Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Λουκόπουλος, Δημήτριος"
-
Η ΄ναίκα το δϊέβο εμbασεν dα σο κουμνί
Λουκόπουλος, Δημήτριος; Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1951)Η γυναίκα το διάβολο τον έμπασε στη στάμνα. Μια φορά ο Άγι- Αντώνης στεναχωρέθηκε που δεν τον άφηνε ήσυχο ο δαίμονας. Πάει μία γυναίκα και του λέει : Εγώ θα σε γλυτώσω. Βρίσκει το διάβολο και τον ρωτάει : Αφού λες, πως ... -
Η αλπού δε χουρταίν μ' ακρίδις
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926) -
Η βία του βίο μ'
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)Δηλ. Η δραστηριότης είναι η αιτία του πλούτου. Πλουτεί ο συντόνως εργαζόμενος -
Η βρουχή κι ου θάνατους δεν είν' αργ' το
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922)Σημαίνει: Αργ' τό = δύσκολο, εν απτώ χρόνω -
Η βροχή φίλ' ς αγιάν του καλουκαίρ'
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)Είνι παρακαλιστ' κη, δηλ. είναι μερικαί πάντοτε, ουδέποτε γενική -
Η γίδα δεν κ'τσαίν απ' τ' αυτί
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)Για έναν που θέλει να μας βλάψη και η βλάβη του δεν είναι σημαντική -
Η γιρουκουτσούρα δεν ίσιασι τον θκό τς του κιφάλ' περίμενε να σιάξ' τον θκό σ!
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)Άμα κανένας στον Αβαρίκο και Δερνήκιστα μεθύση τ' λεν' έτσι. Το κλήμα που είναι πάντα στραβό δίνει το κρασί κι αυτό στραβώνει το δικό σου κεφάλι. Όταν μεθάη κανείς και δεν ξέρει τι κάνει -
Η γιρουκουτσούρα δεν ίσιασι του θκό της του κεφάλ', περιμέν'ς να σιάξ' τον θκό σ'
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1925)Το κλήμα που είναι πάντα στραβό δίνει το κρασί, κι αυτό στραβώνει το δικό σου κεφάλι. Όταν μεθά κανείς, δε γνωρίζει τι κάνει. Η ανωτέρω παροιμία λέγεται σε ρέποντα στη μέθη -
Η γναίκα έχ' πουλλά μαλλιά κι λίγ' γνώσ'
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922) -
Η γουώσσ 'στον τζο 'σει τσάπου 'υρεύ 'υριζει
Λουκόπουλος, Δημήτριος; Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1951)Η γλώσσα κόκκαλο δεν έχει όπου θέλει γυρίζει -
Η γουώσσα ζελμονά, λε το 'ληθώτικο
Λουκόπουλος, Δημήτριος; Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1951)Η γλώσσα λησμονάει, λέει την αλήθεια -
Η γουώσσα λε τα κα, η τσοιλία σου 'έμει δεβόλοι
Λουκόπουλος, Δημήτριος; Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1951)Η γλώσσα τα λέει καλά, η κοιλιά σου είναι γεμάτη διαβόλους -
Η γριά δεν είχε δλειά κι αγόρασι γρούν'
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1923)Λέγεται δια το πολυάσχολον της περιποιήσεως χαίρον. -
Η διαφουρά μι τη ζ'μνιά αδικεί κουντά είνι
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)Αδικεί = εδεκεί, το κέρδος και η ζημία είναι ενδεχόμενα εξ' ίσου -
Η δική μ' η δλειά είναι σαν του κ'νήϊ, βαρείς λαγό ή δε' βαρεις
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1925)Παροιμία λεγομένη υπό ανθρώπου του οποίου η επιτυχία την εργασίας του είναι αμφίβολος -
Η δκή μ' η δλειά είνι σαν του κνήϊ, βαρείς λαγό ή δε βαρείς
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)