Browsing by Place recorded

Now showing items 61-80 of 284

Η Βρωμοβρύση είναι τοπωνυμία και βρύσις ενταυτώ εις την περιφέρειαν της Πενταγιούς: «Αυτού νια βουλά έστλι ένας Τούρκους ένα μάστουρα κι του είπι: όσου να πάου’ς τα Μιτιρίζια, να μ φκειάης τα βρύσ’. Άμα φτάσου’ς τα Μιτιρίζια κι δεν έεις φκειασμένα τ βρύσ’, θα σι σκουτώσου!». Ου μάστουρας δούληυι γλήγουρα για να τα φκειάσ’. Πέραγαν απού κει ου κόσμους κι τουν ρώταγαν: Τι φκειάν’ς αυτού; - Φκειάνου...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Γιατί δε γεράνε ο μπότσικας ο κόρακας ο αιτός και ο χμάραντος

Η Κάλλω ήτανε μια γυναίκα που ηύρε το αθάνατο νερό. Απο το νερό αυτό έπιε αυτή και πότισε ακόμα το μπότσικα (σκυλοκρέμμυδο)τον αιτό και τον αμούραντο επίσης και τον κόρακα. Ζήτησε και ο αδερφός της απο το αθάνατο νερό να πιή αλλά η Κάλλω δεν του έδωκε. Τότε και αυτός την καταράστηκε να περπατάη πάντα με ασκέρι. Απο τότε και ύστερα η Κάλλω έμασε τις Ναράιδες και περπατεί μαζί. Ο μπότσικας που τον πότισε...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1919)
Η καρυά

Η καρυά έχει Στοιχειό όπου τη φυλάει. Είναι στοιχειωμένη κι άν τύχη άνθρωπος απο κάτω απ'την καρυά ίσια με τις 12 τα μεσάνυχτα πριν λαλήση ο κόκκοτος, ανταίνει. Έχει βλέπεις βαρύν ίσκιο η καρυά. Το Στοιχειό πόχει η καρυά είναι ένας ίσκιος και γίνεται ύστερα γουρούνι, βόδι. Ο Πλάτανος. Κι ο σημαδιακός πλάτανος έχει Στοιχειό είναι στοιχειωμένος.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Η Λανάρου (η Λανάρω) : Φάντασμα δι ‘ου απειλούν τα νήπια δια να παύσουν από του να κλαίουν. Την παριστάνουν ως γραίαν τερατωδώς άσχημον, ζαρωμένην, ατημέλητον και με τα μαλλιά της κεφαλής της ξέπλεγα. Προς νήπιον : ‘’Πάψι, θα φωνάξου τα’ Λανάρου να κατιβή από την οροφήν της οικίας να σι φάη!’’ (Η ετυμολογία της λέξεως προήλθεν εκ προσωποποιήσεως. Συνήθως εις τα χωρία τα ξάσιμον των μαλλιών είς τα...

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1927)
Η Λανάρου (η Λανάρω): Φάντασμα δι ού απειλούν τα νήπια δια να παύσουν από το να κλαίουν. Την παριστάνουν ως γραίαν τερατωδώς άσχημον, ζαρωμένην, ατημέλητον, και με τα μαλλιά της κεφαλής της ξέμ πλεγα. Προς νήπιον: Πάψι, θα φωνάξου τ' Λαναρού να κατίβη από την οροφήν της οικίας) να σε φάη!”. (Η ετυμολογία της λέξεως προήλθεν εκ προσωποποιήσεως. Συνήθως εις τα χωρία το ξάσιμον των μαλλιών εις τα λανάρια...

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1927)
Άγιος Αθανάσιος

Η μικρή η Παλούκουβα είχι ένα ξουκλήσ’ π’ του λένι Άη Θανάσ’. Κ’ ήταν νιά εικουνίτσα τρυπουμέν’ μέσα σι νιά κφάλα μνιανού δέντρ. (Κουφάλα ενός δένδρου). Απάν ν εικόνα πέρναϊ βρουμούσα. (Απάνω ‘ς την εικόνα πέρναγε βρωμούσα (έντομον). Ου Αηθανάης φάν’κι μ’ άσπρα γένεια κι’ άσπρα μαλλιά ‘ς ένα κουρίτσ’ τώρα κι δυό χρόνια κι τα’ λέει : να πά να πής τ παπά κι τ χουργιανών ούλουν να μ φκειάσνι ν ικκλησιά,...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Τι πρέπει να κάνει κανένας άμα σκοτώση μωνομερίδα

Η μονομερίδα είναι ένα φίδι μιανής πιθαμής μάκρους έχει δύο κεφάλια και περπατεί την ημέρα μονάχα μια πιθαμή τόπο. Τη μονομερίδα δεν τη σκοτώνουν, γιατί δεν είναι καλό! Όποιος τη σκοτώση όμως πρέπει να τη σαβανώση με ένα παννί κόκκινο ή άσπρο και να τη θάψη. Αν δεν τη θάψη θα πάθη κακό ο άνθρωπος.

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Η μουμούτα: Φάντασμα δι ου απειλούν τα πολύ μικρά παιδιά δια να ησυχάσουν. (Λέξις πεποιημένη: μ…μ..μού!) «Πάψι μην κλαϊς, θα σε φάη η Μουμούτα! Τν αϊκοϋς, παιδί μ’, πως κάν’; Ακ’ σι: Μου..μ..ου!» Έτσι την στιγμήν αυτήν μιμείται την Μουμούτα η απειλούσα μήτηρ στρέφουσα την κεφαλήν πλαγίως και εις μικράν απόστασιν από το νήπιον.

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1927)
Η Μπρούφλα

Η Μπρούφλα πειράζει τον άνθρωπο, ενώ κοιμάται. Άξαφνα ξυπνάει σκουντοφλιασμένος και νευριασμένος. Για να του περάση τον θυμιατίζουν και κάνουν κι άλλα ρεμάτια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Η Πίνα της Ντέμης

Η Ντέμη είναι νέος συνοικισμός του παραλιμνίου χωριού της Τριχωνίας «Καινούριο», που χτίστηκε στον αμαξωτό δρόμο, που πάει από το Κεφαλόβρυσο στο Αγρίνιο. Η ετυμολογία του είναι τουρκική, όπως με πληροφόρησαν και οι κάτοικοι των πλησιοχώρων μερών, από το «Ετέμ», στον Ετέμ, στον Ντέμ, στο Ντέμ, στου Ντέμ, «στ΄ Ντέμ» η τελευταία μορφή. Κοντά στην Ντέμη, δεξιά από τον αμαξωτό δρόμο τον απάνω, που πάει...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Η οχιά τα φιδόπουλα και η δύναμη του φιδιού

Η οχιά γεννάει φιδόπουλα ενώ όλα τα άλλα τα φίδια γεννάνε αυγά. Γεννάει όλο οχιές και έναν αστρίτη. Άμα έρθη ο καιρός να γεννήση ξαπλώνεται σε ένα μέρος. Εκεί δεν γεννάει αυτή αλλά τα φιδόπουλα την τσιμπάνε λίγο λίγο και την τρυπούν και έπειτα βγαίνουν όξω. Άμα βγούνε τα φιδόπουλα όξω ψοφάει η οχιά. Αυτό λένε πως είναι αληθινό γιατί ένας από το Καρπενήσι κοντά του πήγαινε στο σπίτι του ηύρε μια οχιά...

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Για την ενοριακή εκκλησία της Αρτότινας

“Η παλιά εκκλησία που κλησιάζονταν ο 'Ανικόλας στον πάτω στο χωριό. Ύστερα έγινε ο Αϊ Γιώργης πού 'ναι σήμερα. Ο τόπος αυτίνος που χτίστηκε ήτανε του Κοκκόσια. (Τ' Κοκκόσια ή λάκκα έλεγαν). Στη λάκκα αυτή μι ασβεστόγουργα γιομάτη ασβέστη κατασβησμένον. Ένα βράδυ ο Κοκόσιας καθώς πήγαινε σπίτι του φεύγοντας απ' τα μαγαζιά. - (Τι μαγαζιά δα τότε! Είχαν ζυγαριά με φλούδα από νεροκολόκυθο!) - δεν έβλεπε...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Η Παλιά η Άμπλιαν’ ήταν αλλού κατ’ς τ’ αμπέλια, κουντά ‘ς του παλιουκκλήσ’, κ’ ιδώ που ν η Άμπλιαν, ήταν ιλατιάς, δάσους πυκνό. Οι τσιουπάν’δις ίγλιπαν ουλουένα ένα φως μεσ’ς τα έλατα. Ήταν η χάρ τς Αϊας Παρασκηυής που ήθιλι να φέρ του χουργιό ιδώ. Νια μέρα πήι ένας τσιουπαν’ς κ’ ηύρηκι τν εικόνα τα Αϊας Παρασκευής απάν ΄ς έναν έλατου, ικεί π φαίνιταν του φως. Τνι πήραν τν εικόνα πουλλές φουρές κι...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Η Παλιοχούνη (εκεί που ήταν το παλιό χωριό της Χούνης εύρυταν) είχε τρακόσια αντρόγυνα. Αδήγητο πράμα έγινε κει πέρα. Παρουσιάστηκε μια γουρούνα με 12 γουρνόπουλα. Θεριό μεγάλο ήταν αυτή η γουρούνα. Οι χωριανοί σκιάχτηκαν κι έφυγαν. Πήγαν απάνω από την Αλαμάνα (το ποτάμι) κι έχτισαν εκεί χωριό «Χούνη». Ύστερα από κάμποσον καιρό έμαθαν πως έφυγε η γουρούνα απ’ το παλιό το χωριό τους, το ρημωμένο. Γύρισαν...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Η Σαραdίνα (ή Σαράντινα), τοπωνυμία μεγίστης εκτάσεως επί του όρους Οξυά, ανήκουσα εις τας κονότητας Φθιώτιδος και Ευρυτανίας. Κατα την παράδοσιν ωνομάσθη ούτω διότι κατά την άνοιξιμ συμπεθερικόν, (γαμήλιος πομπή) εκ σαράντα ανθρώπων, κατά την διέλευσιν εκοκκάλωσε, ήτοι απέθανον και οι 40 εκ ψύξεως, ως μεταβληθέντος αποτόμως του καιρού και της θερμοκρασίας κατελθούσης πολλούς βαθμούς κάτω του μηδ...

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1927)
Η σκονταμένη= η Τύχη. Έτσι το θέλησε η σκονταμένη.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Η σφήκα, η μέλισσα, ο αυφαντάκος, η χελώνα κι ο σκατζόχοιρος ήταν όλα αδέρφια αυτά. Αρρώστησε η μάννα τους κάποτε. Πρώτα πρώτα φώναξε την σφήκα, τη δυχατέρα της να πάη να την ιδή. Αυτή απάντησε με τον άνθρωπο που έστειλε η μάννα της –Θέλω να πάω να μαζέψω τροφή για τα παιδιά μου δε μου μένει καιρός. Η μάννα της απάντησε. Μέλι να μαζεύη και φαρμάκι να γένεται. Φώναξε και το σκαντζόχοιρο και ο σκαντζόχοιρος...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Η τύχη

Η τύχη βοηθάει τον άνθρωπο. Παθαίνει ο άνθρωπος ό,τι θέλει η τύχη. Αυτή είναι μια γυναίκα πολύ όμορφη, ντυμένη άσπρα. Ένας άνθρωπος μια φορά φύλαξε κ έπιασε τις τύχες του που πιανόντανε. Αυτού του ανθρώπου γκρεμιζόντανε ολοένα το μουλάρι. Φύλαξε λοιπόν και ακουρμάδηκε τις τύχες τι λέγανε. Η μία έλεε «Δε γκρεμίζω γω το μουλάρι μου για το δικό σου το παλιομούλαρο.» Η άλλη έπιανε το μουλάρι αυτού που...

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Η φράσις ''μι πήρι στον λιμό τ'''προήλθεν εκ της θρησκευτικής δοξασίας ότι ο αμαρτάκιν δι εγκλήμαντος προς τινά, εν τη άλλη ζωή κολάζεται τα φέρη κρεμάμενον εις τον λαιμόν του τον καθόντα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)
Διακόπι

Ήταν δυο διακονιαρέοι κατά το Κριάτσι πάγαιναν κατά την Αρτοτίνα, δεν ξέρω. Αυτού που έρχονταν αυτοί οι διακονιαρέοι τους απάντησε ένας άνθρωπος κι είπε αυτός: αυτοί οι διακονιαρέοι που έρχονται από μακρυά έχουνε χρήματα. Και τους έπιασε και τους έκοψε και τους έσφαξε και τους πήρε ό,τι είχαν εκεί απάνω τους λίγα πολλά, δεν ξέρω, και τα πήρε και πάει. Κι έμεινε να λέγεται Διακόπι, επειδή έκοψαν τους...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)

Browsing by Place recorded

Η σκονταμένη= η Τύχη. Έτσι το θέλησε η σκονταμένη. ﻿

Η σκονταμένη= η Τύχη. Έτσι το θέλησε η σκονταμένη.