Αναζήτηση

Αποτελέσματα 31-40 από 394

Ένας καλόγηρος υποκριτής φύλαγε τάχα την σαρακοστή μαζύ με τους άλλους καλογήρους, μα κρυφά έκλεβε τ' αυγά κλειδωνότανε μέσα στο κελί του άναβε ένα κερί και τάψηνε επάνω εις το χερούλι του κλειδιού. Ο ηγούμενος τον υποψιάσθηκε φύλαξε απο... να τα ψήνη έτσι με το χέρι. Μπαίνει μέσα και τον ρωτάει με θυμό γιατί το κάνει αυτό. Ο καλ΄΄ογηρος απεκρίθη ταπεινά. Ο πειρασμός με φώτισε. Πετάχτη τότε ο διάβολος και λέει: Εγώ τέτοια τέχνη δεν την ήξερα απο τον καλόγηρο την έμαθα.

Άγνωστος συλλογέας (1930)

Κόπτσας. Ερμηνεία ''Ο βότρυς ο τρώγων τα υφάσματα και μεταφορικής ο Χάρος ο κόπτην το νήμα της ζωής.

Άγνωστος συλλογέας (1903)

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τα βόδια παίρνουν ανθρώπινη λαλιά, μα όποιος τ'ακούση πεθαίνει.

Άγνωστος συλλογέας (1929)

Κάποτε στα 1822, στείλα;νε στη Ζάκυνθο απο το Μωρηά χάρισμα μια γκαμήλα, λάφυρο απο την καταστροφή του Δράμαλη. Μαζεύτηκε ο κόσμος στα μουράγια και δεν ήξευρε τι ζώο ήτο αυτό. Τότε ένας Ζακυνθινός πολύξερος που τον ερώτησαν είπε : -Είναι χίλιω χρονώ λαγός, δεν βλέπετε;.

Άγνωστος συλλογέας (1930)

Άλης (ο) πνεύμα κακοποιόν. Προσωποποίησης της αιμορραγίας επί τω λεγώ.

Άγνωστος συλλογέας (1927)

Όταν ο Χριστός εγύριζε με τους μαθητάς του, απάντησε ‘ς το δρόμο ένα ζευγολάτη και ώργωνε, και αντί να γυρίζη πίσω το αλέτρι, το έπαιρνε ‘ς το νώμο του και το γύριζε από την ίδια μεργιά. Γι αυτό δε γινότανε η δουλειά του πολλή και γλήγορη. Του λέει ο Χριστός <γιατί να ντο γυρίζης το αλέτρι από την ίδια μεργιά, που αρχινάς και δεν γυρνάς πίσω από τη μεργιά που φτάνεις;> Ο ζευγολάτης το μαθε και ώργωνε γλήγορα. Πέρασ’άλλος ζευγολάτης <βρέ>του λέει <πως το μαθες αυτό;><πέρασε ένας άνθρωπος, θεός συχωρέσαι τομ πατέρα του, και μου το δειξε και το μαθα>. Από κεί εκίνησ’ ο Χριστός κ’επήγε ‘ς ένα σπίτι ‘ς το χωργιό και ηύρε μια και ύφαινε. Πέρναγε μια φορά τη σαγίττα, έκοβε τηγ κλωνά αι τημ πέρναγε πάλε από την ίδια μεργιά. Της λέει ο Χριστός να μην την κόβει, αλλά να ντη γυρίζη πίσω τηγ κλωνά. Εκείνη το έμαθε πάλε. Ήρθε μια γειτόνισσα και της λέει <πως το μαθες αυτό να υφαίνης;>Εκείνη λέει <μοναχή μου το μαθα.>Γι αυτό καταράστηκε ο Χριστός και το παννί της γυναίκας γίνεται λίγο, του ζευγολάτη όμως το στάρι γίνεται πολύ, γιατί το ευλόγησε ο Χριστός.

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Απόψι δείπνεί του φιγγαρ' = φαίνεται γενομένης νυκτός.

Άγνωστος συλλογέας

Τα δύο ενδιαφέροντα άρθρα του «Έθνους» περί μανδαγόρα μου δίνουν αφορμήν ναναφέρω ολίγα ακόμη σχετικά μ΄αυτόν και ειδικά για τη δεισιδαιμονία του λαού μας περί του φυτού αυτού. Πρώτα-πρώτα ολίγα γενικά: Πάντα ο άνθρωπος στις ασθένειες του είχε την τάσι ναναζητά υπρφυσικές δυνάμεις από αμάθεια και δεισιδαιμονία. Ιερά δέντρα η πόαι, που είχαν μαγική δύναμι, αναφέρονται από αρχαιοτάτων χρόνων. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται το φυσικό δουδαΐμ, ο δε Όμηρος αναφέρει το μώλυ. Τον μανδαγόραν αναφέρει ήδη και ο Ιπποκράτης εις το «Περί τόπων κατά άνθρωπον» ως ναρκωτικόν «Τους ανιωμένους και νοσέοντας και απάγχεσθαι βουλομένους μανδαγόρου ρίζαν πρωΐ πιπίσκειν έλασσον ή ως μαίνεσθαι». Ίσως και ο σπόγγος που προσεφέρθη με όξος εις τον Χριστόν κατά την σταύρωσιν του να είχε αυτό το ναρκωτικό. Κατά τον μεσαίωνα η δεισιδαιμονία για τον μανδαγόραν έφθασε το ζενίθ. Στην Ιερά Εξέτασι, όστις συνελαμβάνετο με ρίζες του φυτού αυτού εθεωρείτο ως μάγος και εκαίετο. Χαρακτηριστικόν είνε και τούτο, ότι μια από τις σπουδαιότερες ερωτήσεις του δικαστηρίου στη Ζαν ντ΄Άρκ ήταν «τι έκαμνε με την ρίζα του μανδαγόρα»! Για τις δεισιδαιμονίες του λαού μιας περί του φυτού αυτού έχομεν ως μοναδικές πηγές πρώτα τον ιατροδιδάσκαλον διονύσιον Πύρρον τον Θεσσαλόν και έπειτα τον αείμνηστον Ν. Πολίτην. Ο πρώτος γράφει το 1850 στη «Φαρμακοποιΐα» Του Καμπανά που μετέφρασε: «Ο μανδαγόρας είνε εν από τα επτά αρχαία τερατοποιά βότανα, τα οποία τέτε έκαζον εκ της γης με τινας ευχάς και τελετάς, τόσον εις την Κύπρον, όσον και άλλας νήσους Αιγαίου Πελάγους και εις τας Αθήνας, και αυτά εισί τα οποία σήμερον ουδέ εν πιστεύονται ως τοιαύτα.» Ο δε Ν. Πολίτης εις το δέκατον πέμπτον κεφάλαιον «Φυτά», αριθμός 322 από τας «Παραδόσεις» στη σελίδα 177, αναφέρει την παράδοσι της Μήλου περί μανδαγόρα, που είνε ενδιαφέρουσα και την παραθέτω ολόκληρη: «Η φιστουλόριζα μοιάζει με μωρό παιδί στο σχήμα και δεν πρέπει να την ξερριζώση άνθρωπος, γιατί αμέσως πεθαίνει. Αλλά πρέπει να την σκάψη γύρω-γύρω και να βγάλη το χώμα και ύστερα να την δέση μ΄ένα σκοινί και την άκρη του σκοινιού να την δέση στο πόδι ενός γαϊδάρου ή μπουλαριού. Ύστερα να χτυπήση το ζω για να το αναγκάση να προχωρήση και έτσι να την ξερριζώση. Όταν ξερριζώνεται από τη γη η ρίζα κλαίει σα μικρό παιδί και το ζω που μεταχειρίστηκαν για το ξερρίζωμα ψοφά. Έπειτα την παίρνουν και την τυλίγουν με προσοχή σε μαντήλι και την πάνε στο γητευτή και την ετοιμάση για να γιατρέψη το φίστουλα.» Ο Πολίτης εις τας «Σημειώσεις» του λέγει σχετικά: «Η ρίζα, η θεραπεύουσα το συρίγγιον, λέγεται ανθρωπόμορφος και προς εξόρυξιν αυτής παραγγέλλονται προφυλάξεις αναγκαίαι όπως σωθή ο εξορύττων εκ του θανάτου. Τοιαύτας προφυλάξεις ελάμβανον και οι αρχαίοι προς εξόρυξιν ριζών, αίτινες επιστεύετο ότι είχον θαυμάσιαν ενεργείας και ας ανέσπων διά κυνός. Ούτω την αγλαόφωσιν, ήτις δια τούτο ελέγετο και κυνόσπαστος. Προ πάντων δε τον μανδαγόραν ούτως εξώρυττον κατά τους μέσους χρόνους και κατά τους καθ΄ημάς έτι. Αλλά και αυτόν τον μανδαγόραν γινώσκει ο καθ΄ημάς λαός και νομίζει ότι είνε έμψυχος και οτι εκριζούμενος φωνάζει. Και η λέξις διετηρήθη, μικρόν παραφθαρείσα, μανδαγόρα. Νυν αι ρίζαι του μανδαγόρα διασκευάζονται εν Συρία, οπόθεν κομίζονται και εις Ελλάδα και τας ελληνικάς χώρας, έχουσι δε συνήθως μορφήν γυναικός. Ο κατά τας αρχάς του παρελθόντος αιώνος ζήσας Επιφάνιος Δημητριάδης περιγράφει αρρένα μανδαγόραν, ον επεδείκνυεν εις αργύρτης «μιαν ρίζαν τετορνευμένην με γένεια και μουστάκια κατασκευασμένα και με χάνδρινα μάτια» και προσθέτει ότι ο εξαιρών τα πλεονεκτήματα αυτού έλεγε: «Συμφέρει εις τον έρωτα, συμφέρει (εις το πλούτος, Έχει ενέργειες πολλές, θαύματα κά(νει ούτος.»» Πιστεύεται ότι ο κάτοχος μανδαγόρου ευημερεί, αυξανομένου του πλούτου αυτού, αυτή δε η δοξασία είνε κοινή και εις άλλους λαούς. Επίσης δε συμφέρει εις τον έρωτα, διότι εξ αυτού παρασκευάζονται φίλτρα, υπέρ και οι αρχαίοι επίστευον, δι’ δ’ και η Αφραοδίτη επεκαλείτο Μανδαγορίσις. Αλλά και προς θεραπείαν δεινών νόσων νομίζεται χρήσιμος, κατά δε τας μεσαιωνικάς δοξασίας εποίει γόνιμους τας στείρας γυναίκας.»

Άγνωστος συλλογέας (1937)

Άλλος πάλι έσκαφτεν κ' εβγήκανε κοκκινόσβουροι πολλοί να τον πνίξουνε. Ήτον κοντά στο δρόμο κ' επέρναν κατά τύχη ένας ξένος. Θωρεί πως είχαν οι σβούροι σε κίνδυνο τον άλλο, τρέχει τα του βουξθήξη βγάνει το μαντήλι του κτυπά ένα σβούρο. Ο σβούρος πέφτει κάτω και γίνεται ένα χρυσό φλουρί. Χτυπά ο ξένος δεξιά ζερβά και πέφτουν κάτω οι σβούροι όλο φλουριά και εννοείται πως εκάμαν κ' οι δύο την τύχην τους.