Αναζήτηση

Αποτελέσματα 71-80 από 125

Στη Σάλακο κοντά στο χωρκιό έχει έναν βρυσάκι με γράμματα αρκαία πάνω σ’ ένα μάρμαρο. Έχουν να πουν πως όποιος ξένος πιει που το νερόν του, δεν φεύκει λεύτερος. Όσοι ξένοι λεύτεροι περάσασιν που κει κι ήπιασιν που το νερόν του βρυσιού ‘ρνιστήκαν τον τόπον τους κι επήραν Σαλακενές και γι’ αυτό οι πιόττεροι κάτοικοι του χωριού είναιν ερκούμενοι που ξένα μέρη. [Όπως πληροφορούμεθα το βρυσάκι αυτό το εχάλασαν τώρα τελευταία για να μεταφέρουν το νερό του στην πλατείαν του χωριού]

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Στο παλιό δρόμο του ποταμού Γαδουρά(2) έχει ριχμένες δκυό μιάλες πέτρες σαν μυλόπετρες, και λέσιν πώς εκειά είνεν η μέση της Ρόδος. Για να βρούσιν εφτήν την μέση τον παλιόν καιρό, εστείλασιν έναν άθθρωπο που τη χώρα κι έναν άλλον που την Κατταβκιά(3). Ο καθένας τους εκράτιε στον νώμον του που μιαν μιάλην πέτρα και κειά που παντηχτήκασε, τες εφήκεν. Το μέρος αυτό το βκάλασι Δικίμι γιατί έκαμαν εφτήν τη δικιμή(4) για να βρούσι τη μέση του νησιού. [Δικίμι= Αυτό μοιάζει με κείνο που έκαμεν ο Δίας με τον Ερμή για να βρουν τον Ομφαλό της γης. Όπως αναφέρει η μυθολογία, ο Δίας έστειλεν από την Ανατολή ένα αετό κι ο Ερμής έναν άλλον από τη Δύση. Οι αετοί συναπαντήχτηκαν στους Δελφούς, κοντά στις Φαιδριάδες κα τις ωνόμασαν Ομφαλό της γης. Γαδούρα= Ο μεγαλύτερος ποταμός της Ρόδου, Κατταβκιά= Το πιο μακρυνό χωριό της Ρόδου. Δικιμή= Δοκιμή]

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Οι Καλικαντζαριές που αράσουν με τες βάρκες τους τα Δωδεκαήμερα στο Μονδράκι και η Γιλλού (Αελώ) που ωδήγησε τον ψαρά απο το λιμενάρι στην Κύπρο ως αφορμήν έχουν τη θάλασσας τους κινδύνους και τα βάσανα. (Λαική παράδοσις Καστελλορίζου)

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Η μέλισσα στην αρχή αρχή ήταν άσπρη σαν παμπάκι και την έκαμε μελαψήν ο διά(β)ολος με ένα δαυλό αναμμένο, που τον έρριξε πάνω της. Σαν πρωτοπήε ο Αδάμ με την Εύα με την συνεργία του δια(β)όλου, τους πρωτόδεν η μέλισσα και γιάουρας έτρεξε να το χαμπαριάση στο θεό. Ο διά(β)ολος τότες με ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι έτρεξε να εμποδίση την μέλισσα, μα δεν μπορούσε να την φτάξη. Σαν εκόντευε να φτάση στο Θεό η μέλισσα, την είδεν απο μακρυά ο διά(β)ολος και της έρριξε τον αναμμένο δαυλό. Η αναλαμπή του δαυλού την επήρε μόνο μόνο και απο άσπρη κάτασπρη η μέλισσα έγινε μελαψή. Ο Θεός που είδεν ούλα τα γενόμενα εδιάταξε τους αθθρώπους να παίρνουν στς εκκλησιές λαμπάδες απο κερί της μέλισσας, γαιτί η μέλισσα εφάνηκε το πιο αγνό απ'ούλα τα ζώα. (πρωτοπήε= συνευρέθη, γιάουρας= ευθύς αμέσως, ούλα=όλα)

Βρόντης, Αναστάσιος (1948)

Σαν επήραν οι Τούρκοι το κάστρο της Σουρηάς, ένας Παπάς που τον κυνηγούσαν τρέχοντας για να γλυτώση την ζωήν του έπεσε μέσα σ’ ένα πατάκι (τέλμα) όξω που το Βάτι. Εκεί τον πρόφτασαν οι Τούρκοι τον έπιασαν και μόλις πρόφτασε να πη «Καταραμένε τόπε μπρος μου βρέθηκες» και του πήραν το κεφάλι. Το κεφάλι του παπά έφτασε σ’ ένα μέρος που το λεν ίσα με σήμερα Κεφάλα.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Στο μοναστήρι Θάρρι λέγουν πως έμενεν εκεί κάμποσο καιρό μια άρρωστη βασιλοπούλα που είδε στον ύπνο της, τον Ταξιάρχη και της είπε “Θάρει

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

“Κοντά στα Σιάννα κάτω από τον Ακραμύτη έχει ένα μεγάλον γκρεμμό που τον λέν Αχιά γιατί από εκέι επάνω γκρεμίστηκεν μια όμορφη κοπέλλα που την έλεγαν Αχιά. Η Αχιά αγαπουσέ τρελλά ένα νέο, που την συμπαθούσε κι αυτός πολύ, Δεν ήτο όμως τυχερό να παρτούν γιατί σε λίγο πέθανεν ο νεός από κακήν αρρώστεια κι η Αχιά από την σκάσην της επήεν κο' έπεσεν από τον γκρεμόν αυτόν”. Η Αχιά αυτή αν δεν είναι η Αχαία Μήτηρ Δήμητρα θα είναι η Ηχώ (Αχώ δωρικ.) που ετυρρανίστηκεν από την Ήραν να επαναλαμβάνη την τεευταίαν λέξιν σαν θα μιλούν οι άνθρωποι γιατί με την φλυαρίαν της εμπόδιζε την θέαν να τσακώση τον άνδρα της, που ερωτοτροπούσε με τες Νύμφες.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Το θεριό της Ρόδου δεν το σκότωσεν ο Σταυροφόρος Ντε Κοζών όπως έχουν να πούν οι Φράγκοι αλλά ένας Σαντορινιός που τον λέγουν ίσαμε σήμερα οι Τούρκοι στη γλώσσα τους Σαντουρλή. Ο Σαντορινιός αυτός έγδαρε δυο μικρά γαδουράκια κι αφού γέμωσε τα τουλούμια τους άσβυστο ασβέστη τα έφτισε στο μέρος που σύχναζεν το θεριό.΄Το πεινασμένο θεριό ως είδεν τα τουλούμια τα νόμισε ζωντανά γαδούρια και τα κατάπιε. Σαν δίψασε κι’ ήπιεν νερό ο ασβέστης άναψεν μέσα του και του ‘καψε τα σωτικά. Σαν το ‘μαθεν ένας Σταυροφόρος έκοψε το κεφάλι του Θεριού κι ‘εφώναζε πως το σκότωσεν αυτός. Έγινε τότες μεγάλο σούσουρο κι ο αρχηγός των Σταυροφόρων εδιάταξεν το Σαντορινιά να φύγη που τη Ρόδο. Έφυγεν ο Σαντορινιός μα η τοποθεσία Σαντουρλή κοντά στα Κρητικά διαλαλεί το όνομα και την εξυπνάδα του.

Βρόντης, Αναστάσιος (1950)

Όπως επίστευαν οι αρχαίοι ότι οι ψυχές κείνων που δεν τους έθαφταν εγύριζαν για τιμωρία την νύχτα, έτσι και όσοι σήμερα πεθαίνουν αξομολόγητοι ή ακοινώνητοι καταχανιάζουν δηλαδή γυρίζουν την νύχτα και πειράζουν τους ζωντανούς. <Για να κατακάτσουν οι πεθαμμένοι αυτοί πρέπει να τους κάμουν οι συγγενείς τους σαραντολούτουργον και πάνω στο μνήμα τους να κάμη ένας παππάς εξορκισμούς.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

«Κοντά στον Βασιλικό σε μια ακρογιαλιά της Μονολίθου έχει ένα πέτρενο κάθισμα και λέουν πως έκαμνεν εκεί το λουτρό του κάθε καλοκαίρι κάποιος βασιλειάς της Ρόδου. Εκάθητο εκεί με όλην την ανάπαυσίν του και τα κύματα τον έλουναν μια χαρά. Είχε δε ο βασιληάς αυτός εκεί κοντά και παλάτι από το οποίο ωνομάστηκε και το μέρος Βασιλικός». Βασιλικός δε και βασιλικά κατά την γνώμη μας σημαίνει χτήμα του βασιληά, και όχι επειδή δήθεν κατώκησεν εκεί κάποιος από την οικογένειαν των Βασιλικών Διασωρίνων όπως αποφαίνεται στα Ροδιακά του ο Τρύφων Ευαγγελίδης.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

«
1
. . .
5
6
7
8
9
10
11
. . .
13
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Στο μοναστήρι Θάρρι λέγουν πως έμενεν εκεί κάμποσο καιρό μια άρρωστη βασιλοπούλα που είδε στον ύπνο της, τον Ταξιάρχη και της είπε “Θάρει