Search

Now showing items 21-30 of 164

Στις τρεις ημέρες που θα γεννηθή το παιδί θα έρθουν οι Μοίρες να το μοιράνουν. Η Παύλου η Σηψού τις είδε τις Μοίρες κι έβαλαν το χέρι τους επάνω στο κεφαλάκι του παιδιού κι είπανε: Τρεις, τρεις, τρεις, αλλά τι ήθελε να πη τούτο, δεν το κατάλαβε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Της μάννας μου ο γαμπρός, έχομε ένα πηγάδι κοντά μας στη γειτονιά, που το λέμε το πηγάδι του Κοντομηνά – αυτό που σου λέω τώρα είναι και 35 χρόνια – λοιπόν ήταν μεθυσμένος και έπρεπε να περάση απ’ αυτό το πηγάδι να πη στο σπίτι του και βλέπει ένα ντουβάρι από την πόρτα του πηγαδιού – ήταν πηγάδι χτιστό σαν καμάρα – ίσαμε το άλλο καντούνι. Κοιτάζει το ντουβάρι πάει από δω ντουβάρι, πάει από κει, ντουβάρι, δηλαδή δεν είχε τόπο να περάση. Κάνε το σταυρό του, «Έλα, παναγία μου, λέει, πότε χτίστηκε φτούνο το ντουβάρι!» Και με το έλα, Παναγία μου, που είπε, χαθηκε το ντουβάρι από μπροστά του. Πήγε σπίτι του με τόση τρομάρα, λέει στη γυναίκα του, πάρ’ τον αγιασμό και άγιασέ με, το και το έπαθα.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Τα καλικατζόνια ερχούνται του Χριστού το βράδυ. Κατουράνε τη φωτιά και δε πιάνουν τα ξύλα, γι αυτό βάνουνε στη φωτιά χαμολιό που τους βρωμάει. Ούτε πρέπει ν’αφήκης τίποτε ξεσκέπαστο ή ξεβούλωτο γιατί μπαίνουν μέσα και το μαγαρίζουν. Ο πατέρας μου μια φορά είχε ξεχασμένη μια μποτίλια αβούλωτη και τον είδε τον καλλικάντζαρο που ήτονε όσο το μεσανό μου το δάχτυλο, και ανέβηκε στο τραπέζι και μπλόπ! Έπεσε μέσα στο μπουκάλι και το μαγάρισε. Μια γυναίκα πάλι, την Χαραλάμπαινα τη Σταμάταινα, τήνε σκοτώσανε τα καλικατζόνια. Γύριζε τη νύχτα στο σπίτι της και τήνε τσακώσανε, τήνε βαρήγανε από δώ, τήνε σκουντάγαν από ‘κεί, που τήνε τουμπανιάσανε τη γυναίκα από το ξύλο και γύρισε σπίτι της κακώς έχοντα. Σαράντα μέρες έζησε κι αποπέθανε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Ο Ήλιος και το Φεγγάρι ήσαν αδέρφια και το Φεγγάρι φώταγε καλύτερα από τον Ήλιο και πήραν γελαδασβουνιές και βαρειόντονε και γέμισε το Φεγγάρι γελαδασβουνιές και φαίνονται στα μούτρα του ως τα σήμερα και δε φωτάει πλιά τόσο καλά.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Από πενήντα χρόνια πήραν μια ξαδέρφη μου την Πέτρου τη Βασίλω και τη σηκώσαν (οι ανεμοξούρες) και την πετάξανε εδώ και ένα τέταρτο δρόμο. Τη βρήκαν κι είχε γκριλωμένα τα μάτια της και η γλώσσα της κολλημένη στον καταπίτη της. Από τότες απόμεινε έτσι, νεραϊδοπαρμένη.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Στη βρύση στο παλιό Νερό, που κατεβαίνουν για την Πύλο, βαστάει. Ο μακαρίτης ο πεθερός μου κατέβαινε κάποια φορά τρεις ώρες νύχτα στην Πύλο και πέρασε και είδε κάτι γυναίκες και πλένανε. Είδε στημένα τα κακαβολίθια, τις φωτιές αναμμένες. Δεν έβαλε κακό με το νού του. Καλημέρα, γυναικούλες, τους λέει. Καλημέρα''. Πήγε στην Πύλο και γύρισε στη στιμής, αφώτιγα ακόμη. Καθώς πέρναγε απο το Παλιό Νερό, τηράει, ούτε φωτιές, ούτε γυναίκες. Τότες έβανε κακό με το νου του πως ήτανε ξωτερικά.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Πολλοί ονειριάζονται θησαυρούς στον ύπνο τους και τους λένε με ποιόν να πάνε να τους βρούνε. Αν δεν πάη με εκείνονε που του είπαν και πάρη άλλονε χάνονται οι θησαυροί.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Οι σατανάδες άλλοτες ήσαν αγγέλοι και αυτοί θελήσανε να ξεπεράσουνε το θεό και τους καταράστηκε ο θεός και τους έρριξε στη γής και τους σκρόπισε σε ούλα τα βασίλεια, άλλους στις στεριές κι άλλους στις θάλασσες. Αυτοί είναι που σηκώνουν τον ανεμοστρίφουλα που ξεκολώνει τις ελιές, αυτοί σηκώνουνε τη τρόμπα της θάλασσας που βουλιάζει τα καράβια.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Απο το γεφύρι της Άρτας λένε πως πέφτουνε τρείς ανθρώποι το χρόνο απο την κατάρα της γυναίκας του αρχιμάστορα. (Βλ. Και σχετικόν άσμα σελ. 119)

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Λεν πως όθε ήτον περασμένος ο άνθρωπος γυρίζει ως τα σαράντα κι έπειτα κατεβαίνει στον Άδη. Κάθε χρόνο με την Ανάστασι ανεβαίνουν πάλι οι ψυχές στον επάνω κόσμο και μένουν ως το Σάββατο του Βουσαλιού κι έπειτα πάλι κατεβαίνουν κάτω. Τότε συναπαντιούνται σαναμεταξύ τους και γνωρίζουνται. Αν ήταν πρωτοστέφανο αντρόγυνο και ήσαν αγαπημένοι, λένε: “Κάπου με είδες, κάπου σε είδα!” Αν είναι διπλοστέφανοι, ούτε και γνωρίζουνται καθόλου.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
17
»