Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 4521

Μια φορά ένας Χιώτης καυχότανε πως γνώρισε φαρσί τα αρχαία ελληνικά. Μια μέρα, ο καντυλανάπτης μαζί με τον αριστερό ψάλτη της εκκλησίας, για να περάσει η ώρα ως ότου να χτυπήσει η καμπάνα του εσπερινού.. ξηγούσανε τροπάρια! Και στην αρχή μεν, οπωσδήποτε τα καταφέρναμε. Αντιστάσεως μη ούσης δηλ. βγάζανε κάποιο νόημα. Όταν όμως φτάσανε στις Καταβασίες των Χριστουγέννων που είνε εις στίχους Ιαμβικούς και διαβάσανε τον στίχον <Νύν ποτυιάται της παλιγγενεσίας>εκεί πλέον δεν μπορέσανε να προχωρήσουν. Τα μπερδέψανε, ζαλισθήκανε, σκοτισθήκανε και νόημα μηδέν. –Αμ, καυμένε, είπε τότε ο ψάλτης : Τι καθόμαστε και σκοτιζόματσε; Να πάμε στον δάσκαλο να μας τα εξηγήσει. Δάσκαλος δε, θα το εννοήσατε βέβαια, ήταν ο δεινός ελληνιστής, ο χιώτης που γνώριζε τα ελληνικά φαρσί. Φτάσανε στο γραφείο του. –Δάσκαλε, το και το. – Ευχαρίστως, παιδιά μου εις ποιον κείμενον έχετε απορίαν; Έχετε υπόψη σας κανένα αρχαίον συγγραφέα, ή –Δάσκαλε, τον διακόψανε, θέλουμε να μας εξηγήσεις τι θα πεί το : <Νύν ποτνιάται ης παλιγγενεσίας> -Αυτό μόνον; Λοιπόν παιδιά μου, το <νύν> είνε πάντα νύν! –Και το <ποτνιάται> τι θα πεί; -Και το <ποτνιάται> παιδιά μου είναι και αυτό κάτιν τις. –Καλά. Άμ το < της παλιγγενεσίας> πως το εξηγείς; <Μωρέ διαβόντρον κουλούκια, είπεν έξω φρενών ο δάσκαλος, εγώ θα σας τα εξηγήσω όλα. Και τους έδιωξε. Και έτσι έγινε η μετάφραση του <Νυν ποτνιάται της παλιγγενεσίας> από το αρχαίον κείμενο στη δημοτική μας γλώσσα.

Άγνωστος συλλογέας (1929)

Πρό τινων ετών μία διάδοσις, ότι στο ορεινό χωριό της Ναυπακτίας-τη ΜΙΚΡΗ ΠΑΛΟΥΚΟΒΑ-νύν ΛΕΥΚΑ- παρουσιάζεται κατά τας σκοτεινάς νύκτας εις τα γιδοπρόβατα, ένα παράξενο ξωτικό, ένας τράγος με ανθρωπίνην μορφήν, ο οποίος προκαλέι τον πανικόν και τον θάνατον των ανωτέρω ζώων, ανεστάτωσε και κατετάραξε τον κόσμον των ποιμένων.

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1953)

Εν συνομιλία ποτέ μετ’ αγρότου Αντιπαξίου έμαθον παρ’ αυτού ότι η νήσος (Αντίπαξος) εκλήθη Αλιμπάξοι, διότι, πριν έλθωσιν οι νυν εκεί οικούντες Σουλιώται και Αλβανοί ήτο πλήρης του φυτού αλιπίτσα (είδος φιλοκαλλιάς)

Δένδιας, Μιχαήλ, Α. (1917)

(Στου) Δράκου= πηγή παρα ποτμόν, περιβαλλομένη υπο δάσους, εν ώ εφώλενεν όφις (δράκων), φονευθείς υπ' αγνώστου. Ως παραδέδοται, είτη συνέπεσεν ο δράκων τω λεγομένω στοιχειώ και νύν πιστεύεται ότι η πηγή είναι κατοικία του στοιχειού του δράκου.

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Άγιστρου- παραγιστρου ή Άξτου-παράξτου τη επέρα 31 Ιουλίου ανάπτην πυρόν αν τας οδούς εν τησ χωρίας, οι δε χωρικοί και νυν ξυναιξί 'ς τέκνους χαιρετούντες τω έλειση Αυγούστου πηδούν άνωθεν εκ φωναίκτες ταύτα εις ς' άλλας αφελείς εδχάς.

Αναγνώστου, Σ. (1902)

σμιρδάκια (τα) Ταύτα πιστεύουσιν ότι είναι βρέφη αβάπτιστα αποθανόντα και εις πνεύματα πονηρά, άλλ' ουκ αεί βλαβερά, μεταβληθέντα. Πιστεύεται δε ότι βόσκουσι τα νύωτα το χόρτον φλουσκούνι.

Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Ι. (1922)

Το Ντράτσικο βγάνει μαστόροι (τον νυν Δάσκιον). Η Μπότσιανη παππάδες (το νυν χωρίον Ριζώματα). Η Βόσοβα εμπόροι (το νυν χωρίον Σφηκιά) κι η Κόκκοβα μασκαράδες (το νυν χωρίον Πολυδένδρι).

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)

Μάρισσα, η ειμαρμένη, μοίρα. Απαντά εν τω εβδόμω στίχω του άσματος του Ανδρονίκου Σακ. σ. 9. Η μοίρισσα το 'τάϊζεν ψιχούδιμ με το μέλιν για να μεαλύνη γλήορα για να πουσουρμανέτζη. Νυν αντ' αυτού χρώνται οι Κύπριοι τοις τύχη και τω ξένω: σόρτα “Εν έχω τύχων, αν είχα τύχηθ θα ήμουν άλλος άνθρωπος.” “σόρτα μου εμ μαύρκη.”

Φαρμακίδης, Ξενοφών Π. (1918)

Ο δε τα νύν περί του όρους τούτου (Δίβρης) μύθος έχει ως εξής : Όντας τα στοιχειά του τόπου επάλευαν αναμεταξύ τους, παρουσιαζόμενα σαν άλογα, ψαργιά (λευκά) και ντοργιά (κοκκινωπά), το στοιχειό του τόπου ενίκκσε με τούτο το στρατήγημα. Έσκαψε πρώτα με το πόδι του τη γή και έφτιασε λάκκο και μέσα έκρυψε έναν άνθρωπο και του έδωσε και μια σιδεροματσούκα και τον εδιάταξε να βαρή τα ξένα στοιχειά στο ζερβί ριζαύτι και έτσι τα ενίκισε και τα έδιωξε. Απάνου όμως στον πόλεμο κάποτε ο κρυμμένος άνθρωπος εβάρυγε κατά λάθος τους δικούς του και τότες εκείνοι εφωνάζανε το σύνθημα <Κομμοίς στα χέργια σου’’ ή κατ’άλλους ‘’Κόμπος στα χέργια σου’’ και ο άνθρωπος εκαταλάβαινε το λάθος του και εβάρυγε μόνον τους αντίθετους.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Μια φορά πέρασ’ ο Χριστός ζητιάνος, όπως συνηθάη κι περνάη, από ‘να σπίτι και γύραζι ψωμί. Αυτή ότι είχε φουρνισμένο και το είχε βγάλει από το φούρνο, μα για να μη δώκη του Χριστού το έβαλε χάμω κι έκατσε, - Άει στο καλό, χριστιανέ μου, που έχουμε ψωμί, λέει του Χριστού. – Το ψωμί ζεστό κι ο κώλος σου κρύος, της λέει ο Χριστός. Γι’ αυτό της γυναίκας ο κώλος ποτές δε ζεσταίνεται.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

«
1
2
3
4
. . .
453
»

Αναζήτηση

Φίλτρα