Search

Now showing items 1-10 of 283

Η δεκοκτούρα είναι πτηνόν το οποίον τοιούτου, κρυγμόν εκβάλλει κι να λέγη δεκοχτώ. Ητό δι αύτη, γυνή νεαρά και νεονύμφος έχουσα κι φαίνεται δύστροπον εκυράν. Ημέραν τινά η νύμφη εζύμωσε δέκα και οχτώ άρτους. Φαίνεται δ’ότι η εκυρά εμέτρησεν αυτούς δέκα εννέα. Ηφού έψησαν τους άρτους αριθμεί και πάλιν αυτούς η εκυρά και εθρίστη μόνον δέκα οκτώ τους άρτους. Τότε ήρχισε σφοδρά φιλονεικία μεταξύ εκυράς και νύμφης. Και η μεν έλεγεν ότι εξ αρχής εζύμωσεν δέκα οκτώ άρτους η δ’εκυρά επέμενε λέγουσα ότι ήσαν μεν δέκα εννέα αλλ’η νύμφη έδωκεν ένα τη μητρί αυτής. Ούτω δ’εκ της πολλής φυλονεικίας και θλίψεις μεταμορφώθη εις πτηνόν η νύμφη και ούτην μέχρι του νυν και ες αεί διαμαρτύρεται θεούς και ανθρώπους ότι εξ αρχής δεκοχτώ ήσαν τα ψωμιά και όχι δέκα εννιά εξού έλαβε και το όνομα δεκοχτούρα.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1880)

Στο Άρμενον [όνομα τοποθεσίας] ''Ο λαός των πέριξ χωρίων ονομάζει νύν την θέσιν ταύτην ''Αρμενοπόταμον'' και φρονεί ότι υπάρχει εκεί ''στοιχειωμένος Αρμένης''.

Κανελλάκης (1892)

Αναβάνισσα = κρήνη εν ταν εν Ίμβρω αλυκίδας μυθεύεται οτι αυτόθι ήσαν δυό χωριά πλησίον αλλήλων. Νεανίς δε της εξελθούσα από του ενός χωρίου ήρχετο εις το έτερον, αλλά δεν εύρεν αυτό, διότι είχε καταπιεί αυτό η γή σχισθείσα επιστέψασα η νεανίς εις το χωρίον τςη, δεν εύρε και τούτο, άμα ως εκήλθεν αυτή. Τότε η νεανίς καθήσασα επί πέτρας ωδύρετο μέχρις οι μετεβληθή εις λίθον, αφ' ου ρέει νύν το ύδωρ, και λέγεται Αναβάνισσα.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)

Προ πεντήκοντα ετών (1883)γενική ιδέα επεκράτη ότι άπαντες οι άνθρωποι εβουρβουλάκιαζαν. Ευτυχώς πολλοί νύν εκίθησαν ότι τούτο δεν γίνονται, πολλά σχεδόν εις τους περισσοτέρους είναι ειπέτι ερριζωμένη η ιδέα αύτη πρό δέκα πέντε ετών δια μεγάλης πυράς έκαυσαν τον Μιχ.Μιλέτων, διότι εβουρβουλάκιασεν άνθρωπος με τοιαύτην κε κίθησαν μη διηγούντο τούτο ‘ς ότι μάλιστα τον είδον και έρριξε χαμαί ένα αφοραδάκη ‘ς το τυφοννούσε.

Κανελλάκης, Κωνσταντίνος Ν. (1892)

Πολλαί και διάφοραι είναι αι περί των Νηρηΐδων προλήψεις των νυν Κρητών. Πιστεύοντας η έχουσας πόδας ομοίους του ίσσου με πέταλα, αλλ’ ιδίως θεωρούνται η καθ΄υπερβολήν αγαπώσαι τον χορόν και πολλάκις θεώνται συγχορεύουσαι και το θυμούσαι εν καιρώ νυκτός, πολλοί δε εκ των θνητών προσηληθέντες έλαβον μέρος εις τας παννυχίους αυτών συνεστιάσεις. Οι καλοί αοιδοί και μουσικοί (λυράριδες) πιστεύεται ότι εδιδάχθησαν παρ’ αυτών, εισί δε και τινες οι οποίοι ηξιώθησαν τα λάβωσι συζύγους νηρηϊδας και τα τεκνοποιημένος με αυτάς, οποίον και εις τον Πηλιά και τη Θέτιδα συνέβη.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Χερσόνησο. Ούτω καλούνται νυν τρία χωρία της επαρχίας Πεδιάδος κείμενα πλησίον αλλήλων και μη απέχοντα πολύ της θέσεως ένδα το πάλαι έκειτο η αρχαία πόλη Χερρόνησος, επίνειον της μεγάλης πόλεως Λύκην κείμενη προς νότον ΄ς μακράν αυτής. Ωνομάζετο η Χερρόνησον, διότι η ακρόπολις αυτή έκειτο επί νησιδρίον προκεκολλημένου τη ξερά και σχηματίζοντος μικράν Χερσόνησον. Κατά τας παραδόσεις όμως των γερόντων ονομάσθη ούτος εκ της χωρός δια το ακόλουθον περίεργον συμβεβηκός. Ότε κάτι πηγάζει το υδραγωγείον δι ου εκ της Λύκτου κατήρχετο εις αυτώ το ύδωρ ( των οποίων ίχνη φαίνονται μέχρι της σήμερον), εργάζοντο εν αυτώ τόσοι άνθρωποι, ώστε το σφυρίον του αρχιτέκτονος ζητηθεί εκ της Λύκτου μετέβη εις της Χερσονήσου από χώρα εις χώρα μέχρι της πόλεως ταύτης αυθωρεί:

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Της φώκιας τα κλάματα.Παροιμία λεγομένη επί των εκβαλλόντων δάκρυα προσποκυτά.Διότι η φώκη, ελ’επίστευον οι εν ταύθα και νυν έτι ευάριθμοι δόξαζουσιν,ούσα άλλοτε θυγάτηρ βασιλέως μετεμορφώθη εκ το ομόνυμον ζώον δια την αδκραγιάν της.Ενεκα τσυ του κατέτρωγε παύτας τους εκ είθεν διαβαίνοντας,αρ’ελωπείται αποβάλλουσα δάκρυα. Είς δε μιονονεσήθη εις έρωτον θεής αν ζή ο πατήρ της,απεκρίνατο ζή και σιλεύει,μια την κόρην του γυρεύει.Εν τη δοξασία ταύτη ανευρίσκομεν ίχνει της Σκύλης.Άν τιστοιχεί δε κ’παροιμία προς την ‘’δάκρυα Κροκοδείλου’’

Μακρής, Παναγιώτης Γ. (1888)

Ην ποτε καιρός ότε ο γεωργός φθάνων δια του αρότρου εις το έτερον άκρον του αγρού το ελάμβανε και το μετέφερεν ένθεν και προηγουμένως ήρχιζε. Η δε υφάντρια κόπτουσα την κλωστήν της κερκίδος της εκ του αυτού πάντοτε μέρους έρριπτεν αυτήν. Περιηγούμενος ο Ιησούς την γην ως άγνωστος τις τον μεν γεωργόν συνεβούλευσε να αρχίζη την αροτρίωσιν οπόθεν και έφθανε χωρίς να μεταφέρη επ’ ώμου το άροτρον την δε υφάντριαν να μη κόπτη, την κλωστήν αλλά πατούσα της ποδαρίτσας εναλλάξ και του στήμονος θέσιν μεταβάλλοντος να ρίπτη την κερκίδα απαραλλάκτως ης και νυν. Μετ’ ολίγον δε θέλουν να πεισθή ο Ιησούς περί της ευγνωμοσύνης τούτε γεωργού και της υφαντριάς επισκέφθη πάλιν αυτούς εν άλλη μορφή. Και ο μεν γεωργός εν τη ερωτήσει του Ιησού «ποιος σ’ εδίδαξε να αροτριάς ούτω» μυρίας ευχαριστίας ανέπεμψε τω προδιδάξαντι ξένω. Η δε υφάντρια η μόνη και δια της γνώσεώς μου το εφεύρον είπε». Δι ο και τον μεν, γεωργόν ηυχήθη ν’ αροτρίου και η ετί μίαν ημέραν εργασία του πολλούς επί πολύ να τρέφη και πολλοί να εργάζωνται προς συγκομιδήν αυτής, την δε υφάντριαν να υφαίνη από πρωίας μέχρις εσπέρας το δε υφαινόμενον υπό μάλης να φέρη ένεκα της αγνωμοσύνης της.

Κωνσταντινίδης, Ν. (1890)

Εις τα παρεκκλήσια της Αγ. Τριάδος και Φανερωμένη υπάρχουσιν υπόνομοι οι οποίοι λέγουν ούτι φέρουσιν η μεν της Αγ. Φανερωμένης εις το ενοριακόν μοναστήριον του Αγ. Παντελεήμονος, η δε εις το σταυροπήγιον μοναστήριον της Σκαλωτής. Και πράγματι αι υπόνομοι φαίνονται αλλά που άγουσιν αβέβαιον. Και εν τη εκκλησία της Σκαλωτής υπάρχει υπόνομος ενώπιον της εικόνος της Αγίας Τριάδος, αλλ’ άγνωστον νυν αν αυτή συγκοινωνή μετά της υπονόμον της εν Αίνω Αγίας Τριάδος. Λέγεται ότι κάποτε κ’ ένα καιρό εκόλλησαν εις τα κέρατα ενός κριού δύο λαμπάδας μεγάλας αναμμένας και εισήγαγον αυτόν εν τη υπονόμω και ακολουθήσαντες αυτού ήλθον εις Σκαλωτήν. Λέγεται προς τούτου ότις κατά τας δεινάς εκείνας ημέρας των πολέμων και ακαταστασίαν εχρησίμευον αι υπόνομοι αίτοι ως δημόσιοι οδοί τοις εισερχομένοις εις Αίνου έξωθεν και τοις απερχομένοις.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)

Προς τούτους υποτεύουσιν εις Αράπηδες εν ερειπίσης ς’ εν ερήμοσι συνήθης σικίαις σικουνίας,κατόχους πολλών θησαυρών. Ούτοι εμφανιζόμενοι καθ’ ύπνον,υποδεικνύουσιν εις τους υπ’αυτώνεδυουμένους,τα μέρη ένθα διαφυλάττονται θησαυροί, αν νε’ούτοι περιφρονήσωσι την εν ονείρω αγγελίαν,επιλαίνονται αυτούς επάλεν απελούντες μεγάλες ει και νύν εαρακκούσσουσι κι δοξασία αύτη έμενεν εκ των Ελλήνων,σίκινεςεπίστευον,ότι εν ερειπίος κρύπτονται θησαυροί’’τους θησαυρούς αυτούς δείξουσ’(αι όρνεις) οι ευρότερον ερενεπίσης κακέθεν το των αργυρίων αυτοί γαρ ίσασι’’(αρωταψ ορνεθ.599). Όντας δε’ οι ονειρευθεύντες εκχώστυσι τους θησαυρούς,οφείλουσιν ίνα επί του υποδευχθέντος μέρους χύσωσι στάκτην των ενομένων βλέπουσιν επ’εκείνον του μέρους ίχνη ζώων κ ‘σ ανθρώπων,ούς οφείλονσι να θυσιάσωσιν. Εάν θέλωσι να γίνωσι κύρως των θησαυρών,επρός εκ δε εκχώνοντες τους θησαυρούς να εκρήσωσιν άκρα συχνάν,άλλας ο χρυσός εις τέφραν κ εις άνθρακας μεταβάλλεται κ εφόληψη αύτων αναλογεί εφός των υπο των αρχαίων ‘’άνθρακας πέλυνεν ο θησαυρός’’Πλείστα παραδείγματα διηγούντο μοι πολλαί των γραιών επεριοδεύοντε τα χωρία,μετα’μεγίστης ονταρότητας.

Μακρής, Παναγιώτης Γ. (1888)

«
1
2
3
4
. . .
29
»

Search

Filters

Στο Άρμενον [όνομα τοποθεσίας] ''Ο λαός των πέριξ χωρίων ονομάζει νύν την θέσιν ταύτην ''Αρμενοπόταμον'' και φρονεί ότι υπάρχει εκεί ''στοιχειωμένος Αρμένης''.