«Τι κ’βεντιάζις σάγ κι ο θα σ’ κάρ’νι τ’ φαονή σ’ οι Νεράϊδες.» Η φράσις αυτή, καταγράφεται και εις παροιμία, λέγεται ως άνθρωπον όστις κουβεντιάζει πολύ σιγά, μόλις ακουόμενος. Προπ,θι δι΄ εν του ότι οστίνις μεταβαίνουν εις δάσος ή άλλων τόσων όπου πιστεύεται ότι συχνάζουν νεράιδες, ομιλούν χαμηλοφώνος, εις φόβου μήπως ακούοντος από αυτάς, οπότε και θα χάνουν την λαλιά των. Ταύτα κατά προφορικήν ανακοίνωσιν του ίδιου συλλογέα.]