Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Λουλάκης, Σταύρος Μ."
-
Δε ήκλανε και ντραπή μονό κλασε και γέλασε
Λουλάκης, Σταύρος Μ.Ερμηνεία: Εκ εκείνων όστις όταν λέγουν την αλήθειαν αντί να μετανοήση δια το σφάλμα του τουναντίον γελά -
Δείρε το(ν) καλό να γίνη καλύτερος, δείρε το(ν) κακό να γίνη χειρότερος
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Οι μεν φύσει αγαθοί τιμωρούμενοι δια την πράξιν των διορθούνται, οι δε φύσει φαύλει τιμωρούμενοι εξαγριούνται περισσότερον -
Δεν είνα πράμα να πονή σαν την παντέρμη πείνω, π' ομπρός κτυπά στα γόνατα κ' ύστερα 'ς την κατίνα
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Κατίνα = ράχινΙΙΣυνοδεύεται από κείμενο... -
Δεν είναι αυγό, μόνο το 'κανε η όρνιθα
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Ερμηνεία: Λέγεται επί την εν συζητήσει λεγόντων τα αυτά αλλά κατά διάφορον γλωσσικήν έκφρασιν. -
Δεν ήθελε η γρα να παντρευτή μόνο 'θελε και την πόλη προυκί
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Ερμηνεία: Επί εκείνην οίτινες δεν αρκούνται εις όσα τοις προσφέρουσι καίτοι και αλήθειαν δεν αρμόζουσιν εις αυτούς -
Εbήκε κ' εβγήκε τα και ποδιαdράπηκε τα
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Ερμηνεία: Επί των μη εντρεπομένων καθόλου διά τας κακάς των πράξεις -
Εάν σε πούνε μεθυσμένο, πιάσ' το τοίχο πήγαινε
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Τουτέστιν οσάκις υπό πολλών αποδοθή εις τινα μομφή τις οφείλει ούτος να υποχωρή και ουδεμίαν αντίρρησιν να φέρη -
Εβατσίστη η γρα στα σύκα κ' εμπαινόβγαινε τι εζήτα
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Ερμηνεία: Επί των εχόντων την κακήν συνήθειαν να ζητώσι πάντοτε παρά του αυτού ανθρώπου τι -
Εγώ 'πεμπα το σκύλλο μου και ο σκύλλος την ορά του και ο σκύλλος ήτο κούντουρος κ' επήε μοναχός του
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Ερμηνεία: Επί των σφόδρα οκνηρών οίτινες πολλάς προφάσεις ευρίσκουσι διά να αποφύγουν την εκτέλεσιν έργου τινός -
Εγώ που 'χω τα μαλλιά θα βρώ και το χτένι
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Έκαστος είναι υπεύθυνος διά τας πράξεις του -
Εγώ σου 'πα γθιέ μου να 'χης χίλια πρόβατα, σα(ν) δε(ν) θέλης, ορά μην αποτάξης
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Παροιμία παραινετική των γονέων προς τα τέκνα -
Εδά σε θέλω κάβουρα, να προπατής 'ςτα κάρβουνα
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Εν τοις κινδύνοις και ταις δειναίς περιστάσεις διακρίνεται ο ικανός -
Είχα το παιδί κ' είχα τη χαρά κ' ήψηνα του πέντε αυγά κ' ήτρωγα τα τέσσερα κι' απου τ' άλλου το μισό κι' απου τ' άλλο το gορκό
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Λέγεται επί των πλεονεκτών και των λίαν φαιδωλών -
Εκειά που βγήκε κ΄ η αίγα, θα βγη και το ρίφι
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Τα ελαττώματα και τας έξεις (καλάς ή κακάς) των γονέων αποκτώσι και τα τέκνα των -
Εκειά που δε(ν) σε σπέρνουνε, μη πηαίνεις να φυτρώνης
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Ερμηνεία: Επί εκείνων οίτινες εμβαίνουσιν εις υποθέσεις εις ας ουδεμίαν έχουσιν θέσιν -
Εκειά που πεταλώνου τ' άλογα, οι μυίγες μη σιμώνου
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Λέγεται επί εκείνων, οίτινες επεμβαίνουσιν εις τας ξένας υποθέσεις -
Εμέ το κάνεις τ' αρφανού, παιδιά θα κάμηε να το βρουν
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Δεν πρέπει επ' ουδενί λόγω να βλάπτωμεν και να συκοφαντώμεν τα ορφανά διότι πιθανόν και ημείς ν' αποκτήσωμεν τέκνα, άτινα δυνατόν να πάθωσι το ίδιον -
Εξεπέρασε τον αλλοτινό. Βρεμένο 'ναι; Λέει Όχι: Εδώ λαλείτε με
Λουλάκης, Σταύρος Μ. (1917)Επί των λίαν οκνηρών