Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 16

Αι Μοίραι θεωρούνται τρεις του αριθμόν. Η ηλικία αυτών είναι διάφορος. Παρίστανται ως επί το πλείστον νήθουσαι. Και άλλοι μεν μύθοι παριστάνουσιν αυτάς ως αράπισσας, άλλοι δε ως λευκάς. Αι Μοίραι αποφασίζουσιν απολύτως περί της τύχης των ανθρώπων, εκείνα δε, τα οποία θα αποφασίσωσιν, είναι αναπόφευκτα. Δια τούτο λέγουσι: «Τα ‘χει η Μοίρα μου γραμμένα, δεν παρέρχεται κανένα» και «γραφτό μου ήτονε». Συνήθως φράσις, την λέγει τις δυστυχήσας εις εαυτόν προς παρηγορίαν και ανάπαυσιν της συνειδήσεώς του, ότι δηλ. αυτός εξετέλεσε το καθήκόν του, αλλά υπέκυψεν εις ανωτέραν δύναμιν. Η επίδρασις των Μοιρών επί του ανθρώπου άρχεται ευθύς εξ αρχής. Αφού γεννηθή το βρέφος, έρχονται αι Μοίραι και μοιράζουσιν αυτό, ήτοι αποφασίζουσιν εν γένει περί του βίου του επί παρουσία αυτού. Άπαξ δε αι Μοίραι μοιράζουσιν. Υπάρχουσι τινες, οίτινες ευνοούνται υπό της τύχης και οι τοιούτοι ονομάζονται γουρλήδες. Υπό της ειμαρμένης έχει ορισθή το τέλος εκάστου, ο ουδείς δύναται να μεταβάλη. Εν τούτοις, καθώς εις το περί εντυμάτων αι εφέραμεν, φρονούσιν ότι οι άγγελοι κρατούσι βιβλίον, εν ω είναι γεγραμμένον το τέλος εκάστου. Φρονούσιν ότι δι έκαστον άνθρωπον ανάπτει κανδύλα είτε εν ουρανώ. Είτε εν Άδη, όταν δε αύτη σβεσθή, τότε αποθνήσκει ο εις ον ανήκει άνθρωπος. Ιδού και η φράσις «έσβυσε το καντύλι του» επί αποθανούντων.

Άγνωστος συλλογέας

Εν Σφακίοις θεωρούσι τους αρχαίους Έλληνας οι απλοϊκώτεροι τουλάχιστον ως όντα υπερφυσικά, όμοια των οποίων δεν έχει νυν η φύσις ύλην να πλάση. Εις τα ανατολικά Σφακιά υπάρχει η παράδοσις ότι οι αποικίσαντες πρώτοι τα Σφακιά ήσαν εννέα αδελφοί, ως αι κεφαλαί εχώρουν εννέα οκάδες οίνου εκάστη.

Άγνωστος συλλογέας

Τσι παλιούς καιρούς ένα Σφακιανό καΐκι έγκαζεν από πα στο καλό καταυόδιο, μα η φορτίνα το ρηξεν έξω από τη στράτα του και τόφερε εις ένα νησί, που τανε τριαμάτηδες. Εκείνοι (οι ναύται) δεν εκατέχασι πως επέσασι ‘ς τσι Τριαμάτηδες. Εβγήκασι το λοιπός έξω κι είδασι ν ένα κάστρο που χε τριά μπετένια το νε μέσα ‘ς τ’ άλλο. Το κάστρο, που δασι ήτονε των Τριαμάτηδων, μ’ αυτοί ελείπασι. Κ’ ήσανε μόνο μέσα τρία κοπέλια των Τριαμάτηδων, που ο Θεός να τα κάμη κοπέλια, και στη μπόρτα κάθε μπετενιού ήτονε και βλεπε ένας μεγάλος σκύλος, που σε πιανε τρομάρα να τόνε δης. Οι σκύλοι ετούτοι εμάθασι κι αφήνασι τσι ξένους να μπαίνουν μέσα, μα ύστερο δε τσ’ αφήνανε να πορίζουσι. Εμπήκασι το λοιπός κ’ οι δικοί μας μέσα και βρήκασιν έναν γέρο στραβό, που τονε βλέπασι τα τρία κοπέλια των τριαμάτηδων και τονε ταΐζανε για να τονε φάνε να – μ – παχύνη. Ετότε σας μόνον ενοήσανε πως επέσανε ΄ς τσι τριαμάτηδες. Μα οι παλιοί μας ήσασι έξυπνοι και εσκοτώσασι με τη μαργιολσά τα τρία κοπέλια και ύστερα επήρανε το γέρο κ’ εφύγασι. Κ οι σκύλοι δεν το απαντήξασι γιατί τώνε δώκασι το κρέας των τριών κοπελιών. Εμπήκασι πάλι ‘ς το καΐκι και φύγασι καταυόδιο για πα. Σ τη στράτα μάθασιν από το γέρο πως ήτονε κι αυτός από τον τόπον μας. Και για να δη αν ήσανε κι αυτοί αδύνατοι σαν τσι παλιούς μας, εζήτηξε ν τη χέρα ν τωνε για να τη σφίξη. Μα κείνοι του δώκασι μια σπασμένη άγκουρα κ’ εκεινος την έσφιξε και την έσπασε. Μα ύστερα πόθανε ΄ς τη στράτα γιατί τονε παλιός κ’ έσβυσε το καντύλιν του.

Άγνωστος συλλογέας

Τα στοιχειά είναι οι αιώνιοι δαίμονες, κάτοικοι ενός οικήματος. Έκαστος οίκος έχει ιδιαίτερον στοιχειό. Τα στοιχειά φανερώνονται υπό διαφόρους μορφάς, όψεων ικανού μεγέθους, σαύρας, κυνός, αγριογάτου κτλ. Τα στοιχειά είναι προστάται της οικίας και δύνανται να είναι καλά ή κακά. Ουαί εις την οικίαν, εν ή υπάρχει κακό στοιχειό ! Πλείστοι θάνατοι δύνανται να συμβώσιν ιδίως των γεννωμένων βρεφών. Αι τοιαύται οικίαι λέγονται στοιχειωμέναι. Επίσης θησαυροί κεκρυμμένοι προ πολλού δύνανται να στοιχειάσωσι. Τότε δε μόνον στα της Σολωμονικής δύνανται να ανακαλυφθώσιν άνευ βλάβης εκείνου , όστις επιχειρεί το πράγμα.

Άγνωστος συλλογέας

Φρονούσιν ότι, εήν άνθρωπος τις είναι πολύ αμρτωλός, ιδία δε όταν το σώμα μείνη άλυτον μετά τον θάνατον, η ψυχή του θα πλανάται επί της γής λαμβάνουσα μορφήν ανθρώπου τη ενεργεία του διαβόλου και βλάπτουσα παντοίως τους γνωστούς αυτώ, ιδία δε τους συγγενής. Τους αύλους τούτους ανθρώπους ονομάζει το πλήθος καταχανάδες εξώριζαν εις θήραν (Σαντορίνην)δια τρομερών εξορκισμών των ιερέων και τελείας καύσεως των οστών αυτών, της σπόδου ριπτομένης εις την θάλασσαν. Πλείστας διηγήσεως περί καταχανάδων δύναται τις να εύρη παρά τω λαώ των Σφακίων. Μεταξύ των πολλών χαρακτηριστικωτάτη είναι η του Μακριγιάννη. Ο καταχανάς ούτος κατήγετο εξ Ανωπόλεως Σφακίων και είχε καταστή φοβερός και τρομερός. Εισήρχετο των θυρών κεκλεισμένων εις τας οικίας, έθρανε τους πίθους, έχυνε τον οίνον, διεσκόρπιζε τους δημητριακούς καρπούς, έσβηνε το φώς, εν καιρώ νυκτός εννοείται, εξυλοκόπει τον σύζυγον, εξεδίωκεν αυτόν της οικίας και εκσιμάτο μετά της οικοδεσποίνης. Και πλείστα άλλα περί αυτού διηγούνται. Πιστεύω δ’ότι και ο Paslchoy αυτόν εννοεί εν τη διηγήσει, ήν αναφέρει. Ιδού τι αναφέρει κι ένας καταχανάς εγύριζεν εις την Ανώπολιν μια γυναίκα. Ο άνδρας τση είχε λείπει και επήγε ένας καταχανάς και αυτή θαρρώντας πως είναι ο άντρας της…και το πουρνό δεν ημπόρει και ήλθεν ο άντρας της και λέγει τση <τι έχεις;>και η γυναίκα λέγει <πολλήν ώραν μ’επλάκωσες το βράδυ και δεν ημπορώ, και ο άνδρας λέγει <εγώ δεν ήλθα>, και πάλιν η γυναίκα είπε <εδά σαν δεν ήλθες εσύ, ήτονε ο καταχανάς, υστερνά τον εξεχώσασι και εξωρίσανε τονε και έπεμζαν τον εις την Σαντορίνην (Oρα Paslhey, Travels in Crete, t. 11, σελ. 221)

Άγνωστος συλλογέας (1919)

Οι Σαρακηνοί, κακοποιά πνεύματα, περιπλανώνται την νύκτα, χωρίς να φοβώνται μήπως κράξη ο μέλας αλέκτωρ. Σιδηρόφρακτοι όντες ιππεύουσιν ίππους αγρίους και επίσης σιδηροφράκτους και σύρουσιν όπισθεν αυτών βαρείας αλύσεις εκφοβίζοντες τους ανθρώπους δια μόνου του κρότου των πετάλων και του ήχου της βαρείας αλύσεως, απειλούσης δέσμευσιν του παντός. Οι άνθρωποι, ίνα απαλλαγώσι των πονηρών τούτων πνευμάτων, κατέφυγον εις τον Θεόν. Έκτισαν εις τα μέρη, εξ ων διέρχοντο Σαρακηνοί, εικονοστάσια, ίνα εμποδίσωσι ταύτα της οδού εκείνης.

Άγνωστος συλλογέας

Οι Ατσουπάδες φανερώνονται ως όνοι έμπροσθεν των ανθρώπων ιδίως των οδοιπάρων, ίνα ούτα ιππεύσωσιν αυτούς. Όταν όμως ο οδοιπόρος αναβή επ'αυτών, τότε άρχονται υψούμενοι αιφνιδίως εις μέγιστον ύψος, έως ότου ο οδοιπόρος καταπέση και φονευθή. Εάν όμως ούτος εννοήση το πράγμα εγκαίρως, δύναται να σωθή θραύων την ράβδον του, εάν κρατή και σχηματίζων σατυρόν. Τούτου γενομένου, ο Ατσουπάς παύει πλέον υψούμενος και ο οδοιπάρος δύναται να μεταχειρισθή αυτόν ως υποζύγιον.

Άγνωστος συλλογέας (1908)

Όταν θέλωσι να δηλώσωσι παλαιάν τινα εποχήν λέγουσι κ από τον καιρό των Ελλήνων, τα δε ερείπια παντός αρχαίου ονομάζουσι γενικώς «ελληνικό». Κατά την λαϊκήν παράδοσιν πάντες ούτοι κατεστράφησαν υπό λιμού, καθ’ ον έκαστος ελάμβανεν ολίγας τροφάς και εισήρχετο εις τον τάφον αυτού, ίνα μετά το τέλος των τροφών αποθάνη εντεταφιασμένος. Ελλένους επίσης όταν λέγωσιν, εννοούσι τοςυ ειδωλολάτρας.

Άγνωστος συλλογέας

Εις το βάθος της φάραγγος Αγίας Ρουμέλης εις απόστασιν μιας περίπου ώρας από της παραλίας και παρά την θέσιν «Χριστός» φαίνεται επί μιας των καθέτων πλευρών της φάραγγος κοίλωμα επί γρανίτου, έχον σχήμα πέλματος ανθρώπου. Το πέλμα τούτο έχει μήκος περισσότερον των δύο μέτρων και ανάλογον πλάτος. Λέγεται δε ότι ο Διγενής διερχόμενος ποτε δια της φάραγγος ταύτης εκάθισε παρά την βάσιν της μιας αυτής πλευράς και εις την ειρημένην θέσιν, ίνα δ’ αναπαυθή ανετώτερον, εστήριξε τον ένα των ποδών του επί της απέναντι πλευράς, εφ’ ης έμεινεν αποτυπωμένος ανεξιτήλως ο τόπος του πέλματός του. Τοιαύται παραδόσεις υπάρχουσι και εις άλλας της Κρήτης επαρχίας.

Άγνωστος συλλογέας

Στα Σφακιά της Κρήτης πιστεύουν οτι το φεγγέρι τις οχτώ πρώτες ημέρες του δεκαημέρου που πρωτοβγαίνει, διαμένει σε κάθε ένα απ' τους οχτώ “καιρούς”,δηλ. Τους ανέμους. Την εννάτη πηγαίνει στα ουράνια και τη δεκάτη κατεβαίνει στα καταχθόνια. Όταν βρίσκεται στα καταχθόνια, το φεγγάρι είνε τυφλό και δεν βλέπει.

Άγνωστος συλλογέας (1930)

«
1
2
»