Search

Now showing items 11-20 of 25

Οι αρρώστιαις που θα πέσουν 'ς το χωργιό γυρίζουνε τη νύχτα και σκούζουνε, μα δεν τοις βλέπουνε κι όποιος τακούση μέσ' από το σπίτι τη νύχτα, θα χαθούνε όλοι από κείνο το σπίτι. (Περί της εμφανίσεως των ασθενειών ως γυναικών βλ. Πολίτου Παραδ. σ. 552 κε.)

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Είχανε 'ς την Πόλη μια χρυσή κασέλλα και είχανε μέσα τα οστά του Μωάμεθ κ'είχανε ηλεκτρισμό απο κάτου κ' εβάσταγε την κασέλλα 'ς τον αέρα. Επηγαίνανε πολλοί Έλληνες και τους λέγανε, ότ' είναι άγιος ο Μωάμεθ κι αμαρτάνανε κ'ελέγαν πως ήταν άγιος. Μια ημέρα επήγε ένας κ' έβαλε τειάφι απο κάτου 'ς την κασ'ελλα κ' έφυγ' ο ηλεκτρισμός κ' έπεσε. Είπε τότε 'ς τους Τούρκους <σαν ήταν άγιος για δε στέκεται και τώρα;> Κι εκείνοι θύμωσαν και τον έδιωξαν.

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Εις την κοιλάδα των Τεμπών υπάρχει βράχος, «εξ ου ωνομάσθη η πέριξ τοποθεσία το Γραμμένον άλας. Είναι δε το Γραμμένον άλας λατινική επιγραφή, κατά δε την περισωζομένην έτι λαϊκήν εκεί παράδοσιν δι’ αυτής (ούτω) αναφέρεται το καταναλωθέν άλας κατά την διάνοιξιν της διαφράγος (γράφε διασφάγος) των Τεμπών ή την κατασκευήν της αρχαίας οδού αυτών. Κανείς δε των περιηγητών των μετά μεγίστου ενθουσιασμού και λεπτομερειών περιγραψάντων τα παραδείσια Τέμπη δεν έλαβε τον κόπον, εκ φιλανθρωπίας τουλάχιστον να εξηγήση εις τους ονομάζοντας ή ερμηνεύοντας ούτω την επιγραφήν ότι αι επί του εν λόγω βράχου πέντε (γράφε εξ) λατινικαί λέξεις: L. Cassious Longinus proconsul Tempe mativi (ούτω!) δεν έχουν καμμίαν απολύτως σχέσιν προς το άλας κτλ». Τανωτέρω απεσπάσθησαν εκ φλυάρου και ψυχράς χαριτολογίας περί της επιγραφής των Τεμπών και της αναφερομένης εις αυτήν δημώδους παραδόσεως, ην ο πρώην εφέτης κ. Τ. Δ. Αμπελάς κατέτεινεν εις τέσσαρας όλας σελίδας του Ημερολογίου «Πινακοθήκης» και «Ελληνικής επιθεωρήσεως» (ετ. Α σελ. 192 – 195). Η περί ης ο λόγος παράδοσις έχει περιληφθή εις τας εμάς Παραδόσεις αρ. 145. Η δε επιγραφή εδημοσιεύθη εν CIL Ι 618 όπου καθώς και εν τ. ΙΙΙ 588 υπάρχει βιβλιογραφική σημείωσις των μνημονευόντων αυτήν περιηγητών ή αρχαιολόγων εις ους προσέθεσα τινας μη αναγραφομένους εν τη σημειώσει εκείνη εν Παραδόσ. σελ. 759. Τούτους πάντας τους γράψαντας περί του αυτού θέματος (πλην του κ. Ν. Γεωργιάδου) αγνοεί ο κ. Αμπελάς, όστις φοβούμεθα, ότι κατακρίνων τους περιηγητάς, διότι δεν έλαβον τον κόπον να εξηγήσωσι την επιγραφήν, θα περιήρχετο εις δεινήν αμηχανίαν αν προσεκαλείτο να ερμηνεύση αυτός το κείμενον της επιγραφής ως το ανέγνωσε, μάλιστα δεν την τελευταίαν ανύπαρκτον λέξιν mativi.

Άγνωστος συλλογέας (1912)

Τα φίδια άμα γεράσουνε γίνουνται πελώρια, και τότε παίρνουνε τον κατήφορο 'ς τα λαγκάδια και πέφτουν 'ς τη θάλασσα και πνίγουνται.

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Φαίνιτι πως η ξινιτειά κ΄ έκριμι πολλά τ’ χουρίον να ξιχάης κι γι’ αυτό μ΄ αρώτσις για του βράχου τ΄ Τζιρνή. Του βράχου αυτόνι που νι απ’ όξου ανιτουλκά ‘ς του χουριό, τουν ηλένι τ’ Τζιρνή γιατί Τζιρνή θα λέανι του νκουκύρ’ τ’ χουραφιού που νι μέσα κι απόμνι του όνουμα. Έχνι να πούνι πως απάν ‘ς τ’ Στάμ’ τ΄ραχ που νι οι ανιμόμλ’ κι απού πίσου φαίνιτι του Καρλόβασ’ στέκντανι οι Γίγαντις, κι παίζανι του τόπ’ κι τόπ’ είχανι αυτό του βράχου. Βάλι μι, του νου σ’ πόσου μιγάλ ήτανι να παίζνι τόπ’ αυτό του θιόρατου βράχου. Τν ώρα π’ παίζανι κι ένας Δράκους δεν έπιζι καλά κι σταμάτσι ου βράχους ‘ς τ’ μέσ’ τ’ δρόμου τ’ κει που νι σήμιρα κείν’ τν ώρα άστραυζι κι’ απ’ μέσα απ’ ένας παλλκαράς π’ θαμπώναν, τα μάτια σ’ να τούνι ιδής. Ου αη Ταξιάρχς ήτανι μι μια σπάθα μι κάτ’ μμάτια π πιτούσανι σπίθις. Τς τσίτουσι κι φεύγνι κι ακόμα φεύγνι ‘ς τα Τάρταρα κι ου βράχους απόμνι; Λένι πως οι λάκκ’ που νι μέσ’ του βράχου είνι οι δαχτλιές τα Δράκ’ κι τς Γίγαντις. Τώρα μι τ΄δύναμ’ τ’ αη Ταξιαρχιού – βουήθειά μας να νι – τέτοια ζουντανά δεν έχουμι. Σι χιριτώ Απ’ του Μαραθόκαμπου ου φίλους σ’ τουν αη Δημητριγιά τ’ Κουσταρέλς.

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Όταν ασθενής τις ψυχορραγή, συνηθίζουσιν εν Καστρίω να τον σκούζουν οι παριστάμενοι εκβάλλοντες γοεράς και ανάρθρους φωνάς, δι ών πιστεύουσιν ότι κατορθούσι να γυρίση η ψυχή πίσω δι ολίγας ημέρας είτε ώρας.

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Οι χωρικοί της Δρανίτσης (του δήμου Ταμασίου της Καρδίτσης) γενεαλογούσι το χωρίον αυτών, λέγοντες ότι έκτισεν αυτό ο βασιλεύς Δράνος, ήτο δε γενναίος βασιλεύς ούτος και φιλόπολις, αποζών μετά των υπηκόων αυτού τα πολλά εκ ληστειών, διότι λέγουσι τάδε περί αυτού: «ο Δράνος επήε κ’ έκοψε κοπάδια ‘ς τα Φέρσαλα κι ο βασιλιάς από τα Φέρσαλα εκίνησε στρατό να ρθη να χαλάση το Δράνο, μα κάποιος του δωκε χαμπέρι του Δράνου από τουν κάμπου κ’ έπιασε ο Δράνος μέρος λοπου ναι πέρασμα κ’ έκαναν μάχη, κ’ εσκοτώσανε ο Δράνος τους Φερσαλινούς κι απού τότες λέουντα Φερσαλομνήματα». Η θέσις αυτή μνημονεύεται παρά τους τελευταίους πρόποδας του Ιτάμου, μέχρι αυτής ήσαν τα Γραμμένα, ήτοι τα υπό των Τούρκων υποταχθέντα και καταγραφέντα προς πληρωμήν φόρων χωρία. Εκείθεν δε προς το όρος ήσαν τα Άγραφα, είδομεν δε την θέσιν αυτήν και φαίνεται όντως πλήρης μικρών τάφων. Προς τούτοις διηγούνται οι χωρικοί ότι εις παλαιοτέρους χρόνους κατώκουν εκεί οι Λήνηδες (ο Λήνης) άνδρες ισχυροί, μεγαλόσωμοι, γυμνοί τα πολλά και φιλάνθρωποι, ούτοι φαίνονται ενίοτε και σήμερον εις τινας ανά το δάσος διότι γέροντα τινα Δρανιστιώτην «ιδρωμένον κι αποσταμένον με το ένι ΄ς τον ώμο τον απάντησ’ ένας Λήνης και του λέει: Γιατ’ είσ’ έτσι αποσταμένος: - Απ’ τ’ αλέτρι που ναι βαρύ», του λέει και το πήρ’ ο Λήνης και του λέει: «Αυτό ναι βαρύ;» και το κλασε(=έθραυσε) με τα χέρια του απάνου ‘ς το γόνα του». [Η περί του Δράνου παράδοσις είνε από τας συνήθεις ιστορικάς αίτινες, καθαρεύουσαι μυθικών στοιχείων είναι δύσκολον να εξακριβωθή αν διατηρούσι συγκεχυμένην ανάμνησιν ιστορικού γεγονότος, ή αν είναι πεπλασμέναιμ εξ αγνώστου αιτίας παραχθείσαι. Η δε περί των Λήνηδων (= Ελλήνων) ανήκει εις την κατηγορίαν εκείνην των παραδόσεων , των παριστώντων τους αρχαίους Έλληνας, ως έχοντας σώμα γιγάντειον και τεραστίαν ρώμην. (Βλ. Πολίτου Παραδόσεις σελ. 729) Δια του υνίου του αρότρου, αν και κατ΄άλλον τρόπον αποδεικνύει την δύναμίν της Ελλήνισσα και εν άλλη παραδόσει.

Άγνωστος συλλογέας (1914)

Φρονούσιν ότι, εήν άνθρωπος τις είναι πολύ αμρτωλός, ιδία δε όταν το σώμα μείνη άλυτον μετά τον θάνατον, η ψυχή του θα πλανάται επί της γής λαμβάνουσα μορφήν ανθρώπου τη ενεργεία του διαβόλου και βλάπτουσα παντοίως τους γνωστούς αυτώ, ιδία δε τους συγγενής. Τους αύλους τούτους ανθρώπους ονομάζει το πλήθος καταχανάδες εξώριζαν εις θήραν (Σαντορίνην)δια τρομερών εξορκισμών των ιερέων και τελείας καύσεως των οστών αυτών, της σπόδου ριπτομένης εις την θάλασσαν. Πλείστας διηγήσεως περί καταχανάδων δύναται τις να εύρη παρά τω λαώ των Σφακίων. Μεταξύ των πολλών χαρακτηριστικωτάτη είναι η του Μακριγιάννη. Ο καταχανάς ούτος κατήγετο εξ Ανωπόλεως Σφακίων και είχε καταστή φοβερός και τρομερός. Εισήρχετο των θυρών κεκλεισμένων εις τας οικίας, έθρανε τους πίθους, έχυνε τον οίνον, διεσκόρπιζε τους δημητριακούς καρπούς, έσβηνε το φώς, εν καιρώ νυκτός εννοείται, εξυλοκόπει τον σύζυγον, εξεδίωκεν αυτόν της οικίας και εκσιμάτο μετά της οικοδεσποίνης. Και πλείστα άλλα περί αυτού διηγούνται. Πιστεύω δ’ότι και ο Paslchoy αυτόν εννοεί εν τη διηγήσει, ήν αναφέρει. Ιδού τι αναφέρει κι ένας καταχανάς εγύριζεν εις την Ανώπολιν μια γυναίκα. Ο άνδρας τση είχε λείπει και επήγε ένας καταχανάς και αυτή θαρρώντας πως είναι ο άντρας της…και το πουρνό δεν ημπόρει και ήλθεν ο άντρας της και λέγει τση <τι έχεις;>και η γυναίκα λέγει <πολλήν ώραν μ’επλάκωσες το βράδυ και δεν ημπορώ, και ο άνδρας λέγει <εγώ δεν ήλθα>, και πάλιν η γυναίκα είπε <εδά σαν δεν ήλθες εσύ, ήτονε ο καταχανάς, υστερνά τον εξεχώσασι και εξωρίσανε τονε και έπεμζαν τον εις την Σαντορίνην (Oρα Paslhey, Travels in Crete, t. 11, σελ. 221)

Άγνωστος συλλογέας (1919)

Στον Πύργο, λένε, ότι έναι στα κουρκουνελάκια ένα βαένι φίδια κ’ έν λεφτά και όγιος πάη και σκάψη να τα βρή, όγιος βρή το βαένι τα φίδια, θα τον φάνε όγιος βρή τα λεφτά θα πηδάη και θα χη χαραίς. Ακόμα λένε ότι άμα ψάξουνε στον Πύργο και βρούνε ένα τετράγωνο λιθάρι και το σπάσουν, θα χη λεφτά μέσα. (ΣΗΜ. Ο Πύργος (ερείπια πολεμικού πύργου) ήτο εκτισμένος επί απροσίτου θέσεως κάτω είναι το Πυργόρεμα. Κουρκουνελάκια= σωροί πετρών.)

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Συμβαίνει παρά τισι να παρουσιάζωνται επί της επιδερμίδος αυτών κηλίδες λευκαί ικανώς μεγάλαι. Περί των φερόντων τοιαύταις πιστεύουσιν, ότι εκοιμήθησαν επί κατορωρυγμένων θησαυρών.

Άγνωστος συλλογέας (1916)

Search

Filters

Τα φίδια άμα γεράσουνε γίνουνται πελώρια, και τότε παίρνουνε τον κατήφορο 'ς τα λαγκάδια και πέφτουν 'ς τη θάλασσα και πνίγουνται.