Της γιαγιάς μου η μάννα ήτονε μαμμή στην Τήνο. Λοιπόν μια βραδυά πάνε και της χτυπάνε την πόρτα – τη λέγανε Μαρία» Μαρία, λέει σήκω, γιατί η κόρη μου θα γεννήση.» Σηκώνεται η γιαγιά της μάννας μου και την παίρνει μια γυναίκα όξω που την περίμενε και την κατεβάζει σ’ ένα ρέμμα κι ήτονε μια σπηλιά, μεγάλη σπηλιά όμως. Το ρέμμα αυτό απέχει από το χωριό δυο τέταρτα, μισή ώρα δρόμο. Πριν την πάει μές στη σπηλιά της λέει εκείνη η γυναίκα: «Πρόσεχε, κυρά μαμμή, γιατί αν κάνη κορίτσι είσαι χαμένη, αν κάνη αγόρι, χαρά σε σένα.» Η γιαγιά μου, αφού πήγε μες στη σπηλιά, το κατάλαβε πως ήτονε Καλές Κυράδες, γιατί εκείνα τα χρόνια υπάρχανε πολλές Καλές Κυράδες. Πήγε λοιπόν μέσα, ξεγεννάει την Καλή Κυρά, τι να ιδή; Κορίτσι! Τώρα, τι να κάνη; Το ευτύχημα κι είχε ένα κομματάκι κεράκι και προλαβαίνει και του βάζει σημαδάκι το βολεύει αγόρι.» Αγόρι, να σας ζήση τ’ αγόρι!» Της δώσανε πως θα την τρατάρουνε κάτι στο χέρι της, κι ήτονε καβαλλίνα του γαϊδάρου. Ήρθε η ώρα, αφού την εβόλεψε τη λεχώνα – δεν ήβλεπε την ώρα να φύγη – κινάει να πάη στο σπίτι της κι όσες προσευχέ ήξερε στο δρόμο της ήλεγε; Πάει στο σπίτι της κι έβαλε δίχτυ στην πόρτα από πίσω, έβαλε ένα Τετραβάγγελο που είχε στην πόρτα από πίσω. Πέρασε κάμποση ώρα ώσπου να συνέλθη, να τα πη στον άντρα της, στα παιδίά της, ακούει ένα χτύπημα, μα δεν μπορούσαν να μπούν μέσα, γιατί τι είχε, τι δεν είχε βάλει, ως και ένα κόσκινο ακόμη, γιατί έχουνε να πούνε πως οι τρύπες που είναι σταυροειδώς διώχνουνε τα ξωτερικά. Ακούει λοιπόν ένα χτύπο και της φωνάζει: Κερά μαμμή, κερά μαμμή, κερένιο ήταν το παιδί! Από τότες δεν ήβγαινε πλέον τις νύχτες. Και καλή γυναίκα να ήτον δεν πήγαινε έξω νύχτα, φοβήθηκε από τότε.