Αναζήτηση

Αποτελέσματα 61-70 από 28982

Αεί νάχη η γειτονιά μου κάλλιο νάχουν τα παιδιά μου, κι από νάχουν τα παιδιά μου κάλλιο νάχη η αφεντιά μου

Κανδηλώρος, Τάκης Χ. (1907)

Δεν διανείμω εν ζωή ότι έχω

Αει να φας ένα gομμάτ' ψωμί, να gξεχάσ'ς τα bετούνιο

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)

Αφίνεις τα καλά για τα χειρότερα

Ζαν έχ΄ς καμό, άει στο bοταμό!

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)

Αεί νάχη η γειτονιά μου κάλλιο νάχουν τα παιδιά μου, κι από νάχουν τα παιδιά μου κάλλιο νάχη η αφεντιά μου

Κανδηλώρος, Τάκης Χ. (1909)

Μωρή κακούργα, Δαλιδά, άει στο διάλο, μωρή!

Κρεκούκιας, Δ. (1958)

Ύβρις προς κακήν, διεστραμμένην, πανούργον γυναίκα

Λένι πως η Άϊα Παρασκηυή ήταν μαναστήρ κι’ άμα έφκειασαν τν ικκλησία Θιουτόκου πήραν τς εικόνες τν Άϊα Παρασκηυή κι τς τ’ Θιουτόκου. Υστιρώτιρα πέρναγαν ου κόσμους τν νύχτα κι’ άηκναν σκούσματα, ιπειδή π ξαρμάτουσαν τν ικκλησία. Η εν λόγω Αγία Παρασκευή είναι σήμερον ερειπιωμένον εκκλησίδιον εντός του χωριού Στρωμίνιανη, η δε Θεοτόκος είναι παρά το εκκλησίδιον της Αγίας Παρασκευής ενοριακός ναός του χωριού. Περί το εκκλησίδιον αυτό της Αγίας Παρασκευής και παρ’ αυτό σώζονται αρχαίοι ελληνικοί τάφοι συλημένοι, «ληνότρυπις» (ελληνότρυπες) ονομαζόμενοι υπό των επιχωρίων. Παρά το εκκλησίδιον αυτό επίσης εξετάφη επιγραφή επιτύμβια νυν ούσα εις το εμφανές και ευκόλως αναγινωσκόμενη. Επειδή η εν λόγω επιγραφή είναι αδημοσίευτος, δεν κρίνω άσκοπον, ίνα επί τη ευκαιρία ταύτη παραδώσω εις την δημοσιότητα. Έχει λοιπόν ως εξής : ΕΝ ΕΥΣΕΕΒΙΗCΕΝΕΚΕ ΠΑΡΑΔΟΝΤΟΜΝΗ ΜΑΕΠΟΗCΑΝ ΤΟΙΥΟΙΤΑΙΙΔ ΜΑΤΕΡΙCΩC ΧΑΙΡΕ, Ευσεβίης ένεκεν παρ’ οδόν το μ(νή)μα επόησαν τοί υοί τα ίδι(α) νατέρι σως χαίρε. Και όντως και σήμερον παρά το ερειπιωμένον εκκλησίδιον της Αγίας Παρασκευής ακόμη διέρχεται οδός από τα ορεινότερα αιτωλικά χωριά προς τα πεδινώτερα. Αλλά και έτερα επιτύμβια απεχώσθη, αλλά και ενετειχίσθη ως βάσις στήλης του νεοκτισθέντος ενοριακού ναού της Θεοτόκου εν Στρωμίνιανη την οποίαν επρόφθασα να αναγνώσω έχουσαν ούτω : ΝΙΚΑΣΙΠΟΛΙΣ ΛΥΚΙΣΚΕΧΑΡΕ, Νικασίπολις Λυκίσκε χαίρε. Την ανωτέρα παράδοσιν ήκουσα παρά του αυτού παρ’ ου ήκουσα και την ανωτέρω 10, Φώτη Παπαδημητρίου. (άηκναν = άκουαν, ξαρμάτουσαν = εξαρμάτουσα, αφήρεσαι τα κοσμήματα).

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Εις απόστασιν δύο περίπου ωρών, προς το Ν.Α. των Πατρών υπάρχει το λαγκάδι της Μανωλιάς ή απλώς η Μανωλιά, η οποία είναι λάμνια (νύμφη) και κατά την λαϊκήν παράδοσιν κατοικεί στη βρύσι που είναι στο λαγκάδι. Παλαιότερα προς η στρωθή η εκείθεν νυν διερχομένη αμαξωτός η άγουσα εις Καλάβρυτα, οι διερχόμενοι νύκτα εκ της θέσεως εκείνης και ιδίως οι αλαφροΐσκιωτοι, (οι οποίοι έχουν την ιδιότητα να βλέπουν τα ξωτικά) έβλεπαν τη Μανώλια που εκαθότανε στη βρύσι κ’ εχτενιζότανε με χρυσό χτένι και έλαμπε σαν ήλιος. ‘Αμα την ήβλεπαν, εκάνανε το σταυρό τους, έλεγαν το «Θεοτόκε Παρθένε» μέσα τους, χωρίς να μιλήσουν για να μην τοις πάρη τη ‘μιλιά κ’ εφεύγανε. Υπάρχει η παράδοσις ότι όποιος ‘μπορέση και της πάρει το χτένι, την κάνει δική του, ως και το μαντήλι της και την έχει σα δούλα και γυναίκα. Λέγεται ότι οι Μαυρομιχαλαίοι είναι όλοι ωραίοι και παληκάργια γιατί ένας πρόπαπός του, αλαφροΐσκιωτος σ’ ένα χορό, που ‘κάνανε η νεράϊδες, άρπαξε μνιανής το μαντήλι και την είχε στο σπίτι του και έκαμε παιδιά ώμορφα και παληκάργια και από ‘κείθε κατάγονται οι Μαυρομιχαλαίοι. Τώρα όμως δεν υπάρχει η Μανωλιά η νεράϊδα, μετά την στρώσιν της αμαξωτού, διότι οι άνθρωποι διέρχονται εκείθεν εφ’ αμάξην ή αυτοκινήτων. Ως κατόπιν εγνώσθη, μερικοί τεμπέληδες Πατρινοί, εκμεταλλευόμενοι την πρόληψιν των χωρικών περί Μανωλιάς, μετέβαινον και εκρύπτοντο εντός του στενού ρεύματος εις βατουκλιαίς, πλησίον της πηγής του νερού, έπερνον και ένα μακρύ καλάμι, του οποίου ετρυπούσαν τους κόμπους με μια μακρυά Τουφεκόβεργα και το μετέβαλον ως σωλήνα και το ετοποθέτουν αυτώς ώστε το ένα μέρος εχώνετο από κάτω από το νερόν της βρύσης, το σώμα του καλαμιού εθάπτετο εις τους εκεί χάλεκας και δια των βάτων ίφθανε το έτερον πέρας εις την κρύπτην των Πατρινών. Οι χωρικοί διερχόμενοι εκείθεν την ημέραν και πιστεύοντες ότι μόνον την νύκτα κρατεί εκεί η Μανωλιά, μετέβαινον αφόβως εις την βρύσιν και ητοιμάζοντο να φάγουν. Άμα έβγαινον τα φαγητά των, οι κρυμμένοι έσκυπτον και εφύσων εις το καλάμι και έκαμνον το νερό να βράζη μετά θορύβου. Οι χωρικοί βλέποντες τούτο και πιστεύοντες ότι προέρχεται από τη Μανωλιά, άφηναν τα πάντα και έφευγαν περίτρομοι. Τότε οι Τεμπέληδες, οι κρυμμένοι, εξήρχοντο της κρύπτης των και έτρωγον τα φαγητά των χωρικών, έπερνον δε και τα κράσια των, τα οποία οι χωρικοί εκ του τρόμου των άφηνον εκεί. Τούτο μοι διηγήθη προ πολλών ετών εις των επιζώντων τότε δραστών τεμπέληδων.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Παραδέχονται νεράϊδες, τις λέν «σαμοβίλα» και είναι γυναίκες με πέπλα και άσπρα ντυμένες, μακρυά μαλλιά μέχρι πόδια. Κάμουν κακό. Αν μιλήση ο άνθρωπος που τις βλέπει παθαίνει κακό. Γι’ αυτό πρέπει να σιωπήση οπότε δεν παθαίνει τίποτε. Εις τον κόσμον βρέθηκαν γιατί ήρθαν από το νερό. Ζουν εις έρημα μέρη και όπου είναι νερά. Βγαίνουν τα μεσάνυχτα και άμα φωνάξη ο πετεινός φεύγουν. Εκδηλώσεις και εμφανίσεις νεράϊδων. 1 Εις ένα μέρος τοποθεσία «το κεφάλι της μάννας του Ντούλιου» ήτο νερό και χάθηκε προ 100 χρόνων, ύστερα από τρεις μέρες που χάθηκε το νερό έλεγαν τι θα γίνη το χωριό χωρίς νερό γιατί από αυτό υδρεύεται και η βρύση του χωριού, οπότε ένας αγροφύλαξ τούρκος ονόματι Ζιέλιος είπεν ότι θα μπω εγώ μέσα στην τρύπα τι έγινε το νερό και να το ξαναστείλη στη βρύση. Ανέβηκε στην τρύπα του βουνού και μπήκε στο σπήλαιον 200 μέτρα βάθος και άρχισε να χτυπά το μέρος για να βγη το νερό και μόλις χτύπησε τρεις φορές παρουσιάστηκεν η νεράϊδα που τον έπιασεν από το χέρι και τον είπε φτάνει. Αυτή δε που βαστούσε το νερό άφησε το νερό να τρέξη και έρθη εις την βρύση του είπε δε ότι είδες να μη ειπής εις κανένα άμα θα πης θα αποθάνης. Αυτός ο τούρκος έζησεν είκοσι χρόνια αγροφύλαξ και όλοι τον αγαπούσαν γιατί έστειλε το νερό στο χωριό. Όταν σηκώθηκε να φύγη στο τέλος από το χωριό γιατί γέρασε όλοι οι χωρικοί σηκώθηκαν να τον προβοδήσουν έξω από το χωριό και τον κερνούσαν πιοτά αυτός μέθυσε από το κρασί και από μεγάλον ενθουσιασμόν και ευχαρίστησαν απεκάλυψε το μυστικό του και είπε: «τόσα χρόνια δεν σας είπα τίποτε τώρα θα σας πω την ιστορία που μου έγινε. Όταν σας έστειλα το νερό παρουσιάστηκε η νεράϊδα και δεν μ’ άφησε να στείλω περισσότερο νερά και γι’ αυτό τόσο νερό σας έστειλα και το νερό το άλλο το έστειλε στο «Σέτομα». Μόλις δε εφανέρωσε τα λόγια αυτά πέθανε. Τώρα το μέρος εκείνο από τότε και μέχρι σήμερα λέγεται «Ζιέλοβ γκρόπη» δηλ. το μνήμα του Ζέλου. Αυτό έγινε και είναι αληθινό. [Σέτομα= νυν Κεφαλάρι. Η χωρική προσέθεσε: «το νερό μας και του Σέτομαν είναι το ίδιο»]

Μπακάλης, Ιωάννης (1937)

Εις την όχθην της λίμνης Οχρίδος, εν μαγευτικώτατη τοποθεσία, έχει ιδρυθή μονή επ’ ονόματι του θαυματουργού αγίου Ναούμ. Η μονή είναι πλουσιωτάτη νύν, ενώ τα πρώτα έτη που εκτίσθη, λέγουν, ήτο πτωχοτάτη. Περί του τρόπου δε καθ’ ον προήλθεν η ευπορία της διηγούνται οι ευλαβείς χωρικοί της Βέρμπιανης τα εξής. Ότε εκτίσθη η μονή είχε μόνον υπό την κυριότητα της εν ζεύγος βόων, αλλά μίαν ημέραν ο ζευγάς, ο οποίος είχεν απομακρυνθή του καλλιεργούμενου αγρού και είχεν αφήσει τα βώδια εζευγμένα, επιστρέφων εύρε μίαν άρκτον να τρώγη το ένα βώδι. Έντρομος επιστρέφει και αναγγέλει την συμφοράν εις τον ηγούμενον της μονής. Ο καλός της μονής λειτουργός δεν εταράχθη, επίστευσεν ότι τούτο έγινεν ίνα θαυματουργήση ο άγιος και διέταξε τον ζευγάς να ζεύξη εις τον ζυγόν μαζί με το ζωντανό βώδι και την άρκτον. Ο ζευγάς υπήκουσε και επί τρία έτη ώργωνε τα χωράφια της μονής με το παράξενον αυτό ζεύγος του βωδιού και της άρκτου. Οι αγροί ήσαν κατ’ έτος τόσον εύφοροι, ώστε η μονή επλούτησε ταχέως. Έτερον θαύμα του αγίου Ναούμ ετήσιον αυτό, είναι το γινόμενον την παραμονήν της πανηγύρεως (19 Ιουνίου νομίζω). Κατά την ημεραν εκέινην οι μοναχοί ευρίσκουσι εις την όχθην της λίμνης, κατώθι της μονής, εσκορπισμένους εις την αμμουδιάν, λαχταρίζοντας ακόμη, τόσους ιχθύς, όσοι προσκυνηταί θα εκκλησιασθώσι κατά την επιούσαν εις τον ναόν της μονής.

Καψάλης, Γεράσιμος (1914)

Αγάπησεν ο χουχουλιός την βρωμοπεταλίδα, την αναγούλα του χωργιού και την ανατριχίλα

Μαρινάτος, Σπ. (1918)

Ερμηνεία: Είναι ο ομηρικός στίχος (Οδ. ρ. 218): Ως αιεί τον ομοίον άγει θεός ως τον ομοίον, η αρχαία παροιμία: 'Ομοιος ομοίω αεί πελάζει. χουχουλιός είναι θαλάσσιον οστρακόδερμον παρόμοιον καθ' όλα τω χερσαίω κοχλία, αλλά μικρότερος. Βρωμοπεταλίδα...

«
1
. . .
4
5
6
7
8
9
10
. . .
2899
»