Search

Now showing items 41-50 of 45127

Πάντα να έτον Κερεκή, πάντα να έτον γάμος, πάντα να έμουν 'ς ση κυρούμ', να είχα και τον άντρα μ'

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Ερμηνεία: Ειθ ην αεί Κυριακή, είθ' ην αει γάμος, είθ' ην αεί εν τη του πατρός μου οικιά, έχων αυτόθι και και τον άνδρα μου. Ερμηνεία: Επί ραθύμων νυμφών...

Μάρισσα, η ειμαρμένη, μοίρα. Απαντά εν τω εβδόμω στίχω του άσματος του Ανδρονίκου Σακ. σ. 9. Η μοίρισσα το 'τάϊζεν ψιχούδιμ με το μέλιν για να μεαλύνη γλήορα για να πουσουρμανέτζη. Νυν αντ' αυτού χρώνται οι Κύπριοι τοις τύχη και τω ξένω: σόρτα “Εν έχω τύχων, αν είχα τύχηθ θα ήμουν άλλος άνθρωπος.” “σόρτα μου εμ μαύρκη.”

Φαρμακίδης, Ξενοφών Π. (1918)

Προ πεντήκοντα ετών (1883)γενική ιδέα επεκράτη ότι άπαντες οι άνθρωποι εβουρβουλάκιαζαν. Ευτυχώς πολλοί νύν εκίθησαν ότι τούτο δεν γίνονται, πολλά σχεδόν εις τους περισσοτέρους είναι ειπέτι ερριζωμένη η ιδέα αύτη πρό δέκα πέντε ετών δια μεγάλης πυράς έκαυσαν τον Μιχ.Μιλέτων, διότι εβουρβουλάκιασεν άνθρωπος με τοιαύτην κε κίθησαν μη διηγούντο τούτο ‘ς ότι μάλιστα τον είδον και έρριξε χαμαί ένα αφοραδάκη ‘ς το τυφοννούσε.

Κανελλάκης, Κωνσταντίνος Ν. (1892)

Μια φορά πέρασ’ ο Χριστός ζητιάνος, όπως συνηθάη κι περνάη, από ‘να σπίτι και γύραζι ψωμί. Αυτή ότι είχε φουρνισμένο και το είχε βγάλει από το φούρνο, μα για να μη δώκη του Χριστού το έβαλε χάμω κι έκατσε, - Άει στο καλό, χριστιανέ μου, που έχουμε ψωμί, λέει του Χριστού. – Το ψωμί ζεστό κι ο κώλος σου κρύος, της λέει ο Χριστός. Γι’ αυτό της γυναίκας ο κώλος ποτές δε ζεσταίνεται.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Ο δε τα νύν περί του όρους τούτου (Δίβρης) μύθος έχει ως εξής : Όντας τα στοιχειά του τόπου επάλευαν αναμεταξύ τους, παρουσιαζόμενα σαν άλογα, ψαργιά (λευκά) και ντοργιά (κοκκινωπά), το στοιχειό του τόπου ενίκκσε με τούτο το στρατήγημα. Έσκαψε πρώτα με το πόδι του τη γή και έφτιασε λάκκο και μέσα έκρυψε έναν άνθρωπο και του έδωσε και μια σιδεροματσούκα και τον εδιάταξε να βαρή τα ξένα στοιχειά στο ζερβί ριζαύτι και έτσι τα ενίκισε και τα έδιωξε. Απάνου όμως στον πόλεμο κάποτε ο κρυμμένος άνθρωπος εβάρυγε κατά λάθος τους δικούς του και τότες εκείνοι εφωνάζανε το σύνθημα <Κομμοίς στα χέργια σου’’ ή κατ’άλλους ‘’Κόμπος στα χέργια σου’’ και ο άνθρωπος εκαταλάβαινε το λάθος του και εβάρυγε μόνον τους αντίθετους.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Η κουκουβάγια ήταν γυναίκα κι’είχε έναν αδερφό και τον έλεγαν Κωσταντή,μοναχογιό,δεν είχε άλλον.Αυτή πια κι’ο αδερφός της.’Ετυχε λοιπόν να πεθάνη ο Κωσταντής κι’από τα πολλά της κλάυματα επάνω στο μνήμα του έγινε η αδορφή του κουκουβάγια κι’όποτε την ιδούν τα παιδιά,λένε :Αρετή,μπουρετή,πούν’αδερφός σου Κωσταντής ; στ’αμπέλι,στο κάστρο,άει να τόνε βρής.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Πολλαί και διάφοραι είναι αι περί των Νηρηΐδων προλήψεις των νυν Κρητών. Πιστεύοντας η έχουσας πόδας ομοίους του ίσσου με πέταλα, αλλ’ ιδίως θεωρούνται η καθ΄υπερβολήν αγαπώσαι τον χορόν και πολλάκις θεώνται συγχορεύουσαι και το θυμούσαι εν καιρώ νυκτός, πολλοί δε εκ των θνητών προσηληθέντες έλαβον μέρος εις τας παννυχίους αυτών συνεστιάσεις. Οι καλοί αοιδοί και μουσικοί (λυράριδες) πιστεύεται ότι εδιδάχθησαν παρ’ αυτών, εισί δε και τινες οι οποίοι ηξιώθησαν τα λάβωσι συζύγους νηρηϊδας και τα τεκνοποιημένος με αυτάς, οποίον και εις τον Πηλιά και τη Θέτιδα συνέβη.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Μια κάποια Τασούλα (Τασά) φύλαγε μια φορά κάτω στα χειμαδιά που έχομε, στη Στρίτσα (τοπων. Χειμαδιού), το λινάρ’να μη το φάν τα ζώα. Κίλσ’ένα λιθάρ’ ξαφν’κά και τη σκότωσι. Την πήραν και την έθαψαν στο χωριό. Από τότες βγήκε ‘’ήσκιωμα’’ σ’εκείνο το μέρος σα γελαδοτόμαρο. Ξεκινούσε από το μέρος που σκοτώθ΄κε και πήγαινε στο μνήκμα. Ένας από άλλο χωριό, από το Σκλούπο (νύν ονομ. Αμπελοχώρι) ντουφεκούσε το ήσκιωμα. Από τα πολλά ο δραγάτης του χωριού μέρα φεγγάρι στην καρτέρ. Το ήσκιωμα άραξε στο χωριό ψάλλοντας και διαβάζοντας. Τρόμος και φόβος έπιασε το χωριό. Πάησ’ ο παπάς έρριξ’ αγίασμ’ απού την τρύπα στο μνήμα και δεν ξαναβγήκι το γελαδοτόμαρο.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)

Της γριάς οι σωροί (τοπ.) και ενταύθα ως και εν πολλοίς άλλοις χωρίου της Γορτυνίας υπάρχει η Πανελλήνιος παράδοσις της γρηάς εκέινης, ήτις πλησιάζοντος του τέλους του μηνός Μαρτίου, εφέρθη υπεροπτικώς περιγελάσασα τούτον δια της παροιμιωδουςπλέον παραμεινάσης φράσεως : “Πρίτς, Μάρτη, τα ξεχείμασα τα προβατάκια μου”. Μετά την τρομεράν εκδίκησιν του Μαρτίου, κατά την παράδοσιν, οι διερχόμενοι εκ του μέρους εκείνου έρριπτον και από μιάν πέτραν, προς αιώνιον ανάθεμα της γραίας. Ούτω εσχηματίσθησαν εκ των ριπτομένων λίθων ενταύθα τρεις σωροί, προς ούς οι διερχόμενοι νυν διαβάται θεωρούσι καθήκον να ρίπτωσι και ούτοι από ένα λίθον. Αλλαχού συνήθως υπάρχη εις μόνον σωρ΄'ος, “της γριάς ο σωρός” καλούμενος, εν Βλόγκω δε “της γριάς ο τροχός”.

Σακελλαριάδης, Χ. (1923)

Εν Πελοποννήσω πιστεύεται ότι κάθε χωργιό ή κάθε περιοχή έχει και το στοιχειό της και το φυλάει από άλλα γειτονικά στοιχειά που προσπαθούνε ναν τους βλάψουνε. Εις τα πεδινά χωρία της Ηλείας τοιαύτη υπήρχε πρότερον η πεποίθησις ότι υπήρχον Στοιχειά, ώστε ήσαν και άνθρωποι, Ζονδιαραίοι (ζούδιο=Στοιχειό) οι οποίοι ηδύναντο με εξορκισμούς να καρφώνουν τα στοιχειά εις δένδρα ή εις τοίχους ερειπών ή εις βράχους κ.τ.λ. Οι τοιούτοι δια να εμπνεύσουν την περί Στοιχειών πεποίθησιν του λαού, την νύκτα μετεμορφούντο εις Ζούδια ή Στοιχειά. Σημειωτέον ότι εκεί, πριν ή εμφυτευθούν σταφιδάμπελοι κ.τ.λ διεχείμαζον εις τα λειβάδια πολλ΄;α ποίμνια, οι δε ζωοκλέπται εμηχανώντο πολλά δια να τρομοκρατούν τους ποιμένας και κλέπτωσιν ανέτως. Τα νύν δεν υπάρχουν Ζουδιαραίοτ, του λαού ξυπνήσαντος.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

«
1
. . .
2
3
4
5
6
7
8
. . .
4513
»