Search

Now showing items 1-10 of 5125

Η δεκοκτούρα είναι πτηνόν το οποίον τοιούτου, κρυγμόν εκβάλλει κι να λέγη δεκοχτώ. Ητό δι αύτη, γυνή νεαρά και νεονύμφος έχουσα κι φαίνεται δύστροπον εκυράν. Ημέραν τινά η νύμφη εζύμωσε δέκα και οχτώ άρτους. Φαίνεται δ’ότι η εκυρά εμέτρησεν αυτούς δέκα εννέα. Ηφού έψησαν τους άρτους αριθμεί και πάλιν αυτούς η εκυρά και εθρίστη μόνον δέκα οκτώ τους άρτους. Τότε ήρχισε σφοδρά φιλονεικία μεταξύ εκυράς και νύμφης. Και η μεν έλεγεν ότι εξ αρχής εζύμωσεν δέκα οκτώ άρτους η δ’εκυρά επέμενε λέγουσα ότι ήσαν μεν δέκα εννέα αλλ’η νύμφη έδωκεν ένα τη μητρί αυτής. Ούτω δ’εκ της πολλής φυλονεικίας και θλίψεις μεταμορφώθη εις πτηνόν η νύμφη και ούτην μέχρι του νυν και ες αεί διαμαρτύρεται θεούς και ανθρώπους ότι εξ αρχής δεκοχτώ ήσαν τα ψωμιά και όχι δέκα εννιά εξού έλαβε και το όνομα δεκοχτούρα.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1880)

Στο Άρμενον [όνομα τοποθεσίας] ''Ο λαός των πέριξ χωρίων ονομάζει νύν την θέσιν ταύτην ''Αρμενοπόταμον'' και φρονεί ότι υπάρχει εκεί ''στοιχειωμένος Αρμένης''.

Κανελλάκης (1892)

Μια φορά ένας Χιώτης καυχότανε πως γνώρισε φαρσί τα αρχαία ελληνικά. Μια μέρα, ο καντυλανάπτης μαζί με τον αριστερό ψάλτη της εκκλησίας, για να περάσει η ώρα ως ότου να χτυπήσει η καμπάνα του εσπερινού.. ξηγούσανε τροπάρια! Και στην αρχή μεν, οπωσδήποτε τα καταφέρναμε. Αντιστάσεως μη ούσης δηλ. βγάζανε κάποιο νόημα. Όταν όμως φτάσανε στις Καταβασίες των Χριστουγέννων που είνε εις στίχους Ιαμβικούς και διαβάσανε τον στίχον <Νύν ποτυιάται της παλιγγενεσίας>εκεί πλέον δεν μπορέσανε να προχωρήσουν. Τα μπερδέψανε, ζαλισθήκανε, σκοτισθήκανε και νόημα μηδέν. –Αμ, καυμένε, είπε τότε ο ψάλτης : Τι καθόμαστε και σκοτιζόματσε; Να πάμε στον δάσκαλο να μας τα εξηγήσει. Δάσκαλος δε, θα το εννοήσατε βέβαια, ήταν ο δεινός ελληνιστής, ο χιώτης που γνώριζε τα ελληνικά φαρσί. Φτάσανε στο γραφείο του. –Δάσκαλε, το και το. – Ευχαρίστως, παιδιά μου εις ποιον κείμενον έχετε απορίαν; Έχετε υπόψη σας κανένα αρχαίον συγγραφέα, ή –Δάσκαλε, τον διακόψανε, θέλουμε να μας εξηγήσεις τι θα πεί το : <Νύν ποτνιάται ης παλιγγενεσίας> -Αυτό μόνον; Λοιπόν παιδιά μου, το <νύν> είνε πάντα νύν! –Και το <ποτνιάται> τι θα πεί; -Και το <ποτνιάται> παιδιά μου είναι και αυτό κάτιν τις. –Καλά. Άμ το < της παλιγγενεσίας> πως το εξηγείς; <Μωρέ διαβόντρον κουλούκια, είπεν έξω φρενών ο δάσκαλος, εγώ θα σας τα εξηγήσω όλα. Και τους έδιωξε. Και έτσι έγινε η μετάφραση του <Νυν ποτνιάται της παλιγγενεσίας> από το αρχαίον κείμενο στη δημοτική μας γλώσσα.

Άγνωστος συλλογέας (1929)

Πρό τινων ετών μία διάδοσις, ότι στο ορεινό χωριό της Ναυπακτίας-τη ΜΙΚΡΗ ΠΑΛΟΥΚΟΒΑ-νύν ΛΕΥΚΑ- παρουσιάζεται κατά τας σκοτεινάς νύκτας εις τα γιδοπρόβατα, ένα παράξενο ξωτικό, ένας τράγος με ανθρωπίνην μορφήν, ο οποίος προκαλέι τον πανικόν και τον θάνατον των ανωτέρω ζώων, ανεστάτωσε και κατετάραξε τον κόσμον των ποιμένων.

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1953)

Εν συνομιλία ποτέ μετ’ αγρότου Αντιπαξίου έμαθον παρ’ αυτού ότι η νήσος (Αντίπαξος) εκλήθη Αλιμπάξοι, διότι, πριν έλθωσιν οι νυν εκεί οικούντες Σουλιώται και Αλβανοί ήτο πλήρης του φυτού αλιπίτσα (είδος φιλοκαλλιάς)

Δένδιας, Μιχαήλ, Α. (1917)

(Στου) Δράκου= πηγή παρα ποτμόν, περιβαλλομένη υπο δάσους, εν ώ εφώλενεν όφις (δράκων), φονευθείς υπ' αγνώστου. Ως παραδέδοται, είτη συνέπεσεν ο δράκων τω λεγομένω στοιχειώ και νύν πιστεύεται ότι η πηγή είναι κατοικία του στοιχειού του δράκου.

Παπαϊωάννου, Κ. (1914)

Άγιστρου- παραγιστρου ή Άξτου-παράξτου τη επέρα 31 Ιουλίου ανάπτην πυρόν αν τας οδούς εν τησ χωρίας, οι δε χωρικοί και νυν ξυναιξί 'ς τέκνους χαιρετούντες τω έλειση Αυγούστου πηδούν άνωθεν εκ φωναίκτες ταύτα εις ς' άλλας αφελείς εδχάς.

Αναγνώστου, Σ. (1902)

σμιρδάκια (τα) Ταύτα πιστεύουσιν ότι είναι βρέφη αβάπτιστα αποθανόντα και εις πνεύματα πονηρά, άλλ' ουκ αεί βλαβερά, μεταβληθέντα. Πιστεύεται δε ότι βόσκουσι τα νύωτα το χόρτον φλουσκούνι.

Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Ι. (1922)

Το Ντράτσικο βγάνει μαστόροι (τον νυν Δάσκιον). Η Μπότσιανη παππάδες (το νυν χωρίον Ριζώματα). Η Βόσοβα εμπόροι (το νυν χωρίον Σφηκιά) κι η Κόκκοβα μασκαράδες (το νυν χωρίον Πολυδένδρι).

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)

Αναβάνισσα = κρήνη εν ταν εν Ίμβρω αλυκίδας μυθεύεται οτι αυτόθι ήσαν δυό χωριά πλησίον αλλήλων. Νεανίς δε της εξελθούσα από του ενός χωρίου ήρχετο εις το έτερον, αλλά δεν εύρεν αυτό, διότι είχε καταπιεί αυτό η γή σχισθείσα επιστέψασα η νεανίς εις το χωρίον τςη, δεν εύρε και τούτο, άμα ως εκήλθεν αυτή. Τότε η νεανίς καθήσασα επί πέτρας ωδύρετο μέχρις οι μετεβληθή εις λίθον, αφ' ου ρέει νύν το ύδωρ, και λέγεται Αναβάνισσα.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)

«
1
2
3
4
. . .
513
»

Search

Filters

Στο Άρμενον [όνομα τοποθεσίας] ''Ο λαός των πέριξ χωρίων ονομάζει νύν την θέσιν ταύτην ''Αρμενοπόταμον'' και φρονεί ότι υπάρχει εκεί ''στοιχειωμένος Αρμένης''.