Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 240

Η περί τούτων θλιβερά πλάνη είνε μάλλον μισαρόν επινόημα της μεσαιωνικής αμαθείας, ή κληροδότημα της Ελληνικής αρχαιότητος, καθ’όσον μάλιστα επικρατεί η πρόληψις ότι τα των αμαρτωλών σώματα εναπομένοντα άλυτα μετά τον θάνατον αυτών εν τω μνήματι γίνονται καταχανάδες (βρυκόλακες)Η των βρυκολάκων δοξασία εις ουδεμίαν υπέκειο αμφιβολίαν και μέχρις έτι των αρχών του παρόντος αιώνος εν τη νήσω, αλλά και νύν έτι ένιοι εύπιστοι περί τα τοιαύτα, λογικευόμενοι πειρώνται να εξηγήσωσι την ανυπαρξίαν αυτών εκ της εντελεστέρας ενταφιάσεως των νεκρών, καθ’ήν σταυρός κήρινος ή πεντάλφα επί κεραμίου επιτίθεται τω στόματι του νεκρού, εφ’όσον επίστευον ότι από του στόματος αυτού εισέδυεν εις το σώμα δαιμόνιον πνεύμα ανεγείρον και μεταχειριζόμενον τούτο ως όργανον επί αισχραίς και κακαίς πράξεσιν, ιδία επί οικείων και φιλτάτων. Αποτρόπαιον δε τι ήν παριστανόμενον υπό μωροπίστων τινών το τε σώμα έχουν τα όμματα εξωδηκότα, την κόμην και τον πώγωνα ατιμέλητα, τους όνυχας αγκυστρώδεις, εξεγειρόμενον του τάφου περιερχόμενον τας ρύμας και τας οικίας, θραύον αγγεία, κακοποιούν ανθρώπους κυρίως τους οικείους, ‘’ο καταχανάς την γεννειά(ν του τρώ(γ)ει..το χείριστον δ’όπερ διέπραττον εις περίστασιν καθ’ήν ήθελεν υποτεθή ότι εξεφοβίσθη ή εκακοποιήθη τις υπο τοιούτου βορβόλακος, τυμβορύχοι τινές εν νυκτί Παρακευής (εν ή το δαιμόνιον παραμένει εν τω σώματι), εξώρυττον το πτώμα εξ ού εξήγαγον δήθεν αίμα δι ου περιέχριον και εθεράπευον τους παθόντας.

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)

Κάθε μέρα δεν είν' γάμος

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1893)

Ούκ αεί ποταμός αξίνας φέρει...

Κάθε μέρα δεν είν' φώτα

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1893)

Ούκ αεί ποταμός αξίνας φέρει...

Κάθε πέρσυ, πλειό καλά

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)

Ερμηνεία: Τα πέρισυ αεί βελτίω...

Αν δεν εμοιάζαμεν, δεν εσυμπεθθεριάζαμεν

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)

Ερμηνεία: Επί των αμοιοφρονούντων...
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει...

Κάθε ' μέρα, δεν είν' κακή 'μέρα

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)

Ουκ αεί ποταμός αξίνας φέρει...

Αι Νεράϊδες καλαί γυναίκες παρομοιάζονται, παριστανόμεναι ως νέαι ευπειθείς και ευειδείς περιβεβλημέναι λαμπράς και καταλεύκους στολάς, έχουσαι πόδας αιγός, όνου ή πτηνού, ενεδρεύουσαι εις σπήλαια, δένδρα, κρήνας, λίμνας, ποταμούς, καταρράκτας, όρη και εν γένει εις πάντα τόπον παριστόντα αγριόν τι και σκαιόν φαινόμενον, οι εις τα τοιαύτα δε μέρη προσερχόμενοι ή αποκοιμούμενοι ανάρπαστοι υπ’ αυτών γίνονται και μεταφέρονται τήδε κακείσε εν νυκτί συνδιαιτώμενοι και συνευωχούμενοι μετ’ αυτών, αλλοπέρνονται και αναραοπαίρν)ονται, ότε μέλη τινα του σώματος αυτών κάμπτονται, και υποκύπτουσιν εις φθοροποιόν νόσον. Πιστεύουσιν ότι είνε όντα υπερφυσικής ευφυΐας και εξαισίου καλλονής, διενεργούντα κινήσεις βιαίας και αστραπηβόλους, αγαπώσι την όρχησιν και τα τραγούδια εν οις αγάλλονται, συμπεριλαμβάνουσα τους αλλοπαρμένους ους εκκαταλείπουσιν επομένως πνευματικώς βεβλαμμένους, άτε δ’ άϋλα όντα οτέ μεν βαίνουσιν επί γης, οτέ δε δι αέρος, και ορατά σπανίως τοις ελαφροστείχοις επιφαίνονται ενίοτε εν μεσονυκτίω άτινα παρατείνουσι την εμφάνησίν των μέχρι τρίτης φωνής πετεινού και περί την μεσημβρίαν «εις το λιοπύρι λευκαίνουσι» παρά ποταμώ η λίμνη, και άλλοτε κλώθουσι με την αλεκατέαν συνοδεύουσαι την εργασίαν με την λυγηράν φωνήν των ην αιρέονται να ακούωσιν οι παριστάμενοι ελαφρόστειχοι, ότε αίφνης στροβιλίζονται εγείρουσιν άνεμον και κονιορτόν, εφ’ ώ οι παρευρισκόμενοι εις τοιούτους αιφνηδίους εγειρομένους ανεμοστροβίλους, σταυροκοπούμενοι εκφωνούσι «μέλι και γάλα ‘ς την στράτα (ν σας, φέρετε και μην επάρετε» φοβερόν δ’ όπλον κατ’ αυτών είνε το σταυροκόπημα, τα πατερημά (κομβολόγια) και ο μαύρος πετεινός.

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)

Αι Αναράς και «καλές γυναίκες» λεγόμεναι παρίστανται ως νέαι ευειδής περιβεβλημέναι λαμπρς καταλεύκας στολάς, έχουσα πόδας αιγός, όνου, ή πτηνόδ ενεδρεύουσαι η απώλεια, δένδρα, κρήνας, ποταμούς, όρη, λίμνας και εν γένει εξ τόπου παρουσιάζονται επί φόβον το φαινόμενον, οι ες τα τοιαύτα δε μέρη προσερχόμενοι ή αποκοιμούμενοι ανάρωτιστος υπ’ αυτών γίνονται επί μεταφέρονται τήδε κακείσε εν νυκτί συνδιαζώμενοι και ευεχούμενος μετ’ αυτών: «αναροπαρμένοι», ότε κάμπτονται μέλη ταινα του σώματος ή μεταβάλλονται εις ομοιόμορφα τοιαύτα πτηνών ή ζώων ή υποβάλλονται ες φθοροποιάν νόσον «αλλοπαίρνουνται». Οι θέλοντες δε να είρωσι θεραπείαν δέον να εισέλθωσιν ες τα ενδιαστήματα αυτών κυρίως τα αποσταλάζοντα ψυχράς σταγόνας ύδατος, εν απουσία και φόβω, άλλης τε παίρνουν την εμιλιά του «να πάρουν οι αναράες την εμιλιά σου (κατάρα),ότε λαμβάνουσιν εκ του αποσταλάζοντος ύδατος όπερ φρονούσιν ότι πηγάζει εκ των μαστών των εκεί κατοικουσών Νεραΐδων και θεραπεύει τας νόσους της ριής των οφθαλμών, αλλ’ ο λαβών εκ του ύδατος τούτου δέον να εγκαταλείψη εν τω σπηλαίω ενδυμάτι και να εξέλθη αφόβης με πτοούμενος ες τας φωνάς και λιγυρά φωνάς τας οποίας θα εκφέρωσιν αι Νεράϊδες χωρίς να αποστρέψη το πρόσωπόν του προς τα οποίους άλλως τε αλλοπαίρνεται και καταντά κλίθεος και ουδεμίαν θεραπείαν επιφέρει εξ’ αυτών το ύδωρ. Πιστεύουσιν ότι είναι όντα υπερφυσικής δυνάμεως, εξαισίας καλλονής, λευχειμονούσαι, διενεργούσα βιαίως κι αστραποβόλου κινήσεως, αγαπώσαι των όρχησιν και τα άσματα, εν δη, αγάλλονται και συμπαραλαμβάνουσιν αοράτους πολλούς διαβάτας «ανεροπαρμένους», ους εγκαταλείπουσιν επομένως βεβλαμμένης. Άλε δε άυλος ότε μεν βαίνουσιν επί της γης, ότι δε δι αέρος και ορατά σπανίως ες τοις «αλαφρόστιχους» επιφαίνονται ενίοτε εν μεσονυκτίω παρατείνουσαι των εμφάνισέω των μέχρι Τρίτη φωνή του μαύρου ταπεινού «σαν κράξη το πουλί» και περί την μεσημβρίαν «’ς το λιοπύρι» παρά ποταμέ η λίβει «λευκαίνουσι τα ρούχα των» και κλώθουσι με την αλεκατάν συνοδεύουσι την εργασίαν με την λιγυράν φωνήν των, ότι άφνως στροβιβλίζονται και συνεγείρουσιν άνεμον και κονιορτόν, εφ’ τόσι παρευρεθέντες τη κακή ταύτη ώρα σταυροκοπούμενος εκφωνούντες «μέλι και άλα ‘ς τη στράτα σας» ή αφέριτε και μην επάρετε.» Φοβερόν δε όπλον κατ’ αυτών είναι το σταυροκόπημα, τα πατερημά, κι ο μαύρος πετεινός. Γραΐδια δε τινα επιζώντα δυστυχώς γνωρίζουσι κατά παράδοσιν με ότι θεραπείας νοσούντων παρά τας Νεράϊδας, ούτω φέρουσιν εν τοις σπηλαίοις, εν ος ενδιατώντων τρυβλία μέλιτος και ύδατος, και αυτάν τα ευρεθώσι κατά των επιούσαν κενά καλή οιωνός «έχτησαν» και θα επιδώσουν την υγείαν, άλλως εάν εναπομείνωσι ταύτα ανέπαφα, ή ευρέθωσι διασκορπισμένα, αύται διατηρούν την σκληρότητα και το αμετάθετον αυτών επομένως και το ανίατον της νόσου είναι βέβαιον. [αλεκατάν= ηλακάτη, πατερημά= κομβολόγια, έχτησαν= εξιλεώθησαν]

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1893)

Να βρέξη και να κάψη και να μη βρέξη να δροσίση

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1893)

Ότι τα πάντα εις την θείαν βούλησιν απόκειται, τα σπαρτά και αν βρέξη δυνατόν να μαρανθώσι, και αν μη βρέξη θα ευδοκιμήσωσιν...

Αι περί στοιχείων και εξωτικών δοξασία του Καρπαθιακού λαού είναι ήττον συγκεχυμέναι πιστεύοντο ότι ενδιατρίβουντες σπήλαια φρέατα δένδρα σικοδομής χαράδρας και ποταμούς υπο πολλά μορφάς ζώων, όψεων τρικεφάλειν ή επτα κεφάλειν εμφανιζόμενα υποσυμβοηθητικών έποψεν εις του αλαφρόστιχους, περί ευλλού λόγον περί αυτών ωστουμένους, καθ’ου "άλλου βγαίν’ αράπη ή αγριωπός γίγας επίφοβον ή κακσωσιόν δαιμόντα ή θεσαυρεύ αμυθήτων άγρυπνος φύλαξ, των οποίων ίνα γίνη τη κάτοχος δέον να επιτηρήση μυστικών την ανακάλυψιν άλλες γίνεται "το μάλι κάρβουνα" "άνθρακας ο θησαυρός", αλλ’ όμως οι μελαψοί κίνει και αι μελανολαβεί μάχαιραι παρακωλύονται των κατά τει ανθρώπειν επιρροών αυτών. Εν πολλά μέρη επίφοβα και επισύροντα το έκτακτον ή το σπάνιον δεν εισέρχονται ελευθέρας και μάλτστα εκκυ εν νυκτί διότι είναι στοιχειωμένα, αλλ’ ούτε τα τοιαύτα θεωρούμενα σε παλαιωμένα δένδρα αποκόπτουσιν αφόβης και εντή κατ’ ανάγκην εσκοπεί αυτών εναποθέντουσιν επι του αποσπέντα κορμοδλίθον τινα εκ τον οποίον να επιπέση το στοιχείον. Εν εκάστη κατοικία υπάρχει στοιχειόν, αλλ' άλλες μεν είναι πονηρόν και κατοικιόν, άλλες δε αγαθόν και καλοποιόν και όταν συμβαίνει θάνατος των βρεφών κατοικίας τυνος "δε δέχεται το στοιχείον" πωλούσιν αυτές ή μετοικούσιν ες άλλας: επί δε των θεμελίων νέας οικοδομές θέτουσιν αργυρούν νόμισμα και περιχύνουσιν αίμα σφαγέντας πτηνού ή ζώου "να στοιχειώση καλό στοιχείον"

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1893)

«
1
2
3
4
. . .
24
»