Search

Now showing items 61-70 of 125

Άλοον τ' Αγιωργιού = ζωύφιο λεπτό μεγαλόσωμο (ομάντις). Είναι 'γκακόν να το σκοτώσης, γιατί θυμώνει ο Άης Γιώργης

Παπαχριστόδουλος, Χ. (1932)

Στις ποδιές του Φιλερήμου κοντά στα Τριάντα είχεν ένα μεγάλο βράχο που μοιαζε σαν γκαστρωμένη γεναίκα και την ελέασιν “η γκαστρωμένη πέτρα” Να τι λελέασιν οι παλιοί Τριαντενοί για την πέτραν αυτή. Το κάστρο του Φιλιερήμου το πολεμούσαν οι Τούρκοι δεκατέσσερα χρόνια και δεν μπορούσαν να το πάρουν. Με τα πολλά ένα Τουρκάκι ντύθηκε γυναικίστηκα κι έβαλεν μαξιλλάρι στην κοιλιάν του για να φαίνεται γκαστρωμένη και παρουσιάστηκεν όξω πού το κάστρο και παρακαλούσε να τον φίσουν να μπή μέσα να γεννήση. Η βασιλοπούλα τολ λυπήθηκε και διέταξε να του νοίξουν. Ένοιξαν την πόρτα μα οι κρυμμένοι Τούρκοι μπλοκάραν μέσα και πήραν το κάστρο. Η βασιλοπούλα από το φόβον της και που την ντροπή γκρεμήστηκε που το κάστρο και σκοτώθηκε. Σκοτώθηκεν η βασιλοπούλα να και το Τουρκάκι το πέτρωσε η Παναγία και που τότες έμενεν εκεί πετρωμένο για να μας θυμίζη πώς πάρτηκε το κάστρο του Φιλιέρημου.

Βρόντης, Αναστάσιος (1950)

Στον Άη Απακού (προφήτης Αβακούμ) της Βελανόβας κάθε χρόνο σαν λέγουν, τον Με(γ)άλο Λό(γ)ο της Λαμπρής βγαίνει ένας Αράπης και βόσκειτα φλουριά του. Μια μέρα επάντηξε τον Αράπην αυτόν ένας Βιλανοβιάτης κι’ εβάσταν στα χέρια του ένα φτυάρι. Ο Αράπης με το φτυάρι στο χέρι ερωτά τον χωρικόν : - Πόσες θέλεις να σου δώσω ; Ο Βιλανοβιάτης ενόμισεν πως θα του έδινεν ξυλιές και είπεν φοβισμένος <Μια μονάχα με φτάνει >. Πιάνει τότες ο Αράπης και γεμίζει μιάν φτυαριάν φλουριά και τα δίνει στο χωρικό. Ο χωρικός κατάλαβε το λάθος που έκαμε να ζητήξη μονάχα μια, μα ήτον αργά

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Τες ευλογιές στη Ρόδο κατ' ευφημισμόν τες λέουν Χρυσές. Η αρρώστεια αυτή πρωτοεμφανίστηκεν στην Αγιά Βαρβάρα. Η Αγιά Βαρβάρα ήτο πολύ όμορφη κοπέλλα κι όλοι την ετσάττίζαν στο δρόμο. Για να βρη της ησυχία της παρακάλεσε το Θεό να της χαλάση το πρόσωπο με καμμιά αρρώστεια. Ο Θεός άκουσε την παράκλησή της κι έστειλε την ευλογιά κι έκαμε το πρόσωπό της αγνώριστο κι έτσι δεν εγύριζε πια κανείς να τη δη.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Στα Μαριτσά στου Μαυρομάτη έχει μιαν με(γ)άλη σπηλιά που εκάθετον ένας δράκος και γι'αυτό την λέν Δρακοσπηλιά. Η σπηλιά αυτή έχει τρείς δρόμους ο ένας πάει στ'Αφάντου ο άλλος στές Καλλιθηές και ο άλλος στη χώρα.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Ένας μελισσουρκός ως εμετάλαβε, επήρε την αγιά κοινωνία με το στόμαν του στο μελισσοτόπι και την επιτύκισε μέσα σ'ένα γιψέλι, για να πάη η ευλογία του Χριστού στα μελίσσια του. Σαν επηέν Άουστο να τρι(γη)ση, ηύρεν ανάμεσα στες πίττες ένα μικρό δισκοπότηρο απο κερί που είχαν φυλαμένο μέσα σ'αυτό οι μέλισσες την αγιά κοινωνία.

Βρόντης, Αναστάσιος (1948)

Ο Διενής ήρτε στη Ρόδο και την επροστάτευκε που τους κλέφτες και τους κακούς αθθρώπους. Στη Χώρα, κοντά στη Παναγία τη Διενή ύπαρκεν πριν κάμποσα χρόνια το σπίτι κι η χάψη του Διενή. Ο Διενής ήταν σαν να πούμε Διοικητής της Ρόδος, κι ούλος ο κόσμος τον εγάπα και τον ελάτρευκε. Ένας οχτρός του Διενή που τον εζούλευκε, ήμπε σ’ ένα καΐκι κι ήρτε στη Ρόδο για να τον σκοτώση και να του πάρη την αρμαστήν του. Ο Διενής σαν το ‘μαθε εκαλλίκεψε στ’ άλο(γ)ο του κι επήεν πάνω στον Πέζουλα και τον επερίμενεν να βκη στη στεριά. Ως εμπρούαλε, τον εχτύπησεν με την σαΐταν του στο μάτι και το το ΄βκαλε. Ίσαμε σήμερι εκειά που σταμάτησεν ο Διενής για να σαϊτέψη τον οχτρόν του, φαίνονται οι πατηματιές του αλό(γ)ου και το σημά(δ)ι που έγινε εκεί που γονάτισε. Το σημά(δ)ιν αυτό το λέγουν οι Κοσκινιάτες «του Διγενή το πάτημα». [χάψη= φυλακή τουρκική λέξη, αρμαστήν= ερωμένη, εκαλλίκεψε= εκαβαλλίκεψε, Πέζουλα= Βουνό του χωρίου Κοσκινού, εμπρούαλε= εμπρόβαλε, του Διενή το πάτημα= και στο βουνό του Προφήτη Ηλία έχει του Διενή το πάτημα και στο χωρίον Αρνίθα έχει ένα βουνό μικρό που το λέγουν το βουνί του Διενή]

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Πρίν κάμποσα χρόνια ο παπάς της Μονόλιθος, ο Παπαγιάννης με τ’ όνομα, έρκετον μια μέρα που το Κυμμαράσι, κι άκουσε μιλιές. Εφηκρίτση κι έκουσεν: <Κάου, μια >. Πιο πέρα στο Προσκύνημα έκουσεν: <Κάου, δκυό>. Εκαταάλαβεν ο παπάς πως ήταν Κάους ‘φτός που φώναζεν, κι ως ήρτεν κοντά, τον έπιασεν που τα μαλλιά πριχού να πή: <Κάου, τρείς>. Τον εβάστα γερά που τα μαλλιά, και τότες ρωτά τον παπά ο Κάους: -Στούππος για μόλυβος; - <Μόλυβος>, είπεν ο παπάς, κι ο Κάους εκλούθκεεν σαν αρνί. Τον επήρεν ο παπάς στο σπίτιν του κι έκαψεν το πό(δ)ιν του με έναν πυρωμένον αγραχτά κι ήβγαν οι σκατοπάμπουλοι. Ο Κάους τότες σαν να ξύπνησεν που βαθύν ύπνο κι έλε(γε): - Πού ήμουν και που βρέθηκα: Τον ερώτηξεν τότες ο παπάς που ποιόν μέρος είναι, κι είπεν πως ήρτεν από τη Τήλο μέσα σε μια αυκοφοιλλία. Σαν έφυεν ο Κάους τέλεια καλάτος κι επή(γ)ε στην Τήλο, έστειλεν στον παπά ένα πιθάρι γεμάτο μέλι. Το πιθάρι βρίσκεται ακόμα στο σπίτι του Παπαγιάννη και το λέσιν ίσα με σήμερα: <Του Κάου το πιθάρι> . (Στο έργον μας: <Της Ρόδου Παραδόσεις και τραγούδια >, αναφέρομεν αρκετά για τους Κάους. Κυμμαράσι= Μικρό λιμάνι στο χωριό Μονόλιθος, Εφηκρίτση=Ακροάστηκε, αγραχτά=Μεγάλο αγράχτι σιδερένιο, Σκατοπάμπουλοι= Αγριοκάνθαροι, αυκοφοιλλία= Ο φλοιός του αγού.)

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Κάτω από τες κουμμαριές και τους αγκαστάρους φυτρώνουν κάτι μεγάλα χόρτα με χοντρά φύλλα και κόκκινα λουλούδια γεμάτα γάλα. Το γάλα αυτό το ρουφούν τα παιδάκια με ευχαρίστησιν σαν βρεθούν στην εξοχήν. Τα λουλούδια αυτά τα λέουν βυζιά της Παναγίας γιατί γίνασιν από το γάλα της Παναγίας, που έσταξεν στη γή σαν εβύζανε το γυιό της το Χριστό. Βυζιά της Παναγίας λέγουν και τα εξογκώματα των σταλακτιτών του βράχου από τα οποία κατά σταγόνας βγαίνει το αγίασμα το ιαματικόν δηλαδή νερόν, όπως είναι στα Κάστελλα των Σιάνων.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Όξω από το χωριό Απόλλωνα έχει ένα μεγάλο σωρό πέτρες που τον λέουν Αναθεματίστρα γιατί εκεί εσκότωσαν με λιθοβολισμούς κάποιον προδότην. Το θεωρεί δε κακό ίστ με σήμερα όποιος Απολλωνιάτης περάση από κει και δε ρίξει πέτρα και δεν πει ανάθεμά τον. Και στα Αλάδερμα υπάρχει μια τέτοια αναθεματίστρα και εκεί ελιθοβόλισαν με βροχήν πετρών μιαν γυναίκα. Ανάθεμά σε προδότρα της λέγουν όσοι περνούν από κει και ρίχνουν τον λίθον του αναθέματος».

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

«
1
. . .
4
5
6
7
8
9
10
. . .
13
»

Search

Filters

Άλοον τ' Αγιωργιού = ζωύφιο λεπτό μεγαλόσωμο (ομάντις). Είναι 'γκακόν να το σκοτώσης, γιατί θυμώνει ο Άης Γιώργης