Κατάντ’σι σαν τμ Παλιουκατιρίν’ απ’ τα Σέλιν. Αυτήν η Παλιουκατιρίν ήτανε ναι πουλύ όμουρφη τσιούπα κι τα ζήτ’σι να τμ πάρ γ’ναίκα ου Γούλας, ένας απ τα συντρόφς τα Διάκ, αλλά δεν ν έδουκαν. Υστιρώτιρα τα ζήτ’σι ου Διάκους κι τν αρριβουνιάσκι. Ου Γούλας όμους, ιεπιδή π δεν τουν δέχκαν αυτόν για γαμπρό, είχι κι τγ κατγόραι αυτήν ‘ς του Διάκου. Ναι μέρα κεί π τμ παίνιβι ου Διάκος τα λέει ου Γούλας : Μήμ παρά τμ πινέβς, αυτήν δεν είνι καλής δγιαγουγής θέλ’ς να σ τα φέρου ιγώ δώ; -Αν τα γέρς, λέει ο Διάκους, ιγώ θα τα δγιώξου! Σ’κώθκι ου Γούλας κι πήι’ ς τα Σέλιν’ κ’ είπι τα Κατιρίν’ς πως τα χαλέβ ου Διάκους, να πάη εκεί. Αυτήν του είπι: Δε δι πστέβου αν μ φέρς ένα πράμα ο τα δήπουτι απ του Διάκου, τότι θα σι πστέψου! Τότ ου Γούλας σ’κώθι, πήι πίσου ‘ς του Διάκου κι κατώρθουσι κι τόκλιψι ένα δαχλίδ. Πήι πίσου ‘ς τγ Κατιρίν’ κι τα το δειξι και τοτι πίστιψι κι τουν ακουλούθσι κι πήαγν ‘ς του Λ’ δουρίκ’. Άμα τα είδ ου Διάκους, πρώτα πρώτα τν έδειρι, τα έκουψι τα μαλλιά κι ν έγδυσι ουλόγυμν’. Αυτήν τότι έφγι απ του Λ’ δουρίκ κ’ ήρθ ‘ς τν Αρτουτίνα κι πήι ‘ς του σπίτ τα Ντλαβέρ κι βρόντξι. Τότι π πήγαν να τα ανοίξνι, τα είπι : να μη σκιαχτήτι όπους θα μι ιδήτι. Τότινι τα δέχκαν κι τα έδουκαν ρούχα κι ντύθκι. Ύστιρα κατάντ’σι αυτήν πτάνα. Πάιναν οι Αρβανίτις κι τμ προυσέβαναν. Αλλά τα έλιγαν πρώτα : αριτήματα απ του Διάκου! Αυτήν τα έλιι : Άς φάη σκατά που τα φιρι, κι άς είνι καλά π τα στιλνι! Τόσου πουλύ τουν αγάπαι η Κατιρίν’ του Διάκου. Ύστιρα έμεινι να λουέτι : <αυτός> ή <αυτήν κατάντ’σι σαν τμ Παλιουκατιρίν απ τα Σέλιν.> Η ανωτέρω ιστορική παράδοσις φέρεται ανα τα στόματα πάντων εν Αρτοτίνη και εις τα περίχωρα αυτής, εγώ δε κατέγραψα ταύτην καθ’ υπαγόρευσιν Κούστα τινός εξ’ Αρτοτίνης της Λωρίδος. (δέχκαν= εδέχθηκαν, δαχλίδ= δαχτυλίδι, βρόντξι = εβρόντηξε (έκρουσε την θύραν) πτάνα = πουτάνα, προυσέβαναν = προσέβαλον)