Αναζήτηση

Αποτελέσματα 51-60 από 45794

Νύν απολύης

Χρηστοβασίλης, Χ.

Έφτασε τώρα στο νυν απολύης (ψυχορραγεί)...
Ερμηνεία: Επί ετοιμοθανούντων γερόντων ή υγιών μεν γερόντων αλλ' ένεκα της μεγάλης ηλικίας μη δυναμένων να έχουν πόλλην εισε τι ζωή...

Νύν απολύεις ένι ετοιμοθανάτου ή εσχατογήρου

Χριστοβασίλης, Χ.

Έφτασε στο νύν...

Παρά τα Ηπειρομακεδονικά σύνορα, υπεράνω της μεγάλης βλαχικής κωμοπόλεως Σαμαρίνης, υψούται η δασώδης κορυφή του Λύγγου, ήτιε διέσωσε το αρχαίον αυτής όνομα υπό το νεώτερον Σμόλυγγος και ής το ακρότατον σημείον είναι φαλακρόν. Εκεί επί της φαλάκρας ευρίσκεται η πρώτη των λιμνών τούτων της Πίνδου, εν μέσω ομαλού εδάφους, έχουσα περιφέρειαν 320 βημάτων και σχήμα εντελώς κυκλικόν. Το βάθος αυτής δεν εγένετο δυνατόν μέχρι σήμερον να καταμετρηθή ως και των άλλων δύο επίσης, ένεκα δε του μεγάλου βάθους το χρώμα του ύδατος της φαίνεται υποπράσινον, εμπνέον φρίκην και ανατριχίασιν. Τρέφει δε βατράχους και ιχθύς μεγάλους μέλανας και δυσειδείς. Αλλ’ εν γαλήνη πλήρη είναι ορατοί εις τον πυθμένα αυτής προς τας όχθας λίθοι λευκοί ογκώδεις, περί ών διηγούνται οι περί αυτήν βιούντες κατά το θέρος βλαχοποιμένες, ότι ο Δράκος της λίμνης ταύτης ήλθε ποτέ εις μονομαχίαν μετά του Δράκοντος της Λίμνης Τύμφης, απέναντι του Σμολύγγου κειμένης και χωριζομένης απ’αυτού υπό του ποταμού Αώου. Βουβούσα νύν λεγομένου εκείσε. Και ότι ούτος μέν ελιθοβόλει εκείνον εκσφενδονίζων λίθους παμμεγίστους, οίτινες είναι οι και νύν εν τω βάθει της λίμνης ορώμενοι, ενώ ουδόλως περί αυτήν φαίνονται βράχοι, αλλ’έδαφος ομαλόν, ως είρηται και δάσος κάτω αδιέξοδον και παρθένον ο δε Δράκος της Λίμνης του Σμόλυγγου έριπτε κατά τούτου ολοκλήρους κορμούς πελωρίων δένδρων, οίτινες διακρίνονται ακόμη εν τω πυθμένι της λίμνης της Τύμφης, ενώ πέριξ δεν υπάρχουσι δάση, αλλά βράχοι υψηλοί και απότομοι.

Κρυστάλλης, Κώστας (1948)

Χερσόνησο. Ούτω καλούνται νυν τρία χωρία της επαρχίας Πεδιάδος κείμενα πλησίον αλλήλων και μη απέχοντα πολύ της θέσεως ένδα το πάλαι έκειτο η αρχαία πόλη Χερρόνησος, επίνειον της μεγάλης πόλεως Λύκην κείμενη προς νότον ΄ς μακράν αυτής. Ωνομάζετο η Χερρόνησον, διότι η ακρόπολις αυτή έκειτο επί νησιδρίον προκεκολλημένου τη ξερά και σχηματίζοντος μικράν Χερσόνησον. Κατά τας παραδόσεις όμως των γερόντων ονομάσθη ούτος εκ της χωρός δια το ακόλουθον περίεργον συμβεβηκός. Ότε κάτι πηγάζει το υδραγωγείον δι ου εκ της Λύκτου κατήρχετο εις αυτώ το ύδωρ ( των οποίων ίχνη φαίνονται μέχρι της σήμερον), εργάζοντο εν αυτώ τόσοι άνθρωποι, ώστε το σφυρίον του αρχιτέκτονος ζητηθεί εκ της Λύκτου μετέβη εις της Χερσονήσου από χώρα εις χώρα μέχρι της πόλεως ταύτης αυθωρεί:

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Της φώκιας τα κλάματα.Παροιμία λεγομένη επί των εκβαλλόντων δάκρυα προσποκυτά.Διότι η φώκη, ελ’επίστευον οι εν ταύθα και νυν έτι ευάριθμοι δόξαζουσιν,ούσα άλλοτε θυγάτηρ βασιλέως μετεμορφώθη εκ το ομόνυμον ζώον δια την αδκραγιάν της.Ενεκα τσυ του κατέτρωγε παύτας τους εκ είθεν διαβαίνοντας,αρ’ελωπείται αποβάλλουσα δάκρυα. Είς δε μιονονεσήθη εις έρωτον θεής αν ζή ο πατήρ της,απεκρίνατο ζή και σιλεύει,μια την κόρην του γυρεύει.Εν τη δοξασία ταύτη ανευρίσκομεν ίχνει της Σκύλης.Άν τιστοιχεί δε κ’παροιμία προς την ‘’δάκρυα Κροκοδείλου’’

Μακρής, Παναγιώτης Γ. (1888)

Ο ψύλλος μια φορά ήταν μεγάλο θηρίο.Τροφή του ήταν ανθρώπινο αίμα.Είχε δίψα να πίνη ο΄λη μέρα από αυτό.Αλλά που να το βρή.Οι άνθρωποι φυλάγονταν και δε μπορούσε να βρή,για να χορτάση αίμα.Τότε ο ψύλλος πήγε ‘ς το Θεό και παραπονεύτηκε πως δε βρίσκει αίμα για να πιή.Τότε ο θεός το θηριο το φκειανε ψύλλο το γνωστό ζούμπερο που μας τρώει και του πε’’Πήγαινε να τρώς ανθρωπίνο αίμα όσο θέλεις’’από τότε ο ψύλλος κοροιδεύει την ψείρα της λέει αει θεια σβαρνόκωλη.Τις ψείρες τις έφκειασε ο Χριστός τότε που σε ένα φτωχόσπιτο.Εκεί αισθάνθηκε βρώμα πολλή από την ακαθαρσία που είχαν.Τότε επλασε την ψείρα για να αναγκάση τους ανθρώπους να πλένονται και καθαρίζονται.

Λουκόπουλος, Δημήτριος

Εις απόστασιν τεσσάρων περίπου ωρών, προς Ν. των Πατρών, επί της εις Καλάβρυτα αγούσης αμαξιτού, ευρήται η θέσις Κουμπάραις, αποτελούμενη υπό μικρών γκλόφων, αργιλωδών, διατεμνομένων υπό βαθειών χαραδρών, υπέρ τας οποίας υπάρχουσιν αι γέφυραι της αμαξιτού. Η θέσις αυτή ωνομάσθη Κουμπάραις, διότι, κατά την παράδοσιν διήρχετό ποτε εκείθεν Συμπεθεργιό, συνοδεία δηλ. γάμου μετά τε την νυμφίων, του κουμπάρου και την απαραιτήτου Νταουλίων. Εις μιαν δε καμπήν, την βαθυτέραν, της αμωμάλου και χαραδριώδους ταύτης οδού, ο κουμπάρος, ευρών ευκαιρίαν, ανεπλήρωσε τον γαμβρόν. Την απουσίαν ταύτην πράξιν ετιμώρησεν αμέσως ο Θεός, διότι απελίθωσεν επί τόπου συ μόνον τους εργάτας αυτής, αλλά και όλον το Συμπεθεργιό, με φείσθεν ουδέ των αθλίων γύφτων. Ούτω δε νύν, εις το μέρος τούτο της οδού, επειδή υπάρχουν και ψαμμίται λίθοι πλακοειδής, κάθετοι, αρκετά μεγάλοι εντός της εργίλου, εξ επαλλήλων στρωμάτων αποτελούμενοι, υπομέλαννες δε την χροιάν, ένεκε την επ’ αυτήν φυέντων και προ χρόνου μακρού αποξηραθέντων λεπτοφνήν βρυών, η φαντασία των περιοίκων χωρικών έπλασε επί την λίθην τούτην εκ διαβρώσεως του χρόνου, διαφόρους εικόνας ατόμων και γεγονότων. Εφ’ ενός λ.χ. των πλακοειδών τούτην λίθην λείψανα προεξέχοντα αποσαθρώθέντην επιπολαίην αυτού στρωμάτην, διαγράφουσι χονδρορειδώς πως, ως εν αναγλύφω, δυό σώματα αμθρώπων εικαστικώς επ’ αλλήλων κείμενα, ών διακρίνονται καταφανέστερον αι κεφαλαί, εστρογγυλεμένα δηλ. τμήματα του μη εισέτι αποσαθρωθέντος τελείως τμήματος του λίθου, οι κουμπάροι. Αφ’ ετέρου παρακειμένου πλακοειδούς λίθου απεικάζεται δήθεν το συμπεθεργιό, εν ομοιώματι ανθρώπων. Έναντι δε εις ικανήν απόστασην, επί κορυφής ενός των κωνοειδών λόφων, υπάρχει στρογγυλός πως μικρός ογκόλιθος, εφ’ ετέρου ογκωδεστέρου επικαθήμενος, οι ονεί ως κεφαλή και παρ’ αυτόν τυμπανοειδής της ογκόλιθος οράται., Το σύμπλεγμα των λίθων τούτων, παριστά κατά τον μύθον, τον απολιθωθέντα γύφτον μετά του ταβουλίου του! «Κοντά στα ξερά, καίγονται και τα χλωρά» Ο εις ουδένπατίσας δηλ. γύφτος απελιθώθη μόνον προς πλήρη παράστασιν της αισχρότητος του κουμπαρου. Τα νύν ο θέλων να ιδή τας παραστάσεις ταύτας, πρέπει να κατέλθη της αμάξης ή του αυτοκινήτου και να εισδύση εις την προμνησθείσαν χαράδραν.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Εδώ λένε πως παλαιά ήταν νερό κι έμενε ένας με τα δυο παιδιά του. Κάποτε που έλειπε ο πατέρας ήρθε εκεί κοντά μια καρακάξα κι έκανε σαν κατσίκα. Ξέρετε η καρακάξα είναι άτιμο πουλί, πολλές φορές κάνει σαν κατσίκα και κοροϊδεύει. Τόνα παιδί τότε, το μεγαλύτερο εφώναξε τ’ αλλουνού. Άει εκεί διώξε την κατσίκα. Εκείνο δεν πήγαινε κι έλεγε τ’ αλλουνού πως δεν πάει γιατ’ είναι καρακάξα. Τ’ άλλο του ξανάπε να πάη κι επειδή δεν πήγαινε, σα ζόρικο πούτανε του ρίνει μια πέτρα μεγάλη στο κεφάλι και το σκοτώνει. Κατόπι όμως πήγε κι είδε πως ήταν καρακάξα. Ήρθε κι ο πατέρας και σαν είδε τι έγινε έρριξε διάργυρο στο νερό κι εχάθη αυτό από τότε.

Σακελλαριάδης, Χαρίλαος (1930)

Τι κεις και κεις; Και τσαπερδούλα να 'σαι, το παρά μ' έδωκα, θα δε φάω θέλω

Νεστορίδης, Κ.

Σημείωση: Ότι έπαθεν, ως λέγεται, ο νυν Λάκων, Μανιάτης, έπαθε παρομοιόν τι και αρχαίος τις συμπολίτης του κατά Αθήναιον (Γ, 41)...

Τι κης και κης; Και τσαπερδούλα νασαι, τον παρά μ' έδωκα, θα σε φάω θέλω

Νεστορίδης, Κ.

Ερμηνεία: Ότι έπαθεν, ως λέγεται, ο νυν Λάκων, Μανιάτης, έπαθε παρόμοιον τι και αρχαίος τις συμπολίτης του κατά τον Αθήναιον (Γ, 41) “ος ουκ ειδώς την χρήσιν των εχίνων, αλλ' ουΔε προσεχοντα τους συνδεπνούσε πως ζυαλίσκουσιν. Συνοδεύεται από κείμενο......

«
1
. . .
3
4
5
6
7
8
9
. . .
4580
»