Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 6664

Γηράσκω αεί διδασκόμενος

Μπίμπελας, Παναγιώτης Α. (1956)

Πρό τινων ετών μία διάδοσις, ότι στο ορεινό χωριό της Ναυπακτίας-τη ΜΙΚΡΗ ΠΑΛΟΥΚΟΒΑ-νύν ΛΕΥΚΑ- παρουσιάζεται κατά τας σκοτεινάς νύκτας εις τα γιδοπρόβατα, ένα παράξενο ξωτικό, ένας τράγος με ανθρωπίνην μορφήν, ο οποίος προκαλέι τον πανικόν και τον θάνατον των ανωτέρω ζώων, ανεστάτωσε και κατετάραξε τον κόσμον των ποιμένων.

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1953)

Μια κάποια Τασούλα (Τασά) φύλαγε μια φορά κάτω στα χειμαδιά που έχομε, στη Στρίτσα (τοπων. Χειμαδιού), το λινάρ’να μη το φάν τα ζώα. Κίλσ’ένα λιθάρ’ ξαφν’κά και τη σκότωσι. Την πήραν και την έθαψαν στο χωριό. Από τότες βγήκε ‘’ήσκιωμα’’ σ’εκείνο το μέρος σα γελαδοτόμαρο. Ξεκινούσε από το μέρος που σκοτώθ΄κε και πήγαινε στο μνήκμα. Ένας από άλλο χωριό, από το Σκλούπο (νύν ονομ. Αμπελοχώρι) ντουφεκούσε το ήσκιωμα. Από τα πολλά ο δραγάτης του χωριού μέρα φεγγάρι στην καρτέρ. Το ήσκιωμα άραξε στο χωριό ψάλλοντας και διαβάζοντας. Τρόμος και φόβος έπιασε το χωριό. Πάησ’ ο παπάς έρριξ’ αγίασμ’ απού την τρύπα στο μνήμα και δεν ξαναβγήκι το γελαδοτόμαρο.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)

Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι

Κωνσταντίνου, Χαρίλαος Ζ. (1954)

Ερμηνεία : Αντιστοιχεί με το αρχαίον ρητόν: “Όμοιος ομοιώ αει πελάζει”...

Μια συνοικία του Κοντοβρακιού (νυν Δαφνούλας) κοντά στο Βασταβέτσι (νυν Πετροβούνι) λέγεται Κοντ’νοί (Κοντινοί). Διηγούνται ότι όταν οι Βασταβέτσ’ νοί έφευγαν για το Σακαρέτσι λίγοι από τους τελευταίους μετάνοιωσαν γύρ’σαν πίσω κ’ έκαμαν το συνοικισμό που λέγεται Κοντ’νοί, δηλαδή οι τελευταίοι, αποσταμέν!

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)

Ήταν ένας ξερός δέντρος κι πήγι ένας ληστής κι ξεμουλοήθ’κε. Τ’ λέει ο πνευματ΄κός. Κρέμασι μια αλυσσίδα στο λιμό και θα σ’χουρηθής άμα πέσει η αλ’σίδα. Είχε 99 σκοτωμένους ανθρώπους. Θα παίρνης ένα ποτήρ’ νερό και θα πααίν’ς να ποτίζης τον δέντρο τον ξερό κι άμα ανθίσ’ τότε θα σ΄χωρηθής. Αν βρης στο δρόμο διψασμένο θα τον δίν’ς. Ύστερα θα ξαναγυρίζ’ς. Απάν’ στα τρία χρόνια πέρασ’ ένας δρομή. «Σταμάτα να σ’ δώσω νερό». – Όχι – Σταμάτα να πιής νερό! Άει στον κόρακα! Που πααίν΄ς. Σκέφτηκε τότε: Ενενήντα εννιά κι έναν εκατό. Του ‘ριξε τον σκότωσε. Αμέσως μι του φόνου, έπεσ’ η αλυσσίδα κι είδι και το δέντρο με φύλλα. Κι διαδίδεται πως από κει έγινε το ξύλο του σταυρού. (Εκείνος ήταν προδότης κι επήαινε να προδώσ’ στους κλέφτες, να κάψ’νε τα χωριά).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Πρώτα ο Θεός και ύστερα ο γιατρός

Σωτηροπούλου, Αθηνά Β. (1952)

Γάμος χωρίς παιχνίδια, φάβα χωρίς κρομμύδια

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1956)

Ερμηνεία: Γάμος χωρίς μουσικά όργανα

Μωρή κακούργα, Δαλιδά, άει στο διάλο, μωρή!

Κρεκούκιας, Δ. (1958)

Ύβρις προς κακήν, διεστραμμένην, πανούργον γυναίκα

Περί του ονόματος ‘’Αιμυαλών’’ όπερ φέρει η ανωτέρω μονή, δύο περί τούτου φέρονται παραδόσεις : Η μία εκ τούτων προήλθεν δήθεν εκ τούτου ότι, επειδή πολλοί πάσχοντες κατά τας φρένας προσετρεχον εκεί εκ διαδόρων μερών και εθεραπεύοντο, εκλήθη των αιμυαλών, ως διωρθούσα τα μυαλά η δε ετέρα την οποίαν προ εξήκοντα περίπου ετών μοι διηγήθη ο αδελφός του πάππου μου μοναχός Παρθένιος Φωτεινόπουλος ο επιλεγόμενος Κοψαχείλας, εν τη ηγουμενία του οποίου ήκμασεν η Μονή, είναι η ακόλουθος : Εν μία των εορτών εν ή ο ιερεύς, της Μονής ετέλει την θείαν λειτουργίαν εν τω ναίσκω αυτής, μια περιστέρα εισελθούσα εις το ιερόν, καθόσον ως γνωστόν η Μονή κείται εν κοιλώδει βράχω εν ώ εμφωλεύουσι πολλαί περιστεραί, επτερύγιζε άνωθι της Αγίας Τραπέζης ο δε ιερεύς διακόψας την λειτουργίαν προσεπάθει τρέχων γύρωθεν του ιερού να συλλάβη την περιστεράν. Τότε η λίαν ευλαβής κτητόρισσα της Μονής Παισία ηναγκάσθη, όπως επαναφέρη τον ιερέα εις το καθήκον του, να φωνάξη εαναλαμβάνουσα πολλάκις τας λέξεις : ‘’Μυαλά, παπά, μυαλά, παπά! Θεωρήσασα ως ασέβειαν την διακοπήν της λειτουργίας αφ’ ενός και αφ’ετέρου την καταδίωξιν της περιστέρας, παριστώσης ως γνωστόν το σύμβολον του Αγ. Πνεύματος. Αλλά και αι δύο φερόμεναι παραδόσεις δεν φαίνονται πιθαναί, θετικωτ΄ρα δε και μάλλον ποσεγγίζουσα εις την αλήθειαν κατά την κρίσιν μου είναι η εξής : Οι Κοντογιανναίοι, ως και η κτητόρισσα της Μονής Παισία, φαίνεται ότι δεν κατήγοντο από την πόλιν της Ξορώβης, αλλ’εκ του χωρίου του νύν δήμου Αλαγωνίας ‘’Ατμυαλοί’’ υπαγομένου τότε βεβαίως εις την δικαιοδοσίαν της Κορώνης, ήτις κατά τους χρόνους εκείνους ήτο πρωτεύουσα τιμαριούχου τινός Βενετού, εξ ής περιστάσεως και η παροιμία ‘’Έχει μπάρμπα στην Κορώνη’’ λεγομένη εν περιστάσει καθ’ ήν ίνα επιτύχη τις κυβερνητικήν τινα παροχήν ή την αισίαν έκβασιν της υποθέσεως του έπρεπε τότε να είχε μπάρμπα στην Κορώνη, ως ήδη συμβαίνει δια να επιτύχη τις διορισμόν κλπ. Πρέπει να έχη ισχυρόν τινα συγγενή ή φίλον εν Αθήναις. Έδωσε δε το όνομα ‘’Αιμυαλών’’ η ανωτέρω οικογένεια, εις ενθλυμησιν του χωρίου της καταγωγής της Αιμυαλού, ως συνέβη και εις πολλάς άλλας ονομασίας χωρίων οικισθέντων καθ΄ομοίας περιστάσεις.