Search

Now showing items 31-40 of 172

Ένας που ‘τανε κράκτης (=καντηλανάφτης) χρόνια σεράντα στην εκκλησά των Νικειών, στα Εισόδια της Παναγιάς είδε καλοβαρβάρες, ήτο πατέρας μου και μας τα ‘λεε. Ήτο παραμονές Χριστούεννα και σηκώθηκε τα μεσάνυχτα (ν)α φωνάξη τον κόσμο στην εκκλησά γιατί έτσι (γ)ίνεται, περνούσε κ’εφώναζε και χτυπούσε τις πόρτες απ’όλες τις στράτες. Άμα έφτασε σ’ένα μέρος που τον λέμε Άλιτα (έχει εκεί μια αγριοσυκιά, γιαυτό το λέμε έτσι παλιά είχε πολλά άλιτα) είδε ομπρός του μια γεναίκα με άσπρα ντυμένη όσο πάαινε κοντά της (προς την γεναίκα αυτή ψήλωνε μέχρι που έφτασε σ’ένα σημείο που ‘έν μποσούσε (ν)α ανετρανίση (=κοιτάξη) τότε κατάλαβε πως ήτο άσκημο πράμα φάντασμα, Καλοβαρβάρα κ’έκαμε το σταυρόν του κ’έφυε.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Έχομε κ' ένα άστρο και λέομέν το (Γ)ελατζή. Αυτό βγαίνει πολύ νωρίς και είναι λαμπερό σαν το άστρο της αυκής και ξεγέλασε ένα αξιωματικό κι α(π)ό τότε το φκάλαν το άστρο 'ελατζή. Ο αξιωματικός είχε συμφωνήσει με τους άλλους τους αρχηγούς και του είχαν πή να κάνη επίθεση την αυκή μόλις (θ)α θώρε το άστρον της αυκής κ' εκείνος μόλις θωρεί το 'ελατζή εθάρρε κ' ήτο αυτό το άστρο κ' έκαμε την επίθεσι στον οχτρό αλλά 'εν του στείλαν καμμιά βοήθεια και η βοήθεια άργησε πολύ (ν)α 'ρτη γιατί ήρτε τότε που είχαν συμφωνήσει κι ο εχτρός ετοιμάστηκε στο μεταξύ και εν εκάμαν τίποτε έτσι ελά τούτο τ' άστρο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Γκάς [καλλικάντζαρος] βγαίνει τα μεσάνυχτα. Τα παιιά που (γ)εννιούνται ακριβώς μεσάνυχτα την ώρα που 'εννήθη ο Χριστός (γ)ίνονται γκάες κι άμα εζήση βγαίνει κι αυτό κάθε βολά. Γιαυτό φυλάουμε (ν)α περάση 'κείνη η ώρα. Μια ήτο (ν)α 'εννήση κ(αι) επήε μια άλλη να φωνάξη μιας 'υναίκας (ν)α τη βοηθήση και 'κείνη είπε : Πε της να το βαστά' το παιί (ν)α περάση η κακή ώρα για (ν)α μη γίνη γκάς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Τον Άϊ Σφυρίωνα τον ξέρουμε ότι χαλάει τρία ζευγάρια ‘πο’ήματα. Αι Σφυρίωνας ήτο με δυό άλλους καλοήρους γιατί εσκήτευγε και σκήτευγαν και οι τρείς μαζί όσα με είκοσι χρόνια πά’ στο βουνό σ’ ένα μοναστήρι. Ύστερα από είκοσι χρόνια ήθελαν (ν)α πάν ‘α βρούν τον ξαοριάρη πιο μεάλος από κείνους που κάθετο σ’ έναν άλλο μοναστήρι ‘α του ‘πούν και (ν)α των πή είντα θα ‘ενούν. Πήραν το δρόμο και πήαιναν (στο δρόμο) στη στράτα ενυχτιάστησαν ηύραν ένα στάβλο και ήμπαν ‘α κοιμηθούν. Αυτοί παίραν και δυό γαάρους μαζίν των, έναν άσπρο και ένα μαύρο. Αυτοί κειά που κοιμούντο εσκέφτησαν να φήκουν τον ένα πίσω γιατί τον εζήλευκαν. Σηκώστησαν λοιπόν αυτοί τη νύχτα κ(αι) έσφαξαν τους γαάρους κ(αι) εφύαν. Ύστερα από ώρα εξύμνησε αυτός και του ‘εύρεψε και ‘εν τουε ηύρε και εί’ εν τους γάαρους σφαμένους. Έκαμεν το σταυρόν του και είπεν την προσευχή του και μέσα στα σκουτούφλά έπιασε του μαύρου την κεφαλήν και κόλλησεν του άσπρου και έπιασε του άσπρου και κόλλησεν του μαύρου και καλλίκεψε κ(αι) έφυε ‘α πάη στον ηγούμενο. Αυτοί οι άλλοι είχαν ‘ποσώσει (= φτάσει) μια ώρα μπρός από ‘κείνον και ηύραν τον ηγούμενο και είπε των : Είντα που θέλετε εβά (=εδώ) αφού έρκεστε τρεί’ πώς ήρτετε τσύο. Ερνήστησαν αυτοί και του λέουν : Τσυό ερκούμεθα. Εκείνος πάλι των λέει όχι τρείς είστε. Άμα εί’ε και κρύβγαν τον πάλι τον άλλο των λέει : Θωρείτε εκείνον που ‘ρκεται από πίσω σας εκείνος είναι πιο μεάλος από μένα και θωρείτε τους γαάρους που φέρνει μαύρος γάαρος έχει άσπρη κεφαλή και άσπρος γάαρος έχει μαύρη κεφαλή. Τότες εξαφανίστηκε από μπρός των κι άμα ‘φτασε ο τρίτος που ‘ρκετο εξανανέφανε αυτός και ήρτε ‘κεί που κάθετο και λέει στου τσύο που ‘ρταν πρώτα – Εσείς θα ξαναπάτε στο μέρος που κάθεστε μα κάτσετε ακόμα είκοσι χρόνια κ’ ύστερα να ‘ρτετε και βάσταξε τον Άϊ Σφυρίωνα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Η Καλακάνα πέτρωσε και στέκει εδουά μέχρι τώρα αυτή την πέτρωσε ο Άις Γιάννης ο Θεολόγος και μαζί μ' αυτή για να την τιμωρήσ' πολύ πέτρωσε και τα τρία παι(δ)ιά, την πέτρωσε γιατί ενώ ερχόταν ο Άις Θεολόγος 'α κύρηξ' στο χωριό μας του έρριξε σκουπίδια και εκείνος θύμωσε και την πέτρωσε κι αυτή και τα τρία παιϊά το 'να είναι πλάι της κ' είνια πετρωμένο (ε)κεί, τ' άλλο στον Πύργο (βορ.) και τ' άλλο το 'χε στείλει 'ά πάρη ξύλα και πέτρωσε εκεί που τό 'στείλε στο Διαβάτι (βορ.).

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Την λεχούσα την φυλάμε μέχρι επτά μέρες για να μη την ενταλλώσουν (πειράξουν) οι όξω απ’ ε’’ώ, οι καταχανάες (αυτοί παρουσιάζονται σα σκυλιά, σαν κάττες, αράπηδες και σε μποδίζουν και σε κάμνουν κακό), κάθεται μαζί με τη λεχούσα μια ‘υναίκα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ένας ναύτης ταξίδευε μέσα στο καράβι, ήπιασε φουρτούνα. Τον ναύτη τον αρπάξαν τα κύματα. Ύστερη οι άλλοι που τον ήχασαν του ηγυρέβγαν τσι τουν ηύραν στου σπίκιν τους, βρεγμένο. Τουν είδαν οι δικοί του, τουν ηρώτηξαν πως ηυρέθης ιδώ έτσι βριγμένους. Είπ' αυτός, οτι ήταν η φουρτούνα πολλή ετσείνη την ώρα, φώναξε του Άη Νικόλα τσι αχωνίς τον είδε μπροστά του, τσι τον ήρπαξε απ' τη θάλασσα τσ' ηυρέθη στο σπίκιν τους

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Μια φορά ένας μελισσουρκός για να χιλιάση τας μέλισσες του επήεν και μετάλαβε κ'ύστερα ένοιξε ένα δυψέλι και έφτυσε μέσα και εγλή(γ)ορα η μέλισσα έκαμε μια εκκλησά κέρενη.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Άλλοι πάλι ελέαν ότι οι καλόεροι είχαν μάθει ότι πήραν οι Τούρκοι την Πόλι κ(αι) ελέαν ο Θεός είναι μεάλος και η Παναγιά μας αγαπάει και (θ)α μας την δώση πάλι και (θ)α γίνη πάλι ελληνική. Τότε πετάχτηκε ένας όχι καλόερος ένας άλλος και λέει όσο μπορούν τα τηανισμένα αυτά ψάρια ‘α πετάσουν μέσα στο νερό και να καλουμπούν, άλλο τόσο (θ)α ‘ίνη και η Πόλι Ελληνική και αμέσως τα ψάρια πήδησαν κ(αι) επήαν μέσα στο νερό και είναι μέχρι σήμερα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το σταυρό του Χριστού τον έχε πάρει μια Οβριά μαζί με τους άλλους δυο σταυρούς α’ο τους ληστές και τους έχε βάλει σε μια χαβούζα και έρριξε κι ά’ο πάνω χώμα κι άμα εσφόγγιζε έρριχτε τα φ’λιά εκειά ήβγε βασιλικός και μοσκοβολά ο τόπος και όλοι παρεξενεύοντο μα είντα (ν)α πουν είχε γεμίσει πολύ μέρος. Τότε ένας άτρωτος πήε κ’ είπε: Η Οβριά ξέρει που’ ναι ο σταυρός. Πήαν και πήραν την Οβριά και την ρωτούσαν αλλά η Οβριά δε μαρτυρούσε και την εφήκαν μέσα κλειδωμένη και νηστικιά, εφτά μέρες έκαμε πεινασμένη και διψασμένη κ’ ύστερα μολόησεν που ‘χε τους σταυρούς. Φκάλαν τους τρεις σταυρούς μα τώρα δεν ξέραν ποιος ήτο του Χριστού, τότε από ‘κειά επέρνα κηδεία και τους πήραν και (βάλαν) κουμπίζουν έναν έναν πα στο νεκρό και στους δυο πρώτους ο νεκρός έμεινε στη θέσιν του μόλις του (=βάλαν) κουμπίσαν τον τρίτο αμέσως ο νεκρός σηκώστη και καταλάβαν πως ήτο του Χριστού και τον φύλαξαν. Πα’ στο σταυρό έχε και δυο καρφιά, το ‘να το βάστα (κρατούσε) ο Άιος Κωσταντίνος η ήτο παντοδύναμος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
2
3
4
5
6
7
. . .
18
»

Search

Filters