Στις πανάρχαιες δοξασίες ότι η ψυχ΄ξ δεν αποχωρίζεται απ’το σώμα εφόσον αυτό μένει άλυωτο, έχει την αρχή της η πίστη στην ύπαρξη των βρυκολάκων. Στην Τήνο οι βρυκόλακες ονομάζονται <βουρβουλάκοι>. Η μορφή τους είναι η ίδια με του νεκρού, αλλά πιο άγια έχουν γένια και μακρυά νύχια. Το άλυωτο σώμα τους μένει τη μέρα στον τάφο του, τη νύχτα όμως βγαίνει και προκαλεί ένα σωρό καά στους ανθρώπους. Για να εμποδίσουν το νεκρό να <σ’κωθεί απ’το μνήμα τ’>, του βάζουν στο στόμα ένα σταυρό από κερί επιταφίου κι ένα κεραμίδι με χαραγμένη πεντάλφα και τα γράμματα: Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά. Όταν κανείς ΄΄βουρβουλακάσει’’ανοίγουν τον τάφο με το άλπωτο σώμα του, του κάνουν λειτουργίες και αγιασμούς και κατόπι τον πάβουν σε δρόμο περαστικό ή σε τρίστρατο, για να πατούν πολλοί και να τον λυώσουν’’. Την Παρασκευή οι βουρβουλάκοι δε βγαίνουν απ’τους τάφους τους. (σωρό κακά στους ανθρώπους=Βλ. <Παραδόσεις>(Βουρβουλάκοι>) [Στην σελίδα 243 στ. 20, αντί <άγια> γράφει : <άγρια>] (50 βλ.παραπάνω ‘’ο κύκλος της ζωής’’(θάνατος και ταφή) 51, Σ’άλλες περιοχές της Ελλάδας, το Σάββατο.