Πλοήγηση Παραδόσεις ανά Κατάταξη παράδοσης (κατά Πολίτη) "Παράδοση Α"

Αποτελέσματα 42-61 από 147

Κάποτε εδώ στο χωριό έμεναν μόνον χριστιανοί. Μετά ήλθαν οι Τούρκοι και οι Χριστιανοί για να γλυτώσουν επήγαν σ’ ένα φρούριον, που είναι εκεί επάνω στο βουνό και εκλείσθηκαν μέσα. Όσον καιρό ήσαν οι χριστιανοί κλεισμένοι μέσα στο φρούριο, δεν μπορούσαν οι Τούρκοι να γίνουν κυρίαρχοι στο χωριό. Έπρεπε λοιπόν να εκπορθήσουν το φρούριον. Δια να το εκπρορθήσουν όμως, έπρεπε να τους κόψουν τον αγωγόν,...

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1964)
Ιστορία για τη Μουργέλα(Οίστρος, Μυίγα των βοδιών)

Κάποτε στα παλιά ένας «βρυκόλος» (βουκόλος) ήταν ξαπλωμένος σ’ ένα λιβάδι κι έβοσκε τα βόγια του. Εκεί πέρασε ένας διαβάτης ο Χριστός και τον ρώτησε «Που είναι η βρύση να πιω νερό). Ο Βρυκόλος τεμπέλιαζε και δε σηκώθηκε πάνω και τούδειξε με το πόδι «εκεί είναι». Πιο πέρα είναι ένας γιδοβοσκός. Πού είναι η βρύση να πιω νερό ρωτάει ο Χριστός. Από εδώ μπάρμπα από κει μπάρμπα τούδειξε πρόθυμος ο γιδόβοσκος....

Κούβελος, Γεώργιος (1973)
Παραδόσεις των πειρατών

Κάποτε στην περιφέρεια του Πετάσου στην εποχή των κουρσάρων ήταν ένας πατέρας με δύο κοπέλλες τσαι κλώθαν μέσα σ’ ένα δώμα (καλύβι). Εκεί τους πλάκωσαν πριν όμως είχαν σχέδιο. Αυτές τσι’ ο πατέρας είπαν ότι όταν θα ρθουν οι κουρσάροι θα πάμε να τους δώσουμε ρακί (σούμα) τσαι θα βρούμε την ευκαιρία να φύγουμε. Λοιπόν πήγανε αυτοί τσαι τους βρήκανε θέλαν να πάρουν τις κοπέλλες λένε αυτές: πατέρα θέλουμε...

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)
Παραδόσεις των πειρατών

Κάποτες ήρθανε ληστές κ’ εγδυούσανε τα μαγαζιά. Εχτυπούσαν τις καμπάνες ο κόσμος κ’εκατέβηκαν οι χωριανοί στον Εύδηλο για να γλυτώσουν τα μαγαζιά. Οι ληστές όταν τους είδανε εφύγανε κ’ ετρέξανε κ’ εμπήκανε σε βαταγκιά (=βάτος). Όταν ήμπαν μεσ’ στην βαταγκιά ενός έφυγε το μαντήλι κ’ έμεινε απέξω και το είδανε κι έτσι τους πιάσανε

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)
Και του Κρίτζαλη dο gαιρό ήρθαν οι Τούρκ’ να πάρουν dη Μεσεμβρία. Ήρθε το στρατό και κατέβαινε πε κει απ’ τα’ ακρωτήρια, πε του Ραβδά το δρόμο. Και κει στου Χατζηπανιώτ’ τ’ αμπέλ’ είχε μια εκκλησία, Αηγιάννης ωνομαζούνταν. Και πώς ήρθαν ως κει πέρα, κόπηαν τα ήπατά τα και τα ήρθε κρυότητα κι είπαν: - Ας σταθούμε δω πέρα, και το πρωί να ιδούμε τι θα γέν’. Το πρωί σηκώθκαν ο κόσμος κλείσκαν μες στα...

Μέγας, Γ. (1937)
Καλαμάκια τα: ακτή. Εκεί ευρέθη η γυναίκα υπό του Μαυρομιχάλη, κατά την εκεί παράδοσιν. Άλλη παράδοσις είναι ότι ευρέθη εις Άλυκα (βλ. ανωτέρω σελ. 87). Κρυβέdυς, ο: Σπήλαιον εις το οποίον κατά την παράδοσιν προσήγγισεν ένα ξένον πλοίον και αφήκε την γυναίκα, την οποίαν εύρε κατόπιν ο Μαυρομιχάλης και έφυγε με αυτήν εις την Αρεόπολιν (Τσίμοβα).

Βαγιακάκος, Δικαίος Β. (1938)
Κατά τα τέλη του 18ου αιώνος, εις την παρά το Σκούπι (Σοπωτού) σωζομένην σημερόν περιοχήν ονομαζομένην Καθολικήν, ευρίσκετο μονή της ωμονύμου Παναγίας εις την οποίαν ένα πλήθος ελληνόπουλα έπερναν να νάματα των γραμμάτων από τον εκ Σοπωτού ιερωμένον Ιωανίκιον Νείρον, ο οποίος εκτός της γραμματικής μορφώσεώς του ήτο κι’ εξαιρετικός αγιογράφος. Κατ’ εκείνην την εποχήν λοιπόν εφιλοτεχνούσε την ιστορικήν...

Άγνωστος συλλογέας (1930)
Πύργος τ' Λαμπράκη

Κοντά στο παλιοκόπρι του Πλοπού, υπήρχεν άλλοτες ο πύργος του μπάρμπα Λαμπράκη, που φεύγοντας τους Αρβανίτες πήγε στην Πόλη όπου δουλεύοντας πλούτισε. Στα γηρατειά του, ο Λαμπράκης, θυμήθηκε την πατρίδα του και ξαναγύρισε στο χωριό του, όπου έχτισε τον πύργο. Άλλ’ οι άπιστοι αρβανίτες μια νύχτα, βάλανε φωτιά και κάψανε τον πύργο μαζί με τον Λαμπράκη. Η παράδοση αναφέρει ότι ένας γέρος με μακριά μαλλιά...

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Σπηλιά “Νάσου”

Κοντά στο χωριό σώζεται μια μεγάλη σπηλιά που λέγεται σπηλιά «Νάσου». Ο Νάσος ήταν κάτοικος του Παλαιού χωριού και επειδή τα κορίτσια του είχαν αρρωστήσει από μια βαρειά μορφή της γρίππης αναγκάσθηκε να τα απομονώση στη σπηλιά για να μη μολυθούν και οι άλλοι. Επειδή έμειναν πολύ καιρό μέσα στη σπηλιά επήρε και το όνομα «Σπηλιά Νάσου»

Γιαννούχος, Γεώργιος Λ. (1961)
Κουτρούλια τοποθεσία που απέχει από την Κάτω Κώμη δύο ώρες. Εκεί έχει πολλά νερά. Ένας μια φορά έστειλε τον γυιό του τσοπάνο πολύ μακρυά στην Καστοριά. Εκεί ο γυιός του βοσκούσε τα πρόβατα ενός μπέη. Κάθε μέρα λοιπόν έσφαζε και ένα πρόβατο την ώρα που τα έρμεγε και τα έρριχνε μέσα στο νερό και τα έπαιρνε ο πατέρας του σφαγμένα στα κουτρούλια. Λοιπόν ο μπέης υποψιάστηκε γιατί τέλειωναν τα πρόβατά του....

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)
Λένε που στον καιρό της Τουρκιάς έκανε καιρόν πολύ να βρέξη. Κάνανε οι Τούρκοι λιτανεία μα δεν έβρεξε λένε στους Ρωμιούς: Κάνετε και σεις οι Χριστιανοί λιτανεία, να ιδούμε, θα βρέξη; Τους έβαλε πια ο παπάς να νηστέψουνε δυό – τρείς μέρες, λειτρουγήσανε, μεταλάβανε και είπανε να κάνουνε την Κυριακή τη λιτανεία. Τους λέει ο παπάς από βραδυού: «Αύριο να νηστέψουτε και τα πράμματά σας. Να μην ταϊσετε...

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)
Σκούμπος

Λίγο πιο κάτω απ’ τα ανατολικά ριζά του Κόζιακα, κοντά στα χωριά Σαρακίναι-Τσάσι, σηκώνεται ένα βουναλάκι, που οι χωριάτες νοματίζουν «Σκούμπο». Η παράδοση αναφέρει ότι στο λόφο αυτό υπήρχε στα πολύ παλιά χρόνια πόλη (1), που κατάστρεψε ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος Φλαμινίνος. Σημ (1) Η αρχαία Φαλώρεια. Σώζουνται ερείπια

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Μίνια άλλ’, κάποιος Κ’νής (Κουνής) είχι ένα πιδί ούλο – ούλο. Κι αυτός ήταν στην Πόλ’. Πααίνουν κλέφτες την ημέρα. Είχανι κούλιες, γδένεται, τυλίγει το παιδί τς και το ρίχν’ στο βόθρο. Που είν’ η γυναίκα. Έφ΄γε. Πάει στου Δομοκό. Γλύτωσι τον πιδί, αλλά αμέσως πήρε δώδικα άντρες, τουφέκια κι έφ’γε για το Δομοκό. Άφ΄κε την περιουσία τς κι επήγε στην Πόλ’. (Για να μη τς πάρν’ αιχμάλωτο το πιδί). Πήγι...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Μια γρηά είχε το παιδί της άρρωστο. Τότε εφώναξε ένα γειτονόπουλον της ιδίας ηλικίας με το δικό της, δήθεν δια να παίξουν. Τότε επήρε το κόσκινο το έβαλε στο κεφάλι του ξένου παιδιού. Μετά έρριξε μέσα στο κόσκινον στάχτη και νερό και τα εκοσκίνησε πάνω από το κεφάλι του. Έτσι το ξένο παιδί επήρε την αρρώστια του δικού της παιδιού και μετά από ολίγες ημέρες απέθανε. Το δικό της παιδί έγινε τελείως...

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1964)
Μια γυναίκα ητσέντα σοίννης ‘ς κην Απουθήκα. Τσι στου τσένταν ακούει τσιγαράδα. Γυρίζζει τσι βλέπει ‘ς τ’ ακρογιάλι μιάν κλεφτούρα τσι δύο αθρώπους νάρχουντα καταπάνου της. Παίρνει δρόμον απού μύηκη σε λαγγάδιν, οπού είσαι κης σι κλέφτες των τσυνηγούσα, μα δεν κην ηπρουκάμναν. Ήφτασε στου Μεροβίγλιν τσι βλέπει έναν άθρουπον ξυλοκκόπου τσι του φώναξε «Σώσε με τούτην την ώραν τσι γλήγορα». Αυτός σηκώννει...

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1926)
Η Ανδρομαρούλα

Μια γυναίκα Μαρούλα, πήρενε το κοφίνι τ’ς με τα ρούχα τσ’ επήενε στο πλύμα στο bουάδο(1) Ως να πλύνι τσαι ν’ απλώσι παρσιάζεται ο Τούρκος οbροστά τ’ς. –ώρα καλή. –Καλώς τονε. –Είdα κάν’ς εδώ, γρϊά; -Ήρθα να πλύνω. Ως τα πη «να πλύνω» αυτό είχενε κάτσην ιδέα. Του λέει, βάστα να πλύνω, ν’ απλώσω, να στεγνώξουνε τα ρούχα, να dα βάλω στο κοφίν’ τα’ ό,τ’ θες να σου κάμω. Με τη διαφοράν όμως ό,τα άρμαρα...

Μάνεσης, Σταύρος (1938)
Μια ιστορία που έγινε: Τούρκοι στρατιώτες που ήτανε στο ποτάμι, πήρανε ένα κοριτσάκι, επειδή έμοιαζε στο κορίτσι μιανού Τούρκου που πέθανε. Ο παπούς έφκιαξε πίτα, κρασί και τυρί και πήε στις σκηνές να βρη το παιδί. Του το δώκανε. Ζη αυτή κι έχει παιδιά

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Μια μέρα εδώ στο Θιάκι ο Σαλβατόρος απάντησε ένα χωριάτη που φόρτωνε το ζω του. Επειδή ήταν μοναχός και δε μπορούσε, ο Σαλβατόρος επήε και τον εβοήθησε, να βάλη το φόρτωμα στο γαϊδαρό του. Εκείνος δεν ήξερε ποιος ήτανε κι έβγαλε και του ‘δωσε μια δεκάρα. Ο Σαλβατόρος λέει, πήε στο χρυσικό και χρύσωσε τη δεκάρ’ αυτή, γιατ’ ήταν από τον κόπο του.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)
Μια φορά επηγαίναμε νύκτα με το κάρρο να φορτώσουμε και κάτω από ένα δένδρον είδαμε μίαν εικόνα. Εγυρίσαμε πίσω και αυτό ήταν να γυρίσουμε, διότι πιο πέρα ήταν μία νάρκη που το πρωϊ την ευρήκε άλλος και την εβγάλαμε

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1964)
Το τραγοπήγαδο Αφρουγκάσου

Μια φορά ήταν ένας τσοπάνης, που είχε διακόσα γίδια, τα κόλλαε στο ψηλό ψηλό τσουρούμι και βοσκάγανε. Τρώγανε ‘σαπάνω κλαράκια, σφεκτάμια και διάφορα άλλα κλαρικά. Έπειτα τ’ απομεσήμερο πήδησε ο τσοπάνης να τα μαζέψη, να τα ποτίση να τα ποτίση νερό κάτου στο κρυόρεμα. Έβλεπε πως όλα πίνανε, το τραΐ δεν έπινε. Από τις πολλές, θα φυλάξω, είπε ο τσοπάνης, να ιδώ που θα πάη να πιη νερό. Εγύρισε απάνου...

Τσάκωνα, Μαγδαληνή Κ. (1938)