Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 1363

Ο ψύλλος μια φορά ήταν μεγάλο θηρίο.Τροφή του ήταν ανθρώπινο αίμα.Είχε δίψα να πίνη ο΄λη μέρα από αυτό.Αλλά που να το βρή.Οι άνθρωποι φυλάγονταν και δε μπορούσε να βρή,για να χορτάση αίμα.Τότε ο ψύλλος πήγε ‘ς το Θεό και παραπονεύτηκε πως δε βρίσκει αίμα για να πιή.Τότε ο θεός το θηριο το φκειανε ψύλλο το γνωστό ζούμπερο που μας τρώει και του πε’’Πήγαινε να τρώς ανθρωπίνο αίμα όσο θέλεις’’από τότε ο ψύλλος κοροιδεύει την ψείρα της λέει αει θεια σβαρνόκωλη.Τις ψείρες τις έφκειασε ο Χριστός τότε που σε ένα φτωχόσπιτο.Εκεί αισθάνθηκε βρώμα πολλή από την ακαθαρσία που είχαν.Τότε επλασε την ψείρα για να αναγκάση τους ανθρώπους να πλένονται και καθαρίζονται.

Λουκόπουλος, Δημήτριος

Στηγ κάτ βρύσ’, τα Ζάβαλ’, μέσ’ ‘ς ν Αρτουτίνα έβγινι ναι βουλά, τα μισάν’χτα στ’χειό άλλουτι σα βόιδ, άλλουτι σα λιουντάρ. Ναι βουλά έστλα τα γ’ναίκα μ, απάν τα μισιάν’χτα να πάρ νιρό κι του νιρό ήταν στιρφιμένου. Γύρσι πίσου. Σ’κώνουμι μαναχόζ ουμ κι παίρνου του κακάβ κι πηαίνου ‘ς τη βρύσ’. Είπα κι τα γ’ναίκαζ ουμ να ρθή κουντά. Αυτήν’ στάθκι απ πάν’ς τουν όχτου κι ιγώ πήγα για νιρό. Δεν ηύρα κ’ιγώ νιρό… Είχ αηκούσ’ απ τα παλιούς πως κρατεί τα νιρά του στχειό, αλλ’ άμα βρουντήξ’ς αγγειό, ταπουλάει τότι. Κατέγραψα την ανωτέρω παράδοσιν εν Αρτοτίνη της Δωρίδος καθ’υπαγόρευσιν του Παναγιώτου Μαρτέκα, γέροντος τότε 90 ετών, νύν δε μη υπάρχοντος εν τη ζωή. Κάναλη είναι ο κρουνός της βρύσης. (στιρφιμένου= Στερφεμένο, εξηντλημένον, μαναχόζ= μοναχός μου, αγγείο ταπουλάει τότι[Ο χαλκός και ο ήχος αυτού είναι φόβητρον των δαιμόνων. Η δοξασία αύτη είναι κοινή εις πολλούς λαούς. –Σ. τ. Δ])

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Λένι πως η Άϊα Παρασκηυή ήταν μαναστήρ κι’ άμα έφκειασαν τν ικκλησία Θιουτόκου πήραν τς εικόνες τν Άϊα Παρασκηυή κι τς τ’ Θιουτόκου. Υστιρώτιρα πέρναγαν ου κόσμους τν νύχτα κι’ άηκναν σκούσματα, ιπειδή π ξαρμάτουσαν τν ικκλησία. Η εν λόγω Αγία Παρασκευή είναι σήμερον ερειπιωμένον εκκλησίδιον εντός του χωριού Στρωμίνιανη, η δε Θεοτόκος είναι παρά το εκκλησίδιον της Αγίας Παρασκευής ενοριακός ναός του χωριού. Περί το εκκλησίδιον αυτό της Αγίας Παρασκευής και παρ’ αυτό σώζονται αρχαίοι ελληνικοί τάφοι συλημένοι, «ληνότρυπις» (ελληνότρυπες) ονομαζόμενοι υπό των επιχωρίων. Παρά το εκκλησίδιον αυτό επίσης εξετάφη επιγραφή επιτύμβια νυν ούσα εις το εμφανές και ευκόλως αναγινωσκόμενη. Επειδή η εν λόγω επιγραφή είναι αδημοσίευτος, δεν κρίνω άσκοπον, ίνα επί τη ευκαιρία ταύτη παραδώσω εις την δημοσιότητα. Έχει λοιπόν ως εξής : ΕΝ ΕΥΣΕΕΒΙΗCΕΝΕΚΕ ΠΑΡΑΔΟΝΤΟΜΝΗ ΜΑΕΠΟΗCΑΝ ΤΟΙΥΟΙΤΑΙΙΔ ΜΑΤΕΡΙCΩC ΧΑΙΡΕ, Ευσεβίης ένεκεν παρ’ οδόν το μ(νή)μα επόησαν τοί υοί τα ίδι(α) νατέρι σως χαίρε. Και όντως και σήμερον παρά το ερειπιωμένον εκκλησίδιον της Αγίας Παρασκευής ακόμη διέρχεται οδός από τα ορεινότερα αιτωλικά χωριά προς τα πεδινώτερα. Αλλά και έτερα επιτύμβια απεχώσθη, αλλά και ενετειχίσθη ως βάσις στήλης του νεοκτισθέντος ενοριακού ναού της Θεοτόκου εν Στρωμίνιανη την οποίαν επρόφθασα να αναγνώσω έχουσαν ούτω : ΝΙΚΑΣΙΠΟΛΙΣ ΛΥΚΙΣΚΕΧΑΡΕ, Νικασίπολις Λυκίσκε χαίρε. Την ανωτέρα παράδοσιν ήκουσα παρά του αυτού παρ’ ου ήκουσα και την ανωτέρω 10, Φώτη Παπαδημητρίου. (άηκναν = άκουαν, ξαρμάτουσαν = εξαρμάτουσα, αφήρεσαι τα κοσμήματα).

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Ήρθι στ' αμήν αυτό για πιθαμό

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)

Δηλαδή, εις το τελευταίον στάδιον της ζωής του δια να αποθάνη (πρβλ νύν)...

1759, Ιουλίου 8 της Αγίας Κυριακής, ήρθαν να μας πάρουν σκλάβους και εφύλαξαν όλη την ημέρα. Και την παραμονή του Αϊλιός μας πήραν τα πηδιά σκλάβους. Κυριακή ημέρα τα πήρανι, την τσούπα του Ψαρού και το αδέλφι της και τον Καραβιά. Και την τετράδη ο Θεός τα ξεσκλάβωσε. Και ο Μπραχός τα πήρε, και τα επιάσανε στις Γούρνες και τα πήραν και τα πήγαν εις την Προστοβά (χωριό του Αποκούρου, σημ. ημ.) απουκάνου και τη νύχτα περπατούσαν και την ημέρα τους βάνανε στον ήλιο και τρείς ημέρας έκαμαν χωρίς ψωμί και οι Αρβανίτες και τα παιδιά όσο που αμπαηλίσανε από την πείνα και τότε εμηνύσανε και πήγανε δια ψωμί και αφήκανε τον ένανε και τους φύλαγε και ο μέγας Πρόδρομος εθαυματούργηση και τον αποκοίμησε τον Αρβανίτη και την τσούπα την είχανε δεμένη και τα παιδιά τα είχανε μέσα σε ένα μαντρί. Θαύμα κι εφύγανε , και πάνε κι οι άλλοι σύντροφοι από το ψωμί και δεν τον ευρίσκουνε και πηγαίνουν και τον ευρίσκονε μέσ’ την Προστόβα, όπου έψαχνε τα σπίτια και εχλίβεταν και ερρίξανε και τον σκότωσαν

Λουκόπουλος, Δημήτριος

1749, Ιουλίου 8 της Αγίας Κυριακής, ήρθαν να μας πάρουν σκλάβους και εφύλαξαν όλην την ημέραν και την παραμονή του Αγίου Ηλίου μας πήραν τα πιδιά σκλάβους. Κυριακή ημέρα τα πήρανε, την τσούπα του Ψαρού και το αδέλφ’ της και τον Καραβιά και την τετράδη ο Θεός τα ξεσκλάβωσε. Και ο Μπραχός τα επήρε, και το πιάσανε στις Γούρνες και τα πήραν και τα πήγαν εις την Προστοβά (χωριό 2 ώρας μακραί του Κεφαλοβρύσου) από πάνω και τη νύκτα περπατούσανε και την ημέρα τας βάνανε στον ήλιο. Και τρείς ημέρας έκαναν χωρίς ψωμί. Και οι Αρβανίτες και τα πιδιά όσο όπου μπαηλίσανε από την πείνα και τότες εκινήσανε και επήγανε δια ψωμί και αφήκανε τον ένανε και τα εφύλαγε. Και ο μέγας Πρόδρομος εθαυματούργησε και τον αποκοίμησε τον Αρβανίτη. Και την τσούπα την είχαν δεμένη και τα πιδιά τα είχανε μέσα σ’ ένα μαντρί. Θαύματούργησε κι φύγανε , ήρθανε κι οι άλλη συντροφιά από το ψωμί και δεν τον ηύρανε. Και πηγαίνουν και τον βρίσκουνε μέσ’ την Προστόβα, όπου έψαχνε τα σπίτια και χλίβεται και ρίξανε και τον λαβώνουν

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)

Το λύκο τον έφκειασε ο διάβολος με τέσσερα ξύλα. Άμα τον ετελείωνε πήγε ‘ς το Θεό και του πε <Κύριε έφκειασα ένα ζώο πες μου πώς να το ζωντανέψω. – Μάλιστα τούπε ο Θεός πήγαννε και πες του. Σήκων απάνω περπάτα και να φάς το πόδι του αφέντη σου>. Ο διάβολος γύρισε πάλι και πήγε εκεί που είχε, φκειασμένον το λύκο αλλά του πε μονάχα ‘’Σήκω λύκε και περπάτα’’. Ο λύκος δε ζωντάνεψε. Ο διάβολος ξαναπήγε ‘ς το Θεό και του πε πως δε ζωντάνεψε. Ο θεός κατάλαβε τι έγινε και του λέει <Πήγαινε να του πής όλα τα λόγια όσα σου είπα>. Ο διάβολος τότε πήγε και του είπε έτσι. Ο λύκος εζωντάνεψε και έφαγε και το πόδι του διαβόλου. Από τότες και ύστερα ο διάβολος είναι κουτσός. Αλλά και ο λύκος επειδή τον έφκιασε ο διάβολος με ξύλα έχει λαιμό ξυλιασμένο δε μπορεί να τον γυρίση αν δεν γυρίση και όλο το κορμί του. Είναι και μονάντερος. Έχει ένα μονάχα άντερο, αλλά χωνεύει και την πέτρα ακόμα δι αυτό και για άνθρωπο που χωνεύει λένε πως είναι μονάντερος σα λύκος. (Πολίτου Παραδόσεις. Σελ. 516, 845)

Λουκόπουλος, Δημήτριος

Η Κάλλω ήτανε μια γυναίκα που ηύρε το αθάνατο νερό. Απο το νερό αυτό έπιε αυτή και πότισε ακόμα το μπότσικα (σκυλοκρέμμυδο)τον αιτό και τον αμούραντο επίσης και τον κόρακα. Ζήτησε και ο αδερφός της απο το αθάνατο νερό να πιή αλλά η Κάλλω δεν του έδωκε. Τότε και αυτός την καταράστηκε να περπατάη πάντα με ασκέρι. Απο τότε και ύστερα η Κάλλω έμασε τις Ναράιδες και περπατεί μαζί. Ο μπότσικας που τον πότισε αθάνατο νερό δώ ξηραίνεται ποτέ όπου και άν πεταχτή αυτός διότι πάντα χλωρός. Το ίδιο και ο κόρακας, ο αιτός και ο αμάραντος δε γεράνε. Ο αιτός άμα γεράση πηγαίνει και κρύβεται εκεί πέφτουν τα φτερά του όλα. Τότε βγάζει σιγά σιγά άλλα φτερά σαν να ναι πουλάκι. Ωσπου να βγάλη τα φτερά του του φέρνει και τρώει άλλος αετός. Όταν γίνουν όλα τα φτερά του ξαναγίνεται πάλι πουλί όπως ήτανε πρωτύτερα. Και έτσι δεν πεθαίνει ποτέ ο αετός εκτός αν τον βαρέση τουφέκι. Το ίδιο και ο κόκορας, Ο αμάραντος και το όνομα του ακόμα το λέει δε μαραίνεται ποτέ εκεί 'ς τους βράχους που βγαίνει.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1919)

Τον καιρό που κυνηγούσαν οι Εβραίοι το Χριστό για να τον πιάσουν και τον σταυρώνουν αυτός έφυγε και πήγε να βρη προστασία από το βώδι. Το βώδι όμως σκιάχτηκε και από το φόβο του φυσούσε. Έφυγε λοιπόν αυτός τότε και πήγε και κρύφτηκε ‘ς τη μύτη του προβάτου. Το πρόβατο τον δέχτηκε γι’ αυτό ο Χριστός το βλόγησε, και τα πρόβατα είναι βλογημένα ζώα. Αλλά και τον τσοπάνο τον βλόγησε ο Χριστός. Τον καιρό που είχαν τα καρφιά έτοιμα οι Εβραίοι να σταυρώσουν το Χριστό πέντε όλα όλα, ο τσοπάνος πήγε και έκλεψε το ένα για να φκιάση γλωσσίδι για το κουδούνι του πρόβατου. Και ο τσοπάνος λοιπόν είναι βλογημένος όπως και τα πρόβατα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος

(Διάβα στο Κριατσοβούνι. Την περνά κανείς πηγαίνοντας απ’ Αρτοτίνα στο Κριάτσι). Παραπάνω απ’ το Διακόπι της Στρωμίνιανης ερχόνταν κατά το Κριάτσι ένα κορίτσι από την Αρτοτίνα ας πούμε. Κι ένας από την Αρτοτίνα την αγάπαγε και κίνεσε κοντά με άλλον έναν. Και το κορίτσι με άλλον έναν ερχέτανε. Και πήγαν αυτοί οι δύο και το φτασαν στο δρόμο εκείνον, στη ραχούλα πάνω. Και το ζύγωσε αυτός το κορίτσι και του είπε: Θα σε πάρω και θα φύβγομε (σαν κλεμμένο κατάλαβες) Τότε γύρισε το κορίτσι και του λέει: - Εγώ δε σε θέλω. Τότε αυτός βγανει το μαχαίρι και το ‘κοψε το κεφάλι, του κι έπεσε κάτω. Πάει το κορίτσι. Κι έτσι έμεινε να λέγεται αυτό το μέρος «Στο κομμένο κορίτσι». Κατά τους Αρτοτίνους κόπηκαν δυο κορίτσια όχι ένα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1927)

«
1
2
3
4
. . .
137
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Ήρθι στ' αμήν αυτό για πιθαμό