Browsing Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας by Legend classification (acc. Politis) "Παράδοση Θ"

Now showing items 37-56 of 188

Η αλεφαντού (ή καλαφαντάρης) είναι ευλοημένος απ’ το Θεό γιατί έκρυψε το Χριστό τον καιρό που τον εκυνηούσαν. Όταν τον κυνηούσαν το Χριστό πήε κ’ εκρύφτη μέσα σ’ ένα παλιόσπιτο και καθόταν εκεί απ’ όξω περνούσαν οι Εβραίοι ψάχναν και ‘υρεύγαν τον και θωρούσαν παντού φτάσαν κι σ’ αυτό το παλιόσπιτο, όμως η αλεφαντού αγαπούσε το Χριστό πολύ κ’ έτρεξε κ’ έκαμε κάγια (ιστό) στην πόρτα κ’ οι Οβραίοι μόλις...

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)
Ο Καϊάφας εν Κρήτη

Η εν Κρήτη τοποθεσία Καϊάφα, κείμενη εις μικράν απόστασιν εκτός της πόλεως Ηρακλείου, πλησίον των ερειπίων της αρχαίας Κνωσσού μνημονεύεται εν φ. 303β του υπ. αρ. 10 κώδικος της Πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης της εν Σουηδία Ουψάλας. Εγράφη το παρόν ψαλτήριον δια συνδρομής και εξόδου του θεοσεβεστάτου ιερέως κυρού Νικολάου του Κρητικού, εν τω χωρίω τω επικεκλημένω ο Καϊάφας εν μηνί Ιουνίω κς τω ςωοζ’...

Άγνωστος συλλογέας (1914)
Η κατσίκα έχει την ορά τζη απάνω σηκωμένη γιατί μια φορά όντεν εζυγώνανε τη Παναγία οι γ΄Οβραίοι επήγαινε μέσα σένα κουράδι αίγες για να τη χώσουνε μ’ αυτές εσηκώσανε τς’ οράδες τωνε κ’ εσκροπιστήκανε. Τότες κ η Παναγία των είπενε «τη κατάρα μου νάχετε και να πομείνη η γι’ ορά σας εκειά σηκωμένη και να εργάτε το χειμώνα». Ύστερα επήγενενε’ς το πρόβατα κ’ εγενήκανε ένα κουβάρι και την εχώσανε. Η Παναγία...

Σταυρακάκης, Ιωάννης (1909)
Η κατσίκα είναι πονηρό ζώο. Είναι κατηραμένη από το Χριστό γιατί τον κουτούλησε. Την ώρα που γεννιότανε πήε ένα αρνάκι, ένα βούδι και ένα κατσίκι. Το αρνάκι και το βούδι τον αχνίζανε, η κατσίκα τον κουτούλησε. Τότες ο Χριστός το αρνάκι και το βούδι τα ευλόγησε. Είπε του προβάτου. Εσύ θα είσαι η ζωή του ανθρώπου. Στην αγελάδα είπε να κρατή τα τέκνα της στην κοιλιά της εννιά μήνες. Το δαμαλάκι όταν...

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1963)
Φονισκαριά

Η λέξις είναι εν χρήσει εν πολλαίς τοπωνυμίαις Γορτυνίας προς δήλωσιν φόνου ανθρώπου, γενομένου είτε εξ αιτίας ενός δένδρου, εάν δηλ. ο άνθρωπος πέση εκ τούτου και φονευθή κ πέση το δένδρον εν τη υλοτομία και φονεύση άνθρωποι κ.τ. τοιαύτα είτε εξ’ άλλου εάν τις φονευθή εξ εαυτού, αυτοχειριασθή κρεμάμενος εκ δένδρου, κ εν τη φονισκαριά Ζατοίνης ένθα υπάρχοντος δένδρου τινός, κατά την παράδοσιν, εκρεμάσθη...

Σακελλαριάδης, Χ. (1923)
Ο μύθος της Λοιδοριάς

Η λοιδοριά ή αλοιδοριά είνε η «Δρυς η αειθαλής» ή βαλανιδιά. Το είδος αυτό του δέντρου δεν το αγαπάει ο λαός. Γιατί πιστεύει πως όταν ο κόσμος και η φύσις έμαθαν την καταδίκη του Χριστού, συνήλθαν σε νυκτερινή σύσκεψι όλα τα δέντρα και αποφασίσανε να μη δώσουν ξύλο, για να γίνη ο σταυρός, απάνω στον οποίον θα τον σταύρωναν οι Εβραίοι. Με την απόφασι όμως, όλων αυτών των δέντρων και φυτών, ένα μοναχά...

Άγνωστος συλλογέας (1930)
Για τον Ιούδα

Η μητέρα του Ιούδα είδε στον ύπνο της, ότι θα κάνη ένα παιδί και θα είναι η καταστροφή των Ιουδαίων. Όταν το εγέννησε σε λίγους μήνες το έβαλε σ’ ένα κιβώτιο, το πισσώσανε και το ρίξανε στη θάλασσα. Απέναντι ήταν ένα νησάκι και το βρήκανε (το κιβώτιο) κάποιοι βοσκοί. Το επήραν και το ανάθρεψαν μέχρι 9 ετών. Δεν εμπορούσαν να το κρατήσουν άλλο, και το πήγαν στην απέναντι πολιτεία και το πουλήσανε....

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Αροδάφνη

Η Παναγία μετά τη σταύρωσι του Χριστού επέρασε από ένα ποτάμι που ήσαν αροδάφνες. Η αροδάφνη είπε της Παναγίας: «Άχι και να ‘χα το χρώμα σου.» Η Παναγία τότε της λέγει: «Έχε το χρώμα μου και την πίκρα της καρδιάς μου». Από τότε η αροδάφνη έχει το χρώμα της Παναγίας και είναι πικρός ο χυμός της.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)
Αγία Καλή

Η Παναγία όταν εσταύρωσαν το Χριστό έβρεχε ψωμί μέσα στο κρασί για παρηγοριά. Επέρασε η Αγιά Καλή και αντίς να την παρηγορήση της είπε. Για δες μάννα να τρώη ψωμί με κρασί και να έχουν σταυρώσει τον υιόν της. Ύστερα της λέει η Παναγιά. «Άμε κ’ εσύ Αγία Καλή να μη σε προσκυνούνε ούτε κερί στη χάρη σου ποτέ να μη σ’ ανάβουν».

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)
Αγία Καλή

Η Παναγία όταν εσταύρωσαν τον Χριστό επήγε και τον βρήκε. Της είπε ο Χριστός «να μη στενοχωρήσαι, άντε μητέρα στο κελλί βάλε κρασί και αφράτο παξιμάδι και το Σάββατο το μεσημέρι κάτσε περίμενέ με». Επέρνα κ η Αγία Καλή κ’ είπε «Ποιος είδε γνιο εις το σταυρό και μάννα στο τραπέζι; Λέει της η Παναγία. «Άντε κ’ εσύ Αγία Καλή ούτε να εκκλησιάζεσαι ούτε να λειτουργιέσαι κι οπί’ στην πόρτα εκεί να κατο...

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)
Η τέχνη μας, λένε πως ανακαλύφθηκε από τους 12 Αποστόλους. Γι’ αυτό η ανέμη πρέπει να ‘χη 12 αχτίνες. Ούτε περισσότερες, ούτε λιγώτερες. Και τεχνίτης να ‘σαι δε δουλεύεις. Επρωτοβρήκανς την ψαροσύνη. Λοιπόν για τα δίχινα τους εχρειαζόντανε καψίλια και αναγκαστήκανε να φτιάξουν από τραγόμαλλα τριχιές. Γι’ αυτό η Ανέμης έχουνε σχήματα θρησκευτικά. Τις ανέμες τις φκιάνουν εδώ μαραγκοί.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)
Ο Χριστός και το ξύλο της αμαρτίας

Ήρθε καιρός να σταυρωθή ο Χριστός. Που να τόνε σταυρώσουνε, που να μην τόνε σταυρώσανε; Λένε οι – γι- Οβραίοι: «Δεν παίρνομι, μωρέ παιδιά, το αμαρτωλό ξύλο απού ‘χει ο Σολομών φυλακισμένο; - Παίρνουμιν το; - Παίρνομίν το. Πάνε κιόλας και το παίρνουνε και σταυρώνουνε το Χριστό. Έτσι ήλιωσεν κι η αμαρτία του Λώτ, απού σταυρώθηκεν ο Χριστός στο ξύλο απάνω. [Βλ. Παραδόσεις ΜΕ Χ 116213 Ο Σολομών και το...

Λιουδάκη, Μαρία (1938)
Ήταν ένας εδώ στο χωριό μας κι είχε μια καλύβα κι εζούσε μακριά, έξω στα πράματα. Τότες λοιπόν απού γύρ’ζε στη γης ο Χριστός, περνούσε από τα διάφορα σπίτια, πλούσια και φτωχά, πέρασε κι απ’ αυτουνού την καλύβα. Τους έπιασε, λέει, όπως γύριζε με τας μαθητάς και μια νεροποντή απ’ δεν είχανε και που αλλού να πάνε. Πήγε μπροστά ο Χριστός και τ’ χτύπησε την πόρτα. – Άνοιξε, ευλογημένε μ’, να μας φιλοξενήσης....

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Ήταν ένας ξερός δέντρος κι πήγι ένας ληστής κι ξεμουλοήθ’κε. Τ’ λέει ο πνευματ΄κός. Κρέμασι μια αλυσσίδα στο λιμό και θα σ’χουρηθής άμα πέσει η αλ’σίδα. Είχε 99 σκοτωμένους ανθρώπους. Θα παίρνης ένα ποτήρ’ νερό και θα πααίν’ς να ποτίζης τον δέντρο τον ξερό κι άμα ανθίσ’ τότε θα σ΄χωρηθής. Αν βρης στο δρόμο διψασμένο θα τον δίν’ς. Ύστερα θα ξαναγυρίζ’ς. Απάν’ στα τρία χρόνια πέρασ’ ένας δρομή. «Σταμάτα...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Ήτανε, λέει, μια γυναίκα και στη ζήσι τση ζωής τση δεν ηβάλενε μεσ’ στο σπίτι τζη ζηθιάνο. Άλλο τίποτα δεν έκανενε μέρα νύχτα παρά να λεη: ω, Χριστέ μου και να σ’ έβλεπα, ω, Χριστέ μου, και να σ’ έβλεπα. Ένα βράδυ ο Χριστός την ενείρευψενε λέει: τη τάδε βραδυά θα ‘ρθω να με ‘δης. Απ’ ότι τση ‘πενε ευτό ήπιασε πια κ’ ήβαλενε χάμαι χαλιά κ’ ήστρωσενε. Εκεί ήρθεν ένα γεροντάκι τση λέει να κοιμήθη εκεί...

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)
Ο γεωργός και η υφάντρια

Ην ποτε καιρός ότε ο γεωργός φθάνων δια του αρότρου εις το έτερον άκρον του αγρού το ελάμβανε και το μετέφερεν ένθεν και προηγουμένως ήρχιζε. Η δε υφάντρια κόπτουσα την κλωστήν της κερκίδος της εκ του αυτού πάντοτε μέρους έρριπτεν αυτήν. Περιηγούμενος ο Ιησούς την γην ως άγνωστος τις τον μεν γεωργόν συνεβούλευσε να αρχίζη την αροτρίωσιν οπόθεν και έφθανε χωρίς να μεταφέρη επ’ ώμου το άροτρον την δε...

Κωνσταντινίδης, Ν. (1890)
Η μύγα

Κάποτε ο Χριστός επήγαινε σε μίαν πόλιν. Εις τον δρόμον εδίψασε και ήθελε να πιη νερό. Είδε ένα τσομπάνον, που έβοσκε τα βόδια, και του εζήτησε νερό. Τότε ο βουκόλος αυτός δεν εσηκώθηκε να του δώση νερό, αλλά όπως ήταν ξαπλωμένος εσήκωσε το πόδι του και του λέγει να. Εκεί είναι και πήγαινε. Όταν όμως παρακάτω συνήντησε τον τσοπάνον των προβάτων και εζήτησε νερό, του έδειξε την πηγήν και επήγε μαζί...

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1969)
Κάποτε ο Χριστός ερχόντανε από ένα δρόμο και συνήντησε 10 – 12 ψαράδες που είχανε καθένας ένα ματσάκι ψαράκια κρυμμένα πίσω τους. Ο Χριστός τους χαιρέτησε. Δεν ξέρανε πως είναι ο Χριστός και τους είπε αν έχουνε κανένα ψάρι. Κι αυτοί λένε. «Διάλε πάρ’ το ‘να πό ‘χουμε! (= τίποτα). Ο Χριστός ήξερε τι έχουν κι είπε: «Την κατάρα μου να ‘χετε. Προκοπή ποτέ να μην κάμετε. Ξυπόλυτοι να ‘στενε (να διακρίνωνται...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)
Το σκυλί

Κάποτες σκυλιά δεν υπήρχαν. Ο Χριστός επέρασε από έναν τσομπάνον που βοσκούσε τα πρόβατα και του είπε: «Πήγαινε, παιδί μου, αν θέλης να μου φέρης νερό να πιώ». Ο τσομπάνος του λέει: «Θα πάω να σου φέρω νερό, αλλά πρόσεχε, αν τυχόν έρθη ο λύκος, θα του δώσης ένα πρόβατο καλό». Πράγματι ήρθε ο λύκος. Ο Χριστός του λέει: «Πάρε ένα πρόβατο αρρωστιάρικο». Ο λύκος ώρμησε στο κοπάδι να πάρη καλό πρόβατο....

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)
Κάπουτε ο Χρ. παρ’σιάστηκε σ’ έναν πούκανε χωράφ’. – Τι φκιάν’ς; - Σπέρνω. Μέσα στην ξέρα θα γέν; - Έ, ναι, τώρα γυρίζ’ κι του φιγγάρ’ κι ίσως θα πάρ’ς καμιά βρουχή. Ο Χριστός έφυγε σ’ άλλον. – Τι φκιάν’ς; - Σπέρνω. – Μέσα στ’ν ξέρα σπέρν’ς; - Ιγώ του ρίχνω στου Θεού τ’ αμπάρ’. Κι ο Θεός έχ’ την έγνοια τ’. Σύρι κι πες σι κείνου τον φιγγαριασμένον, ότι τώρα θα ρίξ’ μιγάλη βροχή κι θα τ’ πάρ’ τα βόδια....

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)