Αναζήτηση

Αποτελέσματα 140361-140370 από 142581

Πισσώνης, ο διάβολος πισσίτης, ο κακός, ο κολασμένος

Ξανθουδίδης, Στέφανος Α.

Περί του ονόματος ‘’Αιμυαλών’’ όπερ φέρει η ανωτέρω μονή, δύο περί τούτου φέρονται παραδόσεις : Η μία εκ τούτων προήλθεν δήθεν εκ τούτου ότι, επειδή πολλοί πάσχοντες κατά τας φρένας προσετρεχον εκεί εκ διαδόρων μερών και εθεραπεύοντο, εκλήθη των αιμυαλών, ως διωρθούσα τα μυαλά η δε ετέρα την οποίαν προ εξήκοντα περίπου ετών μοι διηγήθη ο αδελφός του πάππου μου μοναχός Παρθένιος Φωτεινόπουλος ο επιλεγόμενος Κοψαχείλας, εν τη ηγουμενία του οποίου ήκμασεν η Μονή, είναι η ακόλουθος : Εν μία των εορτών εν ή ο ιερεύς, της Μονής ετέλει την θείαν λειτουργίαν εν τω ναίσκω αυτής, μια περιστέρα εισελθούσα εις το ιερόν, καθόσον ως γνωστόν η Μονή κείται εν κοιλώδει βράχω εν ώ εμφωλεύουσι πολλαί περιστεραί, επτερύγιζε άνωθι της Αγίας Τραπέζης ο δε ιερεύς διακόψας την λειτουργίαν προσεπάθει τρέχων γύρωθεν του ιερού να συλλάβη την περιστεράν. Τότε η λίαν ευλαβής κτητόρισσα της Μονής Παισία ηναγκάσθη, όπως επαναφέρη τον ιερέα εις το καθήκον του, να φωνάξη εαναλαμβάνουσα πολλάκις τας λέξεις : ‘’Μυαλά, παπά, μυαλά, παπά! Θεωρήσασα ως ασέβειαν την διακοπήν της λειτουργίας αφ’ ενός και αφ’ετέρου την καταδίωξιν της περιστέρας, παριστώσης ως γνωστόν το σύμβολον του Αγ. Πνεύματος. Αλλά και αι δύο φερόμεναι παραδόσεις δεν φαίνονται πιθαναί, θετικωτ΄ρα δε και μάλλον ποσεγγίζουσα εις την αλήθειαν κατά την κρίσιν μου είναι η εξής : Οι Κοντογιανναίοι, ως και η κτητόρισσα της Μονής Παισία, φαίνεται ότι δεν κατήγοντο από την πόλιν της Ξορώβης, αλλ’εκ του χωρίου του νύν δήμου Αλαγωνίας ‘’Ατμυαλοί’’ υπαγομένου τότε βεβαίως εις την δικαιοδοσίαν της Κορώνης, ήτις κατά τους χρόνους εκείνους ήτο πρωτεύουσα τιμαριούχου τινός Βενετού, εξ ής περιστάσεως και η παροιμία ‘’Έχει μπάρμπα στην Κορώνη’’ λεγομένη εν περιστάσει καθ’ ήν ίνα επιτύχη τις κυβερνητικήν τινα παροχήν ή την αισίαν έκβασιν της υποθέσεως του έπρεπε τότε να είχε μπάρμπα στην Κορώνη, ως ήδη συμβαίνει δια να επιτύχη τις διορισμόν κλπ. Πρέπει να έχη ισχυρόν τινα συγγενή ή φίλον εν Αθήναις. Έδωσε δε το όνομα ‘’Αιμυαλών’’ η ανωτέρω οικογένεια, εις ενθλυμησιν του χωρίου της καταγωγής της Αιμυαλού, ως συνέβη και εις πολλάς άλλας ονομασίας χωρίων οικισθέντων καθ΄ομοίας περιστάσεις.

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1953)

Σ τα’ Αbυρήνοι είναι ένας αράπης και βόσκει τη νύχτα φλουριά. Άμα πας εκεί που ‘ν ‘ τα φλουριά και πέσης κάτω και κάμης τα χέρια σου σταυρό, όσα πάρης από κάτω σου μένουνε. Κατοίκαν’ εκεί ένας βοσκός κ’ επήενε και του ‘πενε ο αράπης πως χρήματα όσα θες να σου δώκω και να πάρης το κοπάδι σου και να φύης από ‘δω. Ήπιασενε τον καπετάνιο και του τα ‘πε. Ήβγαλε τη πατατούκα (σακκάκι) dου, το dουρά dου (δισσάκι) και τω τα γέμισενε και του λέει. Να πάρης τα ζά σου (ζώα σου) και να φύης από ‘ δώ ‘ ιατί όσα μου ρίχνουνε φλουριά κάτω ψοφούνε. Επήρε τα λεφτά και το κοπάδι έ’ dό’ βγάλενε. Επήενε λοιπό ο αράπης την ημέρα και πασουαdίζει (=τον δέρνει) dόνε με το ραβδί χωρίς να βλέπη κανένας τίποτα. Από ‘κείνο ‘ ξέβγηκενε. Όσα φλουριά, γυρίσουνε και πέσουνε την ώρα που τα βόσκε ο αράπης δε τα ‘ υρεύγει (= δεν τα ζητεί)

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Η εν Λαογρ Γ’ σ. 501 δημοσιευθείσα υπ’ εμού παράδοσις, ήτις εκ Κυνουρίας σταλείσα υπελήφθη ως κυνουριακή, επιχωριάζει εν Σοποτώ της επαρχίας Καλαβρύτων. Περί της αυτήν κρήνης φέρεται αυτόθι και η επομένη παράδοσις. Μία νύχτα επέρναγε ένας χωργιανός από τη βρύση και είδε μια γυναίκα να στέκεται ‘ς αυτή. Την εχαιρέτησε και επλησίασε να ντης κουβεντιάση, γιατί του εφάνη πως ήτανε η αγαπητικιά του. Εκείνη όμως δεν του έδινε απάντηση, αλλά ύστερ’ από λίγη ώρα έσκασ’ ένα μεγάλο γέλοιο κ’ έγινε άφαντη από εμπρός του. Από την ώρα εκείνη εγύρισε ‘ς το σπίτι του ο άνθρωπος και έπεσε άρρωστος. Το κορμί του όλο επέταξε πετάλαις σαν αίμα και εθερμαινότανε ένα χρόνο.

Αθανασόπουλος, Θ. Ι. (1912)

Στα Κοντέικα (ερείπια στη σειρά). Οι Κοντέοι (πρώτοι ιδιοκτήτες του τόπου, κυρίαρχοι της νήσου) εκατοικούσανε εδώ στα Μακράτικα δυτικά. Σώζουνται ερείπια από τα σπίτια τους. Λένεακόμα πως υπάρχουνε λεφτά πολλά, αλλά είναι στοιχειωμένα. Τα στοιχειώνανε σκοτώνοντας έναν άνθρωπο (δούλο τους) να τα φυλάη. Όποιος μπορέση και δή το Μώρο, δηλ. το φύλακα αυτόν, θα του πή που είναι. (Νάν τόνε δή στον ύπνο του το Μώρο κι’αν του το πή, να το κρατήσει μυστικό. Γιατί αν πάς με άλλονε, τότε θα βρής κάρβουνα. Πρέπει να σκάψης μόνος σου, αλλά κ’ άν τα βρής, πάλι να μην το πής

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Είχε πάει στην Κεφαλονιά ένας δικός μας Δεσπότης από δω. (Παπά – Γεράσιμος Μάστορας, ο αδελφός του δεσπότη Ιωακείμ Μάστορας, επίσκοπος Παξών). Μια δαιμονισμένη του είπε: «Θα φύγω, αλλά θα πας στσου Παξοίς να βρης τη μάννα σου με μαύρο μαντήλι!» Κι όταν ήρθε στο Γάη, έμαθε πως πέθανε ο αδερφός του, που εγκρεμίστηκε από την ελιά.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Κατά τα δωδεκαήμερα δεν πρέπει να μπαίνουν στους μύλους οι σεληνιαζόμενοι, η υστερικαίς γυναίκες που πάσχουν δηλ. από μητρικά, από συχνόν πονοκέφαλο και από άλλα νοσήματα νευρικά, γιατί ο διάβολος κάθεται μέσα ως νοικοκύρης επειδή αυτός εκίνησε πρώτος το μύλο και τον κάνει πολλαίς φοραίς και αλέθει μόνος του χωρίς το μυλωνά.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Εάν βλασφημά κανείς τακτικά, από τα πολλά θα του παρουσιαστή ο σατανάς. Εάν κανείς κοιτά την νύκτα στον καθρέπτη, μεταμορφώνεται ο σατανάς και παρουσιάζεται μεταμορφωμένος. Εάν κανείς βλασφημήση γυναίκα λεχώνα ή μικρό παιδί εισέρχεται μέσα των ο σατανάς και δαιμονίζονται.

Μερεμέτη, Δήμητρα (1953)

Στο Σαντουρλή έχει έναν παλιόμ μύλο που τον έκαμαν σπίτι και μένει μέσα ένας Τούρκος. Στον μύλον αυτό όπως λέγουν οι Τούρκοι της Μίξης έλεσεν τα σιτάρκια του ο Σουλτάν Σουλεημάν για να θρέψη το στρατόν του σαν ήρτεν να πάρη τη Ρόδο.

Βρόντης, Αναστάσιος (1950)

Είναι παλαιοχριστιανική κατακώμβη και σώζονται ολίγαι εικόνες εις τους Τούρκους. Είναι μάνδρα Τούρκικη. Τα ζώα εισήρχοντο εις το ιερόν του ναού. Δια τούτο κάθε χρόνο στην γιορτή της Αγίας ευρίσκοντο μερικά ζώα ψοφισμένα.

Κοκολιού, Λ. (1961)

«
1
. . .
14034
14035
14036
14037
14038
14039
14040
. . .
14259
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Πισσώνης, ο διάβολος πισσίτης, ο κακός, ο κολασμένος