Search

Now showing items 1-10 of 178

Το Ντράτσικο βγάνει μαστόροι (τον νυν Δάσκιον). Η Μπότσιανη παππάδες (το νυν χωρίον Ριζώματα). Η Βόσοβα εμπόροι (το νυν χωρίον Σφηκιά) κι η Κόκκοβα μασκαράδες (το νυν χωρίον Πολυδένδρι).

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)

Στο Παλαιόκαστρον όταν το πήραν οι Τούρκοι στην τοποθεσία στου Μάλιου έδωσαν στα άλογά τους να φάνε κριθάρι το δειλινό και την άλλη μέρα που δίψασαν άρχισαν με τα πόδια τους να σκαλίζουν την γη εκεί που πέρναγε το υδραγωγείο από τη θέση καρβουνόβρυση στο Παλαιόκαστρο. Έτσι βρήκαν το νερό οι Τούρκοι και το έκοψαν. Μετά από τρείς μέρες παρεδόθη η φρουρά και τους πολεμιστές τους έσφαξαν, τα γυναικόπαιδα τα πούλησαν, τους γέρους τους πήραν και τους έρριξαν πάνω από την θέση αυτή (την δείχνει) τρόχαλο ή καμμιά πέτρα. Έζησε μόνο ένας ο λεγόμενος Κούσκουρος, ο οποίος κατοίκησε σε δασώδη περιοχή στη θέση Τζαφέρη. Αυτός μόνος του εκεί μέχρις ότου ήρθαν δώδεκα καπεταναίοι και έγιναν το όλον δεκατρείς φαμελιές. Μετά ήρθε ένας από τα βόϊον όρος από το Μπουρμπούσκό (νύν Βογάτσικο) Μελόπουλος οργανοπαίκτης του τυμπάνου. Κτυπούσε νταούλι και αυτοί 14 – 13 εργαζόμενοι και ο Μελόπουλος γύφτος νταβουλιτζής κατασκεύασαν τον αύλακα από την θέση Μάνα Αυλάκι (όριον Ριζωμάτων, Δασκιό) μέχρι την θέση Μύλος (6 χιλιόμετρα). Αυτά έγιναν στα 1432

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)

Ο Άγιος Αθανάσιος παρουσιάστηκε σε πολλούς όταν ήρθαν οι Γερμανοί. Έχει εδώ εκκλησία και θεραπεύονταν πολλοί. Παρουσιάστηκε μπροστά σε κρεββάτι μου το 1962. Ήταν με στολή μπλέ και άσπρους σταυρούς. Το καλιμαύκι μπλέ και το πετραχείλι μπλέ με άσπρους σταυρούς. Και μου είπε να κατατάσω τα έργα μου. Το έκαμα την άλλη μέρα. Μέσα στην εκκλησία του όταν πάμε την νύχτα τον ακούμε. Ήταν άρρωστος και κοιμόταν 40 μέρες και δεν τον δεχόταν ο άγιος 40 μέρες, του έδινε το βράδυ ξύλο, αυτό το έκαμε στον Ντρακούλα, είναι γεγονός και φώναξε ο Ντρακούλας την γυναίκα του και τον πήρε. Έρχονται πολλοί τρελλοί και θεραπεύονται

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)

Μια φορά τ'αδέρφια μου σκάβαμε να ανοίξουμε πηγάδι για νερό. Εσκάβαμε πολλές μέρες και κάπου βρίκαμε τρία πιθάρια. Δεν τα πειράξαμε και τα ξεχώσαμε σιγά-σιγά και βρίκαμε μέσα κάρβουνα. Ήταν θησαυρός και επειδή τον βρίκαμε και δεν ξέραμε να ρωτήσουμε το στοιχειό που το φύλαγε τα έκαμε κάρβουνα. Το στοιχειό θα ήθελε κάτι να του δώσουμε. Έπρεπε να ξέρουμε πως το ρωτάνε και να του δίναμε ό,τι ζητούσε, αλλά μείς δεν γνωρίζαμεν από τέτοια, ήμαστε μικρά παιδιά τότε.

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)

Στη bαλλάδα είναι τ'Κριαρά το σπίτ'. Αυτός ο Κριαράς δεν ήλυωσε όταν τόνε θάψαν και τον ξαναχώσαν σ'άλλο μέρος, αλλά και πάλ' δεν ήλυωσε. Τόνε θάψαν τότε στ'ν αυλή τ' κ' ήμειν εκεί άλυωτος και βγαίν' τις νύχτες και τιργυρίζ'. Πολλοί ακούσανε τα βηματά τ' τα μεσάνυχτα μες στις κάμαρες. Και φαινόνται και φώτα, π'ανάβουν μοναχά τους απ'τα παράθυρα. (bαλλάδα= Συνοικία της Χώρας)

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στ’ Χαμέντη κάποιος ήχασε τον κριό τα’ και τον ηύρε κεί. Λέει, <Μια και τον ηύρα δώ, άς τον κουρέψω>, σ’ένα σταύλο που ‘χε πιο κεί. Του ‘δεσε λοιπόν τα πόδια και μόλ’ς τον είχε κουρέψ’ απ’ τη μια μεριά, σκοτείνιασε ξαφνικά ο σταύλος – μέρα μέσ’ – μέρ’ έ ; -σκοτείνιασε και βγήκ’ ένας αράπ’ς μεγάλος. Παρατάει αυτός τον κριό και παίρν’ δρόμο. Τ’ν άλλη μέρα είταν εκεί ακόμα ο κριός, δεμένος και κουρεμμένος απ’τη μια μεριά.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στα Υστέρνια δουλεύαν κάτ’ εργάτες και το βράδ’ πηγαίναν και κοιμούνταν στον Πύργο. Τ’ ς λέν, <Γιατί δεν κοιμούστε δώ;>. <Μα δεν έχ’>, λέει, <που να μείνουμε>. Λέει, <Πώς δεν έχ’. Είν’ ένα σπίτ’ εδώ, αλλά είναι στοιχειωμένο>. Γελάσαν αυτοί. <Στοιχειά>, λέει, <και τέτοια δεν είναι>. Και πήγαν. Τ’ νύχτα όμως που παίζαν χαρτιά, μαρμαρώσαν ούλ’ και κοιτούσαν πίσω απ’τη bλάτ’ ενού. <Τι ‘ναι, ρε παιδιά ;>, τ’ς ρωτά αυτός. Γυρίζ’ και τι να δεί ; Πίσ’ απ’ τη bλάτη τ’ήστεκε το στοιχειό, ένας παπάς με τα ράσα τ’ και μια μαγκούρα, και τ’ς κοιτούσε. Πήραν δρόμο κι όπου φύγει-φύγ’.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Γυρίζοντας μια φορά στο χωριό μ'νυχτώθ'κα και μ'ηύραν τα μεσάνυχτα στη Γούρνα.Εκεί άρχισε και τρεμόταν το ζώο στάθ'κε και τρεμόταν. Γυρίζω έτσ', φοβήθ'κα κιόλα, νύχτα, ερημιά, βλέπω ένα μαύρο πράμα και σερνόταν, κακό πράμα, σατανάς. Ήκαμα το σταυρό μ'κι αυτό ήρθε έτσ'δα και ώωπ ήπεσε απο μια πεζούλα στα χωράφια. Τρεμόμουν κι εγώ και το ζώο, δέκα ντενεκέδες κτυπούσαν πίσω μ'. Και βγήκε ύστερα μια φωτιά στ'θάλασσα, μια λάμψ' και μια τρομερή φωνή : Άαααα! Π' dρανταχτήκαν οι βράχ' κ' ήσκασ' ο δαίμονας, με το σταυρό που 'καμα. (το χωριό μου=Τον Τριπόταμο, Γούρνα= περιοχή κοντά στην Καρδιανή)

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Τα στοιχειά είναι ψυχές ανθρώπων ή ζώων, που αφού αποχωριστούν απ’ το σώμα τους αποκτούν υπερφυσική δύναμη και μπορούν να βλάψουν ή να κάνουν καλό. Κατοικούν εκεί που ο άνθρωπος ή το ζώο σκοτώθηκε και συχνά γίνονται φύλακες και προστάτες του τόπου. Στην αντίληψη αυτή οφείλεται το έθιμο να <στοιχειώνουν> το σπίτι σφάζοντας έναν κόκορα στα θεμέλια : <Στα θεμέλια ρίχν΄ς αγιασμό και καλαμένια σταυρουδάκια και λεφτά για το γούρ τα’ σπιτιού. Πρέπ’ να σφάξ’ς κι έναν κόκορα, να στάξ’ το αίμα τ’ για να στοιχειώσ’ το σπίτ’. Χών’ς και τα’ gεφαλή τα’ στα θεμέλια> Υπάρχουν και θησαυροί στοιχειωμένοι, που τους αποχτά όποιος μπορέσει να τους ξεστοιχειώσει. Ένας τέτοιος θησαυρός είναι και η χρυσή γουρούνα του Ξώμπουργου. (Βλ. Παραδόσεις> (Στοιχειά>)

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Εκεί έχει γούρνα και μαζεύει νερό. Έβγαινε εκεί ένα στοιχειό. Μια άλλη μπάρα (λίμνη) έβγαινε ένα άλλο στοιχειό στη θέση Λισκού.Εκεί κάτου καθότανε ένας γέρος είχε μια καλύβα και το στοιχειό που ήταν στη Λισκού πήγαινε στο γέρο και ο γέρος του άφινε φαγητό μπουγάτσα κείνα τα χρόνια. Πιάστηκαν σε μια κόντρα τα δυο στοιχειά-μαλώναν. Όταν εκείνο της Λισκού κατάλαβε ότι θα το εξοντώνει το στοιχειό του Παλιογεφύρου είπε το πρώτο στο γέρο. Κόψε ένα κριάρι παχύ και να κάμης τρία τόπια (κουβάρια) το ξύγκι και όταν έρθη το άλλο και γω θα βλέπω ζόρι τότε να του ρίχνεις ξύγκι. Το έρριξε το ξύγκι τρείς φορές και έτσι κέρδισε το στοιχειό της Λισκού. Και το πρωί όταν πήγ πάλι ζωντανό.

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)

«
1
2
3
4
. . .
18
»

Search

Filters