Search

Now showing items 61-70 of 172

Η αλεφαντού (ή καλαφαντάρης) είναι ευλοημένος απ’ το Θεό γιατί έκρυψε το Χριστό τον καιρό που τον εκυνηούσαν. Όταν τον κυνηούσαν το Χριστό πήε κ’ εκρύφτη μέσα σ’ ένα παλιόσπιτο και καθόταν εκεί απ’ όξω περνούσαν οι Εβραίοι ψάχναν και ‘υρεύγαν τον και θωρούσαν παντού φτάσαν κι σ’ αυτό το παλιόσπιτο, όμως η αλεφαντού αγαπούσε το Χριστό πολύ κ’ έτρεξε κ’ έκαμε κάγια (ιστό) στην πόρτα κ’ οι Οβραίοι μόλις είδαν την κάγια μπροστά φύαν κ’ έτσι ο Χριστός εγλύτωσε.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο ίδιος είχε ‘δη πάλι τα μεσάνυχτα που ερχόνταν στην εκκλησά εκεί πάλι στον Άλιτα μια γουρούνα, σκρόφα που τη λέομε (ν)α τον παίρη α’ό πίσω. Άμα έφτασε στα σκαλιά της εκκλησιάς η σκρόφα τον έφηκε πίσω τότε επηχήστη (=θύμωσε) και την εκαταράστη: Ας τον όξω από δουά. Ύστερα ήμπε μέσ’ στην εκκλησία κ’ ήψε τα καντήλια κ’ ύστερα τον κοίταξε ο παπάς και είχαν στραβήσει τα μούτσουνά του και είχαν πάει στα πλάια και του ‘πε: Είντα που ‘παθες κ’ είσαι έτσι - Πώς έτσι του λέει κι είπεν του ο παπάς κ’ εκείνος είπε πως βρήκε μια σκρόφα και την εγλαστήμησα και τότε εκαταλάβαν ούλοι πως ήτο έξω απ’ έ’ώ και του πέρασε ο παπάς ευχή κ’ έγινε καλά. [Ο ίδιος= Ένας που ‘τανε κράκτης (=καντηλανάφτης) χρόνια σεράντα στην εκκλησά των Νικειών, στα Εισόδια της Παναγιάς.]

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Η μάννα του Άϊ Νικόλα δεν έκαμνε παίϊ κι η μάννα του παρακάλεσε το Θεό και την βοήθησε κ' έκαμε παίϊ, παλληκάρι και δεν εβύζανε Τετράη και Παρασκευγή, μόνο του δεν ήθελε να βυζάση, πρίχου κάτση ο ήλιος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στο Σιεροκρέμαρο (βορ.του Χωρ.) 'έν πααίνομε γιατί εσφαντάζοντο παλιά, είχε πολλά κακά οξωποδύτες και γυρίζαν τα σαούνια των, των αθρώπων άμα πααίναν εκεί. Στο Σιεροκρέμαρο λέμε ότι γίνεται αυτό γιατί εκεί πνίγηκε κάποιο παιί. Μια βολά ένας πή'ε 'ά περάση απ'εκεί και του φανερώθησαν τρείς κοπέλλες με τ' άσπρα που κονταίναν και μακραίναν και τον μποδίζαν 'ά προχωρήση.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Όταν πήαν όλα τα πλάσματα του θεού (ν)α ζητήσουν 'οτ'έθελαν τους είχε πή ο θεός 'ά πάουν η μέλισσα πήε και λέει στο θεό :θεέ μου με το κεντρί πόχω (ν)α κεντρώνω τους ατρώπους και να 'ποθαίνουν και (ν)α κάμνω πολύ μέλι.Τότε ο θεός της είπε :Όχι (θ)α σου 'ώκω την ευκή μου άμα κεντρώνης άτρωπο (ν)α ψοφάς εσύ και άς κάμνης πολύ λίο μέλι.Έτσι και είνετο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Εδούα είναι το ηφαίστειο, το ηφαίστειο βράζει και κάνει σεισμό άμα αναστενάζει ο Πολυβώτης, εκεί μέσα στο ηφαίστειο είναι ο Πολυβώτης πλακωμένος. Ο Ποσειδών μάλωσε με τον Πολυβώτη και νίκησε ο Ποσειδών τον Πολυβώτη και τον έρριψε κάτω αφού του έρριψε μια μεάλη πέτρα κι όποτε ο Πολυβώτης κουραστή απ’ το βάρος κι αναστενάξει τότε κάνει σεισμό, το στόμα του Πολυβώτη είναι αυτό εδούα το ηφαίστειο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μεις έχουμε τον καμένο Σπήλιο (βορ. Της νήσου) τον λέμε έτσι γιατί τον γκαιρό που (ή)το οι Ενετοί και κυνηούσαν τον κόσμο οι Χαρκίτες πήραν τας υναίκες τους και τα παιά των ‘α τα κρύψουν μέσα σ’ αυτόν το σπήλιο. Ήρταν οι Ενετοί και εγυρίζαν και ‘εν ημπορούσαν ‘α τους εύρουν. Επήαν σ’ αυτόν το σπήλιο, γιατί τον είδαν από μακριά και ηύραν μια γριά κάτω απ’ το σπήλιο, ο σπήλιος έχει δυο χωρίσματα ανώι και κατώι όπως λέμε ‘μεις και την ετυραννούσαν και απ’ τα πολλά που της έκαμαν ‘μολόησε ότι είναι πάνω κρυμμένοι κι αυτοί (οι πειραταί) δεν ημπορούσαν (ν)α ‘βγουν πάνω κ(αι) επήαν κ(αι) εκόψαν αμυγλαές, που ‘χε τότε πολλές εκεί και επειδή είχε πολλές αμυγλαές το μέρος εκείνο το λέμε Αμυγλάι, τας εφέραν και τας έβαλαν μέσ’ στον από κάτω σπήλιο και τον (έβαλαν) επαίξαν φωτιά κ’ έσκασε ο κόσμος με τον καπνό. Έτσι το λέμε από τότε μέχρι σήμερα καμένο Σπήλιο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το φίδι του σπιτιού είναι ο νοικοκύρης. ‘’Εγώ (έλεγε χωρική εκ Πλατανακίου του δήμου Γλυπίας) δεν το ήξερα η κακομοίρα. Γλέπω ναι φορά μπόμ! Να πέση σα φουσκωμένο ασκί οχ την οστρέχα ένα θεριακωμένο φίδι. Έτρεξα και το σκότωσα. Η γειτόνισα μου είπε-βάλτου τώρα σάβανο και θάψε το. –Το θαψα, αλλά του κάκου! Την ίδια χρονιά έχασα το νοικοκύρη μου.’’ Και η παράδοσις αύτη καθώς και η εν τω 7 ανάγεται εις τας παραδόσεις περί οικουρού όφεως, του οποίου ο φόνος πιστεύεται ότι επιφέρει την καταστροφήν της ευημερίας του οίκου. Βλ. Παραδός. σελ 1073. Πιθανώς εις την αυτήν κατηγορίαν υπάγεται και η εν 6 αναγραφομένη δεισιδαίμων δοξασία. Προς αποτροπήν του κακού μανθάνομεν εκ της παραδόσεως ταύτης ότι θεωρείται αναγκαίον να κηδεύση τον όφιν ο φονεύσας . Ότι εν τούτω υπολανθάνει αρχαία δοξασία συνάγομεν εκ του κωακού μύθου, καθ’όν ο Κρίσαμις, ανήρ πλούσιος εις ποίμνια, φονεύσας έγχελυν, ήτις επιφαινομένη κατ’έτος ήρπαζε το κάλλιστον των προβάτων, απωλέσθη παγγενεί διότι δεν εφρόντισε να καταθάψη αυτήν, καίτοι επιφανείσα κατ’ όναρ τον διέταξε να το πράξη. (Ησύχ. Σουίδ. Λ. Κρίσαμις. Φώτ. Λεξ. 179, 10. Ζηνόβ. 364. Εν τω μύθω υπεμφαίνεται ότι εις την έγχελυν, ταυτιζομένην προς τον αγαθόν δαίμονα, τον οικουρόν όφιν, ώφειλεν ο Κρίσαμις τον πλούτον αυτού, ως και κατά την εν αρ. 7 παράδοσιν πηγή του πλούτου του Κυνουρέως χωρικού είναι ο εν τη αμπέλω αυτού διαιτώμενος μέγας όφις. Η συνταύτισις του όφεως και της εγχέλυος υποτίθεται ίσως και εν τω αρχαίω μύθω περί του Κάδμου και των Εγχελέων. Ο εις δράκοντα μεταμορφωθείς Κάδμος άρχει εν Ιλλυρία των Εγχελέων (Πρβλ. Gruppe Griech. Mytholog. Σελ. 358) Εξ αφορμής τούτων και ο σχολιαστής του Λουκανού (Phars. III 189)Βεβαιώνει ότι enchelys dicitur draco. Κηδεία φονευθέντος ζώου αναφέρεται ως παλαιον αττικόν νόμιμον υπο του Σχολιαστού του Απολλων. Ρόδ’ Α’ 124 :<ο αποκτείνας λύκον αγείρει αυτώ τα προς ταφήν>.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι.

Άμα κοιμώμαστε και μας πατάει κάτι απάνω μας, πά' στο στήθος μας και 'έν μπορούμε 'α πάρωμε ανάσα λέμε μας πάτησε ο βραχνάς, άμα μας πατήση προσπαθούμε (ν)α μιλήσωμε αλλά 'έν μπορούμε είναι σα σκιά μερικές βολές είναι και σα σκύλος και σα βάρος κ' έρχεται και κάθεται πά' στο στήθος μας.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Παλιά μας έλεαν οι παλιοί μας πως κι ο Μάρτης πήρε μια μέρα απ'το Φλεάρη για να τιμωρήση μια άλλη γρ(ι)ά που 'τανε κακιά. Κείν'η γρ(ι)ά είχε πάεισ το ρομάνι (=δάσος)για να μαέψη χόρτα κ'εκεί βρήκε ένα παλληκάρι πολύ όμορφο, ήτο ο Μάρτης και λέει της: Έ (γιαγιά)μάμμη είντα κάμνεις. Τι α κάμω αγόρι μου πόχω μ'αυτόν το Μάρτη ξεπαγιάσει, τον παλιομάρτη ποτέ (ν)α μην έρχεται. Τότε ο Μάρτης θύμωσε και πήρε μια μέρα απ'τον Φλεάρη και κοκκάλιασε τη γριά.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
. . .
4
5
6
7
8
9
10
. . .
18
»

Search

Filters