Search

Now showing items 11-20 of 103

Ο Παπά Κογκινός που τ’ Απόλλωνα μου είπε την παράδοση αυτή: Κοντά στο χωριό μας έχει ένα μέρος που την λέσιν ίσαμε σήμερα Τραβούϊ κι’ εκεί εζιούσε τον παλιόγ καιρό ένας καλός τραβουϊστής. Έπαιζε τηλ λύραν του και τραβουδούσε λογιώ λογιώ τραγούδια. Είχε γλυκειά φωνή και κόσμος πολύς επάεννεν εκεί να τον ακούη να τραγουδά. Σαν πέρασεν που τα Πόλλωνα ο Απόστολος Παύλος ο τραβουϊστής έγινε Χριστιανός και που τότες σταμάτησε το τραβούϊν του. Το μέρος εκείνο το βκάλασι Τραβούϊ για να μας θυμίζη τον ξακουσμένο τραβουϊστή και τα τραούδκια του.

Βρόντης, Αναστάσιος (1950)

Ο γάρος(γάδαρος)έχει πάνω στη ράχη του το σχήμα του σταυρού γιατί εκαλλίκεψεν πάνω του ο Χριστός τες παραμονές που 'θέλαν να τον σατυρώσουν οι παράνομοι Εβραίοι.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Κοντά στη Σάλακο στο Καπί (κηπί) ήτον πριν λίγα χρόνια μια σκαλιστή πέτρα, που την έλεγαν του Δράκου η βούρνα γιατί κάθε μέρα οι τσοπάννιδες την εγέμιζαν γάλα για να’ρτη ο δράκος να το φάη. Ο δράκος αυτός κατοικούσε πάνω στον Προφήτην Ηλία στον Δρακόσπηλιο και κατέβαινε κάθε μέρα για το ταίνι του (φαγητόν). Αλλοίμονο και τρις αλλοίμονο στους μαντρατόρους αν έκαμναν καμμιά μέρα τον βαρύ και δεν εγέμιζαν γάλα την βούρνα.Τα κατσίκια και τα πρόβατα τους θα πάθαιναν μεγάλην καταστροφή. Κατά την γνώμη μας η παράδοση αυτή είναι η ίδια με το <Πινάκι του Δράκου> που αναφέρει ο Πολίτης στη συλλογή του (αριθ. 401) διότι στην Βιλλανόβα δεν σώζεται καμμιά τέτοια.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Πολλά, μέρη της Ρόδου θεωρούνται Νεραδότοποι: Στον Κιννίτερη ποταμό της Σαλάκου η Ανεράδα πλύνει το παιδί της και γι’ αυτό οι Σαλακενοί φοβούνται να περάσουν από κει και μέρα μεσημέρι ακόμα. Ως τόπος συγκεντρώσεως των Ανεράδων θεωρείται ο Σακός (σηκός) στην Έμπωνα και γι’ αυτό σαν θέλουν να καταραστούν σε κανέναν οι Μπονιάτες λεν «Που να πας στον Σακό και στην Είσβαση.»

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Στόν Άη Σιέρο έχει μια ρώτσα με δαχτυλιές των δράκων πάνω, και το μέρος κείνο το λέσιν Άτρεια, γιατί έρκουντον εκειά οι δράκοι κι εδικιμάζαν την αντρειάν τους. Όποιος δράκος εκούνναν τη ρώτσα, ήταν το πιο παλλικάρι κι έμπαινεν αρκηγός τους. (Άη Σιέρο- χωρίον Άγιος Ισίδωρος, ρώτσα= Μεγάλη πέτρα ριζιμιά).

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Στη Λίντο και στη Λάρτο είχεν κάτι γυναίκες που κα(β)αλλικέβκαν ένα καλάμι κι εγυρίζασιν την νύκτα στα στενά κι επαραφκριούντο που τους αλαφάντες των σπιτιών. Μερικές επααίννασιν και στα μνημόρκια κι εννοί(γ)ασιν των συναποθαμμένων τες κοιλιές, εβκάλλασιν τα σηκώθια, ετη(γ)ανίζαν τα κι ετρώ(γ)αν τα. Ένας Λιντιακός καρδιαλής έπιασεν μιαν που ‘φτές δα, έκοψεν που το φουστάνιν της έναν κομμάτι κι έφηκεν τη να φύ(γ)η. Την άλλην μέρα που το πορνό έδειξεν το κομμάτιν του φουστανιού στον καφενέν κι εγρωνίσαν τη ποια ήταν. [Λίντο= Χωριό, επαραφκριούντο= ωτακουστούσαν, αλαφάντες= καπνοδόχους, μνημόρκια= μνήματα, εγρωνίσαν= εγνώρισαν, ποια ήταν= Στη Λάρτο υπάρχει φράση για τις Ρίγλες και λέγουν σαν θέλουν να βρίσουν καμμιά γυναίκα: «Μωρή, που κάθεσαι στο καλάμι και γυρίζεις τον κόσμο σαν τη Ρίγλα»!]

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Στ’ Αφάντου λέσιν πως έχει γυναίκες που γυρίζουν τα βράδκυα του Σαρανταμέρου στα ξένα σπίτια και πνί(γ)ουν τα μωρά παιδκιά. Και τες γκαστρωμένες γυναίκες τες κάμνουν να πιαλλωθούν. Ένας καφετζής Φαντενός είχε ένα μωρόν παι(δ)άκι, και κάθε βρά(δ)υ (δ)εν το φήννασιν να κοιμηθή και πίσω, πίσω επνίξαν το. [Αφάντου= Χωριό, λέσιν= λέγουν, πιαλλωθούν= Κάμνουν αποβολή]

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Οι δώδεκα από γρανίτην κολώνες του ναού του Απόλλωνος των πατάρων της Λυκίαςς στολίζουν τον καθεδρικό ναόν του Αγίου Κωνσταντίνου (εν Καστελλόριζω) Τες κολώνες αυτές μετέφεραν με σχεδίες (σάλια) οι κάτοικοι στα 1830 για να κάμουν μεγαλοπρεπέστερον τον καθεδρικόν ναόν των που από χρόνια είχαν όνειρον να τον χτίσουν διότι κατά την παράδοσιν η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου Αγία Ελένη γυρνώντας από τα Ιεροσόλυμα σαν πήγε να εύρη τον Τίμιον Σταυρόν καθυστέρησεν εδώ από μεγάλην τρικυμίαν

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Στον νερόμυλο της Λάρτου οι λαφροΐσκιωτες (α)κού(ου)ν τα κόπανα των Ανερά(δ)ων που πλύνουν τα ρούχα των παραλλαγμένων. Παραλλαμένοι είναι κείνοι που θα χτυπηθούν που τες Ανερά(δ)ες και παραλλάσσουν το πρόσωπόν τους. [παραλλάσσουν= παραμορφώνουν]

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Στα Παραείσια της Μονολίθου κοντά σ’ένα γκρεμμό έχει έχει έναν πολύ όμορφον σπήλιο που τον λέν Δρακόσπηλιο γιατί κατοικούσεν εκεί μέσα ένας δράκος. Ο δράκος αυτός εξουσίαζεν όλον το μέρος εκείνο κι’είχεν κι’έναν ωραίο περιβόλι, που δείχνουν ίσα με σήμερα τον τόπον και το λέν Παραείσια (Παραδείσιος κήπος.)Τον κήπον αυτόν έζεχνε με τα μπροστινά δόντια του που’ταν σαν τσάππες. Μιαν αυγήν παραμονή του Σταυρού μια Μονολιθιατοπούλα επήεν εκεί να κόψη κλαδιά. Ως την είδεν ο δράκος την άρπαξε και την πήρε στον σπήλιο του. Εκεί μέσα την είχεν κλεισμένην και για να μην του φύη έγλυφε τα πόδια της πολλές ημέρες και τα ‘καμεν λεφτά σαν τσιγαρόχαρτο. Δεν είξερε πώς να γλιτώση από τα χέρια του η κόρη και μια μέρα ύστερα απού να χρόνο εκεί που τον εψείριζε πάνω στα γόνατά της τον εποκοίμησε. Μαμαλιστή τότες έφυ(γ)εν από τον σπήλιο λέγοντας από μέσα της : -Ας είχεν την χάριν ο Σταυρός την δόξαν ο Νικήτας. Μάνα κι’ας ξημερώνουμουν στην πόρταν του σπιτιού μας που’ναι γιορτή δική μας. Ο δράκος που τον θυμό του ένοιξε μιαν τρύπα στο σπήλιο με τα δόντια του. (Δρακόσπηλος= Το σπήλαιον αυτό κατά την γνώμην μας είναι το Πανείον ακρωτήριον της αρχαίας Ρόδου.)

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

«
1
2
3
4
5
. . .
11
»

Search

Filters

Ο γάρος(γάδαρος)έχει πάνω στη ράχη του το σχήμα του σταυρού γιατί εκαλλίκεψεν πάνω του ο Χριστός τες παραμονές που 'θέλαν να τον σατυρώσουν οι παράνομοι Εβραίοι.