Αναζήτηση

Αποτελέσματα 21-30 από 45794

Είναι στ' Αμήν

Γρέζος, Τριαντάφυλλος

Εγγύς του τέλους είναι τι έφτασα στ' αμήν, βρίσκομαι στο αμήν, εις το τέλος, 9η τινές αλογιώτερη λέγουν: είναι στο νύν και αεί=περί το τέλος)...

Είναι σαν το νυνί

Λάσκαρης, Ν.

Αδύνατος, ασθενής...
Νυνι = Το νυν κ' αεί? Το νηνί?...
Νινί = Μωρό παιδί, νήπιον...

Στο Άρμενον [όνομα τοποθεσίας] ''Ο λαός των πέριξ χωρίων ονομάζει νύν την θέσιν ταύτην ''Αρμενοπόταμον'' και φρονεί ότι υπάρχει εκεί ''στοιχειωμένος Αρμένης''.

Κανελλάκης (1892)

Νύν απολύεις τον δούλον σου

Νεστορίδης, Κ. (1889)

Ερμηνεία: Επί των εκπληρώσων μεγάλων επιθυμίαν. Γραφικόν εκ της ευχαριστίας του Σιμεώνος, οτε είδε και εδέχθη εις τας αγκάλας τον Χριστόν...

Γηράσκω αεί διδασκόμενος

Μπίμπελας, Παναγιώτης Α. (1956)

Αϊ(ε) να κλάσης να κάμης μπουρμπουλήθρες και α(ε)ϊ να χέσης να κάμης μπαχραμάδες

Νεστορίδης, Κ.

Ερμηνεία: Επί των αξίων περιφρονήσεως

Άει στο σπίτι σου πορέψου και στη γειτονιά πομπέψου

Πουλίτση, Δήμητρα (1940)

Είπιν ο αάς άει Παρασκηυγά

Μουσαίος (1889)

Είπε τις εις αλαζονευόμενον την ανωτέρω φράσιν. Δηλαδή: εθεωρούν τιμήν ύψιστην και μόνον ... εκόψες αυτούς ο αγάς μέ τό όνομά των...

Άει στη γειτονιά πομπέψου κι' έλα σπίτι σου πορέψου

Τσάκωνα, Μαγδαληνή Κ. (1944)

Γυρεύεις βελόνι, δε σου δίνει, γυρίζεις και βρίσκεις στο σπίτι σου...

Μια φορά ένας Χιώτης καυχότανε πως γνώρισε φαρσί τα αρχαία ελληνικά. Μια μέρα, ο καντυλανάπτης μαζί με τον αριστερό ψάλτη της εκκλησίας, για να περάσει η ώρα ως ότου να χτυπήσει η καμπάνα του εσπερινού.. ξηγούσανε τροπάρια! Και στην αρχή μεν, οπωσδήποτε τα καταφέρναμε. Αντιστάσεως μη ούσης δηλ. βγάζανε κάποιο νόημα. Όταν όμως φτάσανε στις Καταβασίες των Χριστουγέννων που είνε εις στίχους Ιαμβικούς και διαβάσανε τον στίχον <Νύν ποτυιάται της παλιγγενεσίας>εκεί πλέον δεν μπορέσανε να προχωρήσουν. Τα μπερδέψανε, ζαλισθήκανε, σκοτισθήκανε και νόημα μηδέν. –Αμ, καυμένε, είπε τότε ο ψάλτης : Τι καθόμαστε και σκοτιζόματσε; Να πάμε στον δάσκαλο να μας τα εξηγήσει. Δάσκαλος δε, θα το εννοήσατε βέβαια, ήταν ο δεινός ελληνιστής, ο χιώτης που γνώριζε τα ελληνικά φαρσί. Φτάσανε στο γραφείο του. –Δάσκαλε, το και το. – Ευχαρίστως, παιδιά μου εις ποιον κείμενον έχετε απορίαν; Έχετε υπόψη σας κανένα αρχαίον συγγραφέα, ή –Δάσκαλε, τον διακόψανε, θέλουμε να μας εξηγήσεις τι θα πεί το : <Νύν ποτνιάται ης παλιγγενεσίας> -Αυτό μόνον; Λοιπόν παιδιά μου, το <νύν> είνε πάντα νύν! –Και το <ποτνιάται> τι θα πεί; -Και το <ποτνιάται> παιδιά μου είναι και αυτό κάτιν τις. –Καλά. Άμ το < της παλιγγενεσίας> πως το εξηγείς; <Μωρέ διαβόντρον κουλούκια, είπεν έξω φρενών ο δάσκαλος, εγώ θα σας τα εξηγήσω όλα. Και τους έδιωξε. Και έτσι έγινε η μετάφραση του <Νυν ποτνιάται της παλιγγενεσίας> από το αρχαίον κείμενο στη δημοτική μας γλώσσα.

Άγνωστος συλλογέας (1929)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
4580
»