Αναζήτηση

Αποτελέσματα 91-100 από 120

Πριν απο χρόνια είχανε θάψ' στη Μυρτιώτ'σσα μια Γαλιόταινα και τ'ν ηύραν ύστερα ολάκερ. Δεν είχε λυώσ'. Είχε βουρβουλακιάσ' κ'ήβγαινε τ'ς νύχτες και γυρνούσε. Τνέ θάψαν σε τρίστρατο κ'ήλυωσε. (Μυρτιώτ'σσα=Εκκλησιά στη Χώρα)

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Όταν η Παναΐα ήκλαιγε το Χριστό, τ’ς είπε κείνος να κάν’ ένα τραπέζ’ για τ’ς πικραμέν’. Και πέρασ’ απ’ το τραπέζ’ η γιαγιά τ’ς Παναΐας η Αγιά Καλή και λέει: Ποιος είδε γιο εις το σταυρό και μάνα στο τραπέζι. Γι’ αυτό τ΄ς ήδωσε τα’ gατάρα τ΄ς η Παναΐα να μη λειτουργηθεί ποτέ. Αυτή η Αγία Καλή είν’ η Καλλιόπ’ που λέμε, αλλά δεν έχ’ εκκλησία. Ενώ υπάρχ’ τ’ όνομα δεν έχ’ εκκλησία.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στ'ν Άγι' – Άννα ηκρύφτ'καν οι Βωλαξιανοί, π' τ'ς κυνηγούσαν οι Τούρκ', για να σωθούν κ' ήβγαλ' εκείν' καλάμια και βάτ' και τ'ς σκέπασε. (Άγι' – Άννα = Καθολικό ξωκλήσι κοντά στη Βώλαξ).

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Μια φορά γύριζ’ ο αδερφός μ’ απ’ τα χωριά με το μηχανάκ’ τ’. Σ’ ένα σταυροδρόμ’ όμως χάλασε το μηχανάκ’ και δεν ήπαιρνε μπρος. Πάνω στο θ’μό τ’ λοιπόν είπε κει μια βλαστήμια, δεν πρόσεξε και πως είχε σταματήσ’ σε σταυροδρόμ’. Δεν πέρασε πολλή ώρα κι άρχισε να πονεί η κοιλιά τ’ τον ήσφαζε. Γύρισε στο σπίτ’ πρησμένος, σε κακά χάλια. Είχε μια κοιλιά κόκκιν’, τούμπανο απ’ τις ραβδιές π’ του δώκαν οι αγελλούδες. Φωνάξαμε το γιατρό, λέει, «Δε γίνεται». Τότε ‘τοίμασ’ η μάνα μας το κάπνισμα, τον κάπνισε και πήγε να καπνίσ’ και τ’ bόρτα που μπήκε, αλλά έφυγε η φουγού απ’ τα χέρια τ’ς κ’ ήσπασε με θόρυβο καταγής. Σε πέντε λεπτά είταν εντάξ’ ο αδερφός μ’. [ κάπνισμα= βλ. «Ξόρκια και γητέματα», φουγού= φουφού]

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Την Καμέν’ πλάκα τνέ πήκαν έτσ’, γιατί εκτί σε μια τρύπα κρύφτ’κε μια γυναίκα απ’ τ΄ς Τούρκ’. Αλλά ήκανε ρόκα και τ΄ς ήπεσε στο δρόμο το κ’βάρ’ τ’ς και ξετύλιγε. Έτσ’ τ’ν ηύραν οι Τούρκ’ και τνέ κάψαν μές στη dρύπα τ΄ς. [Καμένη Πλάκα= Περιοχή μεταξύ Βωλάξ και Σκλαβοχωριού]

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στα Βουρνά, σ' ένα άγριο μέρος είνια χτισμέν' η Παναΐα η Βουρνιώτ'σσα. Έχ' ακούσ', πως παλαιά χρόνια είχε κάποιος εκεί ένα κελλί κι ένα βράδ' είδε στ' θάλασσα μέσα ένα φώς. “Έ”, λέει “το φεγγάρ' θα να 'ν' και φέγγ'΄”. Τ' άλλο βράδ' όμως να το πάλ' το φώς, τ' άλλο πάλ'. Λέει, “¨Α, μα θα πάω να δώ”. Μπάιν' σ' ένα βαρκάκ', το φτάν κ ηύρε ένα κουρούπ' στον αφρό κι απομέσ' απ' το κουρούπ' ήβγαινε φλόγα. Το βγάζ' όξω για να το πάει στο χωριό να το δείξ', αλλά στο δρόμο κουράστ'κε και τ' άφησε κεί σε μια μαγιαδούρα λιγάκ'. Κάν' μετά να το σ'κώσ', τίποτα. Πάει στο χωριό, λέει, “Αυτό κι αυτό συμβαίν'”. Τ' ανοίγουν λοιπόν το κουρούπ' κ' είταν μέσα η εικόνα τ'ς Βουρνιώτ'σσας, που 'θελε να γίν' η εκκλησία τ'ς στο μέρος εκείνο. Ετσ' τνε χτίσαν εκεί κι ακόμα και τώρα αν πάς να τνέ σηκώσ'ς δε θα μπορέσ'ς. (Βουρνά = Τοποθεσία στο βόρειο μέρος του νησιού γι' αυτό και η ονομασία Βουρνά΄= βορεινα, κουρούπ' = κιούπι, μαγιαδούρα = μέρος που συταυλίζουν τα ζώα).

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στις πανάρχαιες δοξασίες ότι η ψυχ΄ξ δεν αποχωρίζεται απ’το σώμα εφόσον αυτό μένει άλυωτο, έχει την αρχή της η πίστη στην ύπαρξη των βρυκολάκων. Στην Τήνο οι βρυκόλακες ονομάζονται <βουρβουλάκοι>. Η μορφή τους είναι η ίδια με του νεκρού, αλλά πιο άγια έχουν γένια και μακρυά νύχια. Το άλυωτο σώμα τους μένει τη μέρα στον τάφο του, τη νύχτα όμως βγαίνει και προκαλεί ένα σωρό καά στους ανθρώπους. Για να εμποδίσουν το νεκρό να <σ’κωθεί απ’το μνήμα τ’>, του βάζουν στο στόμα ένα σταυρό από κερί επιταφίου κι ένα κεραμίδι με χαραγμένη πεντάλφα και τα γράμματα: Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά. Όταν κανείς ΄΄βουρβουλακάσει’’ανοίγουν τον τάφο με το άλπωτο σώμα του, του κάνουν λειτουργίες και αγιασμούς και κατόπι τον πάβουν σε δρόμο περαστικό ή σε τρίστρατο, για να πατούν πολλοί και να τον λυώσουν’’. Την Παρασκευή οι βουρβουλάκοι δε βγαίνουν απ’τους τάφους τους. (σωρό κακά στους ανθρώπους=Βλ. <Παραδόσεις>(Βουρβουλάκοι>) [Στην σελίδα 243 στ. 20, αντί <άγια> γράφει : <άγρια>] (50 βλ.παραπάνω ‘’ο κύκλος της ζωής’’(θάνατος και ταφή) 51, Σ’άλλες περιοχές της Ελλάδας, το Σάββατο.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στο Γαρδάδο, στο λαγκάδ' ένα παλληκάρ' άκουε και πλέναν ρούχα. Πάει να δει κ είταν μια βλάχα τόσο μεγάλ', που γέμιζε το λαγκάδ' αποπάνω μέχρι κάτω. Ήπλενε στ' gάτω γούρνα κ' είχε ένα gόπανο, σα μαδέρ' μεγάλο. [λαγκάδ'= Ανάμεσα Μέση και Φαλατάδο].

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Είταν μια φορά ένας κυνηγός κ’ είχ’ ένα σκύλο , που ‘χε το ιδίωμα(72) να μυρίζ’ τα λεφτά.Κ’ είχε πάει στο Σμόβωλο(73) για κυνήγ’ . Είδε λοιπόν το σκυλί που πήγε σε κάτ’ δράχ’ και δεν ήφευγε. Λέει, < Τι ‘ναι κεί ; >. Πάει και βλέπ’ μια βαθιά τρύπα. Λέει <Λεφτά θα ‘χ’ εδωμέσα. Για να μυρίζ’ το σκυλί λεφτά θα ‘ χ΄>. Χών΄μέσα το τ’ φέκ΄, δεν ήβρισκε πάτο. Κόβ’ένα μακρύ καλάμ’ πάλ’ δεν ήβρισκε. Ανεβαίν’ τότε στο χωριό(74) και τ’ πήκαν πως εκεί μπορεί να ‘ναι ο θησαυρός που ‘χε κρύψ’ ένας ναυτ’κός Τριανταρίτ’ς. Τα’ν άλλη μέρα όμως ψόφ’σε το σκυλί κι έτσ’ δε μπορέσαν να ξαναβρούν τη dρύπα

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Είδη συκών που καλλιεργούνται στην Τήνο είναι ... τα “βασ'λικάτα”. Γιατί μια φορά είταν ένας βασιλιάς πολύ άρρωστος και κανείς δεν μπορούσε να τον κάν' καλά. Τ' δώκαν, λοιπόν, κ' ήφαε απ' αυτά τα σύκα κι' αμέσως ασ'κώθ΄κε απάνω. Γι αυτό τα πήκαν βασ'λικάτα.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

«
1
. . .
7
8
9
10
11
12
»

Αναζήτηση

Φίλτρα