Η παγανήσια στάχτη

Κατά την παραμονή των Θεοφανίων εν Σέλιανη , λαμβάνουν τέφραν εκ της εστίας και αποκρύπτουν πρίν πέσουν οι σταυροί εις τα νερά, εις μέρος όπου να μη είνι δυνατόν να ραντισθή από τας σταγόνας του υπό του ιερέως περιφερομένου αγιασμού. –Την ημέρα των Θεοφανίων μετά την τελετή του μεγάλου αγιασμού πάντες οι χωρικοί δι’αγγείων κρατούσι μέρος αγιασθέντος ύδατος. Εν τω μελιά της οικογενείας προ μεσημβρίας ή μετ’αυτήν λαμβάνειτο εντός του αγγείου αγιασμένο νερό και ρίπτει εντός την από της παραμονής ασφαλός προφυλαγμένην τέφραν, ούτως ώστε σχηματίζεται πολτός-Δια τον πολτού τούτου τότε ραντίζεται το αμπέλι ενώ ο ραντίζων επάδες :’’φεύγα κάλευρι απ’τα’αμπέλι έχου παγανήσια στάχτη κι μεγάλο αγιασμό. Πάγανα ως γνωστόν είναι τα καλικανζούρια, αι δαιμονιώδεις θεότητες του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων. Παγανήσια λοιπόν στάχτη είναι η μη μολυνθείσα, αλλά καλώς ποφυλαχθείσα από της ημέρας καθ’ ήν τα πάγανα ευρίσκοντο μεταξύ των ανθρώπων. Κατά τας πληροφορίας του κ. Απ. Παπαχρήστου δημοδιδασκάλου Σέλιανης. Το έθιμον, ως πληροφορούμαι, επικρατεί και εις το εγγύς της Σέλιανης χωρίον Αργύρια. [Βλ. Λαογραφ. Γ 681-Σ. τ. Δ] [Περί της παγανυησίας ή καλλικαντζαρήσιας ή δωδεκαμερίτικης στάχτης βλ. Πολίτου Παραδόσεις σελ. 1332-4- Σ. τ. Δ]