Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 2756

Έφτασ ςτο νυν και αεί η κυράτσα Θωμαή

Νεστορίδης, Κ. (1889)

Η δεκοκτούρα είναι πτηνόν το οποίον τοιούτου, κρυγμόν εκβάλλει κι να λέγη δεκοχτώ. Ητό δι αύτη, γυνή νεαρά και νεονύμφος έχουσα κι φαίνεται δύστροπον εκυράν. Ημέραν τινά η νύμφη εζύμωσε δέκα και οχτώ άρτους. Φαίνεται δ’ότι η εκυρά εμέτρησεν αυτούς δέκα εννέα. Ηφού έψησαν τους άρτους αριθμεί και πάλιν αυτούς η εκυρά και εθρίστη μόνον δέκα οκτώ τους άρτους. Τότε ήρχισε σφοδρά φιλονεικία μεταξύ εκυράς και νύμφης. Και η μεν έλεγεν ότι εξ αρχής εζύμωσεν δέκα οκτώ άρτους η δ’εκυρά επέμενε λέγουσα ότι ήσαν μεν δέκα εννέα αλλ’η νύμφη έδωκεν ένα τη μητρί αυτής. Ούτω δ’εκ της πολλής φυλονεικίας και θλίψεις μεταμορφώθη εις πτηνόν η νύμφη και ούτην μέχρι του νυν και ες αεί διαμαρτύρεται θεούς και ανθρώπους ότι εξ αρχής δεκοχτώ ήσαν τα ψωμιά και όχι δέκα εννιά εξού έλαβε και το όνομα δεκοχτούρα.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1880)

Νύν απολύεις τον δούλον σου

Νεστορίδης, Κ. (1889)

Ερμηνεία: Επί των εκπληρώσων μεγάλων επιθυμίαν. Γραφικόν εκ της ευχαριστίας του Σιμεώνος, οτε είδε και εδέχθη εις τας αγκάλας τον Χριστόν...

Είπιν ο αάς άει Παρασκηυγά

Μουσαίος (1889)

Είπε τις εις αλαζονευόμενον την ανωτέρω φράσιν. Δηλαδή: εθεωρούν τιμήν ύψιστην και μόνον ... εκόψες αυτούς ο αγάς μέ τό όνομά των...

Αναβάνισσα = κρήνη εν ταν εν Ίμβρω αλυκίδας μυθεύεται οτι αυτόθι ήσαν δυό χωριά πλησίον αλλήλων. Νεανίς δε της εξελθούσα από του ενός χωρίου ήρχετο εις το έτερον, αλλά δεν εύρεν αυτό, διότι είχε καταπιεί αυτό η γή σχισθείσα επιστέψασα η νεανίς εις το χωρίον τςη, δεν εύρε και τούτο, άμα ως εκήλθεν αυτή. Τότε η νεανίς καθήσασα επί πέτρας ωδύρετο μέχρις οι μετεβληθή εις λίθον, αφ' ου ρέει νύν το ύδωρ, και λέγεται Αναβάνισσα.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)

Πολλαί και διάφοραι είναι αι περί των Νηρηΐδων προλήψεις των νυν Κρητών. Πιστεύοντας η έχουσας πόδας ομοίους του ίσσου με πέταλα, αλλ’ ιδίως θεωρούνται η καθ΄υπερβολήν αγαπώσαι τον χορόν και πολλάκις θεώνται συγχορεύουσαι και το θυμούσαι εν καιρώ νυκτός, πολλοί δε εκ των θνητών προσηληθέντες έλαβον μέρος εις τας παννυχίους αυτών συνεστιάσεις. Οι καλοί αοιδοί και μουσικοί (λυράριδες) πιστεύεται ότι εδιδάχθησαν παρ’ αυτών, εισί δε και τινες οι οποίοι ηξιώθησαν τα λάβωσι συζύγους νηρηϊδας και τα τεκνοποιημένος με αυτάς, οποίον και εις τον Πηλιά και τη Θέτιδα συνέβη.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Χερσόνησο. Ούτω καλούνται νυν τρία χωρία της επαρχίας Πεδιάδος κείμενα πλησίον αλλήλων και μη απέχοντα πολύ της θέσεως ένδα το πάλαι έκειτο η αρχαία πόλη Χερρόνησος, επίνειον της μεγάλης πόλεως Λύκην κείμενη προς νότον ΄ς μακράν αυτής. Ωνομάζετο η Χερρόνησον, διότι η ακρόπολις αυτή έκειτο επί νησιδρίον προκεκολλημένου τη ξερά και σχηματίζοντος μικράν Χερσόνησον. Κατά τας παραδόσεις όμως των γερόντων ονομάσθη ούτος εκ της χωρός δια το ακόλουθον περίεργον συμβεβηκός. Ότε κάτι πηγάζει το υδραγωγείον δι ου εκ της Λύκτου κατήρχετο εις αυτώ το ύδωρ ( των οποίων ίχνη φαίνονται μέχρι της σήμερον), εργάζοντο εν αυτώ τόσοι άνθρωποι, ώστε το σφυρίον του αρχιτέκτονος ζητηθεί εκ της Λύκτου μετέβη εις της Χερσονήσου από χώρα εις χώρα μέχρι της πόλεως ταύτης αυθωρεί:

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Της φώκιας τα κλάματα.Παροιμία λεγομένη επί των εκβαλλόντων δάκρυα προσποκυτά.Διότι η φώκη, ελ’επίστευον οι εν ταύθα και νυν έτι ευάριθμοι δόξαζουσιν,ούσα άλλοτε θυγάτηρ βασιλέως μετεμορφώθη εκ το ομόνυμον ζώον δια την αδκραγιάν της.Ενεκα τσυ του κατέτρωγε παύτας τους εκ είθεν διαβαίνοντας,αρ’ελωπείται αποβάλλουσα δάκρυα. Είς δε μιονονεσήθη εις έρωτον θεής αν ζή ο πατήρ της,απεκρίνατο ζή και σιλεύει,μια την κόρην του γυρεύει.Εν τη δοξασία ταύτη ανευρίσκομεν ίχνει της Σκύλης.Άν τιστοιχεί δε κ’παροιμία προς την ‘’δάκρυα Κροκοδείλου’’

Μακρής, Παναγιώτης Γ. (1888)

Εις τα παρεκκλήσια της Αγ. Τριάδος και Φανερωμένη υπάρχουσιν υπόνομοι οι οποίοι λέγουν ούτι φέρουσιν η μεν της Αγ. Φανερωμένης εις το ενοριακόν μοναστήριον του Αγ. Παντελεήμονος, η δε εις το σταυροπήγιον μοναστήριον της Σκαλωτής. Και πράγματι αι υπόνομοι φαίνονται αλλά που άγουσιν αβέβαιον. Και εν τη εκκλησία της Σκαλωτής υπάρχει υπόνομος ενώπιον της εικόνος της Αγίας Τριάδος, αλλ’ άγνωστον νυν αν αυτή συγκοινωνή μετά της υπονόμον της εν Αίνω Αγίας Τριάδος. Λέγεται ότι κάποτε κ’ ένα καιρό εκόλλησαν εις τα κέρατα ενός κριού δύο λαμπάδας μεγάλας αναμμένας και εισήγαγον αυτόν εν τη υπονόμω και ακολουθήσαντες αυτού ήλθον εις Σκαλωτήν. Λέγεται προς τούτου ότις κατά τας δεινάς εκείνας ημέρας των πολέμων και ακαταστασίαν εχρησίμευον αι υπόνομοι αίτοι ως δημόσιοι οδοί τοις εισερχομένοις εις Αίνου έξωθεν και τοις απερχομένοις.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)

Κάττα και πεντικός

Βαλαβάνης, Ι. (1886)

Γαλή και μίς...
Ερμηνεία: Επί των αει εριζόντων και διαπληκτιζομένων ουδέ δυναμένων εν ομονοία συμβιώναι...

«
1
2
3
4
. . .
276
»