Search

Now showing items 28361-28370 of 28370

Εις το χωριό Έξω Δίδυμα Χίου, διηγούνται ότι η Παναγία η Σικυλιά σε κάθε δύσκολα θέση των ασθενούντων που επικαλούνται την βοηθείαν της, ονειρεύει πολλούς δια την τύχην του ασθενούς.

Καλησπέρης, Λουκάς Ι. (1952)

Ανεράγδα (η). Για γδες είναι σαν ανεράγδα. Η λέξις αύτη παραδόξως παρ’ ημίν σημαίνει δύσμορφον γυναίκα. Λέγω παραδόξως, διότι οι Νεράϊδες θεωρούνται τα ιδεώδη της καλλονής.

Μαρινάτος, Σπ. (1918)

Νυκτόβιον πτηνόν,περ,ού μυθολογείται ότι ήτο άνθρωπος μεταμορφωθείς εις πτηνόν υπό μαγίσσης ταις γραίας,ήτις τον ελυπήθη διότι περικεκλανάτο πεζή κ ανεύτεσην του απολεσθέντος αδερφού κράζων Γκιών’ Γκιών’ δηλαδή Αντών,Αντών.

Άγνωστος συλλογέας (1908)

Μιαβ βολάν είδεν ένα παιίν τζ’ ήταμ πολλά φτωχόν τ τζαί κκέλικον. Ήταν αρφανόν τζι απού μάναν τζι’ απού τζύριν. Λοιπόν το παιΐν επήαιννεβ βοηχός όξω με τους βοσκούς τζιαί του ελαλούσαν: «Λάμνε βρε, πάντα τες κουέλλες ‘πο τζεί! «Τούτομ που τον επροστάσσαν εκάμναν του το κάθε μέραν, λοιπόν επαραπανιέτουμ πως τον είχαδ δύσκολα οι βοσσοί του. Μιαν ημέραλ λοιπόν έκατσεμ πάνω σ’ μιαμ πέτραμ μεάλημ τζι αναστέναμάν του, εκατάλαβεν ότι ετάραξεν η πέτρα η μεάλη που τον τόπο της. Λοιπόμ που την ώραν τζείνην εδυνάμωσεν το κορμίν του τζ’ εφανίστην τουνα διτζιμάση αν εδυνάμωσεν αλήθκεια το κορμίν του τζ’ έπκιάσεμ μιαν άλλημ πέτραμ με το σέριν του, που είσεμ πάνω – κάτω δκιακόσες οκκάδες βάρος τζαι τόσον ελαφρυά του φάνηκεν αυτή η πέτρα που είσεμ δκιακόσια δράμια βάρος. Λοιπόν είπαν του οι βόσσοι πάλε: «Κόψε, βρε, τες κουέλλες ‘πό τζετ, βρε παλαιόκκελε.» Τότε ο παλιόκκελος αντιστάθηκεν του βοσκού τζι ο βοσκός τότες εθύμωσε τζ’ εμούνταρεμ πάνω στογ κακορίζικον τογ κκέλημ με τος σκοπόν του να τοδ δέρη. Λοιπόν εγύρισεν τότες το σέριν του ο κκέλης τζ’ έδωσεν του έναμ πάτσο τζ’ εστρέβλιασεν η μουτσούνα του πίσω του τζ’ εξέρναν γαίμαν. Τότες οι άλλοι βοσσοί άμα είδαν τος σύντροφόν τους, που τον έκαμεν ο κκέλης τέθκοι οχ χάλιν εβούρησαν τζαί τούτοι θυμωμένοι πάνω του να του δείξουν τι παλληκάρκα ειν’ τα λοής ένι τζαί τους έκαμεν τζαί τζείνους σειρότερα παρά του πρώτου. Τζαί εκαταλάβασιμ που ήτουμ που τοθ Θεόν η χάρι που είδεν ο παλαιόκκελος. Τζαί τότε ο κκέλης λοιπόν αφού εκατάλαβεν τηδ δύναμίν του τζαί τηχ χάριντου, έπκιασεν τζ’ έναν αππάριν τζι’ εδκιανέβετουν εις τον κόσμον τζι όπου αν ακούση ότι είσεν έναμ παλληκάριν επήαιννεν να το δή. Ηύρεν έναμ παλληκκάριν που το ελαλούσαν Γιάννην. Τζαί είσεν αυτός ο Γιάννης μιαγ γενναίκαμ που ήταμ πολλά όμορφη. Λοιπόν ο κκέλης εμούνταρεμ πάνω του τζαί του την επήρεν. Εφανίστην του Γιάννη να ποταβριστή πάνω στογ κκέλην. «Βρε, λαλεί του, πκοιός είσαι συ τη ήρτες να μου πάρης τηγ γεναίκαμ μου που; Λαλεί του: «Είμαι ο Διενής ο κκέλης που ακούεις. « Ο Γιάννης ετσίπωσεμ πάνω στοδ Διενήν για να τογ κατακόψη. Εγύρισεν τότες το σέριν του ο ΚΚέλης τζαί σφίγγει του έναμ πάτσον του Γιάννη τζαί τον εμεσοσκότωσεν. Ο Γιάννης έμεινεν τζι ά ‘μαί τζ΄ έχασκεν τζι ο Διενής έπκιασεν τηγ γεναίκαν του τζ’ έφυεν. [βολάν= φορά, παιίν= παιδί, κκέλικον= φαλακρό, τζύριν= πατέρα, βοηχός= βοηθός,όξω= έξω δηλ. στους αγρούς και στα λιβάδια, ελαλούσαν= έλεγαν δηλ. διέτασσαν, Λάμνε= έλαυνε πήγαινε, πάντα= αντίκοψε, τζ’ εφανίστην= του φάνηκε καλό, διτζιμάση= δοκιμάση, κουέλλες= προβατίνα, ‘πό τζετ= από κεί, εμούνταρεμ= ώρμησε, εστρέβλιασεν η μουτσούνα= γύρισε όπως η στρέβλα, μουτσούνα= πρόσωπο, χάλιν= κατάστασην, εβούρησαν= τρέξανε, ένι= είναι, εσύρα μ πίσω= τράβηξαν πίσω, υποχωρήσανε, Εδώ τελειώνει η διήγηση για την εκδήλωση της ανδρείας του Διγενή. Η επόμενη παράγραφος εκθέτει την δοκιμή το πρώτου άθλου του, αν πράγματι είναι βέβαιη η ανδρέια του. Τη δημουσιεύουμε για το ενδιαφέρον της, αππάριν= ιππάριον, νεαρό άλογο, εδκιανέβετουν= γύριζε εδώ κι εκεί, ετσίπωσεμ πάνω= επιτέθηκε, συν. Του εμούνταρεν, τζαί σφίγγει= κατεβάζει ιδιαίτερη έκφραση των Κυπρίων για το χαστούκημα, α μια= εκεί χαμαί, έχασκεν= έμεινε με ανοικτό στόμα]

Φαρμακίδης, Ξενοφών Π. (1934)

Στους πέντε μήνες το σκυλλι στο ξάμηνο τ' αδράχτι τσαί πάνου που το χρόνιατσε καμν΄ένα λυσιδάτου. Βιάνει τσ' ανατσουκλίζει το στης σιροδοστιάς τα πόδια. Το κρεμάζει στο καργάτσι σα μικρό λεφτοκαράτσι το πεντίτσι τ' ωργισμένο, το κατσί τ' αφωρεσμενο παίξε το 'να παίξε τ' άλλο μου μπερδέωανε το νε μας τσ' από την πικρα τουν αιμάτου έπεσε του πεθαμά του. Θέλεις, άντρα να με γιάνης; στο κρασί νερό μη βάνης, το κρασί το νερωμένο δε σηκών' αρρωστημένο

Φάβης, Β. (1908)

Πολλοί Τούρκοι που κατοικούσαν στο Κάστρο της Ρόδος κι είχασιν χωράφκια στην εξοχή σα θθέλασιν να γυρίσουν το βρά(δ)υ στα σπίτια του, την εποχή του ζεμάτου, έφηνναν τ’ άλετρά τους όξω που το Κάστρο. Το ‘χαν κακό να τα βάλουν μέσα στο Κάστρο, γιατί είχαν πακουστά τους πως η Ρόδος θα παρτή που κείνον που θα ‘χεν στο σπίτιν του άλετρο (1). [Άλετρον= Τούτο εγίνετο πριν να καταληφθή η Ρόδος υπό των Ιταλών, τώρα όμως πολλοί λίγοι Τούρκοι κάμνουν τούτο].

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Α', Η Μάρου είνε κειό τ' αστέρ του λαμπρό, π βγαίν' τν αυγή μι τουν ήλιού. Διν' κουντά π τουν ήλιου, κι πάει πάει κουντά, αλλά δε βουδων' να βασιλέψ' κι μεν πάρα πίσ' απ' απ' τουν ήλιου κι γι' αυτό του βράδ' φαίνιτι. Η Μάρου τουν γελάσι του Γιαννάκ', ένα άλλου άστέρ, κι του καλουκαίρ ου Γιαννάκ'ς πααίν' κι του χ'μώνα 'ς ται βουνά. (βουδων' = Ευοδώνει, Κατορθώνει, επιτυγχάνει.)

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Ένας είχε κάν' το Χάρο κουμπάρο. Λέει, "Δε θα με πάρ'ς;" Λέει, "Μείνε ήσυχος". Μαζί βγαίναν, μαζί κάναν τον περίπατό τους, τρώγαν, πίναν, μαζί. Όταν ήρθ' η ώρα τ' αλλονού, κτ'πά ο Χάρος. Λέει, "Τι τρέχ';". Λέει, "Ήρθα να σε πάρω". "Βρέ", λέει, "εμένα τον κ'μπάρο σ' θα πάρ'ς;". Λέει, "Δεν έχ'. Άλλο", λέει, "η κουμπαριά, αλλά όταν έρθ' η ώρα σ'ήρθε. Κατά τα έργατα σ'", λέει, "αλληλούια".

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Η Παρ'γουρίτζα κ' η Βλαχιόρνα κτίστ'καν έναγ κιρό μαζί. Ου προυτουμάστουρας έφκειανε τ' Βλαχιόρνα κ' ου κάλφας τμ 'Παρ'γουρίτζα. Άμα τάκ'σι αυτό ου προυτουμάστουρας τ' κακουφάν'κι κι πήγι στ' Παργουρίτζα να μπορέσ' να σκουτώσ΄τουν κάλφα. Ανίβ' κι απάνου μαζί μι τουν κάλφα κι κιίταγαν τν ικκλησία. Ικεί π'κοιτάγαν, τ' λέει τ' κάλφα ου προυτουμάστουρας “για κοίτα 'δω, τούτ' ιδώ τ' γωνιά δεν τ'ν έχ'ς ίσια”. Σκύφτ' ου κάλφας να ιδή απ' του παράθυρου. Τότ' τ' δίν' νιά σπρουχτιά κ' έπισθ κάτ'. Πρό του πέσ', πιάν' απ' το χέρι τουμ προυτουμάστορα, κι τουν παίρ' κ' αυτόν κάτου. Έπισαν κι οι δύο μι τα κιφάλια κάτ', χτύπ'σαν στ'ς πλάκις κι άν'ξαν τα κεφάλια τς. Τς έθαψαν τότι κι τ'ς δυό μέσ στ΄μέσ' απ' τ΄ν ικκλησιά.

Παπασπύρου, Παναγ. Β. (1929)

«Αι αλυκαί της εν τη Ερμιονίδι Θερμησίας ήσαν περίβλεπτοι ήδη επί των ημερών της βενετοκρατίας, ως βλέπομεν εκ των εκθέσεων των Βενετών προνοητών της Πελοποννήσου. Υπερήσπιζε δ’ αυτάς βενετικόν φρούριον επί αποτόμου βράχου, απέχοντος της θαλάσσης περίπου ημίσειαν ώραν. Προς τούτο δεν συνδέεται παράδοσις των περιοίκων ην ήκουσα περιερχόμενος τω 1878 την Ερμιονίδα, παρά του Γ. Π. Φωτοπούλου. Συνωδά τη παραδόσει ταύτη επί του φρουρίου ώκει νεαρά βασιλοπούλα, ην επί πολλά έτη επολιόρκουν οι Τούρκοι. Τέλος δ ο βεζύρης αυτός, καταλαβών τον απέναντι του φρουρίου λόφον, κατώρθωσε δια τινός δερβίση, μεταμορφωθέντος εις μοναχόν, να κυριεύση το φρούριον, η δ΄εν αυτώ βασιλοπούλα εκρημνίσθη από των επάλξεων του φρουρίου. Έκτοτε δ’ ο ειρημένος λόφος αποκαλείται παρά των κατοίκων η ράχη του βεζύρη. Είναι προφανές, ότι εν τη διηγήσει ταύτη έχομεν παραλλαγήν της παραδόσεως περί του κάστρου της Ωριάς.

Πολίτης, Ν. Γ. (1914)

«
1
. . .
2834
2835
2836
2837

Search

Filters