Πλοήγηση ανά Τόπο καταγραφής

Αποτελέσματα 87-106 από 284

“Ίδα ιά σκότουσαν νια βουλά έναν ανθρουπου κι μπούρζι του αίμα τ' τ' νύχτα”. [μπουρίζω= κυρίως μυηώμαι επί βοός, μπουρίζει και το αίμα του φονεμένου.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922)
Ιδώ 'ς τ Μιγάλ' Παλούκοβα ήτανι μαναστήρ, η Γέννησις της Θιουτόκου κ' υστιρώτιρα ήρθι ου Παλούκουβας ου μιγάλους κι κατοίκηψι. Ιδώ η εκκλησία είνι θαυματουργή. Έχουν αηκούσ' πουλλοί αγγιλ'κή ψαλμουδία τν νύχτα. Έχουν βρή τα καντήλι' αναμμένα μαναχά τς. Ιδώ και πουλλά χρόνια έπισαν νιά βουλά οι μαστόρ απ τουγ καβαλάρ τς σκιπής, πήγαν απάν του νταβάν' κ' ήρθαν μ ούλου του νραβάν' κατ. Του νταβάν ήτανι...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Ικεί π’ κοιμάτι του πιδάκ’ του μικρό, άμα είνε ασαράντγον, αλλότι του γλέπς κι γιλάει κι άλλοτι κλαίει. Τότι π’ γιλάει τ’ λέει η Μοίρα: έρχιτ’ η μάννα σ’! Τότι π’ κλαίει, τ’ λέει πως θα πιθάν’ η μάννα τ’. Η μοίρα είνι, γλέπς, π’ τα κανουνίζ’ ούλα κι ό,τ’ γράψη σε τρεις μέρις, κείνον θα πιράσ’ ου άνθρουπους σ’ ούλ’ τ’ ζουή τ’.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Ισκιώνομαι, για τα πρόβατα άμα αρρωστούν.

Τριανταφυλλίδης, Μανώλης
Κάποτε πέρασαν τα Πάγανα απ'όξω απ' το σπίτι μας καβάλλα σε μια γαιδάρα που είχε κρεμασμένα κουδούνια. Κι άκουσε η βάβα μου :ντέ, κουτσαύτα, ντε!

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Κάποτε που είχανε οι Οβραίοι το Χριστό σταυρωμένο προτού ακόμα ξεψυχήσει, πήγανε κάτι Αμερικανοί εκεί και του είπανε. –Αφέντη μας, Χριστέ θέλεις να δώσουμε λεπτά στους Εβραίους για να σ’ελαυτερώσουμε απ’αυτά τα βάσανα; -Όχι, απαντάει ο Χριστός. Πηγαίνετε στο καλό και να ζήσετε να χαίρεστε τα χρήματά σας που ποτέ δε θα σας λείπουνε. Μετά από τους Αμερικάνους πήγανε οι Τούρκοι και του είπανε : -Χριστούλη...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Καθώς βαδίζει κανένας βοριοανατολικά απ’ την Τατάρνα για να πάη κατά τα Άγραφα, φτάνει σε διάσελο που χωρίζουν οι στράτες. Η μια πάει κατ’ το Κεράσοβο κι η άλλη κατά το Παλιοκάτουνο. Δοκίμι λένε το μέρος. Εκεί φαίνεται πως οι αρχαίοι είχαν κάποιο οχύρωμα. Τείχος και ογκόλιθους χτισμένο φαίνεται ανάμεσα στα πουρνάρια και τετράγωνες δουλεμένες πέτρες σπορπισμένες πανώστρατα και κατώστρατα. Αντίκρυα...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Απόφανος

Καμιά φορά τη νύχτα ο άνθρωπος ακούει έτσι κάπου σαν κουβέντα. Αυτό είναι απόφανος, είναι φωνή από δαιμόνια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Καμπόσοι ανθρώποι απ' το σπίτ' είναι τυχεροί κρατούν εν τύχ, τ' σπιτιού. Για να μην με πάρουν μαζί τς, άμα πιθαίννι, κόβη τρίχες απ' του κεφάλι τς ή κρατούν κουμμάτια απ' τα ρούχα τς.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Δερβέκιστα

Κατά π’ μουλόγαϊ ου παπούλης μου, όπους είχι ακούσ’, ήταν μιγάλου χουριό μι 400 σπίτια. Δεν καθόνταν Τούρκ’ μέσα. Μόνου έναν Τρούκ’ είχαν που μάζουνι του χαράτσ’ κι λεν πως αυτός ήταν πουλύ κακουρρίζικους. Πάϊνι στα καημένα αμπέλια κι έβανε τα σταφύλια μέσα στου σώβρακού τα’ κι τα ‘δινι κι τα σούφρουνι κι’ ύστερα έδινι τα μζούνια κι το ‘βανι στουν ώμου τ’ κι κι πάϊνι. Το ‘λεγαν οι Διρβικοτιάνοι Στου...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)
Η παγανήσια στάχτη

Κατά την παραμονή των Θεοφανίων εν Σέλιανη , λαμβάνουν τέφραν εκ της εστίας και αποκρύπτουν πρίν πέσουν οι σταυροί εις τα νερά, εις μέρος όπου να μη είνι δυνατόν να ραντισθή από τας σταγόνας του υπό του ιερέως περιφερομένου αγιασμού. –Την ημέρα των Θεοφανίων μετά την τελετή του μεγάλου αγιασμού πάντες οι χωρικοί δι’αγγείων κρατούσι μέρος αγιασθέντος ύδατος. Εν τω μελιά της οικογενείας προ μεσημβρίας...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Κατάντ’σι σαν τμ Παλιουκατιρίν’ απ’ τα Σέλιν. Αυτήν η Παλιουκατιρίν ήτανε ναι πουλύ όμουρφη τσιούπα κι τα ζήτ’σι να τμ πάρ γ’ναίκα ου Γούλας, ένας απ τα συντρόφς τα Διάκ, αλλά δεν ν έδουκαν. Υστιρώτιρα τα ζήτ’σι ου Διάκους κι τν αρριβουνιάσκι. Ου Γούλας όμους, ιεπιδή π δεν τουν δέχκαν αυτόν για γαμπρό, είχι κι τγ κατγόραι αυτήν ‘ς του Διάκου. Ναι μέρα κεί π τμ παίνιβι ου Διάκος τα λέει ου Γούλας :...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Παράδοσις για τη Χρυσοβίτσα

Κατοικούσαν οι πρώτοι κάτοικοι στα Τασιανόλακκις. Κάπουτι πήγαν απάν στου χουριό (που είναι τώρα). Εκεί ήταν λουγγιάς. Είδαν ένα αγριουγούρνου π’ ήταν λτσημένου από νιρό κι απού κει κατάλαβαν πως είνι νιρό κι πήγαν κι κατοίκιψαν.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)
Πως χτίστηκε η Αρτοτίνα

Κατοικούσαν στα Κάτω Αμπέλια και στο Αϊ Δημήτρη οι παλιοί Αρτοτινοί. Έτσι σκορπισμένοι είχαν χάσει και το ημερολόγιο. Κάποτε πήγαν στην παλιά Σιτίστα εδώ κάτω που φαίνονται σκορπισμένα τα παλιά κεραμίδια. Τηράνε γιόρταζαν οι άνθρωποι τη Λαμπρή. Για να μην προσπαθούν έκαμαν τάχα πως το γνωρίζουν κι αυτοί, αλλά πού; Ά! Αυτό δε βαστέεται, να ζούμε έτσι σκορπισμένοι και να μην ξέρουμε πότε είναι Λαμπρή!...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Κατσικοβέτουλο= ο δαίμονας στη φράση όλο κατσικοβέτουλο έχει αυτός μέσα του.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Κατ’ στου ρέμα τς Αμβρακιάς π’ του λέμι στουν Παλιόμυλου έλεγαν πως κάθι βράδ’ χουρεύνι οι Νιράϊδες κι ότ’ βαρούνι κι τα νταούλια. Στου χουργιό κ’νιέταν αυτή η υπόθεση. Κάπουτι ένας νύχτουσι στου δρόμου π’ ρχόνταν απ’ του Κιφαλόβρυσου. Κι έρχουνταν ουλοπόταμα. Μόλις βήκι σι κειό του μέρους άκουσι κι αυτός τα νταούλια. Αλλά ήταν λιγάκ’ καρδαηλής κι δε σκιάχκι. Άμα πλησίασι κει π’ ακούουνταν ου βρόντους....

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)
Παράδοσις περί των πηγών του Κόρακος(Βαρδούσια)

Κίν΄σαν από άνθρουπ’ να τα πάν να μητρήσνι τα νηρά τα΄Βαρδουσιού. Απ’ αφού πήγαν ούλ μέρα μέτραγαν μέτρησαν, μέτρησαν, του βράδ’έγειραν, χάθ’καν. Τ’ς έφαη του στοιχειό του Βαρδουσιού! Μάτα πήγαν ‘αλλ’ τ’ν άλλ’την μέρα, του ίδιου έπαθαν κι αυτάν! Μάτα πααίν’νι κι άλλοι, του ίδιου κι αυτόν . Δεύτερα πήγαν άλλ’δυό τη έγειραν σταυροντά. Έβαλαν τα πουδάρια αντάμ’ αντάμα κι τα κηφάλια τ’ς χώρια τη φαίνουνταν...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Κλαίει ο βρυκόλακας σα σκόπλου μι του γάλα''(Δηλαδή πιστεύεται ότι ο βρουκόλακας προχωρεί κυλιόμενος(ουχι περιπατών)ως έν ασκί πλήρες γάλακτος. Κατ'εξήγησεν του ιδίου συλλογέτης]

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)
Κλέφτ'ς, ο = Εις αστήρ ανάβαλλων περί το λυκαυγές του θέρους

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922)
Της Γριάς ο φούρνος

Κοντά στα Σιτόμενα του δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας, στην όχθη της Ερημίτσας, όπου σώζεται ογκόλιθος «ΤΕΡΜΩΝ ΕΙΤΑΙΕΩΝ κτλ». Υπάρχει τοπωνύμια, γνωστή από τας Παραδόσεις του Πολίτου «Της Γριάς ο φούρνος»(1). Γι’ αυτόν σώζεται παράδοση, που την άκουσα από τους εντόπιους και την καταγράφω και πάλιν. Ήτανε μια γριά σε μια σπηλιά. Αυτή η γριά πήρε μια νύφη και την έκαψε. Τώρα ανάβει φωτούλα μέσα στο φούρνο...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Πλοήγηση ανά Τόπο καταγραφής

“Ίδα ιά σκότουσαν νια βουλά έναν ανθρουπου κι μπούρζι του αίμα τ' τ' νύχτα”. [μπουρίζω= κυρίως μυηώμαι επί βοός, μπουρίζει και το αίμα του φονεμένου. ﻿

Ισκιώνομαι, για τα πρόβατα άμα αρρωστούν. ﻿

Κάποτε πέρασαν τα Πάγανα απ'όξω απ' το σπίτι μας καβάλλα σε μια γαιδάρα που είχε κρεμασμένα κουδούνια. Κι άκουσε η βάβα μου :ντέ, κουτσαύτα, ντε! ﻿

Απόφανος Καμιά φορά τη νύχτα ο άνθρωπος ακούει έτσι κάπου σαν κουβέντα. Αυτό είναι απόφανος, είναι φωνή από δαιμόνια. ﻿

Κατσικοβέτουλο= ο δαίμονας στη φράση όλο κατσικοβέτουλο έχει αυτός μέσα του. ﻿

Κλέφτ'ς, ο = Εις αστήρ ανάβαλλων περί το λυκαυγές του θέρους ﻿

“Ίδα ιά σκότουσαν νια βουλά έναν ανθρουπου κι μπούρζι του αίμα τ' τ' νύχτα”. [μπουρίζω= κυρίως μυηώμαι επί βοός, μπουρίζει και το αίμα του φονεμένου.

Ισκιώνομαι, για τα πρόβατα άμα αρρωστούν.

Κάποτε πέρασαν τα Πάγανα απ'όξω απ' το σπίτι μας καβάλλα σε μια γαιδάρα που είχε κρεμασμένα κουδούνια. Κι άκουσε η βάβα μου :ντέ, κουτσαύτα, ντε!

Απόφανος

Καμιά φορά τη νύχτα ο άνθρωπος ακούει έτσι κάπου σαν κουβέντα. Αυτό είναι απόφανος, είναι φωνή από δαιμόνια.

Κατσικοβέτουλο= ο δαίμονας στη φράση όλο κατσικοβέτουλο έχει αυτός μέσα του.

Κλέφτ'ς, ο = Εις αστήρ ανάβαλλων περί το λυκαυγές του θέρους