Search

Now showing items 1-3 of 3

Επί τινός των κλιτύων του όρους Τελεθρίου εκτεινομένης ΒΔ τούτου υπάρχει επιμήκης σειρά λευκών λίθων, μακρόθεν φαινομένη ως σειρά εφίππων φουστανελλοφόρων βαδιζόντων κατά παραγωγήν. Ταύτην οι περίοικοι ονομάζουσι “συμπεθερικό”/. Περί αυτής φέρεται η ακόλουθος παράδοσις. Απ' το Παλιοχώρι επάιρνανε μνιά νύφ 'ςτουν Άη Γιάννη. Όταν ξεκίνησ' το συμπεθερικό, επήραν τα προικιά κι άδειασ' ούλο το σπίτι. Μαζί ερχόταν κ' η μάννα της νύφης. Όντας φτάσαν 'ςτ' Αγιαννιώτικο, γυρίζ' η νύφ' και λέει της μάννας της “μάννα, ξέχασαμ' τον τρουβιά”. Η μάννα της κακοφάνηκε και της λέει, “ούλες σ΄οι πίκρες, κόρη μ' για τον ντρουβιά τανε; Τρουβιάδες να γίνητ' και σύ και το συμπεθερικό σ'. Και αμέσως γινήκαν ούλοι τρουβιάδες. Σημ. Παλιοχώρι, χωριόν του δήμου Αιδηψίων, ου σήμερον σώζονται ελάχιστα ερείπια. Άη Γιάννης : χωρίον του δήμου Ιστιαίων. - Τρουβιάς = λεία λίθινη σφαίρα, δι ής οι ποιμένες τρίβουσι το άλας, όπερ προσφέρουσι κατ' Αύγουστον εις τα ποίμνια.

Άγνωστος συλλογέας (1914)

Η εν Κρήτη τοποθεσία Καϊάφα, κείμενη εις μικράν απόστασιν εκτός της πόλεως Ηρακλείου, πλησίον των ερειπίων της αρχαίας Κνωσσού μνημονεύεται εν φ. 303β του υπ. αρ. 10 κώδικος της Πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης της εν Σουηδία Ουψάλας. Εγράφη το παρόν ψαλτήριον δια συνδρομής και εξόδου του θεοσεβεστάτου ιερέως κυρού Νικολάου του Κρητικού, εν τω χωρίω τω επικεκλημένω ο Καϊάφας εν μηνί Ιουνίω κς τω ςωοζ’ έτει ίνδ. ζ’(=1369). Μεταξύ των λέξεων Καϊάφας εν μηνί τρεις περίπου στίχοι διεξεσμένοι εν αρχή του φ. 304α. Ίδε Graux Martin Notices sommaires des manuscrits grecs de Suede εν τοις Archives des missions scientifiques. Σειράς τρίτης τ. ΙΕ (1889) σ. 398 κε. Το επώνυμον Κρητικός του γράψαντος ιερέως αποδεικνύει ότι μάλλον περί του ειρημένου χωρίου της Κρήτης πρόκειται η περί της ομωνύμου εν Ηλεία τοποθεσίας, ην έλαβε και η λίμνη η λεγόμενη Καϊάφα. Του πελοποννησιακού Καϊάφα το όνομα ανέρχεται τουλάχιστον εις τον ΙΣΤ αιώνα, καθ’ όν εγράφη ο κουτλουμουσιακός κώδιζ 220, εν ω μνημονεύεται.» (Σπ. Π. Λάμπρος εν Νέω Ελληνομνήμονι τ. Ι (1913) σ. 491) Το παρά το Ηράκλειον της Κρήτης χωρίον Καϊάφας έλαβε το όνομα εξ αρχαίου μνημείου, όπερ τάφον του Καϊάφα ονομάζει δημώδης κρητική παράδοσις (των εμών Παραδόσεων αρ. 189), ης τα στοιχεία ευρίσκονται εν τω αποκρύφω βιβλίω των πεπραγμένων τω Πιλάτω. Περί τούτων διαλαμβάνομεν εν Παράδ. σ. 792 – 2. Το παλαιότερον έγγραφον, εν ω αναφέρεται το χωρίον Καϊάφα είναι του 1248. – Σ.τ.Δ.)

Άγνωστος συλλογέας (1914)

Οι χωρικοί της Δρανίτσης (του δήμου Ταμασίου της Καρδίτσης) γενεαλογούσι το χωρίον αυτών, λέγοντες ότι έκτισεν αυτό ο βασιλεύς Δράνος, ήτο δε γενναίος βασιλεύς ούτος και φιλόπολις, αποζών μετά των υπηκόων αυτού τα πολλά εκ ληστειών, διότι λέγουσι τάδε περί αυτού: «ο Δράνος επήε κ’ έκοψε κοπάδια ‘ς τα Φέρσαλα κι ο βασιλιάς από τα Φέρσαλα εκίνησε στρατό να ρθη να χαλάση το Δράνο, μα κάποιος του δωκε χαμπέρι του Δράνου από τουν κάμπου κ’ έπιασε ο Δράνος μέρος λοπου ναι πέρασμα κ’ έκαναν μάχη, κ’ εσκοτώσανε ο Δράνος τους Φερσαλινούς κι απού τότες λέουντα Φερσαλομνήματα». Η θέσις αυτή μνημονεύεται παρά τους τελευταίους πρόποδας του Ιτάμου, μέχρι αυτής ήσαν τα Γραμμένα, ήτοι τα υπό των Τούρκων υποταχθέντα και καταγραφέντα προς πληρωμήν φόρων χωρία. Εκείθεν δε προς το όρος ήσαν τα Άγραφα, είδομεν δε την θέσιν αυτήν και φαίνεται όντως πλήρης μικρών τάφων. Προς τούτοις διηγούνται οι χωρικοί ότι εις παλαιοτέρους χρόνους κατώκουν εκεί οι Λήνηδες (ο Λήνης) άνδρες ισχυροί, μεγαλόσωμοι, γυμνοί τα πολλά και φιλάνθρωποι, ούτοι φαίνονται ενίοτε και σήμερον εις τινας ανά το δάσος διότι γέροντα τινα Δρανιστιώτην «ιδρωμένον κι αποσταμένον με το ένι ΄ς τον ώμο τον απάντησ’ ένας Λήνης και του λέει: Γιατ’ είσ’ έτσι αποσταμένος: - Απ’ τ’ αλέτρι που ναι βαρύ», του λέει και το πήρ’ ο Λήνης και του λέει: «Αυτό ναι βαρύ;» και το κλασε(=έθραυσε) με τα χέρια του απάνου ‘ς το γόνα του». [Η περί του Δράνου παράδοσις είνε από τας συνήθεις ιστορικάς αίτινες, καθαρεύουσαι μυθικών στοιχείων είναι δύσκολον να εξακριβωθή αν διατηρούσι συγκεχυμένην ανάμνησιν ιστορικού γεγονότος, ή αν είναι πεπλασμέναιμ εξ αγνώστου αιτίας παραχθείσαι. Η δε περί των Λήνηδων (= Ελλήνων) ανήκει εις την κατηγορίαν εκείνην των παραδόσεων , των παριστώντων τους αρχαίους Έλληνας, ως έχοντας σώμα γιγάντειον και τεραστίαν ρώμην. (Βλ. Πολίτου Παραδόσεις σελ. 729) Δια του υνίου του αρότρου, αν και κατ΄άλλον τρόπον αποδεικνύει την δύναμίν της Ελλήνισσα και εν άλλη παραδόσει.

Άγνωστος συλλογέας (1914)