Search

Now showing items 11-20 of 164

Δεν ύπαρχε ρολόϊ και σηκωθήκαμε να πάμε για ελιές στου Κόμπους. Είμαστε τρεις γυναίκες, είχαμε και προβατίνες κοντά, είχαμε κι ένα σκυλί γερό. Από μακρυά βλέπομε δυο γυναίκες ίσαμε το Θεό ψηλές και είπαμε που ξημέρωσε και πάνε οι νοικοκυρές στην εκκλησά. Μόλις τις είδε το σκυλί, να γυρίζη γύρω τριγύρω σε μας, την ουρά στα σκέλια. Να σηκωθή ένας αέρας που μας στράβωσε. Εκείνες επέσανε σ’ ένα αμπέλι και ούτε τις είδαν πια τα μάτια μας. Πήγαμε στις ελιές, κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε, κι ακόμα που να φέξη. Ήταν που είχαμε ψωμάκι μαζί μας κι ήταν κι η σκύλα αγέννητη, καθαρή, ειτέ αλλοιώς δε γλυτώναμε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Μέσα στο πηγάδι της Καλαμάτας, πούναι από πάνω από την πλατέα της Πεπαντής, φαίνεται η Παναγία, μα πρέπει κανείς να είναι Χριστιανός για να τη δή. Βγαίνει ένα φώς και έπειτα ξαστερώνει το νερό και φαίνεται μέσα στο πηγάδι η Παναγία σαν κόνισμα που κρατάει το Χριστό στα χέρια της. Εγώ μια μέρα ήμουν πηγαιμένος και τήραγα να ιδώ και ήρθε κι’ ένα παιδί από ένα φουρναρικό να βγάλη νερό. Του λέω : «Παιδί μου, προτού να βγάλης νερό από φτουνό το πηγάδι, κάμε πρώτα το σταυρό σου και έπειτα βγάλε». Αυτός εγέλασε και με κορόϊδεψε. Ρίχνει λοιπόν τον κουβά στο πηγάδι για νέρο, και τον βγάζει, ούλο αίμα! Του λέω : «Βλέπεις που έκανες αμαρτία;» Εκείνος τα σάστισε κι’ άρπαξε τον κουβά και τον έχυσε και ύστερα έφυγε τρέχοντα. Καθώς επήγαινε δεν τήραγε μπροστά του και πέφτει επάνω σ’ ένα στύλο και κατασκότωσε τα μούτρα του. Εγώ έμεινα εκεί και ‘κανα το σταυρό μου, «Παναγιά μου, δείξε μου τη χάρι σου», έλεγα. Ύστερα, αφού έκανα και το σταυρό μου, έρριξα και τον κουβά κι έβγαλα νερό κι’ ήτονε καθαρό σαν κρούσταλλο. Ήπια κι’ εγώ κι’ έδωσα και στους άλλους να πιούν γιατί το νερό αυτό είναι άγιασμα. Ύστερα έσγουψα πάν απ’ το πηγάδι και είδα ένα φώς, που έλαμπε το πηγάδι ούλο και ύστερα μου φάνηκε σαν ν’ ανέβηκε από κάτω το εικόνισμα της Παναγίας μμε το Χριστό και να έπλεγε επάνω στο νερό. Το είδανε και οι άλλοι που ήτονε εκεί. Το εικόνισμα τούτο πολλές φορές δοκιμάσανε να το βγάλουνε μα η Χάρη της δε θέλει να φύγη από το πηγάδι και όσο αδειάζουν το νερό τόσο εκείνο γεμίζει.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Η χελώνα ήτονε πουλί κι'είχε φτερά και της βουλήθηκε να πετάξη ψηλά και να φτάση πάνω απ'το Θεό και τότες ο Θεός την καταράστηκε να σούρνεται στης γής και ούτε το κεφάλι της να μη μπορή να σηκώση.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Κι όταν γυρίζη ο ανεμοστρίφουλας, λέμε πάλι περνάνε νεράϊδες και πρέπει να μεριάση άνθρωπος. Μια φορά σήκωσε εμάς το φτύαρι μας που λιχνάγαμε τη σταφίδα.Άλλη μια βολά πάλι μιανής βλάχισσας της επήρε το χιουρντί της και της το πήγε από δω, ίσα πέρα το Μοναστήρι. [χιουρντί Γιουρντί= επενδυτής, εκ μαλλίνου υφάσματος του εργαλειού. Τον φορούν οι γυναίκες τον χειμώνα.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Tο gαιρό του πατέρα μου πάλι, ένας πήγαινε (τα δωδεκάημερα) νύχτα στο μύλο κι είδε μια στάνη γουρουνόπλα κι ερχούντασε κατά πάνω του. "Μωρέ, λέει, τι τα κατεβάζουνε ούλα τούτα τα γουρούνια τέτοιαν ώρα!'' Έβαλε ευτύς κακό με το νού του κι έκανε το σταυρό του κι ευτύς τραβήξανε ούλα τα γουρούνια κατά το γκρεμό και γκρεμιστήκανε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Η Άρκτος είναι κλέφτες. Ένας πάει μπροστά, ο πρωτοσκοπός, ο δεύτερος πάει πίσω κι έχει κι ένα αρχοντοπλάκι μπέτσικο που τόχει αισμαλωτίσε, οι δυό πάνε πλάγια κι' οι άλλο δύο πάνε παραπίσω και φυλάνε. Αυτά τα άστρια δε βασιλεύουν ποτέ. Μπροστά. [μπέτσικο = φορτωμένο στη ράχη του. Πρόκειταο περί του αστέρος θ' της Μεγ. Άρκτου ο οποίος χρησιμεύει και προς δοκιμήν της οξυδέρκειας των οφθαλμών , γνωστού και υπό το όνομα ιππέυς].

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Η κουκουβάγια ήταν γυναίκα κι’είχε έναν αδερφό και τον έλεγαν Κωσταντή,μοναχογιό,δεν είχε άλλον.Αυτή πια κι’ο αδερφός της.’Ετυχε λοιπόν να πεθάνη ο Κωσταντής κι’από τα πολλά της κλάυματα επάνω στο μνήμα του έγινε η αδορφή του κουκουβάγια κι’όποτε την ιδούν τα παιδιά,λένε :Αρετή,μπουρετή,πούν’αδερφός σου Κωσταντής ; στ’αμπέλι,στο κάστρο,άει να τόνε βρής.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Είναι πολλά σπίτια παλαιά που έχουν το δικό τους τον αράπη. Κάποια φορά η Βλαγκούλιαινα, σαν είχε μικρά τα παιδιά της, κοιμόταν στο κρεββάτι με τον άντρα της και είχε των παιδώνε της βρωμένο χάμω. Καμμιά φορά ξυπνάει, τηράει και γλέπη έναν Αράπη, να είναι καθισμένος στον καναπέ, πάνω από το κεφάλι τω παιδιώνε της. Είχε τόνα πόδι πάνω στ’ άλλο και τράβαγε και τη τσιμπούκα του. Καθώς σηκώθηκε εκείνη τρομαγμένη, της έκανε νόημα ο Αράπης με το χέρι του. ‘’Έννοια σου, της λέει,εσύ τάχεις κι’ εγώ τα φυλάω’’. Γι αυτό πήγαν καλά ούλα τα παιδιά της Βλαγκούλιαινας και κανένα δε της πέθανε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Και τα ρούχα, την προίκα, τα παίρνουνε οι Καλές Κυράδες. Άμα ανοίξης τη νύχτα τα μπαούλα σου την άλλη μέρα είναι όλο αίματα. Κάνουνε γάμο, γεννητούρια και παίρνουνε τα ρούχα των κοριτσιών και τα φοράνε. Τα φέρνουνε πίσω, αλλά είναι ματωμένα, λερωμένα, λαδωμένα. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ ν’ ανοίξη κανείς τη νύχτα μπαούλο.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Ο πατέρας μου τώρα και δώδεκα χρόνια πήγαινε στην Πύλο, ήταν αγροφύλακας και νύχτωσε. Πέρασε στου Χότζογλη πάνω από την Μοθώνη. Είπε να μείνη σε κανένα χωριό, δε μπόρεσε. Εκεί που πέρασε στο Μεμερίζι τα μεσάνυχτα είδε δυο ανθρώπους και πηγαίνανε μπροστά και κουβεντιάζανε τους λέει: Σταματάτε να πάμε μαζί. Από πού είσαστε; - Από το δήμο της Κορώνης. – Κι εγώ από κει είμαι. Του λένε: - Έλα κοντά και κουβεντιάζανε μεταξύ τους κάτι αλλοιώτικες κουβέντες. Τραβάγανε μπροστά κι έρχεται και πέφτουνε κοντά στο βράχο σ’ ένα βύθουλα και χαθήκανε. Ο πατέρας μου έκανε το σταυρό του. Δυο βήματα νάκανε ακόμα θα γκρεμιζόταν.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

«
1
2
3
4
5
. . .
17
»

Search

Filters