• Ελληνικά
    • English
  • Ελληνικά 
    • Ελληνικά
    • English
  • Σύνδεση
Αναζήτηση 
  •   Αρχική σελίδα
  • Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας
  • Αναζήτηση
  •   Αρχική σελίδα
  • Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας
  • Αναζήτηση
JavaScript is disabled for your browser. Some features of this site may not work without it.

Αναζήτηση

Προβολή προηγμένων φίλτρωνΑπόκρυψη προηγμένων φίλτρων

Φίλτρα

Χρησιμοποιείστε φίλτρα για να περιορίσετε τα αποτελέσματα αναζήτησης.

Αποτελέσματα 41-50 από 9324

  • Επιλογές Ταξινόμησης:
  • Συνάφεια
  • Τίτλος Αυξ.
  • Τίτλος Φθιν.
  • Ημερ. Υποβολής Αυξ.
  • Ημερ. Υποβολής Φθιν.
  • Αποτελέσματα ανά σελίδα:
  • 5
  • 10
  • 20
  • 40
  • 60
  • 80
  • 100
Thumbnail

Διατί ο Προφήτης εορτάζεται επί υψωμάτων ότι ο Προφήτης εορτάζεται ου μόνον παρ’ ημίν αλλά παρ’ άπασι τοις Ορθοδόξοις επί υψωμάτων μαρτυρεί και το τούρκικον αποκαλούν τεπέ παναΰρ την 20ην Ιουλίου. Διατί δε, ο Προφήτης εορτάζεται επί υψωμάτων εξηγείται δια την εξής παραδόσεως. Ο Προφήτης νυμφευθείς ποτε εγκατέλιπεν αμέσως την σύζυγόν του και απήλθεν εις την έρημον ένθα κόρακες έτρεφον αυτόν ουδέποτε επιστρέψας ουδέ φροντίσας πλέον περί της γυναικός του. Αυτή μείνασα έγκυος εγέννησε μετ’ ολίγον υιόν τον οποίον τόσον πολύ ως φιλόστοργος μήτηρ ηγάπα ώστε εν τη αυτή πάντοτε κλίνη εκοιμάτο μετ’ αυτού και ηλικιωθέντος και παρ’ αυτώ εύρισκε παραμύθιαν της απολεισθείσης συζυγικής ευδαιμονίας ένεκα της ιδιοτροπίας του Προφήτου. Άλλ’ ο μισόκαλος θέλων να στερήση την δυστηχή και εις ελαχίστης εν τω κόσμω τούτω ευτυχίας προσέρχεται τω Προφήτη και διαβάλλει αυτήν αυτώ ως αθέμειτης συνερχομένην μετά εικοσαετούς παγκάλου νεανίου. Ο Προφήτης πείθεται τη διαβόλη. Ήν δε ωραία πανσέληνος ‘στε εκίνησεν ο Προφήτης με τόξα και βέλη και ήλθεν έστι προ της σκηνής της γυναικός ην ο μισόκαλος έσπευσε να υποδείξη τω Προφήτη και κατά την στιγμήν εκείνην παραμελούσα δήθεν των συζυγικών καθηκόντων. Ο δε Προφήτης εν αγνοίας και τη διαβόλη υπείκων φονεύει τον υιόν του τον οποίον αναγνωρίζει προφέροντα τους τελευταίους λόγους «Αχ μήτερ αποθνήσκω» εις τους λόγους τούτους διαβόλην γίνεται άφαντος, ο δε Προφήτης εννοήσας την διαβολήν στρέφει κατ’ αυτού τα βέλη και τον κυνηγά εφ’ όλης της υφηλίου μεταχειριζόμενος σκοπιάν πάντα λόφου και πάσαν κορυφή όρους ει που ιδοί τον διαβάλοντα και προϊάψοι αυτόν συν τω υιώ. Επί των υψωμάτων λοιπόν και των κορυφών τούτων εφ’ ήν επάτησεν ο Προφήτης τότε τέλεται νύν η μνήμη αυτού 

Κωνσταντινίδης, Ν. (1890)
Thumbnail

Η περί τούτων θλιβερά πλάνη είνε μάλλον μισαρόν επινόημα της μεσαιωνικής αμαθείας, ή κληροδότημα της Ελληνικής αρχαιότητος, καθ’όσον μάλιστα επικρατεί η πρόληψις ότι τα των αμαρτωλών σώματα εναπομένοντα άλυτα μετά τον θάνατον αυτών εν τω μνήματι γίνονται καταχανάδες (βρυκόλακες)Η των βρυκολάκων δοξασία εις ουδεμίαν υπέκειο αμφιβολίαν και μέχρις έτι των αρχών του παρόντος αιώνος εν τη νήσω, αλλά και νύν έτι ένιοι εύπιστοι περί τα τοιαύτα, λογικευόμενοι πειρώνται να εξηγήσωσι την ανυπαρξίαν αυτών εκ της εντελεστέρας ενταφιάσεως των νεκρών, καθ’ήν σταυρός κήρινος ή πεντάλφα επί κεραμίου επιτίθεται τω στόματι του νεκρού, εφ’όσον επίστευον ότι από του στόματος αυτού εισέδυεν εις το σώμα δαιμόνιον πνεύμα ανεγείρον και μεταχειριζόμενον τούτο ως όργανον επί αισχραίς και κακαίς πράξεσιν, ιδία επί οικείων και φιλτάτων. Αποτρόπαιον δε τι ήν παριστανόμενον υπό μωροπίστων τινών το τε σώμα έχουν τα όμματα εξωδηκότα, την κόμην και τον πώγωνα ατιμέλητα, τους όνυχας αγκυστρώδεις, εξεγειρόμενον του τάφου περιερχόμενον τας ρύμας και τας οικίας, θραύον αγγεία, κακοποιούν ανθρώπους κυρίως τους οικείους, ‘’ο καταχανάς την γεννειά(ν του τρώ(γ)ει..το χείριστον δ’όπερ διέπραττον εις περίστασιν καθ’ήν ήθελεν υποτεθή ότι εξεφοβίσθη ή εκακοποιήθη τις υπο τοιούτου βορβόλακος, τυμβορύχοι τινές εν νυκτί Παρακευής (εν ή το δαιμόνιον παραμένει εν τω σώματι), εξώρυττον το πτώμα εξ ού εξήγαγον δήθεν αίμα δι ου περιέχριον και εθεράπευον τους παθόντας. 

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)
Thumbnail

Κατά παλαιάν παράδοσιν ο πληθυσμός της Παλαιάς Χώρας η Ζεφυρίας ηραιώθη επαισθητώς ένοκα ενσκηψάσης πανώλους προ 80 ετών: και τω όντι τα ερείπια της Ζεφυριάς μαρτυρούσι πόλιν τουλάχιστον υπό 20000 ανθρώπων οικουμένην. Εγώ ηρίθμησα εν τοις βιβλίοις της καντζηλαρίας 300 και επέκεινα επίθετα οικογενειών, αίτινες δεν υπάρχουσι πλέον εν τη νήσω. Εκ των εγκρίτων οικογενειών μόναι η οικογένεια Ταταράκη και η οικογένεια Αρμένη σώζονται. Τα λείψανα των κατοίκων της Ζεφυρίας μετώκησαν εις την νυν πρωτεύουσαν της νήσου Πλάκαν και Κάστρον. Ενέσκηψε δε η πανώλης κατά την του λαού παράδοσιν δια τον εξής λόγον Αρχιρρεύς τις εσυκοφαντήθη ότι είχεν αθεμίτους σχέσεις μετά τίνος νεάνιδος. Τοσαύτη δε κατακραυγή ηγέρθη κατ’ αυτού ώστε ηναγκάσθη δια ν’ αποδείξη την ανικανότητά αυτού προς διάπραξιν αμαρτίας τοιαύτης, να επιδείξη εν μέση τη Εκκλησία τοις παρισταμένοις, μετά την διανομήν του αντιδώρου τα αιδοία αυτού βεβλαμμένα όντα. Μετά την πειστικωτάτην όμως ταύτην απόδειξιν απήλθε πλήρης οργής και εξελθών της πόλεως εγονυπέτησε και αποκαλύψας την κεφαλήν κατηράσθη να μη μείνη πέτρα επάνω στην άλλη πέτρα η κατάρα τού φιλεκδίκου Αρχιερέως επληρώθη κατά γράμμα. Επήλθε η πανώλης και τους μεν των κατοίκων τους πλείστους εθέρισε, τους δε ηνάγκασε να μετοικήσωσιν αλλαχού της νήσου. Έκτοτε δε και ο πέριξ αήρ εμολύνθη τόσον ώστε η χώρα νομίζεται ως το νοσωδέστερον μέρος της νήσου. 

Ταταράκης, Αρίστ., Μ. (1870)
Thumbnail

Για τ' ατήν την Ελενίτσαν, για τ' ατήν αντρώς κ ευρέθεν και καρσάν κ' επελεκέθεν 

Βαλαβάνης, Ι. (1874)
Για τ' ατήν την Ελενίτσαν, για τ' ατήν αντρώς κ ευρέθεν και καρσάν κ' επελεκέθεν= Υπέρ της Ελένης ταύτης, υπέρ αυτη΄ς ανήρ ου κ' ανευρέθη, πυδέ γαυλός επελεκήθη. Ερμ. Επί των αποτυγχανόντων αεί ζέσεως. Σημ. Καρσάν= Λέξις τουρκική, ο γαυλός, και η...
Thumbnail

Δώδεκα χρόνια δούλευα 'ς τα στρείδια και 'ς τα μύδια μηδέ τη σκέπασ' άλλαξα μηδέ τα κεραμίδια 

Μακρής, Παναγιώτης Γ. (1890)
Ερμηνεία: Επί των αεί μεν ενασχολουμένων και εργαζομένων άνευ όμως κέρδους και αποτελέσματος τινος...
Thumbnail

Ένας νους κι' αυτός ρουμαίϊκους 

Άγνωστος συλλογέας (1893)
Ερμηνεία: Επί των επιλησμόνων
Thumbnail

Οι Μουτεχίδες είναι ως αι παρ’ άλλοις Νεράίδες ή φαντάσματα. Ιδιό δε τι περί αυτών μοι διηγήθησαν. «Αν θέλης να βγάλης Μουτεχίδεςε να βρης ένα αυγό να έχη δύο κρόκους και να το βάλης ‘ς τη μασκάλη σου να τα βαστάξης σαράντα ημέρες. Και έπειτα θα βγούνε και θα τα ταγίζης να μεγαλώσουνε. Όταν μεγαλώσουνε να τοις κάμης ένα σακκούλα να την δέσης εις τον λαιμόν τους και θα τα στείλης σε ένα που να ‘χη παράδες. Την νύχτα που πάνε φωνάζουνε (σφυράνε) και άμα άνθρωποι τα ακούσουν και τους πουν: οι Μουτεχ! Μουτέχ!». Τότε παίρνουνε σκατά και του φέρνουνε και άμα δεν τα ακούσουνε του γεμίζουν τη σακκούλα παράδες. «Ο πατέρας του Γιώργη Μάμμαλη είχε βγάλει και αυτός μια φορά και όταν ήθελε να μαζευτούνε ευφύραε και ερχόντουσαν από πάνω από το σπίτι του. Οι άλλοι άνθρωποι ακούγαν τον κρότο, αλλά αυτός, πιστεύω να τα έβλεπε». «Μια φορά ο Γιωργάκης Γκόσμας τον επήρανε οι Μουτεχίδες και τον επήγανε ‘ς ένα έρημα. Και εκεί έταξε ‘ς τον Άγιο Γεώργιο μια αγελάδα. Και επήγε ο άγιος Γεώργιος το άλογό του και τον εκαββαλλίκεψε και τον έφερε ‘ς το Σούλι, το άλογο έβλεπε άλλα τον άγιο δεν τον έβλεπε. Την αγελάδα δεν του την έδωσε αυτός και επήγε τότε ο άγιος Γεώργιος και του είπε: «Την αγελάδα γιατί δεν μου την έδωσες;» και του είπε ότ: «έπεσα ‘ς τες δουλιές και ελησμόνησα». Έπειται επήγε και εφώναξε της αγελάδας και εχωρίσθη ευθύς και του την επήγε ‘ς το Ραρανα.» Εκ την ανωτέρω ευκόλως δύναται τις να συμπεράνη ότι οι Μουτεχίδες ουδέν άλλο είναι ή αι πτερωταί των αρχαίων Αρανίαι, αίτινες εικονίζοντο και ως πτηνά, ως αι αρπάζουσαι και μολύνουσαι τας τροφάς του μάντεως π’ ιδιώς, ας οι Αργοναύται εφόνευσαν. Ο κ. Ν.Γ. Πολίτης λέγει: «Νυν εν Ηπείρω αι Ξουθιές ή Ξωθιές (εξωτικές, Νεράϊδες) νομίζονται εναέρια σώματα ή μεταμορφωμένα μανικά πουλιά». (Χασιώτης εν Χρυσαλλίδι τ. Στ σ.9). Άξιον σημειώσεως τούτο αποδεικνύεν ότι αι Άρονιαι αίτινες παρά των αρχαίων εσχετίζοντο πολλαχώς ταις Νύμφαις συνταντίζονται με τας Νεράϊδας, ου μόνον δια της αναφοράς αυτών προς τας θυέλλας, αλλά και στενώτερον εν Ηπείρω διατηρηθείσης της παραστάσεως αυτήν εκ ορνίθων» (Παρνάνν. Δ΄Τόμ. Τεύχ. Δ, σελ. 769) Εν τούτοις το ωόν εξ ου εκκολάπτονται οι Μουτεχίδες, όπερ οφείλει να έχη δύο κρόκους μας ενθυμίζει το ωόν της Λύδας εξ ού εξήλθον οι Διόσκουροι (τούτοις εννοούσαν οι δύο κρόκοι) και η ωραία Ελένη) Πιθανώτερον λοιπόν οι Μουτεχίδες εικονίζουσι τους Διοσκούρους, οίτινες εν πολλοίς υπήρχον προστάται και βοηθοί των ανθρώπων. Ενεφανίζοντο δε και ούτοι υπό μορφήν πτηνών (και δεν ήτο αδύνατον αφού εξήλθον εξ επου) επικαθήμενοι ενίοτε εως των καρχησίων των πλοίων. Ο δε Παυσανίας λέγει: (Μεσσηνιακά XVI5) «ένθα δη και παρ’ αχράδα πεφοκνίαν που του πεδίου, παρά ταύτην Αριστομένην ουκ ένα παρελθείν ο μάντις Θέοκλος καθέζισθαι γαρ τους Διοσκούρους έφασκεν επί τη αχράδι» οίτινες μόνον υπό μορφήν πτηνών ηδύναντο να κάθηνται επί των δένδρων, ο δε Θέοκλος, ως οιωνοσκόπος παρετήρει τας κινήσεις των πτηνών. Το ότι δε δια συριγμών καλούμενοι προσέρχονται οι Μουτεχίδες έχει σχέσιν προς τινα πρόληψιν εν Κρήτη καθ’ ην θεωρείται άτοπον, το συρίζειν τινά εν τη οικίαν εν ώρα νυκτός. Όταν εγώ, ήμουν παιδίον πολλάκις με απέτρεπον η μήτηρ και η προμήτωρ μου, αίτινες ήσαν πολύ δεισιδαίμονες, να πράττω τούτο. [Κ ένας ‘ς το Καπανδρίτι είχε βγάλει μια φορά Μουτεχίδες κ έγινε πλούσιος γιατί του φέρνανε παράδες, Σούλι= χωρίον του δήμου Μαραθώνος, Ραραράν= μονή εις την πεδιάδα Μαραθώνος.] 

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1890)
Thumbnail

Εμέν μάννα κ' εγέννησεν, εμέν κύρης κ' εποίκεν εμέν κορώνα ξέρασεν απάν ΄ς το μεσοστράτιν έσειξεν το φτερόλιν άτη κ εμέν εκαταρέθεν να μη χαρής να μη χαρής να μη καλόν ελέπης.Εμέ μήτηρ ούκ έτεκεν, εμέ πατήρ ούκ εγέννωσεν εμέ κορώνη εξήμεσεν από μέσης της οδού. Έσεισαι την αυτής πτέρυγα και κατηρασατό μου “Μη χαίροις, μη χαίροις, μη αγαθόν ιδής” 

Βαλαβάνης, Ι. (1874)
Ερμηνεία: Επί των αεί δυστυχούντων...
Thumbnail

Μινιάλτ καλούσιν οι αλβανόγλωσσοι τον ανεμοστρόβιλον σημαίνει δε κατά γράμμα: δύο άνδρες και μία μέλισσα ή δύο γυναίκες και ένας άνδρας. Ιδού τη είκρουσι περί αυτού. «Μια φορά εσηκώθηκε ένας ανεμοστρόβιλος (με μνιάλτ= με μέλι) και επήρε έναν άνθρωπον και τον επήγε σε ένα έρημο και εκεί του δώσανε ένα τούμπανο και το εκτυπούσε και ένας απ’ αυτοί εβάραε το ζουρλά και εχόρευαν. Τον εκρατούσανε εκεί και δεν τον αφήσανε να φύγουν. Επειτα είδε ένα όνειρο να πάρη ένα από κείνους τα χελώνια και να κάνη έτσι από δω που τα χέρια (ο διηγούμενος δεικνύει δια των χειρών του με το αίμα και να μαγαριστή. Και έπειτα αυτοί δεν τον θέλανε και τον αφήσανε.» «Μια φορά ήσανε άνθρωποι ‘ς το Σούλι και ερχότανε ένας στρόβιλος μοντεχίς και όλοι έλεγαν «με το μέλι» και αυτός (ο Παναγιώτης Κουφός) με το σκατό» και έπειτα του καρφώσανε ένα εδώ (ο διηγούμενος δεικνύει τα ώτα του) και έγινε κουφός.» Σημ. Ο Ν. Γ. Πολίτης ομιλών περί τον ανεμοστρόβιλον παρατηρεί ότι «κατά τας δοξασίας των Βοημών εν τω ανεμοστροβίλω υπάρχει ο διάβολος ή μια μάγισσα» όπερ εννοούσαν οι ημέτεροι λέγοντες ότι μνιάλτ σημαίνει δύο άνδρας και μίαν μέλισσαν, ήτις βεβαίως είναι η μάγισσα. Έχει δε το τοιούτον σχέσιν με την μετάβασιν της βασιλίσσης την μαγισσών Μηδείας, από Κορίνθου εις Αθήνας δια του αέρος επί εναερίου άρματος. Και οτέρωθι πάλιν ο κ. Πολίτης λέγει: «εν Αθήναις και μάλιστα πλησίον του λόφου των Νυμφών, διερχομένου ανεμοστροβίλου αι γραίαι κύπτουσι χαμαί την κεφαλήν αυτών επιφωνούσαι «μέλι και γάλα ‘ς το δρόμο σας». Τούτου ένεκα και τα εξωτικά πολλάκις εν Μακεδονία κατ’ ευφηνία δε κατ’ αυτόν εκφωνούσιν εις την διάβασιν ανεμοστροβίλου: «μέλι και γάλα ‘ς του βασιλέα την τάβλα, ‘ς την ψυχήν του βασιλέως Αλεξάνδρου κακό να μη μου κάμετε» κτλ. Το μέλι δε τούτο και το γάλα το εν τω οπώδη εκφωνούμενον ο κ. Πολίτης παρατηρεί ότι παρέμεινεν εκ της συνηθείας του προσφέρειν εις τα Νύμφας εν εποχή παλαιότερα μέλι και γάλα, όπως οι αρχαίοι Έλληνες προσέφερον τω Τυφώνι άρνα μέλαινα προς αποτροπήν των καταιγίδων. Το έθιμον δε τούτο, ως παρατηρεί ο ίδιος, επικρατεί έτι και νυν εν Κορινθία και άλλαις Γερμανικαίς χώραις, εν αη προς εξιλασμόν του ανεμοστροβίλου θέτουσι προ των θυρών επί πινάκειον γάλα και άλλα τινά εδέσματα. Εν Κρήτη είδον εγώ πολλάκις τοιαύτας προσφοράς τεθειμένας ουχί δι’ ανεμοστροβίλους, αλλ’ επί των τάφων νεκρών, οίτινες ναέστησαν βίαιον θάνατον, εν αι ψυχαίως και των αβάπτιστων θνησκόντων βρεφών πιστεύεται εν Κρήτη ότι δεν απέρχονται ολοτελώς του τόπου ένθα να έστησαν τον βίαιον θάνατον, αλλ’ εμφανίζονται πολλάκις και μάλιστα κατά την επέτειον της τραγικής σκηνής εις τους διαβάτας εις ους προξενούσι μέγαν τρόμον. Αναμιμνησκόμενοι δε ότι και επί του τάφου του βιαίως θανόντος Αγαμέμνονος εν Μυκήναις προσέφερεν η Ηλέκτρα κατά διαταγήν της Κλυταιμνήστρας κτερίσματα εκ μέλιτος και γάλακτος (Σοφοκλ. Ηλέκτρ. 894 Ευριπ. Ηλ. 513) άτινα είδε και ο Ορέστης προσελθέν και αφήσας επ’ αυτού πλόκαμον της ξανθής του κόμης και παραβάλοντες ταύτα με τας προσφοράς των Γερμανών εις τους ανεμοστροβίλους σχηματίζομεν το συμπέρασμα ότι εξ αρχαιοτάτων χρόνων επιστεύετο ότι αι ψυχαί του οπωςδήποτε βίαιον υποστάντων θάνατον ανήρχοντο εις τον αέρα και εκείθεν κατήρχοντο προς βλάβην των επιζώντων, οίτινες δια τούτο προσπαθούν να τους εξιλεώνουν με καταλλήλους προσφοράς. Και αι μεν προσφοραί αύται εξέλιπον συν το χρόνω κι πολλών μερών, παρέμεινον όμως ίχνη αυτών εν ταις επωδαίς: «μέλι και γάλα ‘ς το δρόμο σας» κτλ. Εις τινάς επαρχίας της Κρήτης, ένθα κ φόνοι και λοιποί βίαιοι θάνατοι είναι σπάνιοι, οι άνθρωποι γνωρίζουσι καλώς το μέρος που έλαβε ποτέ χώραν τοιούτος θάνατος και μετά τρόμου και φρίκης διέρχονται πλησίον αυτού μάλιστα εν καιρώ νυκτός. Πιστεύουσι δε ότι κατά το μεσονύκτιον ή μεσημέριον εξ άπαντος θα ίδη ή θα ακούση τι ο διαβαίνων εκείθεν. Παρατηρώ δε ότι το εν τω ανωτέρω διηγημάτιω αναφερόμενον ότι προς αποτροπήν βλάβης εκ του ανεμοστροβίλου δέον να μολυνθή τις με αίμα χελώνης, σχετίζεται με την δεισιδαιμονίαν καθ’ ην οι σολωμονικοί εν Κρήτη γράφουσιν εις τινας ασθενείας (τας προερχομένας εξ αερικών) τας δια φυλακτήριον του ασθενούς επωδάς την με αίμα χελώνης. Προς τούτοις ότι τα Μελτέμια ή Μελιτέμια (του ησύχως κατά το θέρος πνέοντες βόρειοι άνεμοι) αν και σχετίζονται πως με το μαρούτ των Ινδιών (δηλ. τον λόφον Μουρτεύγι) εν τούτοις δύνανται κάλλιστα να θεωρηθούν ως εκ του μέλι (μέλι και γάλα) της προηγουμένης επωδής καταγόμενα. 

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1890)
Thumbnail

Κάθε μέρα δεν είν' γάμος 

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1893)
Ούκ αεί ποταμός αξίνας φέρει...
  • «
  • 1
  • . . .
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • . . .
  • 933
  • »

Πλοήγηση

Όλο το ΑποθετήριοΑρχείο & ΣυλλογέςΤόπος καταγραφήςΧρόνος καταγραφήςΣυλλογείςΛήμμαΚατάταξη παράδοσης (κατά Πολίτη)Ευρετήριο πηγώνΚείμεναΑυτό το ΑρχείοΤόπος καταγραφήςΧρόνος καταγραφήςΣυλλογείςΛήμμαΚατάταξη παράδοσης (κατά Πολίτη)Ευρετήριο πηγώνΚείμενα

Ο λογαριασμός μου

Σύνδεση

Περιήγηση ανά

ΤύποςΠαροιμίες (9041)Παραδόσεις (283)ΣυλλογέαςΚαββαδίας, Γεώργιος (1717)Ιωαννίδης, Εμμανουήλ (1675)Νεστορίδης, Κ. (1347)Άγνωστος συλλογέας (826)Κουρτίδης, Κωνσταντίνος Γ. (430)Κωνσταντινίδης, Γ. (429)Βαλαβάνης, Ι. (363)Μανούσος, Αντώνιος (294)Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (240)Γόνιος, Α. (191)... Προβολή ΠερισσότερωνΤόπος καταγραφήςΕπτάνησος (2006)Αμοργός (1701)Λακωνία (1266)Ήπειρος (930)Αδριανούπολη (537)Πόντος (404)Κρήτη (388)Θεσσαλία (351)Κάρπαθος (308)Πόντος, Τραπεζούντα (252)... Προβολή ΠερισσότερωνΧρόνος καταγραφής1890 - 1899 (2255)1880 - 1889 (2756)1870 - 1879 (4306)1860 - 1869 (3)1850 - 1859 (2)1810 - 1819 (1)1807 - 1809 (1)
Επικοινωνήστε μαζί μας | Αποστολή σχολίων
Κέντρον Λαογραφίας E-Mail: keel@academyofathens.gr
Δημιουργία/Σχεδιασμός ELiDOC
Λογισμικό DSpace Copyright © 2015  Duraspace


Το Έργο «Εθνικό δίκτυο ψηφιακής τεκμηρίωσης της άυλης και υλικής πολιτιστικής κληρονομιάς» στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ψηφιακή Σύγκλιση» του ΕΣΠΑ 2007-2013, συγχρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από εθνικούς πόρους.