Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 14

Στη Σύρα έχελ φαντάσματα πολλά. Και στο σπίτι μας είχε έναν αράπη. Εμείς δεν τον είδαμε ποτέ, η μητέρα μας όλα μας τα παιδιά εκεί τα’ ανάστησε. Εμένα πότε –πότε κειά που κοιμούμουνα μ’έπιανε μια ανατριχίλα και μου φαινόταν πως με τράβαγαν απ’ τα μαλλιά. Αυτή που τα’αγόρασε όμως από μας τον είδε. Στο σπίτι μας, μες στην κουζίνα είχαμε ένα ντουλάπι κι’ από κάτω απ’το ντουλάπι είχαμε ένα αμπάρι και βάζαμε κάρβουνα μέσα. Λοιπόν εκεί δά, εμείς δεν τον είδαμε ποτέ- τον είδε τον Αράπη η γυναίκα που τ’ αγόρασε και καθόνταν επάνω στ’ αμπάρι ο Αράπης και δεν την άφηνε να μπή μέσα. Ήταν αγριεμμένος και σηκωνούνταν να την αρπάξη, να τήνε δείρη. Ήρθε εκείνη και μας φώναξε : Ελάτε να τον ιδήτε που κάθεται επάνω στ’ αμπάρι. Εμάς μας ήθελε ο Αράπης, δεν μας πείραζε γιατί το χτίσαμε από θεμέλιο το σπίτι, αλλά εκείνη που τ’ αγόρασε δεν την ήθελε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Και τα ρούχα, την προίκα, τα παίρνουνε οι Καλές Κυράδες. Άμα ανοίξης τη νύχτα τα μπαούλα σου την άλλη μέρα είναι όλο αίματα. Κάνουνε γάμο, γεννητούρια και παίρνουνε τα ρούχα των κοριτσιών και τα φοράνε. Τα φέρνουνε πίσω, αλλά είναι ματωμένα, λερωμένα, λαδωμένα. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ ν’ ανοίξη κανείς τη νύχτα μπαούλο.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Της μάννας μου ο γαμπρός, έχομε ένα πηγάδι κοντά μας στη γειτονιά, που το λέμε το πηγάδι του Κοντομηνά – αυτό που σου λέω τώρα είναι και 35 χρόνια – λοιπόν ήταν μεθυσμένος και έπρεπε να περάση απ’ αυτό το πηγάδι να πη στο σπίτι του και βλέπει ένα ντουβάρι από την πόρτα του πηγαδιού – ήταν πηγάδι χτιστό σαν καμάρα – ίσαμε το άλλο καντούνι. Κοιτάζει το ντουβάρι πάει από δω ντουβάρι, πάει από κει, ντουβάρι, δηλαδή δεν είχε τόπο να περάση. Κάνε το σταυρό του, «Έλα, παναγία μου, λέει, πότε χτίστηκε φτούνο το ντουβάρι!» Και με το έλα, Παναγία μου, που είπε, χαθηκε το ντουβάρι από μπροστά του. Πήγε σπίτι του με τόση τρομάρα, λέει στη γυναίκα του, πάρ’ τον αγιασμό και άγιασέ με, το και το έπαθα.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Της γιαγιάς μου η μάννα ήτονε μαμμή στην Τήνο. Λοιπόν μια βραδυά πάνε και της χτυπάνε την πόρτα – τη λέγανε Μαρία» Μαρία, λέει σήκω, γιατί η κόρη μου θα γεννήση.» Σηκώνεται η γιαγιά της μάννας μου και την παίρνει μια γυναίκα όξω που την περίμενε και την κατεβάζει σ’ ένα ρέμμα κι ήτονε μια σπηλιά, μεγάλη σπηλιά όμως. Το ρέμμα αυτό απέχει από το χωριό δυο τέταρτα, μισή ώρα δρόμο. Πριν την πάει μές στη σπηλιά της λέει εκείνη η γυναίκα: «Πρόσεχε, κυρά μαμμή, γιατί αν κάνη κορίτσι είσαι χαμένη, αν κάνη αγόρι, χαρά σε σένα.» Η γιαγιά μου, αφού πήγε μες στη σπηλιά, το κατάλαβε πως ήτονε Καλές Κυράδες, γιατί εκείνα τα χρόνια υπάρχανε πολλές Καλές Κυράδες. Πήγε λοιπόν μέσα, ξεγεννάει την Καλή Κυρά, τι να ιδή; Κορίτσι! Τώρα, τι να κάνη; Το ευτύχημα κι είχε ένα κομματάκι κεράκι και προλαβαίνει και του βάζει σημαδάκι το βολεύει αγόρι.» Αγόρι, να σας ζήση τ’ αγόρι!» Της δώσανε πως θα την τρατάρουνε κάτι στο χέρι της, κι ήτονε καβαλλίνα του γαϊδάρου. Ήρθε η ώρα, αφού την εβόλεψε τη λεχώνα – δεν ήβλεπε την ώρα να φύγη – κινάει να πάη στο σπίτι της κι όσες προσευχέ ήξερε στο δρόμο της ήλεγε; Πάει στο σπίτι της κι έβαλε δίχτυ στην πόρτα από πίσω, έβαλε ένα Τετραβάγγελο που είχε στην πόρτα από πίσω. Πέρασε κάμποση ώρα ώσπου να συνέλθη, να τα πη στον άντρα της, στα παιδίά της, ακούει ένα χτύπημα, μα δεν μπορούσαν να μπούν μέσα, γιατί τι είχε, τι δεν είχε βάλει, ως και ένα κόσκινο ακόμη, γιατί έχουνε να πούνε πως οι τρύπες που είναι σταυροειδώς διώχνουνε τα ξωτερικά. Ακούει λοιπόν ένα χτύπο και της φωνάζει: Κερά μαμμή, κερά μαμμή, κερένιο ήταν το παιδί! Από τότες δεν ήβγαινε πλέον τις νύχτες. Και καλή γυναίκα να ήτον δεν πήγαινε έξω νύχτα, φοβήθηκε από τότε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Στη Φραγκόχωρα έχομε μια εκκλησιά πούναι ξωκκλήσι κι όποια έχει παιδί άρρωστο πάει και τ’ άλλαζει εκεί. Το ξωκκλήσι είναι απάνω στο βουνό. Είχα ένα παιδάκι, δεκαπέντε μερώ ήτανε που μου τ’ άλλαξαν οι Καλές Κυράδες (του παίρνουν τη μορφή του κι έχει άλλη μορφή, άνθρωπος είναι θα ζάρωνε σα γριά. Ήμουν ασαράντιστη, δεκαπέντε μερών λεχώνα και ήρθε ο άντρας μου μεθυσμένος και βλαστήμησε και το πρωί το παιδί ήταν αδιάθετο. Δυο χρόνια διατηρήθηκε έτσι το παιδί και δεν ήξερα τι να του κάνω. Λοιπόν έχομε εκείνη την εκκλησία στη Φραγκοχώρα, την Αγία Μαρία και άμα το παιδί είναι έτσι αλλαγμένο το πας εκεί και το αλλάζεις, δηλαδή βγάζεις τα παλιά του ρούχα και του βάζεις καινούργια. Πριν πάω, μου λένε: «Όταν πηγαίνης και δης και σκάβουνε τα χωράφια, θα πεθάνη, άμα δε σκάβουνε, θα ζήση. Λοιπόν πράγματις το πήρα και πήγα, μόλις το πήγα είδα ένα γέρο κι έσκαβε τ’ αμπέλια. Το πήρα, πήγα στην εκκλησία, τ’ άλλαξα, έβγαλα τα ρούχα του όλα κι έβαλα άλλα. Μόλις το κατέβασα στο σπίτι, αγγελοφορέθηκε το παιδί. Στήλωσε τα ματάκια του και τη την άλλη μέρα, την ίδια ώρα, πέθανε. [Καλές Κυράδες= Οι Νεράϊδες]

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Οι καλές κυράδες βγαίνουν και το μεσημέρι στ’ αλώνια, στα χωράφια. Το μεσημέρι πάντα προσέχαμε να μη βλαστημήσουμε, να μην πάμε σε μέρη που είναι επικίντυνα. Για προφύλαξη βάζουν επάνω τους κι ένα καλαμένιο σταυρό. Και το καλάμι είναι καλό για όλα.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Περί προσκλήσεως μαμμής εις τοκετόν Νεράιδας και εμφανίσεως του γεννηθέντος θήλεος ως άρρενος. Βλ. Παραδόσεις Ις

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Η Σέριφο είναι το νησί του Κύκλωπα. Πήγανε στη σπηλιά που ήτανε και βρήκανε τις κοπριές από τα πρόβατα, σωροί ολόκληροι. Αυτοί οι Κύκλωπες ήτανε τρεις, μα ένας ήταν μονομμάτης και βόσκανε πρόβατα. Εκεί παραπάνω, στον Πύργο που λένε, έχουνε κουβαλήσει αυτοί οι Κύκλωπες κάτι κοτρώνια, κάτι πέτρες πελώριες, πως τις κουβαλάγανε! Μα ήτονε και άχριοι άνθρωποι, δυνατοί πολύ. Εγώ έχω πάει στη Σέριφο και τα έχω ιδεί όλα αυτά.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Στη Σαλονίκη, όταν βγάλη κανείς τη βλογιά, σαράντα μέρες τα σκουπίδια δε τα βγάζουν έξω, τα μαζεύουν στη γωνιά. Όλη η γειτονιά δε θα τηγανίση, δε θα ζεματίση, καίνε ζάχαρη. Όλες οι γειτόνισσες θα ρθούνε να σε ιδούνε, να ρωτήσουν τι κάνεις, μόνο να μη ζοματίσης. Μια γειτόνισσά μας, τότε που είχαμε πάει στη Σαλονίκη- ήτανε Τουρκιά τότε ακόμη – της πεθάνανε και τα δυό της τα παιδιά απ΄ αυτή την αρρώστεια. Το βράδυ βλέπει μια φωτιά κάτω από το κρεββάτι της και ακούει μια φωνή: Μη νομίζεις πως έφυγα, σαράντα μέρες θα κάτσω μες στο σπίτι σου. Δε ζομάτισε λοιπόν τίποτε, έπλυνε τα σεντόνια και τα στρώματα με κρύο νερό, και σαράντα μέρες ακόμη δεν έβγαλε τα σκουπίδια από το σπίτι της, τα μάζευε πίσω από την πόρτα. Αυτά τα είδα με τα μάτια μου, θα πάνε τώρα σαράντα χρόνια.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Έχω ακούσει ότι οι Καλικάντζαροι κατεβαίναν απο την καμινάδακαι βάζανε ένα κόσκινο απο πίσω απο την πόρτα για να φύγουν, τους ξορκάνε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Αναζήτηση

Φίλτρα

Περί προσκλήσεως μαμμής εις τοκετόν Νεράιδας και εμφανίσεως του γεννηθέντος θήλεος ως άρρενος. Βλ. Παραδόσεις Ις

Έχω ακούσει ότι οι Καλικάντζαροι κατεβαίναν απο την καμινάδακαι βάζανε ένα κόσκινο απο πίσω απο την πόρτα για να φύγουν, τους ξορκάνε.