτες μυστηριώδεις τινάς θεότητας διατριβούνας εις ιδιαίτερα τινα μέρη και τόπους, ους τρομάζουσι να διήθωσιν εν καιρώ νυκτός, και υπό διαφόρους μορφάς ποτέ μεν αγρίας ποτέ δε οπωσούν υποφερτάς εμφανιζομένας εις του ανθρώπους, ους θέλουσι να ταράξωσι. Συνήθως δε θεωρούνται τοιαύτα αι σκιαί των νεκρών και μάλιστα των βιαίως αποθανόντων ανθρώπων υπό κρεμνού ή όπλον...

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Φαντάσματα

Φαντάσματα παρουσιάζονται τη νύκτα όταν κανείς περνά σε μέρη ασύχναστα και απόμερα ή όπου συμβή φόνος ή κάτι παρόμοιον.

Μερεμέτη, Δήμητρα (1953)

Φαντάσματα: Μια φορά ένας άθρωπος επήε στο γιαλό να πιάη καένα ψάρι. Τα μεσάνυχτα έκατσε να φά' και 'κεί που 'κατσε να φά' εκατήβαινε α(π)ό πάνω ένα απολάρικο (εκείνα τα παιδιά που πεθαίνει αβάφτιστο) και εφώναζεν που απάω που απάω, άμα επήε κοντά στον άθρωπο που 'τρωε, εφοήθη ο άθρωπος κι έπιασε μ' ένα μαχαίρι μαυρομάνικο και του 'δωκε ένα κομμάτι ψωμί με το ζερβό το χέρι (που'ν το χέρι της καρδιάς)...

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Φανταγμαν, το, φάντασμα, χίμαιρα. Φαντασκουμαι= βλέπω φαντάσματα

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Φανταζά= φάντασμα

Λουλάκις, Γ.

Φαντασία ή ήσκιος ή μόρα= Ο εφιάλτης.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Φαντασμένος ο ιδών φαντάσμτα, φανταχτά ή σφανταχτά!

Δεινάκης, Στυλιανός

Πλοήγηση Παραδόσεις ανά Κείμενο

Φάνταγμα, το= το φάντασμα, το στοιχειό. ﻿

Φάντασμα λέγεται εις την σημασίαν του φάσματος και φαντάσματα λέγονται τα κακά πνεύματα. ﻿

φάντασμα, το= το φάντασμα, δαίμων, βρικόλακας. ﻿

Φάντασμα= φάντασμα, οιωνός, ενίοτε αι Νεράϊδες και οι βρυκόλακες. ﻿

Φαναρούδ'= φάντασμα. Άμα σ' ένα τόπο έχει χρήματα χωμένα στη γη, γινόνταν “γησκωμένης” και έβγαινε έξω και γύριζε σα φως στον αέρα. Αυτό λεγόταν “φαναρούδ'”. ﻿

Άγιος Θεόδωρος Λεμίθου Φανερώνει τα χαμένα. Έστω άν τάζη και μια μπακίρα. Ένας χωρικός έχασε το κλειδί του. Τάζεται και το ευρίσκει στο στόμα του ζώου του. ﻿

Φαντάσματα Φαντάσματα παρουσιάζονται τη νύκτα όταν κανείς περνά σε μέρη ασύχναστα και απόμερα ή όπου συμβή φόνος ή κάτι παρόμοιον. ﻿

Φανταγμαν, το, φάντασμα, χίμαιρα. Φαντασκουμαι= βλέπω φαντάσματα ﻿

Φανταζά= φάντασμα ﻿

Φαντασία ή ήσκιος ή μόρα= Ο εφιάλτης. ﻿

Φαντασμένος ο ιδών φαντάσμτα, φανταχτά ή σφανταχτά! ﻿