Search

Now showing items 140371-140380 of 142581

Κωμιακή (=το χωρίον Κ): Ήρθε κάποια γυναίκα από τη Κούμη (Κύμη Ευβοίας) κ’ εκατοίκησεν εδώ κι ωνομάστηκενε Κωμιακή.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1960)

Μια φορά ‘τονε ένας άθρωπος πολλά πλούσος με καμήλες και με οζά, μα και περίστα καλώς. Ποτέ δεν εβγήκε ψυχρός λόγος απού τη μούρη ύτου. Ότι γκιάν ήθελα κάμη κι ότι γκιάν ήθελα πάθη ήλεγε : ‘’Δόξα σοι ο θεός’’. Ο μισόκαλός του ζήλεψε κι επήγι κι εξέρασε στοι γούρνες απου πίνανε νερό τα οζά ντου κι εψοφήσανε όλα. Αυτός δεν είπε πάλι βλάστημο λόγο, μόνο ήλεγε : ‘’Δόξα σοι ο θεός! ‘’ Δόξα σοι ο θεός! Μέρα νύχτα ‘’Δόξα σοι ο θεός’’ Έρχεται θανατικό ποθαίνουν τα παιδιά ντου, αυτός πάλι ‘’Δόξα σοι ο θεός’’ Μιαν ημέρα η γυναίκα ντου πάει και του λέει : Nα πής ένα βλάστημο λόγο να μάσε ξανάρθουνε τα καλά μας. Εμένα μου τόπενε ένας άθρωπος α μπού μου πάντηξε στο δρόμο. – Ίντα ; επάντηξε σου πάλι ο μισόκαλος ; Δε βλαστημώ ‘γώ ‘’Δόξα σοι ο θεός’’. Στην υστεργιά ελούβιασε κι εγέμησε σκουλήκους κι ήτονε χωσμένος μέσα στην κοπρά κι το λαιμό. Η γυναίκα ντου πήγαινε στη βολίτσα και του ‘φερνεν ένα κομμάτι ψωμί και το ‘τρωε,μα όλο του γογγυζε. ‘’Να πάς ένα βλαστημο λόγο να γενής καλά και να μάσε ξανάρθουνε τα καλά μας. – Όχι! Εγώ δε σε λέω βλάστημο λόγο, μόνο ‘’δόξα σοι ο θεός’’ ΄΄δόξα σοι ο θεός’’ Σαν είδεν ο θεός την υπομονή ντου, πέμπει έναν άγγελο και τόνε πιάνει από τα μαλλιά και τόνε ξετινάσει και πέφτουνε οι σκουλήκαι χάμαι. Αυτός να τσι δή το στενοχωρέθηκε. ‘’Κι ίντα δα γενούνε δα κεινοιε οι σκουλήκαι ; Ίντα δα τρώνε ; Λέει του ο άγγελος. –Αυτοί δα τρώνε τα φύλλα του δέντρου να κάνουνε μετάξι’’. Απούσταν τότεσα κι οπίου εβγήκε το μεταξαριό. (μισοκαλός= διάβολος )

Λιουδάκη, Μαρία (1938)

Ήταν νια βουλά στν ιπανάστασ’ τρία αδέρφια παλκάργια που δεν μπόργ να τα βάλ’ γούλ ου Αλή πασάς. Φρόντσι λοιπόν να ξιγιλάσ’ να τα πιάσ’ για να τς ξικάμ’ Κι τς παράγγλι να κατιβούνι στου Κιφαλόβρυσου για να τα φιλουξινήσ’. Αυτοί δεν ήθιλαν να ‘ρθούνι, αλλά άλλου κουντά τ’ απουφάϊσανι. Πήρανι κι δυο τρία απ’ τα παλληκάρια δυνατά, τα τφέκια τς, τς τσακαράκις τς κι κατέβκανι. Έστρουσαν του τραπέζ’ εκεί κι ου Βιζύρ Αλή πασάς διάταξι να καθήσνι ένας Έλληνας, ένας Τούρκος γύρα στο τραπέζ’. Οι δ’κοί μας δεν του δέχουνταν, αλλά άλλου κουντά στρέχκανι. Τότι τς λέει ου Αλή πασάς: τα όπλα σας δεν πρέπ’ να τα ‘χτι τώρα π’ τρώτι. – Α! αυτό τ’΄αστείιου δεν του παίζουμι, είπαν αυτοί. Κι δεν τα ‘φκαν τα όπλα τς. Ου Αλή πασάς είχι σκουπό να τς δέση ικεί π’ θα νατργγαν κι καθώς έκαμι. Μόλις βήκαν στα μέσα στου φαΐ, ένα νόημα ούλ οι Τούρκ’ έπισαν απού δυο τρεις απάν’ κι έπιασαν τουν κάθι ένα. Κι μα; Ήρθαν να τς δέσνι. Ίσια οι τουν φέρ’ ου ένας, φέρ’ ου άλλους ξιχούρτσαν τα δυο απ’ τ’ αδέρφια. Τ’ άλλου του είχανι πιασμένου απ’ τουν τσιαμπά (γιατί είχανι τσιαμπά τότε) οι Τούρκοι κι του κράταγη απ’ του κιφάλ’ τα΄κι το ‘κουμι τουν τσαμπά κι έτσ’ ξιχούρτσι κι αυτός. Ηαϊντι τότε σαν τς στρώννι κατ’ τς Τούρκ… τς άλλαξαν τουν αδόξαστου. Κι γι’ αυτό π’ κόπκι ου τσαμπάς ικνού απ’ τα τρία αδέρφια μι του σπαθί γι’ αυτό ουνουμάσκι Απόκουρου (απουκουρεύκι αυτός μαθεύκι ουλούθι αυτό κι ισήρι τ’ όνομα Απόκουρου.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926)

Ένας χωριανός πρίν πολλά χρόνια ήτο κάτω στο Νιμπορειό, αυτός από το Νιμπορειό επήαινε στο χωριό που ‘το το σπίτι του. Στη στράτα που πήαινε έκουσε δυό γαάρους και κόφταν κ’ήρχοντο κάτω μπροστά του. Επάντηξε τους (εμάντρωσέ τους) και λέει. Στάσου έ δια..όλου έρημε να κάτσω πάνω σου ‘ά ποσώσω πάνω στο χωριό, μια φορά που σ’ηύρα ‘μπρός μου. Έκατσε λοιπόν αυτός απάνω του, πρώτα πρώτα επορπάτε ο γάαρος καλά μετά εκούτσαινε- Είντα που ‘χεις διαόλου έρημε και κουτσαίνεις. Εχάστηκε (=εκοίταξε) το πόι του και ήτο με τριά πόια. –Μα που στο διάολο το ‘παθεμαν κόπηκε το πόι σου- Στάσου ‘ποκρίθηκε ο γάαρος κ’είπε να ‘πλώσω και το γαουρινό μου. Και με το πλώσιμο εχάθη ο γάαρος κ’έμεινε πάλι ο άτρωπος κ’είπε : Ά ομπρός μου σ’ηύρα σίχα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Οντόν ερρίξανε στο λάκκο των λεόντων το Δανιήλ, επήγαινε μια μέρα ο Αββακούμ κουκιά στ’ αμπέλι ντου απού ’χενε αργάτες. Στο δρόμο του παντήχνει ο άγγελος και του λέει: “Ο φίλος σου ο Δανιήλ είναι στο λάκκο των λεόντων μόνο να πας να του πας φαϊ. - Πώς δα πάω ’γώ να του πάω φαϊ, απού ’ναι δώδεκα ώρες δρόμος; Και πιάνει τονε ο άγγελος απού τα μαλλιά και βρίσκεται στη στιγμή στο λάκκο των λεόντων. Τρώει ο Δανιήλ και γιαγέρνει το φαϊ στσ’ αργάτες του κι ήτονε ακόμη ζεστό.

Λιουδάκη, Μαρία (1938)

Από του Αγίου Αντωνίου αρχίζει και σάζουν οι μέρες, καλοκαιρεύει και λέμε: Από τ’ Άγιο Αντωνιού κ’ εκεί χορεύγετε καλοί κακοί κι ώστε να βγη το φεγγάρι κι όταν έβγη το φεγγάρι κάτω στο γιαλό κουβάρι». Αυτό το λέγανε οι στρίγκλες την Αποκριά. Αυτές επηγαίνανε την αποκριά στις διασκεδάσεις και την αυγή πλιά ετραγουδούσαν το τραγουδάκι. «Χορεύγετε καλοί κακοί ώστε να βγη το φεγγάρι κι όταν έβγη το φεγγάρι κάτω στο γιαλό κουβάρι». Δηλαδή να φύγουν προτού ξημερώση για να προφθάσουν να γυρίσουν στο κρεββάτι τως.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Άμα θα γεννήση η γυναίκα, τρεις βραδυές στη σειρά, από την βραδυά θα βάλουμε στο τραπέζι ένα βάζο γλυκό, τρία κουταλάκια και τρία ποτήρια με νερό για τις Μοίρες που θα έρθουν να μοιράνουν το παιδί. Πολλές τις βλέπουνε, αλλά εκείνα τα χρόνια, όχι τώρα. Έρχονται κάθε βράδυ,τρεις βραδυές στη σειρά. Κάτι παλιές ακούγανε τι λέγανε οι Μοίρες, αλλά στις δυο χιλιάδες γυναίκες, μια να τις ακούση.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Η εικόνα της Παναγίας στα Καθαρά είναι από τα Γιάννινα. Τη φέρανε από κεί στο Θιάκι, αλλα τη χάσανε. Τη βρήκανε ύστερα μέσα στα Κάθαρα, εδώ στο βουνό, εκεί που ερογκίζανε (εβάνανε φωτιά). Ερογκίζανε για να σπείρουνε οι άνθρωποι. Γι' αυτό είναι και καμένη η εικόνα. (Τα Κάθαρα είναι τ ακαψαλισμένα ξύλα που απομένουν μετά το ρόγκισμα).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Είναι στο πλάϊ του Βελουχίου. Έρχεται βερέμικα τον κατήφορο. Είναι κανταρέλια το συμπεθερικό. Που ακολουθεί δεν ξέρουμε, δηλ. Ποιά είναι η μπροστινέλλα και ποιά η κοντινέλλα. Αν η μποστινέλλα είναι επάνω, πάει κατά το Στένωμα, αν την άλλη μεριά, τον κατήφορο, πάει κατά το Καρπενήσι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Ο πιλαμένος κάποτε βρυκολοκάζει στα μνήματα. Ο αφωρισμένος δεν λυώνει, όπως δεν λυώνει και το χέρι παβραλοίον, μητραλοίον και αδελφοκτούον.

Φιλιππίδης, Φίλιππος Α. (1921)

«
1
. . .
14035
14036
14037
14038
14039
14040
14041
. . .
14259
»

Search

Filters

Κωμιακή (=το χωρίον Κ): Ήρθε κάποια γυναίκα από τη Κούμη (Κύμη Ευβοίας) κ’ εκατοίκησεν εδώ κι ωνομάστηκενε Κωμιακή.

Ο πιλαμένος κάποτε βρυκολοκάζει στα μνήματα. Ο αφωρισμένος δεν λυώνει, όπως δεν λυώνει και το χέρι παβραλοίον, μητραλοίον και αδελφοκτούον.