Στη Σαλονίκη, όταν βγάλη κανείς τη βλογιά, σαράντα μέρες τα σκουπίδια δε τα βγάζουν έξω, τα μαζεύουν στη γωνιά. Όλη η γειτονιά δε θα τηγανίση, δε θα ζεματίση, καίνε ζάχαρη. Όλες οι γειτόνισσες θα ρθούνε να σε ιδούνε, να ρωτήσουν τι κάνεις, μόνο να μη ζοματίσης. Μια γειτόνισσά μας, τότε που είχαμε πάει στη Σαλονίκη- ήτανε Τουρκιά τότε ακόμη – της πεθάνανε και τα δυό της τα παιδιά απ΄ αυτή την αρρώστεια. Το βράδυ βλέπει μια φωτιά κάτω από το κρεββάτι της και ακούει μια φωνή: Μη νομίζεις πως έφυγα, σαράντα μέρες θα κάτσω μες στο σπίτι σου. Δε ζομάτισε λοιπόν τίποτε, έπλυνε τα σεντόνια και τα στρώματα με κρύο νερό, και σαράντα μέρες ακόμη δεν έβγαλε τα σκουπίδια από το σπίτι της, τα μάζευε πίσω από την πόρτα. Αυτά τα είδα με τα μάτια μου, θα πάνε τώρα σαράντα χρόνια.