Της μάννας μου ο γαμπρός, έχομε ένα πηγάδι κοντά μας στη γειτονιά, που το λέμε το πηγάδι του Κοντομηνά – αυτό που σου λέω τώρα είναι και 35 χρόνια – λοιπόν ήταν μεθυσμένος και έπρεπε να περάση απ’ αυτό το πηγάδι να πη στο σπίτι του και βλέπει ένα ντουβάρι από την πόρτα του πηγαδιού – ήταν πηγάδι χτιστό σαν καμάρα – ίσαμε το άλλο καντούνι. Κοιτάζει το ντουβάρι πάει από δω ντουβάρι, πάει από κει, ντουβάρι, δηλαδή δεν είχε τόπο να περάση. Κάνε το σταυρό του, «Έλα, παναγία μου, λέει, πότε χτίστηκε φτούνο το ντουβάρι!» Και με το έλα, Παναγία μου, που είπε, χαθηκε το ντουβάρι από μπροστά του. Πήγε σπίτι του με τόση τρομάρα, λέει στη γυναίκα του, πάρ’ τον αγιασμό και άγιασέ με, το και το έπαθα.