Search

Now showing items 41-50 of 172

Ο Άιος Λιάς ήτο μαζί μ' έναν άλλο προφήτη κ(αι) εκάμναν συντροφιά και παρεξηγούντο ταχτικά κι ο Άιος Λιάς ήτο ψηλά κ' έτσι πως είχαν τη διχόνοια κύλισε μια πέτρα για να χαλασ' το μοναστήρι τ' άλλου κι εκείνος για να μην τον πλακώση κράτησε με τα δυό του χέρια την πέτρα τη μεγάλη και έτσι 'πόμεινε ψηλα ο Άιος Λιάς κ' είναι πάντα ψηλά κι' άλλος δεν ξαναμίλησε

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Κάποιος ήτο στην Πόλι αφ’την Πόλι και ήρτε στο νησί και ύστερα πήρε το δρόμο για το χωριό με το φεγγαράκι πήρε το δρόμο της Πάγκαινας (βορ. Του χωρίου), ήτο φεγγαράδα σαν ημέρα. Όταν έφτασε στου Πουπούρου (βορ. Του χωρ.)γλέπει φώς στο χωράφι του συντέκνου του που ‘χε πεθάνει εδώ κ’ένα μήνα αλλά αυτός ‘έν το ‘ξερε γιατί έλλειπε. Φωνάζει ο νεοφερμένος σύντεκνος. Έ κουμπάρο εδώ είσαι. Έ ‘δώ είμαι λέει ο πιθαμένος. Πηαίνει και καθίζουν μαζί πίνουν κουκουζίνα (ούζο)κάθεται λί’ο κ’ύστερα λέει ο νεοφερμένος ο Πολίτης-έλα σύντεκνε ‘α πηαίνωμε για το χωριό-Πήαινε συ κ’εγώ θα ‘ρτω το πρωί. Έρχεται στο χωριό. Πάει στο απίτι του χτύπα την πόρτα του ‘νοίει η γεναίκα του. Καλώς ώρισες άντρα, τι ώρα ήρτες κ’ήρτες νύχτα. Όχι γεναίκα εγώ ερχόμουνα (ε)νωρίς αλλά βρήκα τον τάδε κουμπάρο και έκατσα λίο μαζί του κ’ήπιαμε και λίη κουκουζίνα κ’έπειτα εγώ έφυα και τον άφησα γιατί αυτός θα ‘ρτη το πρωί. Ποιον είπες άντρα, αυτός είναι ποθεμένος εδώ κ’ένα μήνα, μπα άντρα μου τι λές; Κ’ύστερα που ξημέρωσε κάλεσαν τον παπά και τον πήαν στο μέρος εκείνο που έβγαινε και κάναν τρισάγιο και ησύχασε η ψυχή του, που είχε γίνει βαρδάλακκος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Πολλοί θωρούν στον ύπνο των βίος, αλλά για να τον εύρης πρέπει ‘ά μην το ‘πής σ’άλλον γιατί άμα το ‘πής (θ)α ‘βρής άλλο πράμα, ούτε κάμνει (ν)α μιλάς. Μια είδε στον ύπνο της βίος, είδε ένα αράπη και της είπε ότι εκειά στο τάδε μέρος έχει βίος και ‘α πάς χωρίς ‘ α μιλήσης. Αυτή ξεκίνησε κ(αι) επήαινε επειδή όμως ήτο βρά’υ και μοναχή γιατί της έχε ‘πη (ν)α πα’ μοναχή, αυτή άρχισε και ετραούδε και όταν έφτασε στο μέρος που της είπε κ’ έσκαψε ηύρε ένα μεάλο χοχλιό της θάλασσας. ΄Ητο από τη βουή που ετραούδει,γιατί δεν κάμνει ‘α κάμης βουή το βίος ξαφανίζεται και μένει άλλο πράμα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Οι Στρίγγλες βγαίνουσί το βράυ λαο (γ)υρνούσι είναι σαν υπνοβάτες.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Την 'Αιά Καλή την καταράστηκε η Παναγιά, γιατί την εκατηγόρησε πως τάχα έτρωε μετά τη θλίψι που σταύρωσαν το Χριστό, γιατί εί'ε την Παναϊά που μιλούσε μέσα στο σπίτιν της μ' άλλες γεναίκες κ(αι) εκείνη την ώρα η Παναγιά κάτι της δώσαν κ' έτρωε και περνούσε η Αιά Καλή και της είπε : Μάννα είσαι κ' εσύ ο γυιός σου να 'ναι στο σταυρό κ' εσύ στο φαΐ. Τότε η Παναγιά θύμωσε πολύ και της λέει : Αγιά Καλή ως μ' έκαψες πάντα καμένη να 'σαι να μη σου κάνουν εκκλησιά να μη σε λειτουργάνε.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Είχαμε μια εξαέρφη κ(αί) επήε μια μέρα στο Λεντάκι (τοπ.ανατ.)στο χωράφι της κ’ ηύρε σ’ένα τοίχο που το η συκιά της κ’ είχε αρμαθαριές ‘ εμάτο, είχε κ’ έναν όφιο κ’ έβλεπεν τον κ’ είχε πίσω του ένα πιάτο μάλαμα κ’ έκουσε να την φωνάζουν και γύρισε και ‘ πολοήθη, κι όλα χάθησαν α’ ό μπροστά της, έπρεπε ‘ά μη ‘ πολοήθη και (ν)ά στάξη απάνω ‘κειά που τα ‘βλεπε αίμα από το χέριν της

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια φορά ένας τσουπάνης ‘κει που ξώμενε στη μάντρα του κ(αι) εκοιμάτο τη νύχτα επαρουσιάστηκε μια ανερά κ(αι) εθάρρε πώς ήτο ο σύντεκνος του και κουβέντιαζαν (η ανερά’ με τον τσουπάνη). Εκεί που κουβεντιάζαν είπε η ανερά. Ας ‘πλώσωμε και το γαδουρινό μας (το πόι) ο κακόμοιρος ο τσουπάνης κατάλαβε τότε πως ήτο η ανερά’ κ’ είπε: Α ο σύχας είσαι (και καλά η ανερά’).

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια βολά ηύραν έναν άτρωτο οι ανεράες κ’ έθελαν ‘α τον ρίξουν στη βιστέρνα έπαιραν τον από έ’ώ έπαιραν τον από ‘κεί χορεύκαν τον, αυτός ήτο με θάρρος γιαυτό (δ)εν ερρίξαν τον και χόρευκε κι αυτός καλά, μέχρι που (α)κούει αυτές κ’ έλεαν: Ελάτε ‘α φύωμε λάλησε το κόκκινο πουλί (κόκορας) σε λίο φώναξαν και τ’ άσπρο, ακόμα λίο φωνάζει η άλλη, δεν είναι ακόμα ώρα κ’ ύστερα φώναξαν το μαύρο λαλεί και φύαν χάθησαν και φήκαν τον άτρωτο και (γ)ύρισε στο σπίτι του.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το αρνί,η προάτα,είναι βλοημένη γιατί άμα 'πήε ο Χριστός (ν)α κρυφτή για (ν)α μη τον εύρουν έβαλεν τον μέσα στο μαστάριν της κι άμα την έπιασαν 'ά την πουλήσουν είπεν τους : Όλη (ν)α με πουλήσετε,αλλά το μασταράκι μου 'ά φήσετε 'πα'σε μια πέτρα για (ν)α 'ρχωνται τ'αρνιά μου (ν)α πίνουν το γάλα μου κι αυτό το είπε για να μη βρούν το Χριστό και τον χαλάσουν.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Κάης είναι μέσα στο φεγγάρι και γυρίζει γιατί τον έχει ο Θεός μέσα 'κεί βάλει να γυρίζη που το τιμώρησε που σκότωσε τον αερφόν του, άμα είναι καλός καιρός θωρείς τα μάτια το στόμα του όλο το πρόσωπον του.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
. . .
2
3
4
5
6
7
8
. . .
18
»

Search

Filters

Οι Στρίγγλες βγαίνουσί το βράυ λαο (γ)υρνούσι είναι σαν υπνοβάτες.