Αναζήτηση

Αποτελέσματα 11-20 από 9324

Νύν απολύεις τον δούλον σου

Νεστορίδης, Κ. (1889)

Ερμηνεία: Επί των εκπληρώσων μεγάλων επιθυμίαν. Γραφικόν εκ της ευχαριστίας του Σιμεώνος, οτε είδε και εδέχθη εις τας αγκάλας τον Χριστόν...

Είπιν ο αάς άει Παρασκηυγά

Μουσαίος (1889)

Είπε τις εις αλαζονευόμενον την ανωτέρω φράσιν. Δηλαδή: εθεωρούν τιμήν ύψιστην και μόνον ... εκόψες αυτούς ο αγάς μέ τό όνομά των...

Αναβάνισσα = κρήνη εν ταν εν Ίμβρω αλυκίδας μυθεύεται οτι αυτόθι ήσαν δυό χωριά πλησίον αλλήλων. Νεανίς δε της εξελθούσα από του ενός χωρίου ήρχετο εις το έτερον, αλλά δεν εύρεν αυτό, διότι είχε καταπιεί αυτό η γή σχισθείσα επιστέψασα η νεανίς εις το χωρίον τςη, δεν εύρε και τούτο, άμα ως εκήλθεν αυτή. Τότε η νεανίς καθήσασα επί πέτρας ωδύρετο μέχρις οι μετεβληθή εις λίθον, αφ' ου ρέει νύν το ύδωρ, και λέγεται Αναβάνισσα.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)

Πάντα να έτον Κερεκή, πάντα να έτον γάμος, πάντα να έμουν 'ς ση κυρούμ', να είχα και τον άντρα μ'

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Ερμηνεία: Ειθ ην αεί Κυριακή, είθ' ην αει γάμος, είθ' ην αεί εν τη του πατρός μου οικιά, έχων αυτόθι και και τον άνδρα μου. Ερμηνεία: Επί ραθύμων νυμφών...

Πάντα να έτον Κερεκή, πάντα να έτον γάμος, πάντα να έμουν 'ς ση κυρούμ', να είχα και τον άντρα μ'

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Ερμηνεία: Ειθ ην αεί Κυριακή, είθ' ην αει γάμος, είθ' ην αεί εν τη του πατρός μου οικιά, έχων αυτόθι και και τον άνδρα μου. Ερμηνεία: Επί ραθύμων νυμφών...

Προ πεντήκοντα ετών (1883)γενική ιδέα επεκράτη ότι άπαντες οι άνθρωποι εβουρβουλάκιαζαν. Ευτυχώς πολλοί νύν εκίθησαν ότι τούτο δεν γίνονται, πολλά σχεδόν εις τους περισσοτέρους είναι ειπέτι ερριζωμένη η ιδέα αύτη πρό δέκα πέντε ετών δια μεγάλης πυράς έκαυσαν τον Μιχ.Μιλέτων, διότι εβουρβουλάκιασεν άνθρωπος με τοιαύτην κε κίθησαν μη διηγούντο τούτο ‘ς ότι μάλιστα τον είδον και έρριξε χαμαί ένα αφοραδάκη ‘ς το τυφοννούσε.

Κανελλάκης, Κωνσταντίνος Ν. (1892)

Πολλαί και διάφοραι είναι αι περί των Νηρηΐδων προλήψεις των νυν Κρητών. Πιστεύοντας η έχουσας πόδας ομοίους του ίσσου με πέταλα, αλλ’ ιδίως θεωρούνται η καθ΄υπερβολήν αγαπώσαι τον χορόν και πολλάκις θεώνται συγχορεύουσαι και το θυμούσαι εν καιρώ νυκτός, πολλοί δε εκ των θνητών προσηληθέντες έλαβον μέρος εις τας παννυχίους αυτών συνεστιάσεις. Οι καλοί αοιδοί και μουσικοί (λυράριδες) πιστεύεται ότι εδιδάχθησαν παρ’ αυτών, εισί δε και τινες οι οποίοι ηξιώθησαν τα λάβωσι συζύγους νηρηϊδας και τα τεκνοποιημένος με αυτάς, οποίον και εις τον Πηλιά και τη Θέτιδα συνέβη.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Χερσόνησο. Ούτω καλούνται νυν τρία χωρία της επαρχίας Πεδιάδος κείμενα πλησίον αλλήλων και μη απέχοντα πολύ της θέσεως ένδα το πάλαι έκειτο η αρχαία πόλη Χερρόνησος, επίνειον της μεγάλης πόλεως Λύκην κείμενη προς νότον ΄ς μακράν αυτής. Ωνομάζετο η Χερρόνησον, διότι η ακρόπολις αυτή έκειτο επί νησιδρίον προκεκολλημένου τη ξερά και σχηματίζοντος μικράν Χερσόνησον. Κατά τας παραδόσεις όμως των γερόντων ονομάσθη ούτος εκ της χωρός δια το ακόλουθον περίεργον συμβεβηκός. Ότε κάτι πηγάζει το υδραγωγείον δι ου εκ της Λύκτου κατήρχετο εις αυτώ το ύδωρ ( των οποίων ίχνη φαίνονται μέχρι της σήμερον), εργάζοντο εν αυτώ τόσοι άνθρωποι, ώστε το σφυρίον του αρχιτέκτονος ζητηθεί εκ της Λύκτου μετέβη εις της Χερσονήσου από χώρα εις χώρα μέχρι της πόλεως ταύτης αυθωρεί:

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Της φώκιας τα κλάματα.Παροιμία λεγομένη επί των εκβαλλόντων δάκρυα προσποκυτά.Διότι η φώκη, ελ’επίστευον οι εν ταύθα και νυν έτι ευάριθμοι δόξαζουσιν,ούσα άλλοτε θυγάτηρ βασιλέως μετεμορφώθη εκ το ομόνυμον ζώον δια την αδκραγιάν της.Ενεκα τσυ του κατέτρωγε παύτας τους εκ είθεν διαβαίνοντας,αρ’ελωπείται αποβάλλουσα δάκρυα. Είς δε μιονονεσήθη εις έρωτον θεής αν ζή ο πατήρ της,απεκρίνατο ζή και σιλεύει,μια την κόρην του γυρεύει.Εν τη δοξασία ταύτη ανευρίσκομεν ίχνει της Σκύλης.Άν τιστοιχεί δε κ’παροιμία προς την ‘’δάκρυα Κροκοδείλου’’

Μακρής, Παναγιώτης Γ. (1888)

Ην ποτε καιρός ότε ο γεωργός φθάνων δια του αρότρου εις το έτερον άκρον του αγρού το ελάμβανε και το μετέφερεν ένθεν και προηγουμένως ήρχιζε. Η δε υφάντρια κόπτουσα την κλωστήν της κερκίδος της εκ του αυτού πάντοτε μέρους έρριπτεν αυτήν. Περιηγούμενος ο Ιησούς την γην ως άγνωστος τις τον μεν γεωργόν συνεβούλευσε να αρχίζη την αροτρίωσιν οπόθεν και έφθανε χωρίς να μεταφέρη επ’ ώμου το άροτρον την δε υφάντριαν να μη κόπτη, την κλωστήν αλλά πατούσα της ποδαρίτσας εναλλάξ και του στήμονος θέσιν μεταβάλλοντος να ρίπτη την κερκίδα απαραλλάκτως ης και νυν. Μετ’ ολίγον δε θέλουν να πεισθή ο Ιησούς περί της ευγνωμοσύνης τούτε γεωργού και της υφαντριάς επισκέφθη πάλιν αυτούς εν άλλη μορφή. Και ο μεν γεωργός εν τη ερωτήσει του Ιησού «ποιος σ’ εδίδαξε να αροτριάς ούτω» μυρίας ευχαριστίας ανέπεμψε τω προδιδάξαντι ξένω. Η δε υφάντρια η μόνη και δια της γνώσεώς μου το εφεύρον είπε». Δι ο και τον μεν, γεωργόν ηυχήθη ν’ αροτρίου και η ετί μίαν ημέραν εργασία του πολλούς επί πολύ να τρέφη και πολλοί να εργάζωνται προς συγκομιδήν αυτής, την δε υφάντριαν να υφαίνη από πρωίας μέχρις εσπέρας το δε υφαινόμενον υπό μάλης να φέρη ένεκα της αγνωμοσύνης της.

Κωνσταντινίδης, Ν. (1890)

«
1
2
3
4
5
. . .
933
»