Πλοήγηση ανά Τόπο καταγραφής

Αποτελέσματα 246-265 από 284

Το σκούξιμο των αλόγων

Τα άλογα βλέπουν πολύ καλύτερα απο τους ανθρώπους. Βλέπουν στα ρέματα ή αλλού σε έρημα μέρη δαιμονικά και ταράζονται. Φρουμάζουν και δε θέλουν να πάνε μπροστά. (Πρβλ. Πολίτου, Παραδόσεις αρ. 544)

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Πως γκαστρώνεται το ελάφι

-Τα ελάφια κυνηγάνε τα φίδια.Το ελάφι δε γκαστρώνεται αν δε βρή φίδι να φάη.Γι αυτό τα φίδια φεύγουν σαράντα ράχες.Άμα έχη άνθρωπος αλαφοκέρατο και απ’αυτό ξύση και πετάξη ‘ς τη φωτιά δεν απομένει φίδι. Ψοφάνε

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Τα εντός κυτλωμάτεν των βράχων άγρια μελίσσια, τα και απροσπέλαστα, ο λαός τα χαρακτηρίζει ως στοιχειωμένα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Γιατί ο κάρζακας έγινε βασιλιάς των πουλιών

Τα πουλιά δεν είχανε βασιλιά. Συμφώνησαν λοιπόν να βάλουν βασιλιά. Είπανε όπιο πουλί πάει πετώντα περισσότερο του ψήλου εκείνο να γίνη βασιλιάς. Μαζώχτηκαν λοιπόν σε ένα μέρος και πετούσανε δοκίμαζαν ποιο θα πάει πιο ψηλά. Πιο περισσότερο πετούσε ο αετός. Ο κάρζιακας πέταξε κάμπουσο αλλά κουράστηκε. Τότε και αυτός τρύπωσε ΄ς τη φτερούγα του αετού χωρίς να τον καταλάβη γιατί είναι πολύ μικρός. Ο αετός...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1919)
Τα Χ'στόημερα ρχόντι κι τα Καλλ'καντζούρια. Τα Χ'στόημερα είνι δώδεκα μέρις. Ι' Φοντών, π'πέφτ'ν οι σταυροί στα νιρά, πάνι, φεύγ'νι κι τα Καλλ'καντζούρια

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922)
Τα ψ'χοσσάββατα πααίν'νι (στ΄ν εκκλησιά) σταρ' για σ'χώριου. Τ'μ Μιγάλ' Πέφτ' πααίννι κι κ΄λουράκια στ'ν εκκλησιά γαι τα μικρά (πεθαμένα) πιδάκια. Τα μικρά πιδάκια είνι στουμ Παράδ'σου κι κρατούν στα χιράκια τ'ς αύτινα τα κ'λουράκια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922)
Γιατί δεν πρέπει να σκοτώνη ο άνθρωπος τη χελώνα

Τη χελώνα δεν πρέπει να τη σκοτώνη ο άνθρωπος γατί τότε που κοντεύει να ψοφήση γυρίζει πίσω και μουτζώνει και καταρειέται και μπορεί να πάθη κακό ο άνθρωπος απο τις μούτζες και τις κατάρες τις χελώνας.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1919)
Άγιος Νικόλαος

Την αυτήν ημέραν της πανηγύρεως του Νουτσόμβρου ήκουσα από τον ογδοηκονταπενταή γέροντα Νικ. Κοντόσην της εξής παράδοσιν “ 'Σ τουμ παπούλη μ', καθώς ρχόνταν μέσα κατάρραχα, φαν'καν οι άγιοι ου Αν'κόλας κι' ου Αηλιάς. Πρώτα φάν'κα σα σύννιφου, οι Άγιοι κι του παν : 'ς τ ραχ' να χτίστι τουν Αν΄κολα κι να τουν γιαουρτάζιτι τς είκουσ' Μαϊού.” Η ανωτέρω παράδοσις αναφέρεται κυρίως εις την κτίσιν του επάνωθεν...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Τι έπαθε μια κακή γυναίακ που κατηγόρησε την Παναγία την ημέρα της Υπαπαντής

Την ημέρα της Υπαπαντής κίνησε η Παναγία να πάη με το παιδί της το Χριστό ΄ς την εκκλησία. ‘Σ τον δρόμον όπου πάγαινε πετειέται μια παπαδιά όξω από το σπίτι της και της λέει : «Για’ εκεί εκείνη η γυναίκα πάει το μπούρδικο παιδί της ‘ς την εκκλησία». Ο παπάς εκείνης της παπαδιάς την ημέρα εκείνη κλάδευε ‘ς το αμπέλι. Η Παναγιά άμα άκουσε τα παλιόλογα της κακής γυναίκας της είπε : «Με λες γυναίκα κακής...

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Γιατί της ιτιάς τα κλωνάρια λυγάνε κάτω.

Της ιτιάς οι κορυφάδες λυγάνε κάτω γιατί τότε που βαφτίζουνταν ο Χριστός βαίσανε όλα τα κλαριά. Βάισαν και οι κορυφάδες της ιτιάς και μένουν πάντα λυγισμένες κάτω.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1919)
«Τι κ’βεντιάζις σάγ κι ο θα σ’ κάρ’νι τ’ φαονή σ’ οι Νεράϊδες.» Η φράσις αυτή, καταγράφεται και εις παροιμία, λέγεται ως άνθρωπον όστις κουβεντιάζει πολύ σιγά, μόλις ακουόμενος. Προπ,θι δι΄ εν του ότι οστίνις μεταβαίνουν εις δάσος ή άλλων τόσων όπου πιστεύεται ότι συχνάζουν νεράιδες, ομιλούν χαμηλοφώνος, εις φόβου μήπως ακούοντος από αυτάς, οπότε και θα χάνουν την λαλιά των. Ταύτα κατά προφορικήν...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)
Τις τρεις μέρες πααίννι οι Μοίρες στο πιδί, κι του μοιρώννι κι λεν να ζήση καλά και τι να πιράση. Κι του μοιρώννι στη μύτη κι στη φτέρνα γι αυτό κι φαίνιτι του πιδάκι σημαδεμένο στη φτέρνα και στη μύτη. Η πλούσια η Μοίρα βγάνει φτουχόν άνθρωπον κι η φτωχειά πλούσιουν. Νια Μοίρα κάπουτε πήι να γκρημίσ΄ του ζώ καποιανού π' του είχι ινάτι. Η άλλη η Μοίρα λυπήθηκε. Ικείνους είχι δυό ζά. Αυτή πήε και τα...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Το Αρτοτινό, το Κριατσιώτικο και το Σουρουστιώτικο τα Στοιχειά ανταμώνοντα πάνω στη ράχη και παλεύουνε. Και τότε που παλεύουνε στα σύνορα, τότε ξεριζώνονται τα έλατα χωρίς αέρα. Αυτό έγινε στο Διακόπι(=τόπος).

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Το αστραπόβολο κυνηγάει τον Ιούδα που καμιά βολά πηγαίνει εκεί στα καλά που πέφτει η αστραπή. Πάει μέσα στα σκυλιά που πάνε να φυλαχτούνε από κάτω. Πιρχουράει ο Ιούδας, πολύ στα σκυλιά.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Το φείδι του σπιτιού

Το κάθε σπίτι έχει το φείδι του, το Στοιχειό. Αυτό φυλαέι το σπίτι. Λένε πως τρείς φορές το χρόνο περνάει από πάνω απ’τον άνθρωπο. Το βρίσκης στις παραθύρες μέσα, στα βαρέλια ξαπλωμένο. Είναι γενικός θερβέβαγας αυτό το φείδι. Δεν πειράζει όμως τον άνθρωπο. Γι αυτό το φείδι αυτό δεν το πειράζουν οι άνθρωποι. Το θεωρούν ιερό. Είναι μεγάλο ένα θηρίο κατάμαυρο. Άμα το σκοτώση ο νοικοκύρης, το σπίτι του...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)
Τι είναι ο γαλαξίας

Το καλοκαίρι που ναι ξάστερος ουρανός φαίνονται κάτι συννεφάκια. Αυτά του λένε του παπά τα άχυρα και της παπαδιάς τάχυρα. Το λένε έτσι γιατί μια φορά ένας παπάς το καλοκαίρι έκλεψε άχυρο. Εκεί που το πάγαινε το άχυρο σκορπιζότανε 'ς τη στράτα. Για την κλεψιά τον τιμώρησε τον παπά ο Θεός. Τα άχυρα πήγαινε 'ς του ούρανο και τα βλέπει όλος ο κόσμος. Και τον παπά τον πιάσανε οι άνθρωποι πως έκλεψε γιατί...

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Ποιος έφκειασε το λύκο

Το λύκο τον έφκειασε ο διάβολος με τέσσερα ξύλα. Άμα τον ετελείωνε πήγε ‘ς το Θεό και του πε <Κύριε έφκειασα ένα ζώο πες μου πώς να το ζωντανέψω. – Μάλιστα τούπε ο Θεός πήγαννε και πες του. Σήκων απάνω περπάτα και να φάς το πόδι του αφέντη σου>. Ο διάβολος γύρισε πάλι και πήγε εκεί που είχε, φκειασμένον το λύκο αλλά του πε μονάχα ‘’Σήκω λύκε και περπάτα’’. Ο λύκος δε ζωντάνεψε. Ο διάβολος ξαναπήγε...

Λουκόπουλος, Δημήτριος
Ο φούρνος της γριάς

Το Μάη, πόφευγαν μια φορά οι βλάχοι από τον κάμπο του Βραχωριού που ξεχείμαζαν, και πήγαιναν μαζί με τα πράματα τους και τα κονάκια τους απάνω 'ςτην Κυρά Βγένα να ξεκαλοκαιριάσουν, 'ςτο δρόμο την παράτησαν τη μαύρη μέσα σε μια σπηλιά απάνω 'ςτο βουνό και τραύηξαν το δρόμο τους. Η γριά έμενε τότες εκεί, ώς που πέθανε, και όποιο διαβάτη έβλεπε, τον παρακάλαγε και της έκοβε ξύλα, για να ανάφτη φωτιά...

Ρουσιάς, Γ. (1914)
Τα θεριά που φύλαγαν την πόρτα του κάστρου του Μαλεβρού

Το Μαλεβρό είναι ένας αγροτικός συνοικισμός του χωρίου Κερασιά του τέως δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας κοντά στον παραπόταμο του Αχελώου Ζέρβα. Εκεί κοντά και κατά την αριστέρη όχθη του Ζέρβα υψώνεται κολοσσιαίος βράχος απροσπέλαστος εις εχθρόν. Εις την κορυφήν του βράχου αυτού σώζεται εν μέρει φρούριον αρχαίον και μέσα τα ερείπια ενός αρχαίου ναού. Σ’αυτό το κάστρο αναφέρεται η παράδοση. Πέρναγαν οι βλάχοι,...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Ο μαύρος κόκορας

Το μαύρο κόκορα φοβούνται τα δαιμόνια και τα πάγαν. Άμα λαλάη άσπρος ή παρδαλός, δε φεύγουν. Το λάλημα του μαύρου τρέμουν. (Παρά της ιδίας)

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Πλοήγηση ανά Τόπο καταγραφής

Τα εντός κυτλωμάτεν των βράχων άγρια μελίσσια, τα και απροσπέλαστα, ο λαός τα χαρακτηρίζει ως στοιχειωμένα. ﻿

Τα Χ'στόημερα ρχόντι κι τα Καλλ'καντζούρια. Τα Χ'στόημερα είνι δώδεκα μέρις. Ι' Φοντών, π'πέφτ'ν οι σταυροί στα νιρά, πάνι, φεύγ'νι κι τα Καλλ'καντζούρια ﻿

Ο μαύρος κόκορας Το μαύρο κόκορα φοβούνται τα δαιμόνια και τα πάγαν. Άμα λαλάη άσπρος ή παρδαλός, δε φεύγουν. Το λάλημα του μαύρου τρέμουν. (Παρά της ιδίας) ﻿

Τα εντός κυτλωμάτεν των βράχων άγρια μελίσσια, τα και απροσπέλαστα, ο λαός τα χαρακτηρίζει ως στοιχειωμένα.

Τα Χ'στόημερα ρχόντι κι τα Καλλ'καντζούρια. Τα Χ'στόημερα είνι δώδεκα μέρις. Ι' Φοντών, π'πέφτ'ν οι σταυροί στα νιρά, πάνι, φεύγ'νι κι τα Καλλ'καντζούρια

Ο μαύρος κόκορας

Το μαύρο κόκορα φοβούνται τα δαιμόνια και τα πάγαν. Άμα λαλάη άσπρος ή παρδαλός, δε φεύγουν. Το λάλημα του μαύρου τρέμουν. (Παρά της ιδίας)