Search

Now showing items 21-30 of 172

Στον Άι Φανούρη κάμνομε τη φανουρόπιττα για τη μάννα του, γιατί ήτο αμαρτωλή για να της εσυχωρούν. Η μάννα τ' Άϊ Φανούρη ήτο πολύ κακιά σ' όλα της τα χρόνια μόνο μια κλωστή είχε δώσει κ' ηύρεν την στο κάτω κόσμο. Άμα απόθανε κ(αι) επήε στο κάτω κόσμο την βάλαν στη κόλασι, ο γυιός της όμως που 'το καλός άτρωπος της λυπότανε κ' έκαμε την πρώτη πίττα για να συχωρέσουν της μάννας του κ' ύστερα με την πίττα αυτή που έφτειαξε και με την κλωστή που 'χε δώση η μάννα του την τράβηξε και την έφκαλε απ' την κόλασι και την έβαλε στον παράδεισο. Τη φανουρόπιττα τη φτειάνομε με αλέυρι, ζάχαρι και λάδι. 'Μεις άμα θέλουμε τίποτε (ν)α δούμε ή άμα χάσωμε τίποτε και θέλομε (ν)α το 'βρούμε λέουμε : Άι Φανούρη μου φανέρωσε μας το και 'α κάμω την πίττα της μάννας σου. Κ' ύστερα κάμνομε την πίττα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Δυό παιϊά μια μέρα ‘κεί που κάμναν το καμίνι όξω στου Κοίλου την Λαγκά (ανατ.) μεσημέρι ήτο μπίζιλη ώρα είναι αυτή (μέσ’στη ζέστη) κι έκουσαν Αντώνη Αντώνη τον ένα απ’τους δυό τον λέαν Αντώνη και ‘ύρισε ο Αντώνης κ’είδε ένα ψηλόν π’ανέβαινε και είχε κ’ένα πάπλωμα άσπρο κ(αι) εβάστα. Το παιί απήντησε ‘έν ήξευρεέπρεπε ‘ά μην απαντήση. Άμα απήντησε έπαθε γκόλωμα, γκολώθηκε (στράβωσε η μούρη του). Αμέσως τον επήραν και του περάσαν αγιωτικά κ(αι) επήαν και στο μέρος εκείνο τον παπά και πέρασε αγιωτικά πολλά και το παλληκάρι μετά ‘α ‘ό πολλά έ’ινε καλά.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Φαντάσματα: Μια φορά ένας άθρωπος επήε στο γιαλό να πιάη καένα ψάρι. Τα μεσάνυχτα έκατσε να φά' και 'κεί που 'κατσε να φά' εκατήβαινε α(π)ό πάνω ένα απολάρικο (εκείνα τα παιδιά που πεθαίνει αβάφτιστο) και εφώναζεν που απάω που απάω, άμα επήε κοντά στον άθρωπο που 'τρωε, εφοήθη ο άθρωπος κι έπιασε μ' ένα μαχαίρι μαυρομάνικο και του 'δωκε ένα κομμάτι ψωμί με το ζερβό το χέρι (που'ν το χέρι της καρδιάς) και 'εν του 'καμε τίποτε.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Οι γκάες έρκουντο την αποσπερινή του Χριστού ώσα με τα Φώτα. Οι γκάες ήτο με μούτρα άσκημα κι ορτά τα μαλλιά των, αναμαλλιάριες, μαύροι, το πρόσωπο των ήτο με μαλλιά τα βόντια των ήτο μεάλα, ήτο ψηλοί αλλά μαύροι και τα πόια των ήτο πολύ μεάλα και το σώμα τω(ν) μεάλο. Ο γκάς πέβγαινε τη νύχτα κ(αι) εφώναζε τα ονόματα των δυναικών, εκείνες όταν εποκρίνοντο έπαιρε ικείνος την εμιλιά των. Γιαυτό δενν εποκρίνοντο τα βράυ.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Παλιά όποιος πέθαινε όξω ή με φυσικό θάνατο ή σκοτωνόταν ή ότι άλλο πάθαινε και πέθαινε βαρδαλάκκιαζε γιατί έφευγε ο άθρωπος που τον εύρισκε που 'το πεθαμένος και πάαινε ο διά(β)ολος (ο αντίχριστος, ο σατανάς, ο έξω απο 'δώ) κ'έβγαινε και 'ύριζε γιαυτό οι άντρες κρατούσασι μαυρομάνικο μαχαίρι άμα βγαίναν το βράδυ όξω μόλις το θωρούσαν οι βαρδαλάκκοι χανόντουσαν. Ο Βαρδάλακκας φανερώνετο στο χωριό κ'έκαμνε πολλές ζημιές.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στημ περιοχή Βάσταγα των Νενήτων, υπάρχει ένας τρούλλος γεμάτος με πέτρες, λένε, οτι ήθελαν εκεί να κτίσουν την Παναγία, που ήταν και είναι στ' Αγρίδια, αλλά η Παναγία, δεν ήθελε να την κτίσουν εκεί απάνω στα Βάσταγα γιαυτό τη νύχτα χάλασε τα θεμέλια πούχαν φιάσει και με τήμ ποδιά της έρριξε πέτρες και έγινε αυτός ο τρούλλος, ενώ την ίδια μέρα βρέθηκαν και θεμέλια κάτω στ' Αγρίδια. Ήθελα να την κτίσουν εκεί γιατί την εκκλησά επειδή ήταν στη θάλασσα την κλέβγαν κλέφτες, αλλά η Παναγιά δεν ήθελε και έτσι ξανακτίστηκε στο παλιό το μέρος και λέγεται Παναγία η Αγριδιώτισσα. Ώ Παναγία των Αγριδιών πούσαι κάτω στα όρη που 'ρταν και σε πάτησαν του καραβιού οι μώροι. Πως δεν τους εκοντάρεψες και πάν μαλαμορφωμένοι;

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Μια εποχή που θέλαν τα ζά να βάλουν βασιλέα εμαεύτηκαν σ'ένα μέρος. Εζητήξαν την καμήλα (ν)α δούν που ήτο γιατί έλειπε : Ποιός (ν)α πάη ποιός (ν)α μη πάη εσκέφτησαν (ν)α στείλουν το σκύλλο πόχει πόδια και κόφτει (πηγαίνει γρήορα)στο δρόμο. Τον λέει ο σκύλλος -Πώς θα πάω δεν την εγρωνίζω -Έχει καμπούρα του λένε και μ'αυτό θα την εγρωνίσης. Πάει αυτός στο δρόμο και βρίσκει τον κάττη κ(αι)εκλαθετο όπως κάθοντο οι κάττες καμμιά φορά και κάνουν καμπούρα. Εσύ 'σαι η καμήλα της λέγει ο σκύλλος. Εγώ 'μαι, είπε η κάττα. Με στείλαν να σε πάρω 'πειδής (θ)α βάλωμε βασιλέα. Σηκώνονται και πάν στο μέρος εκείνο που (θ)α βγάλαν βασιλέα.Μα δεν είναι αυτή λεόυν του σκύλλου,εκείνη έχει καμπούρα και προρπατεί και φαίνεται η καμπούρα της. Τότες ο σκύλλος εθύμωσε γαιτί 'α του πή πως ήτο η καμήλα, μουντέρει πάνω της και πιάνει την απο τη μέση κι απο τότε δεν 'γαπίζει ο σκύλλος με τον κάττη.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Οι καλομοίρες εφορούσαν πουκαμίσες άσπρες κ’ ήτο όμορφες, εφεύγαν στις λαγκαδιές εκεί ‘πομέναν.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Την πρώτη ημέρα που αλλάζουν τα πρόβατα μαντρί δεν κάνει ο τσοπάνης να σκοτώση φίδι γιατί ξελιθρίζουν (εξολοθρεύονται) τα πρόβατα. Ανάγεται πιθανώς εις τας δοξασίας περί του οικουρού όφεως. Ο ποιμήν δεν φονεύει όφιν, διότι ενδεχόμενον ούτος να είναι ο οικουρός της νέας μάνδρας.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι.

Το παιί που γεννιέται την ώρα που γεννιέται ο Χριστός γίνεται γκάς 'μείς θυμούμεθα ένα που γεννήθηκε την ώρα 'κείνη κ'έγινε γκάς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
18
»

Search

Filters

Οι καλομοίρες εφορούσαν πουκαμίσες άσπρες κ’ ήτο όμορφες, εφεύγαν στις λαγκαδιές εκεί ‘πομέναν.

Το παιί που γεννιέται την ώρα που γεννιέται ο Χριστός γίνεται γκάς 'μείς θυμούμεθα ένα που γεννήθηκε την ώρα 'κείνη κ'έγινε γκάς.