Πλοήγηση ανά Τόπο καταγραφής

Αποτελέσματα 171-190 από 284

Ξηραμένη=νύμφη των ποταμών, Δημουνουπαρμένος=υπό δαίμονο; παρμένος, Ξουτ'κο=φάντασμα, Στ'χειο=στοιχείον της φύσεως

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1902)
Το πώς έγινε ο Τσιτούρας ληστής

Ο αποσπασματάρχης έψηνε το κισέμι του Τσιτούρα, επειδή φυγοδικούσε αυτός που είχε σκοτώσει κάποιον που ατίμασε την αδερφή του. Δίπλα στον αποσπασματάρχη ήταν και η αγαπητικιά του. Απάνω στο ψήσιμο ο καπετάνος είπε στην αγαπητικιά του. Θέλεις να διαλέξουμε κανά καλό μεζεδάκι από το σπλαχνί να φας. Όχι είπ’ αυτή. Εγώ θέλω απ’ αυτά τα γλυκαδάκια. Στας κυρά μ να σ’ δώσου ζη απ’ τα γλυκαδάκια να γλυκαθής,...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)
Κλέφτες

Ο αρχαίον αστερισμός Άρκτος λέγεται Κλέφτες. Είναι έφτα. Στη μέση απ' τους έφτα είναι ένας κλέφτης πόλει το σκλάβο στην αμασκάλη (αστεράκι που μόλις διακρίνεται). Οι δυό είναι καρτέρι μπρόστα που καρτέρούν να πάρουν το σκλάβο. Κι έτσι λένε πώς ήταν κλέφτες και γίνηκαν αστέρια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Γιατί ονομάζεται τ' Αχιλλάρα το μνήμα (τοπωνύμιον Καστανούλας Ευρυτανίας)

Ο Αχιλλάρας ήταν κυνηγός, αλλά παλικάρι. Ξαγνάντησαν οι Τούρκοι. Πλάκωσαν. Αυτός δεν τα χασε τς άρχισε στο τουφεκίδι και τους σακάτεψε. Ύστερα όμως του ρίχτηκαν και τον σκότωσαν και θάφτηκε κει πέρα. Τότε μαζεύτηκαν και τα χωριά από ένα γύρο, αλλά τον βάρεσαν πριν μαζευτούν οι άλλοι. Το ταμπούρι το βάσταγαν στο Πλοκοπάρι (ένα οχυρό). Αυτό δεν το πάτησαν οι Τούρκοι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Πως κτίστηκε ο Αχόμαυρος

Ο Αχόμαυρος είναι ένα χωριουδάκι, κτισμένο σε μια βαθειά ρεμματιά των πλευρών του Κατιλάνου, μιας κορυφής του Παναιτωλικού. Κατοικέψανε τρι’ αδέρφια βλάχοι μέσα στη ρεμματιά, που είναι ο Αχόμαυρος. Αλλά ήλιο δεν έβλεπαν ποτέ μέσ’ στη ρεμματιά, σπάνια βλέπανε κι άνθρωπο. Τότε τα δυο από τ’ αδέρφια αποφάσισαν και φύγανε. Ο ένας έμεινε εκεί. Αλλά μοναχός του καθώς ήταν, είχε μεγάλη στενοχώρια. Έκλαιε...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Ο Δεσπότης που ήταν άλλοτι στην Επισκοπή (χωριό Εύρυταν) και τον κατηγόρησαν οι Σοβολακιώτες πως τα είχε φτιασμένα με μια γυναίκα και τον κάλεσε ο Πατριάρχης να πάη να δώση λόγο κι ύστερα τους καταράστηκε και βύθισε το χωριό τους, στάθηκε να ξαποστάση κάπου. Εκεί βάρεσε την πατερίτσα του στο χώμα κάτω και πετάχτηκε νερό που βγαίνει ως τα Σήμερα. Είναι και βρύση που τη λένε: «στου Ιορδάνη». «Στου Επισκόπου»...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Ντιβέτσ'κας

Ο ντεβέτσικας κατα τας επικρατούσας δοξασίας εν Λιδωρικίω και τοις περιχώροις ποιμενικοίς συνοικισμοίς είναι ξωτικό παρουσιαζόμενον υπό μορφήν διαφόρων ζώων εις τα εκ προβάτων ποίμνια και επιφάρον όλεθρον. Αναμφιβόλως είναι ο αλλαχόθι ως ήσκιος χαρακτηριζόμενος και εξαιρετικώς εν Μικρά Παλούκοβα ως Κολοπάνης.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Προφήτης Ηλίας

Ο πανηγυριστής του Αηλιά του Νουτσόμβρου τεσσαρακονταετής ποιμήν Μιλτ. Κούρλης μοι είπε την εξής περί των εξωκλησίων του Αηλιά παράδοσιν : Οι Αηλιάδις χτίζουντι ούλου τς ράχις, γιατ΄ λέν πως ου Αιλιάς είνι τους κι τώρα κι φαίνιτι ούλου τς ράχις

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1912)
Που φυτρώνει ο πεύκος και που φυτρώνει ο έλατος

Ο πεύκος θέλει να ναι εκεί που τραυάει πολύς αέρας. Ο έλατος θέλει να βρίσκεται εκεί όπου είναι πολλοί πάγοι και πολλά χιόνια. Αυτά τα λέει και το τραγούδι. Χαίρετ' ο πεύκος χαίρεται χαίρεται ςον αέρα χαίρεται κ' ένας έλατος την πάχνη και το χιόνι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Παράδοσις περί Νεράιδας.

Ο πρόσπαππος των Σινοσωτηραίων από τη Φαμήλα είχε θημωνιά ΄ς το αλώνι. Επήγαινε και εύρισκε σκόρπιο το σιτάρι και δεν ήξευρε ποιος το σκορπάει. Κατά συμβουλήν άλλων πήγε και κρύφτηκε μες στη θημωνιά. Ήρθαν οι Νεράιδες κι άφηκαν τα μαντήλια τς απάν τν αθημουνιά κι χόρηυαν. Τότι ου κρυμμένους άρπαξι του μαντήλι μιανής, κι αυτήνη τότι τουν ακουλούθησε κι την πήρι γυναίκα και αυτή απόχτησε παιδιά κ έτσι...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Ο Στρατής ο Μαντάς νια βολά είδε τοις Νεράιδες ντάλα μεσημέρι στη Θραμπάλα και χορεύανε. Τους ερρηξέ να ντουφέκι, αλλά κείνες δε σκιαχτήκανε, μα ρηχτήκανε απάνου του να dον σκίσουνε. Τραύηξε το μαχαίρι και το κούναε κ’ έτσι κείνες απομακρυθήκανε και τον αρχινήσανε με τα βουνά. Οι πέτρες βαρήγανε απάνου του, αλλά δεν τον πόναε. Γύρισε το πισώκωλο με το μαχαίρι στο χέρι, έφυγε και εγλύτωσε. [Στρατής...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Ο Τασιός ο Μαντάς στον κάμπο στα Τσακώνικα πάαινε τη νύχτα καβάλλα. Κει γλέπει δέκα μουλάρια μαύρα με μαύρους καβαλλαραίους. Από το φόβο του κόπηκε το αίμα του. Σπολάτη πρόγκιξε το μουλάρι και τον πήε πίσω στο καλύβι του, αλλοιώτικα θα πέθαινε. Μέχρι σήμερα δε βγαίνει όξω τη νύχτα από το φόβο του. [Σπολάτη= Προς σωτηρίαν του].

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Ο Χαάρος είναι άσπλαχνος πολύ. Τον κόβει τον κόβει τον άνθρωπο! Δε φεύγει ούτε με ξύλο ούτε με λιθάρι. Ούτε θέλεις κάμνε του αυτός δεν ακούει είναι κουφός.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Πως έγινε ο ψύλλος και γιατί ο Θεός έπλασε την ψείρα

Ο ψύλλος μια φορά ήταν μεγάλο θηρίο.Τροφή του ήταν ανθρώπινο αίμα.Είχε δίψα να πίνη ο΄λη μέρα από αυτό.Αλλά που να το βρή.Οι άνθρωποι φυλάγονταν και δε μπορούσε να βρή,για να χορτάση αίμα.Τότε ο ψύλλος πήγε ‘ς το Θεό και παραπονεύτηκε πως δε βρίσκει αίμα για να πιή.Τότε ο θεός το θηριο το φκειανε ψύλλο το γνωστό ζούμπερο που μας τρώει και του πε’’Πήγαινε να τρώς ανθρωπίνο αίμα όσο θέλεις’’από τότε...

Λουκόπουλος, Δημήτριος
“Όπους τους έθαψαν, αδιδέτσ' τους ηύραν. Αΐλειουτουν (άλυωτον), είχι αφουρισμό!”.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922)
Όταν γύριζε τον κόσμο ο Χριστός πήγε και στο Σέσι (βουνό κοντά στη Στρούζα, το χωριό του Λιδωρικού) Εκεί έφαγε ψωμί και γι αυτό τα κατσίκια γίνονται μαυροφρύδικα, όπως κι ο8ι ανθρώποι εκεί γίνονται μαυροφρύδηδες.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Όταν θα μπη η ασθένεια σε χωριό, φαίνεται από βράδυ σε βράδυ ένα κερί αναμμένο. Άμα φεύγη η ασθένεια βλέπουν και φεύγη κάτι σα φωτούλα απ' την άκρη απ' το χωριό. Όταν θα μπη ασθένεια σε χωριό νειρεύονται πως έρχεται τάχα σα νύφη και περπατή στα σοκάκια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Οι γΈλληνις φουρά πηρ’φανεύτ’καν κι ήθηλαν να φτάσν’ του θηό. Για να τουν φτάσ’νη έχτηναν ένα κάστρου τουν ανήφουρου. Λέει ου θηός, α έτσ’ είστη σεις; σας κάνου γω κι δε βλέπητη ένας τουν άλλουν. Τ’ς έδουει ουργή, κι όθι βρίσκηταν ου καθένας πέθην αδηκεί. Ηπειδή ου καθένας γιωρ’γη πως θα πηθάν’ έφκιανη τουν τάφου τ’ μαναχός τα’ κι έβανη ό,τ’ τ’ χρειάζηταν: του κανατάκ’ τ’, του λυχναράκ’, του πιατάκ’...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1902)
Οι Γριές είνι εξ στην αρχή τ' Μαρτίου, 1η μέρα Μαρτ. 2η, 3η, 4η, 5η, 6η και τρείς στο τέλος την 29, 30 και 31.Άμα καμμιά απ' αυτές τις μέρες χειμάζη λένε : Αχ! Τη στρίγλα! Σήμερα δεν τον περιποιήθηκαν καλά και χειμάζει. Αν τύχη καλή καμμιά απ' αυτές τις μέρες, λένε : Είναι καλή Γριά αυτή. Την έδωκαν τσίπρο και καφέ κι έπιε. Την καλόπιασαν.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Τα Παγανά

Οι Καλλικαντζαραίοι λέγουνται και Παγανά. Αυτά λένε πως είναι τα παιδιά π'αποκεφάλισε ο Ηρώδης. Έρχονται το Δωδεκαημερο και τρώνε ό,τι βρίσκουνε στο σπίτι. Κακό δεν κάνουν. Για να μη φάνε το γουρνοκρίατο, μπήγουν ένα μαυρομάνικο μαχαίρι στην κοιλιά του γουρουνιού.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Πλοήγηση ανά Τόπο καταγραφής

Ξηραμένη=νύμφη των ποταμών, Δημουνουπαρμένος=υπό δαίμονο; παρμένος, Ξουτ'κο=φάντασμα, Στ'χειο=στοιχείον της φύσεως ﻿

Ο Χαάρος είναι άσπλαχνος πολύ. Τον κόβει τον κόβει τον άνθρωπο! Δε φεύγει ούτε με ξύλο ούτε με λιθάρι. Ούτε θέλεις κάμνε του αυτός δεν ακούει είναι κουφός. ﻿

“Όπους τους έθαψαν, αδιδέτσ' τους ηύραν. Αΐλειουτουν (άλυωτον), είχι αφουρισμό!”. ﻿

Ξηραμένη=νύμφη των ποταμών, Δημουνουπαρμένος=υπό δαίμονο; παρμένος, Ξουτ'κο=φάντασμα, Στ'χειο=στοιχείον της φύσεως

Ο Χαάρος είναι άσπλαχνος πολύ. Τον κόβει τον κόβει τον άνθρωπο! Δε φεύγει ούτε με ξύλο ούτε με λιθάρι. Ούτε θέλεις κάμνε του αυτός δεν ακούει είναι κουφός.

“Όπους τους έθαψαν, αδιδέτσ' τους ηύραν. Αΐλειουτουν (άλυωτον), είχι αφουρισμό!”.