Αναζήτηση

Αποτελέσματα 21-30 από 1888

Γραμματικός με το ραμπούσι

Σταγειρίτης, Αθανάσιος (1819)

Συνοδεύεται από κείμενο ...

Και γαλάτα, και μαλλάτα, και τ' άρνιά θηλ'κά

Άγνωστος συλλογέας (1879)

Ερμηνεία: Επί των αιτούντων τα πάντα και ευχών...

Μια φορά επήγαν εις μια βασίλισσα και επήραν το παιδί και το επήγαν εις μία ράχην και του ‘λεγαν του παιδιού: «Μωρέ καλό παιδί, δεν ήξευρεν η μάννα σου να σ’ αλείψη με ένα χορτάρι; Και το παιδί κατά που ‘λέγαν, ήκουσεν τι έλεγαν. Επάε μια σκλάδα να πινιγή και της λέει το παιδί: «Μη πνίγεσαι και σύρε εις το σπίτι μου, όταν ήμουν εγώ, το είχαν με κόκκινη μπογιά και τώρα όπου έφυγα, το έχουν με μαύρη μπογιά». Και επήγεν εις το σπίτι του παιδιού και λέγει της μάννας του: «Να πάτε να πάρετε ένα χορτάρι, να τ’ αλείψετε». Και επήγαν και το άλειψαν. Και της είπε: «σύρτε σταθήτε από την πέρα τη ράχη.» Και οι ξωτικές επήγαιναν να το φιλήσουν και εμύριζε από κείνο το χορτάρι και του είπαν: «σύρε εις τη μάννα σου.»

Γόνιος, Α.

Του δε Μαρτίου ιδίως φοβείται ο λαός τας 3 τελευταίας ημέρας (βλ. Και Δρίμες) και δια την κατ' αυτάς συμβαίνουσαν πολλάκις κακοκαιρίαν και ονομάζει βάβες. Λκέγεται δε και το εξής περί αυτών : ολίγον τι εξώθεν της Άρτης, γραία τις την τελευταίαν ημέραν του Μαρτίοτ εκαυχήθη ούτω πώς : “στην πομπή σ' γέρο – Μάρτη, τ' αρνοκάτσικα μ' τα 'βγαλα”. Ο γέρο Μάρτης όμως θυμυθείς δανείζεται δυό η μέρας παρά του Φεβρουαρίου και καταστρεφεί δια βαρυτάτου χειμώνος και την γραίαν και το ποιμνιόν της.

Παπαγεωργίου, Ιωάννης (1913)

Ιδού η φρόνουσιν ή μάλλον κ' μυθόλογούσιν εν Ηπείρω (Πλησιβίτση) περί του Γαλαξίου : Ο νουνός μια φορά μάλωσε με τον αναδεχτό του. Και ο αναδεχτός, δια να κάμη κακό στο νουνό του, πηγαίνει και τον κλέφτει ένα βράδυ όλο το άχερο, που είχε στο αλώνι του. Αλλά ο Θεός που τον έστερξε αυτό και το άχερο φεύγει από τα σακκιά και σηκώνεται στον ουρανό για να γλέπη ο αναδεχτός και εντρέπεται και να καίηται που πήγε και έκλεψε το άχερο του νονού του.

Βενέτος, Νικόλαος Σ.

Και το σπίτι στο γκρεμό και το χωριό στο ρέμμα

Μανούσος, Αντώνιος (1880)

Και την κοιλιά γεμάτη και τ' αρνί ακαίρεο

Μανούσος, Αντώνιος (1880)

Ομοία του υπ' αρ. 17, σελ. 144

‘Ολη αυτή η περίοδος των εορτών από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι την ημέρα των Φώτων ονομάζεται ‘’δωδεκαήμερα’’ και τότε ακριβώς ‘’έχουν να κάνουν’ οι Καλικάντζαροι όπως λένε. Τα στοιχειά αυτά μένουν στη γή αποκλειστικά και μόνο αυτές τις 12 μέρες και το υπόλοιπο καιρό είναι κάτω από τη γή. Εκεί πριονίζουν συνεχώς τη θεόρατη κολώνα και όταν έρχεται η εποχή που αλλάζουν τα έτη τότε αφ΄νουν εκείνη τη θέσι και ανεβαίνουν απάνω στη γή όπου εκείνη πειράζουν τους ανθρώπους με κάθε πονηρό και κακό τρόπο. Έχουν πολλές ονομασίες (Καλιακάντζαροι Καψούρια, μπέγκια, τζίνια, ντρουμπέγκαλα). Απ’ όλες αυτές τις ονομασίες η πιο συνηθισμένη είναι τα ‘’ντρουμπέγκαλα’’. Τα φαντάζονται σαν τέρατα με άσχημες μορφές, με κέρατα, με ουρές και ότι χειρότερο μπορεί να φανταστή κανένας. Συνήθως όμως ομοιάζουν περισσότερο με τραγιά και έχουν όλη την πονηριά και τις ιδιότητες του Διαβόλου. Πηγαίνουν όλα μαζί και έχουν για αρχηγό τους ένα μεγαλύτερο απ’όλα τον ‘’Κουτσό’’, όπως λέγεται. Αυτός τους διευθύνει και κανονίζει που θα πάνε και πότε θα φύγουν. Τα ντρουμπέγκαλα ή οι Καλικάντζαροι επισκέπτονται τα σπίτια τη νύχτα, και πειράζουν τους ανθρώπους πολύ πονηρά και με πολύ γούστο. Κατεβαίνουν από τα μπουχαριά και ανακατώνουν τις στάχτες, μαγαρίζουν τα φαγητά, κατουράνε στα αμπάρια με το αλεύρι και τρώνε ότι βρούνε. Πολύ τους αρέσουν οι Χριστουγεννιάτικες τηγανίτες και το ψημένο το κρέας, το τσίτσι όπως λέγουν αναμεταξύ τους : Μαμά τσίτσι λουκάνικο να φάω και να φύγω. Ένα δίστιχο που υπάρχει για την υπερβολική αγάπη τους στο κρέας. Κάποιο μικρό φαίνεται λέγει στη μαμά του τα λόγια αυτά όταν πεινάση, γιατί έρχονται πολύ πεινασμένοι και τρώνε οτιδήποτε ανακαλύπτουν στα σπίτια. (Μπουχαριά= τζάκια, καπνοδόχοι, Τσίτσι=κρέας κυρίως νωπόν)

Μελάς, Δ. Κ. (1951)

Τα δικά σου είναι σύκα και δεν ακούονται και τα δικά μου είναι καρύδια και βροντούν

Σωφρόνιος, ηγούμενος Μονής Λιγγιστάδων (1877)

Ερμηνεία: Επί των αποκρυπτόντων μεν τας ιδίας ελλείψεις, δημοσιευόντων τας των άλλων

Βλέπω και κάνω το σταυρό, ακούω και δεν κρένω γιατί ο καιρός δεν το βωλεί και πρέπει να υπομένω

Μανούσος, Αντώνιος (1880)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
189
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Γραμματικός με το ραμπούσι

Και γαλάτα, και μαλλάτα, και τ' άρνιά θηλ'κά

Και το σπίτι στο γκρεμό και το χωριό στο ρέμμα

Και την κοιλιά γεμάτη και τ' αρνί ακαίρεο

Τα δικά σου είναι σύκα και δεν ακούονται και τα δικά μου είναι καρύδια και βροντούν

Βλέπω και κάνω το σταυρό, ακούω και δεν κρένω γιατί ο καιρός δεν το βωλεί και πρέπει να υπομένω